**บทที่ 7

“เอาออกไปเลย ต่อไปนี้ไม่ต้องเอามาให้ฉันอีก เอาไปเผาทิ้งให้หมด” เสียงเฟรย่าดังออกมาจากสวนด้านหลังบ้าน ก่อนที่สาวใช้จะรีบวิ่งออกมาจากที่ตรงนั้น

ผลัก!!!

ร่างเล็กก้นกระแทกพื้นทันที เมเบลนิ้วหน้าเพราะความเจ็บที่วิ่งเข้ามาจู่โจมตรงก้นกบของเธอ ได้แต่เอามือลูบตรงก้นกบปรอยๆ บรรเทาความเจ็บ

“ขอโทษค่ะ คุณหนูเบล หนูไม่ได้ตั้งใจ อย่าไล่หนูออกเลยนะคะ” สาวใช้ตัวเล็กช่วยพยุงเธอขึ้นมาจากพื้นพลางพูดขอโทษนับครั้งไม่ถ้วน ส่งให้ผู้เป็นนาย

“นั้นอะไรหรอ” เมเบลมองกระดาษ ที่ตกอยู่เกลื่อนพื้น สาวใช้รีบก้มลงเก็บทันที สายตาของเมเบลไวกว่า เธอเหลือบเห็นซองจดหมายสีขาวซึ่งชื่อของผู้ส่ง ไม่ผิดแน่ เขา!!! คือเขาชายหนุ่มที่เธอฝันถึงทุกคืนวัน

“จดหมายของคุณหนูเฟรย่าค่ะ หนูจะรีบเอาไปทิ้ง ตอนนี้แหละค่ะ อย่าไล่หนูออกเลยนะคะ” สาวใช้ตัวเล็กได้แต่ก้มหน้าพร้อมร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว

“เอามาให้ฉัน” เมเบลยื่นมือออกไปรับซองจดหมาย หลายฉบับที่ยังไม่ได้ถูกเปิดอ่าน สาวใช้ลังเล “เอามาให้ฉัน ได้ยินไหม” เธอเน้นย้ำคำพูดอีกครั้งก่อนจดหมายทั้งหมดจะมาอยู่ในมือของเธอ “ต่อไปนี้ถ้ามีจดหมายชื่อผู้ส่งนี้ มาเก็บเอาไว้ให้ฉัน ไม่ต้องเอาไปให้พี่เฟร เดี๋ยวฉันจัดการเอง และอีกอย่าง เก็บไว้เป็นความลับได้ไหม” เมเบลก้มลงไปกระซิบข้างหูสาวใช้ที่ก้มหน้าตัวสั่น

“ค่ะ หนูจะเก็บไว้เป็นความลับ”

“เธอชื่ออะไร”

“เอลล่าค่ะ”

“โอเค เอลล่า อย่าลืมความลับของเรานะ” เมเบลยิ้มหวานส่งให้สาวใช้เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้อง พร้อมจดหมายหลายฉบับในมือ

“เอ้าๆ ไอ้นี่มันเด็กคุกใต้นี่หว่า มานั่งทำอะไรในที่ของฉัน” ชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหาอเดลที่กำลังนั่งมองสนามฟุตบอล ตรงหน้า เขาหันไปมองชายกลุ่มนั้นเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป

“แม่งเดี๋ยวก่อนซิวะ มึงไม่เห็นหรอลูกพี่ถามทำไมไม่ตอบ มึงคิดว่าเป็นพวกเควินแล้วพวกกูจะกลัวหรือไง” ชายคนหนึ่งในกลุ่มเดินเข้ามาดักหน้าของอเดล

อเดลดันลิ้นเข้ากระพุ้งแก้มอย่างอารมณ์เสีย เขาอุตส่าห์ไม่อยากมีเรื่องกับใครเห็นที่วันนี้คงเลี่ยงยาก เขาหันหน้าไปเผชิญหน้ากับหัวหน้ากลุ่ม จ้องมองไปที่หัวโจ๊กของกลุ่ม

