**บทที่ 8

“เอ้านี้ของมึง” เควินยื่นซองจดหมายสีชมพูแสนหวานให้กับน้องชายเพื่อนรัก ซึ่งตอนนี้กลายมาเป็นเพื่อนอีกคนของเขาซะแล้ว อเดลปรายตามอง “กูคิดว่าจดหมายฉบับนี้เป็นจดหมายที่มึงรออยู่แน่ๆ”

“อืมขอบใจ” อเดลยิ้มออกมาอย่างดีใจแค่เพียงไม่ถึงนาที เมื่อเขาเห็นชื่อผู้ส่งจดหมาย เขารีบเปิดมันออกอ่านในทันที ลายมือสวยสะอาดตาอย่างไม่คุ้นเคย แต่เขาหาได้ใส่ใจไม่ ถึงแม้เข้าจะแปลกใจเล็กน้อยถึงลายมือที่เปลี่ยนไปของแฟนสาว ทุกถ้อยคำในจดหมายบ่งบอกถึงความรักและคิดถึงพร้อมห่วงใยเขาเป็นที่สุด เธอไม่ลืมบอกเหตุผลที่ไม่ได้มาเยี่ยมแฟนหนุ่ม ซึ่งทำให้เขาคลายความกังวลไปได้มาก คืนนี้เขาคงนอนหลับฝันดีเป็นแน่

@หอพัก

“เอ้ายิ้มเข้าไป ดีใจเหลือเกิน ที่สวมรอยเป็นคนอื่นได้นี้ ภาคภูมิใจเนาะ” โรสพูดจากัดแทะเมเบลที่อ่านจดหมายของอเดลอย่างมีความสุข

“ก็ฉันดีใจนิ อย่างน้อยก็รู้ว่าเขามีความสุข” เมเบลยังไม่ละสายตาจากตัวอักษรบนกระดาษสีขาว

“สองปีแล้วนะที่แกตอบจดหมายแทนพี่สาว โดยที่เขาไม่รู้ แกคิดบ้างไหมพอเขาออกมาจะเป็นไงบ้าง แล้วพี่สาวแกก็มีแฟนใหม่ แถมหมั้นกับแฟนแล้วด้วย อีกไม่กี่เดือนก็จะแต่ง คนที่เจ็บคงเป็นเขา เมื่อเขารู้ความจริง”

“ทำไงได้ ก็….”

“ฉันอุตส่าห์ว่าจะไม่ยุ่งเรื่องของแก แต่ก็ทำไม่เคยได้ ฉันคงทำเวรทำกรรมอะไรเอาไว้แน่เลย ถึงหนีแกไม่พ้นสักที” โรสบ่นออกมาอย่างไม่จริงจังนัก เมเบลดูเหมือนจะไม่สนใจในคำของเธอด้วยซ้ำ โรสได้แต่ถอนหายใจหนักส่ายหน้าให้กับอาการหูทวนลมของเพื่อนสาว เธอแอบกลัวในใจลึกๆ ถึงลางบอกเหตุอะไรสักอย่างที่จะเกิดขึ้น

“แกเตรียมตัวยัง อาทิตย์หน้าสอบเสร็จเราก็เดินทางเลยนะ” เมเบลพูดเตือนความจำของโรส อีกไม่กี่วันเธอสองคนก็จะเรียนจบ ทั้งสองตัดสินใจเดินทางไปเรียนภาษาเพิ่มที่ประเทศจีน พร้อมหาประสบการณ์ชีวิตไปในตัว เมเบลคิดอยู่นานว่าจะไปดีไหม เพราะเธอห่วงเรื่องของอเดล แต่ด้วยโรสขอร้อง พร้อมเอาเรื่องความลับของเธอขึ้นมาพูด เธอจึงยอมไป แต่มันไม่ใช่เหตุผลเพียงเท่านี้ ทางครอบครัวของเธอก็เห็นดีด้วยเช่นกัน เพื่ออนาคตของเธอเองด้วย

“เตรียมของเสร็จแล้วยะ ว่าแต่แก จะทำไงเรื่องนี้นะ” โรสหมายถึงเรื่องของอเดล เมเบลยิ้มเจือใบหน้าสวยนิ่งไป

“ฉันคงตอบจดหมายเขาน้อยลง หรืออาจไม่ได้ตอบเลย”

“ก็ดี ไม่ต้องตอบ ปล่อยให้ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนอย่างที่มันควรจะเป็นได้แล้ว”

“มาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันทำไม่ได้ จะให้ปล่อยเขาไปแบบนี้หรอ ไม่!!”

