**บทที่ 10

อเดลก้าวพ้นประตูเรือนจำเขายืนเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้า พร้อมสูดหายใจเอาอากาศเข้าไปเต็มปอด ก่อนจะเดินไปยังรถที่จอดรออยู่ด้านหน้าที่เขาจำได้แม่นมันคือรถของเขานั้นเอง ชายร่างใหญ่ทำความเคารพโค้งคำนับ ก่อนจะยื่นลูกกุญแจรถให้กับเขา

“คุณชายใหญ่ติดธุระมาไม่ได้ครับ”

“อืม” อเดลรับลูกกุญแจรถมาถือเอาไว้ “พ่ออยู่ไหน”

“อยู่ที่คฤหาสน์ครับ”

“มีโทรศัพท์ไหม”

“ของที่คุณชายอยากได้ อยู่บนรถครบหมดแล้วครับ”

“อืม ไปได้” อเดลพูดพร้อมเดินไปยังรถแสนรักอย่างคุ้นเคย ก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งประจำคนขับสตาร์ทรถ ชายหนุ่มหันมาสนใจโทรศัพท์มือถือ เขากดหมายเลขโทรศัพท์ที่จำมันได้อย่างขึ้นใจ แต่หมายเลขโทรศัพท์นี้ยังไม่เปิดให้บริการ เขาโยนโทรศัพท์ไว้ที่เดิมก่อนกระชากเครื่องยนต์ออกไป อเดลมุ่งหน้ากลับไปยังคฤหาสน์ของตระกูล ก่อนอื่นเขาต้องไปขอโทษบิดาผู้ให้กำเนิดเสียก่อน จึงจะไปที่อื่นได้ เมื่อคิดได้เช่นนั้นก็ไม่รอช้าเร่งเครื่องเร็วขึ้นกว่าเดิม

“พ่อครับ” ชายสูงวัยนั่งหันหลังกำลังให้อาหารปลาอยู่ริมสระหันกลับมาเมื่อได้ยินเสียงลูกชายคนเล็ก ถึงมันจะนานมากแล้วแต่ผู้เป็นบิดาก็ยังจำน้ำเสียงของผู้เป็นบุตรชายได้ดี “ผมกลับมาแล้ว”

“กลับมาแล้วหรอ เป็นไงบ้าง มาให้ฉันดูแกหน่อย” อเดลเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะสวมกอดผู้เป็นพ่อด้วยความคิดถึง ความดีใจปรากฏขึ้น บนใบหน้าบิดา แววตาที่เคยโกรธเขาบัดนี้ได้หายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้แค่ความรักความห่วงใยเช่นที่ผ่านมา

“ผมขอโทษที่ทำให้พ่อเสียใจ”

“อย่าพูดถึงมันอีกเลย เห็นแกกลับมาพ่อก็ดีใจ"

"ต่อไปนี้ผมจะไม่ทำให้พ่อผิดหวังอีกผมสัญญา”

“ไม่ต้องสัญญาหรอก ฉันรู้ลูกชายของฉันเป็นยังไง”

“ผมขอตัวไปทำธุระข้างนอกก่อน ตอนเย็นเดี๋ยวผมกลับมาทานข้าวด้วยนะครับ” อเดลลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะก้าวออกจากคฤหาสน์ ขับรถตรงดิ่งไปหาหญิงสาวที่เขาคิดถึงเต็มหัวใจ

“อืม เอล อ๊าา พอก่อน เฟรจะขาดใจตายอยู่แล้ว อ๊าาา” เสียงหญิงสาวที่กำลังเข้าจังหวะรักกับชายหนุ่มที่เคยเป็นแค่คู่นอนมาก่อน แต่ตอนนี้ขยับมาเป็นสามีของเธอโดยสมบูรณ์