“อะไรวะ รอนานแล้วไปเร็ว” คาสเดินเข้ามาขัดจังหวะ พร้อมเอาแขนคล้องคออเดลให้เดินตามโดยไม่สนใจชายกลุ่มนั้นแม้แต่น้อย ก่อนที่เขาจะปรายสายตาคมกลับไปให้หัวหน้ากลุ่ม ยกยิ้มมุมปากส่งตามหลังไป มันเป็นรอยยิ้มชวนฝันร้ายน่าขนลุกเป็นที่สุด

“มาแล้วหรอ กูบอกหลายครั้งแล้วว่าห้ามไปไหนคนเดียว” เควินเดินเข้ามาภายในห้องนอน “เมื่อครู่ถ้ากูไม่ส่งไอ้คาสไปมึงไม่รอดโดนตีนแน่ เอ้านี้” เควินส่งซองจดหมายให้อเดล แววตาของเขาเป็นประกายแวววาวก่อนจะกลายมาเป็นเศร้าอีกครั้ง เมื่อเห็นหน้าซองว่าผู้ส่งคือใคร

“เป็นไรว่ะ ไม่เปิดอ่าน” เอ็มทักขึ้นเมื่อเห็นอเดลโยนจดหมายไปบนที่นอนอย่างไม่ไยดี

“ไม่สำคัญค่อยอ่านทีหลัง” ชายหนุ่มเข้ามาอยู่ด้านในได้สี่เดือนแล้ว ภายในใจเขากลัดกลุ้มยิ่งนัก เมื่ออยู่ๆ แฟนสาวก็ขาดการติดต่อ ไปเสียดื้อๆ

“ทำใจเถอะว่ะ เรามันคนหลังกำแพงสูง น้อยคนนักที่คนรักจะรอได้” เอ็มพูดขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมตบมือลงไปบนบ่าของอีกฝ่ายเป็นการปลอบใจ

เมเบลหอบเอาจดหมายของชายหนุ่มที่หลงรักกลับมาหอพักด้วย เนื่องด้วยกลัวโดนจับได้ว่าแอบเอาจดหมายของพี่สาวมาอ่าน รู้ทั้งรู้ว่ามันผิด แต่ทำยังไงได้ความคิดถึง คับแน่นเต็มอกจนอยากเห็นลายมือของเขาอีกสักครั้งคงไม่เป็นไรใช่ไหม

แกร๊ก!! เสียงเปิดประตูห้องของโรสทำให้เมเบลที่กำลังแกะซองจดหมายออกอ่านสะดุ้งตกใจ รีบซ่อนจดหมายในมือทันที แต่ก็ช้ากว่าสายตาของเพื่อนสาว ที่จ้องมาจับผิดเหมือนเธอมีพิรุธอะไรสักอย่าง เป็นการรู้ทัน

“อะไร แกเป็นไร”

“ปะเปล่า”

“เมื่อกี้แกซ่อนอะไร” โรสก้าวเร็วเข้าประชิดตัวเมเบล ก่อนจะมองสำรวจเพื่อนตรงหน้า “ฉันเห็น ไม่ต้องมาตีเนียน ทุกวันนี้กล้ามีความลับกับฉันหรอ”

“ให้ฉันมีความลับบ้างไม่ได้หรือไง”

“ไม่ได้ ความลับของแกทุกทีต้องพลอยให้ฉันเดือดร้อนไปด้วย”

“ครั้งนี้ไม่หรอก นะ” เมเบลส่งยิ้มพร้อมส่งสายตาหวานกะพริบตาถึ่ๆ ส่งให้เธอ

“เอามันออกมา ในตอนที่ฉันพูดดีด้วย”

“โอเคๆ ขอมีความลับบ้างก็ไม่ได้” เมเบลยอมเอาซองจดหมายออกมาตรงหน้าของโรส ดวงตากลมโตของเธอเบิกกว้าง ตกใจอย่างเห็นได้ชัด