“รู้ไหมที่แกทำ คือการเห็นแก่ตัว คนที่เจ็บคือเขา แกเข้าใจฉันไหม”

“เข้าใจ ฉันรู้ว่าตัวเองเป็นคนเห็นแก่ตัว ฉันถอยตอนนี้มันคง….ช่างเถอะ แกไม่ต้องมายุ่งเรื่องนี้หรอก ฉันจัดการได้นะ”

“ให้จริง” ความหนักอึ้งเกิดขึ้นภายในใจ เธอมองเพื่อนรักที่กำลังถลำลึกกับความรักลงไปเรื่อยๆ เมื่อไหร่เธอจะรับความจริงสักที คนที่อเดลกล่าวถึงในจดหมาย ไม่ใช่เธอ เมเบล

@ เรือนจำ

“ไอ้เค มึงจะเอาไง ปีนี้จะลงแข่งกีฬาประจำปีไหม” เอ็มเอ่ยถามเพื่อนชายที่นอนทอดยาวหลับตาอยู่บนเตียงนอนแต่เจ้าตัวไม่ได้นอนหลับอย่างที่เห็น

“ถามทำไม ก็รู้คำตอบกูดี” เควินเอ่ยออกมา อย่างไม่สนใจ

“ปีนี้คงไม่ได้ว่ะ พวกทางเหนือมันท้าดวลมา”

“กูไม่สนใจ”

“มึงไม่อยากรู้ของพี่ทางนั้นลงพนันหน่อยหรอ”

“อะไร” ไม่ใช่เสียงของเควินที่เอ่ยถาม คาสที่นอนอยู่ดันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างสงสัย อเดลได้แต่ก้มหน้าอ่านหนังสือ แต่หูของเขาก็ฟังเหล่า เพื่อนๆ คุยกันไปด้วย

“ทาส!!! ใครที่แพ้ต้องเป็นทาสของคนที่ชนะ”

“ของเดิมพันใช้ได้” คาสเอ่ยออกมาแล้วเอนหลังล้มตัวลงนอนตามเดิม

“หึ มันคงคิดจะรวมคนสินะ จัดให้มันตามคำขอ” เควินบอกเอ็มด้วยท่าทางสบายอารมณ์

“จัดไป การแข่งคือฟุตบอล ของถนัดมึง” เอ็มพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไปจัดการธุระต่อจากนี้

“จะดีหรอ ดูท่าคงเอาชนะได้ยาก ทางนั้นคงไม่เล่นตามกฎหรอก” อเดลเอ่ยเสริมขึ้นมาเมื่อเอ็มเดินออกไป ก่อนที่เขาจะพับหนังสือเก็บเงยหน้าขึ้นมามองทั้งสองคน

“มึงว่าไงคาส” เควินถามความเห็นของคาสทันที

“จะห่วงอะไร เล่นมาแบบไหนเราก็เล่นมันกลับแบบนั้น”

“เข้าใจแล้วใช่ไหม มึงก็ต้องลงแข่ง เตรียมตัวให้ดี” เควินบอกกลับอเดล ซึ่งชายหนุ่มก็ไม่ได้ตอบกลับอะไรออกไป เขารู้ดี ว่ายังไงก็เลี่ยงไม่ได้นอกจากเผชิญหน้าสู้กับมันสักตั้งให้รู้แพ้ชนะ เกมนี้ถึงจะจบ

อเดลเอนหลังลงนอนจะเข้าปีที่สามแล้ว ที่อยู่ข้างในหลังกำแพงสูงแห่งนี้ เกิดเรื่องราวต่างๆ มากมายจนเขาปรับตัวได้ ดูเหมือนทุกอย่างจะเปลี่ยนไปชายหนุ่มหุ้นสมส่วน แต่ตอนนี้กลับมีมัดกรามขึ้นมาเพราะการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ ในเวลาว่าง ว่างซะจนไม่รู้จะทำอะไร ชายหนุ่มร่างกายบึกบึนกล้ามเนื้อมากมายบนหน้าท้องแบนราบที่เป็นรอนกล้ามเนื้อสวยสีขาวเนียน ภายใต้เสื้อกล้ามสีดำ จากคนที่ไม่ดูดบุหรี่ตอนนี้ปากสีหวานถูกสีม่วงอมดำเข้ามาแทนที่ แต่เขาก็หาได้สนใจไม่ ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปเมื่อเข้ามาอยู่ข้างใน ใช่เขาก็ต้องเปลี่ยนเช่นกันเพื่อความอยู่รอด

@ บ้านเมเบล

“เก็บของเสร็จยังลูก ขาดอะไรไหมเช็กให้ดีอีกรอบนะ” เสียงหวานของแม่เลี้ยงดังอยู่ข้างๆ อย่างเป็นห่วง