“อีกนิด อ๊าาา ตอดดีขนาดนี้จะให้หยุดได้ไง อ๊าา” เอลกำลังขยับเอวสอบอัดลำกายใหญ่เข้ามาในกายสาวในท่าหญิงสาวกำลังคลานเข่าอยู่ มือเขาบีบเคล้นเต้าถันใหญ่ล้นมือหยาบโลน แต่มันยิ่งทำให้หญิงสาวเกิดอารมณ์รุ่มร้อนมากขึ้น

“อ๊าา เบาหน่อย อ๊าา” เฟรย่ารู้สึกเสียวซ่านพร้อมความเจ็บและจุกปะปนกันไป แต่สะโพกเล็กก็ยังไม่วายเด้งสู้รับเอาลำกายอุ่นของชายหนุ่มผู้เป็นสามี “อ๊าาา เสียว จะเสร็จแล้ว อ๊าา” เสียงครางของสองคนดังสนั่นห้อง เสียงหอบหายใจหนักขึ้นเรื่อย เอวสอบขยับเข้าออกเร็วกว่าครั้งก่อน เร่งจังหวะรัก

“อ๊าา ///อร๊าาาสสส” ไม่นานทั้งสองคนก็จบบทเพลงแห่งรักอันเร่าร้อน ด้วยความสุขสมกันทั้งสองคน

“ขอต่ออีกรอบ” เอลว่าแล้วก็ดึงให้เฟรย่านอนหงาย แทรกตัวเข้ามากลางหว่างขางาม จับลำกายของตนถูไถไปบนร่องรักที่มีน้ำขาวขุ่นเยิ้มออกมา ทั้งที่แฟนสาวยังหายใจเหนื่อยหอบ

ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง

เสียงสัญญาณอ๊อดหน้าห้องดังขึ้นมาอยู่หลายครั้ง ทำให้เอลที่กำลังจะบรรเลงเพลงรักอีกครั้งอารมณ์เสียขึ้นมาทันที

“แม่งใคร่ว่ะ” เอลลุกเดินออกจากเตียงหยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่มาพันรอบเอวสอบไว้แค่หลวม ก่อนจะเดินไปที่ประตู “มาหาใคร” เอลมองชายแปลกหน้าอย่างเอาเรื่อง

“ใช่ห้องเฟรย่าไหม”

“ใช่ทำไม มีอะไรกับเมียกู” เอลถามออกมาด้วยอารมณ์โมโหที่ถูกขัดจังหวะ ก่อนเฟรย่าจะเดินเข้ามาหาเขา

“ใครมาหรอค่ะ” เสียงเฟรย่าดังไล่หลังมาก่อนจะพบผู้มาเยือน ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจ “อเดล นายมาได้ไง” เฟรย่าเอามือขึ้นทาบอกอย่างไม่เชื่อสายตา เขาพ้นโทษแล้วหรอ เธอไม่รู้จะพูดคุยกับเขาแบบไหน คำขอโทษคงไม่เพียงพอที่จะไถ่โทษของเธอได้

“นี้คืออะไร” อเดลยังคงถามออกมาด้วยความนิ่งสงบ

“คะ คือ” เฟรย่า พูดตะกุตะกะ

“จะอะไร มึงเป็นใคร นี้เมียกู ไอ้หมอนี้เป็นใคร” เอลหันมาถามภรรยา สายตาของเขาอยากได้ทำตอบเป็นอย่างมาก

“เธอโกหกฉันทำไม ทั้งที่เธอมีคนอื่นแล้ว เธอยังส่งจดหมายให้ฉันตลอดเวลา” ความอดทนของอเดลได้ปะทุออกมาในที่สุด มือใหญ่กำหมัดแน่น เมื่อภาพตรงหน้าคือสิ่งที่เขาเข้าใจไม่ผิด “เธอทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง”

“จดหมายอะไร ฉันส่งให้นายแค่สองฉบับเอง ฉันไม่เห็นรู้เรื่องที่นายพูดมาเลย”

“หึ นี้คือคำแก้ตัวที่โง่สิ้นดี ใครมันจะโง่มารอฉันตั้งหลายปี” อเดลหัวเราะออกมาอย่างคนเสียสติก่อนจะเดินออกมาจากภาพบาดตาบาดใจตรงนั้น ก่อนที่เขาจะทำอะไรไปมากกว่านี้