“นี่แก เป็นบ้าหรือไง ความรักมันกัดกินสมองของแกเข้าไปด้วยใช่ไหม คิดยังไงถึงเอาจดหมายของแฟนพี่สาวแกมาเปิดอ่านแบบนี้”

“ก็”

“ไม่ต้องหาเหตุผลมาอ้างเลยนะ เรื่องนี้ฉันไม่สนับสนุน พอเลย” โรสพูดพร้อมเดินไปที่เตียงนอนของตนเอง ก่อนจะวางกระเป๋าเป้ใบใหญ่ออกจากหลัง

“แกจะไม่บอกใครใช่ไหม นะ ขอร้องล่ะ” เมเบลเดินตามโรส พร้อมออดอ้อนเหมือนลูกแมวน้อย

“พอเลย หยุด ฉันขอเตือนแก มันไม่ใช่เรื่องดี นั้นมันแฟนพี่สาวแก เข้าใจไหม เขาเป็นแฟนพี่สาวแกเบล” โรสหันมายืนมือเท้าสะเอวตรงหน้าเมเบล สีหน้าเธอดูจริงจังกว่าครั้งไหนๆ ที่ผ่านมาเมื่อพูดถึงเรื่องนี้

“แค่ครั้งเดียวนะ”

“แล้วแต่แล้วกัน เรื่องนี้ฉันจะไม่ยุ่ง แกควรจัดการกับความรู้สึกตัวเองได้แล้วนะ ตัดใจซะ”

“ฉัน..” เมเบลมองลงต่ำเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้เหมือนเดิม มือเล็กยกขึ้นถอดแว่นตาหนาออกจากกรอบหน้าสวยก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะ น้ำตาเม็ดเล็กค่อยๆ รินไหล ใครจะมาเข้าใจความรู้สึกของเธอในตอนนี้ รู้ทั้งรู้ว่ามันคือสิ่งที่ผิด แต่ก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ เธอปล่อยให้น้ำตาไหลอาบสองข้างแก้ม สะกดกั้นเสียงสะอื้นไห้ ไม่ให้โรสได้ยิน มันผิดมากนักหรือไง แค่หลงรักคนมีเจ้าของ ไม่คิดที่จะเอามาครอบครองซะหน่อย สายตามองจดหมายหลายฉบับที่เอามาจากบ้านก่อนจะตัดสินใจเปิดอ่านมันทุกตัวอักษร เมเบลอ่านจดหมายของอเดลที่เขียนถึงพี่สาวเธอ เมื่อรู้ว่าเขารักเฟรย่ามากเพียงใด ในใจของเธอก็เจ็บมากเพียงนั้น อีกใจก็นึกสงสารชายหนุ่มเจ้าของจดหมาย ที่ตอนนี้พี่สาวของเธอไม่ได้ใส่ใจมันสักนิด

“เป็นไงอ่านจดหมายแล้ว คิดอะไรได้บ้างไหม”

“เจ็บ!!” คำตอบสั้นๆ แต่แอบแฝงความเจ็บปวดไว้เต็มหัวใจ ซึ่งโรสเข้าใจดีถึงคำตอบของเพื่อน

“แล้วคิดได้ยัง”

“อืม”

“จัดการความรู้สึกของตัวแกซะ ก่อนทุกอย่างจะถลำลึกไปกว่านี้ เชื่อฉันเถอะ” โรสเดินมาด้านหลังก่อนจะเอาสองมือวางบนบ่าเพื่อนสาว “ออกไปทานข้าวกัน ไม่ต้องคิดมาก พรุ่งนี้เปิดเทอมวันแรกสดใสหน่อย อะไรดีๆ จะได้เข้ามาในชีวิต”

เมเบลไม่ตอบอะไรออกไป เธอหยิบแว่นตาขึ้นมาสวมแล้วเดินตามหลังของเพื่อนออกไป ภายในใจยังคิดถึงใบหน้าหล่อตอนที่พบเจอเขาครั้งล่าสุดที่ศาลได้ดี ใบหน้าหล่อที่เธอเฝ้าคิดถึงเหมือนคนบ้า ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นกับเธอได้อย่างไร