“เรียบร้อยแล้วค่ะ หนูไม่ลืมอะไรแน่นอนค่ะ” เมเบลหันหน้าส่งยิ้มหวานให้แม่เลี้ยงของเธอ

“น่าเสียดายที่หนูไม่ได้อยู่งานแต่งเฟรย่า”

“ทำไงได้ค่ะ หนูต้องไปลงทะเบียนเรียนก่อน เอาไว้หนูโทรมาอวยพรวันแต่งงานของพี่ก็ได้ค่ะ”

“ไม่ต้องหรอกยะ ไม่มีแกงานแต่งฉันคงไม่ล้ม” เฟรย่าเดินผ่านประตูห้องนอนของน้องสาวต่างสายเลือดที่เปิดอยู่เข้ามาอย่างถือวิสาสะ

“ยัยเฟรพูดดีๆ กับน้องหน่อย”

“หนูไม่เคยมีน้องสาวคะ” เฟรย่าลอยหน้าลอยตาพูดออกมา

“พี่มีอะไรกับหนูหรอค่ะ”

“เปล่า แค่มาดูว่าเมื่อไหร่จะไปให้พ้นๆ ตาฉันสักที รำคาญ เลิกทำหน้าแอ๊บใสได้แล้ว”

“ออกไปเลย อย่ามาทำแบบนี้ต่อหน้าแม่นะ ถ้าแกไม่พอใจก็เรื่องของแก อย่ามายุ่งวุ่นวายกับน้อง”

“ไม่ต้องไล่หรอกค่ะ คนไม่ใช่อย่างเฟร ทำอะไรก็ผิดไปหมด ไปแล้วอย่ากลับมานะ!!” เฟรย่าขยับเข้าไปใกล้เมเบลพูดทิ้งท้ายพร้อมกระแทกเสียงหนัก ก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้มารดาบ่นไล่ส่งเธอ แต่เฟรย่าก็หาได้สนใจ ใครจะรู้ว่าเธออิจฉายัยน้องนอกสายเลือดนั้นแค่ไหน ใครๆ ต่างรักมัน ถ้าไม่มีมันสักคนเธอคงเป็นที่รักของทุกคน มือเล็กกำเข้าหากันแน่น ข่มอารมณ์โกรธที่กำลังปะทุขึ้นอย่างยากลำบาก

เมเบลมองตามหลังพี่สาว เธอยืนนิ่งนึกถึงถ้อยคำหวานของอเดลที่เขียนมาในจดหมาย เฟรย่าจะรู้ไหมเธออิจฉามากแค่ไหน ที่ได้รับความรักมากมายจากชายหนุ่มผู้อยู่หลังกำแพงสูงนั้น เพียงแค่คิด น้ำตาก็ชวนจะไหล น้อยใจในโชคชะตาความรักข้างเดียวของตนเอง ไม่รู้ความรักของเธอจะเดินต่อไปทางไหนแบบไหนจะจบลงเมื่อไหร่ยังหาคำตอบไม่ได้เลย

“อย่าไปใส่ใจกับคำพูดของพี่เขาเลยนะลูก ไปอยู่ที่นั่นก็ดูแลตัวเอง มีปัญหาอะไรก็บอกทางบ้านได้ตลอดเลยเข้าใจไหมจ๊ะ” เธอยื่นมือไปลูบศีรษะมนของลูกเลี้ยงอย่างรักใคร่ สายตาเต็มไปด้วยความห่วงใย ซึ่งหญิงสาวสัมผัสมันได้ว่ามันคือของจริง ไม่ปรุงแต่งแน่นอน

“ค่ะ หนูจะโทรหาแม่และย่าบ่อยๆ ค่ะ” เมเบลกอดร่างหญิงสูงวัยแน่น ก่อนที่จะปล่อยให้แม่เลี้ยงเดินออกจากห้องไป เธอหันมาสนใจเก็บกระเป๋าอีกครั้งก่อนจะหยิบกล่องกระดาษใบใหญ่ที่ใส่จดหมายของชายหนุ่มที่แอบรักเอาไว้มากมาย เธอเตรียมจดหมายหนึ่งฉบับส่งให้อเดลมันอาจเป็นจดหมายฉบับสุดท้ายหรือไม่เธอบอกไม่ได้ สายตาเต็มไปด้วยความเศร้า ถ้าสามารถเข้าไปเจอเข้าได้ เธอจะทำโดยไม่ลังเล ก่อนออกเดินทาง เมเบลฝากจดหมายให้สาวใช้ที่ไว้ใจได้ส่งจดหมายฉบับนี้ให้เธอ ภายในใจหวังเพียงให้เขามีกำลังใจที่จะอยู่ต่อไปอย่างมีความหวังตลอดเวลาที่อยู่ด้านในหลังกำแพงสูง