เฟรย่าและเอลต่างทะเลาะกันยกใหญ่ เหมือนเอลจะเข้าใจผิดคิดว่าอเดลเป็นชายชู้ของเฟรย่า อเดลหันหลังเดินออกมาจากตึกสูงก่อนจะเข้ามานั่งในรถ หัวใจของเขาเจ็บปวดเกินบรรยาย

“แม่งเอ้ยยย” อเดลสบถออกมาสุดเสียก่อนจะสตาร์ทเครื่องยนต์เปิดเพลงร็อคเสียงดัง ความเสียใจถ่าโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน แล้วจะให้เขาทำเช่นไร เมื่อคนที่รัก ที่คิดเสมอว่าเขาช่างโชคดีเหลือเกินที่เธอยังรอเขา อเดลวางแผนเอาไว้ ว่าวันนี้เขาจะขอเธอแต่งงาน สิ่งนี้แทนคำขอบคุณจากใจของเขาที่พร้อมจะดูแลหญิงสาวไปตลอดชีวิต แต่แล้วทุกอย่างก็พังไม่เป็นท่า

เฟรย่าเห็นเขาเป็นคนโง่หรือยังไง ที่บอกว่าส่งจดหมายให้เขาแค่สองฉบับ แต่เขาก็เคยสังเกตเห็นว่าลายมือของเธอเปลี่ยนไป เนื้อความในจดหมายก็ต่างไปจากเดิมมาก คนอย่างเฟรย่าไม่น่าจะมีมุมแบบนี้ได้ ว่าแล้วเขาจึงหยิบกล่องจดหมายที่เขาเอาติดตัวออกมาด้วยเปิดออก เปรียบเทียบข้อความในจดหมายสองฉบับนั้น เห็นถึงความแตกต่างเป็นอย่างมาก ถ้าไม่ใช่เธอแล้วเป็นใคร ใครกัน

“อ้าวไงไอ้น้องรัก” อเดฟที่กลับมาจากประชุมเดินเข้ามาในห้องทำงานของตนเองก็พบเข้ากับน้องชาย ที่นั่งรอเขาอยู่บนโซฟาร์ตัวใหญ่

“เสร็จงานหรือยัง”

“อืม ขอโทษที่วันนี้มีประชุมบอร์ดบริหาร ไปรับนายไม่ได้”

“ไม่เป็นไร มีเรื่องให้ช่วย”

“ไปหาเธอมาแล้วใช่ไหม”

“อืม ทำไมพี่ไม่บอกผม”

“ฉันไม่อยากให้นายเสียใจ แล้วอีกอย่างถ้าฉันบอกนายไป นายจะเชื่อไหม ถ้าไม่เห็นกับตาตัวเอง”

“สืบเรื่องจดหมายให้หน่อย” อเดลยื่นกล่องจดหมายให้พี่ชาย

“จดหมายอะไร” อเดฟ มองกล่องจดหมายตรงหน้าอย่างสงสัย

“หาเจ้าของจดหมายนี้ให้หน่อย ผมอยากรู้ว่าใครส่งจดหมายให้ผม”

“สาวน้อยที่ไหนแอบส่งจดหมายให้นาย” อเดฟหยิบจดหมายในกล่องขึ้นมาเปิดอ่าน “เธอใช้คำเขียนได้สวยงามมาก เป็นฉันคงหลงรักเธอจนโงหัวไม่ขึ้น”

“เป็นพี่จะทำยังไง เธอส่งจดหมายในชื่อของเฟรย่าตลอด”

“อะไรนะ” อเดฟดูชื่อผู้ส่งจดหมายเขายิ่งสงสัยเข้าไปอีก เหตุนี้ใช่ไหมที่น้องชายต้องการรู้ตัวผู้ส่งปริศนา เห็นแล้วก็สงสารน้องชาย “เดี๋ยวฉันจัดการให้”