บทที่ 3 ชะตากรรมของเจ้าสาว - 2

“องค์หญิงกล่าวหนักไปแล้ว อย่างไรก็เป็นหน้าที่ของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ เช่นนั้นกระหม่อมจะให้พระชายาพาพระองค์ไปยังเรือนรับรอง ทรงพักผ่อนให้ดีก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ ส่วนเรื่องอื่นๆ นั้นเอาไว้เราค่อยพูดคุยกันวันหลัง”

“เอาตามที่ท่านอ๋องจะเห็นสมควรเพคะ ผู้น้อยไม่มีปัญหา”

“เช่นนั้นเชิญองค์หญิงเสด็จตามหม่อมฉันมาเพคะ หม่อมฉันจะพาไปยังเรือนรับรอง”

“ขอบพระทัยพระชายาเพคะ ทูลลาเพคะเจียเฉิงอ๋อง”

คล้อยหลังจากที่สตรีทั้งสองนางจากไปแล้ว เบื้องหลังของเจียเฉิงอ๋องจึงปรากฏร่างสูงของชายหนุ่มผู้หนึ่งขึ้น บุรุษหนุ่มวัยยี่สิบปีผู้มีใบหน้าละม้ายคล้ายผู้เป็นบิดาอย่างเจียเฉิงอ๋องถึงเจ็ดส่วน

“นั่นหน่ะหรือพ่ะย่ะค่ะ องค์หญิงแปดที่ฮ่องเต้ส่งมาให้แต่งเข้าจวนของเรา”

“อืม...นั่นแหละ ซ่งชิงเยียน ธิดาของฮ่องเต้ผู้เกิดจากสนมชั้นผินนามหลี่อวี้หลาน ตระกูลฝั่งมารดาล้วนเป็นพวกบัณฑิตเก่าแก่ ภายหลังหลี่ผินสิ้นอายุขัยกลับเลือกที่จะหันหลังให้การเมือง”

“แบบนั้นก็หมายความว่าองค์หญิงแปดผู้นี้ไร้ซึ่งผู้หนุนหลัง มารดาตายจาก ครอบครัวฝั่งมารดาก็หายหน้า...นั่นไม่นับเป็นคนไร้ประโยชน์หรือขอรับท่านพ่อ” กงไป๋อวี่ออกความคิดเห็น

“ต่อให้นางจะเป็นคนไร้ประโยชน์จริงอย่างที่เจ้าว่า ยามนี้พวกเราก็คงทำได้เพียงแต่รับตัวนางไว้และต้องดูแลอย่างดี เพราะต่อให้นางจะไร้มารดาให้พึ่งพิงหรือไม่มีพวกพ้องสนับสนุน แต่เลือดในกายของนางครึ่งหนึ่งก็ยังเป็นเลือดของฝ่าบาท”

“และถึงแม้ว่านางจะไม่มีความสำคัญในสายพระเนตรจนต้องถูกส่งตัวมาที่นี่ ทว่าสำหรับเราแล้วนางก็เป็นเหมือนธนูอาบยาพิษดอกหนึ่งที่ฝ่าบาทส่งมา ฉะนั้นต้องระวังอย่าให้ธนูดอกนั้นปักเข้าที่ส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายเด็ดขาด เข้าใจหรือไม่”

“ขอรับท่านพ่อ ลูกจะระวังและจดจำไว้”

“ดี”

“เช่นนั้นแล้วเรื่องงานอภิเษกเล่าขอรับท่านพ่อ” กงไป๋อวี่เอ่ยถาม

“จะช้าเร็วอย่างไรงานแต่งก็ต้องจัดขึ้น หากไม่มีงานแต่งงานฮ่องเต้และผู้อื่นจะจับได้ว่าเราจงใจขัดราชโองการ หากเป็นเช่นนั้นทุกอย่างก็จะยิ่งไปตามแผนการของฝ่าบาท อีกอย่างเจ้าจำไม่ได้หรือว่าในราชโองการระบุไว้ว่าอย่างไร? ...หากมีทายาทได้ภายในหนึ่งปี มิใช่ว่าจะได้รับบรรดาศักดิ์เป็นจวิ้นอ๋องหรอกหรือ?” เจียเฉิงอ๋องแกล้งทวนความจำบุตรชาย...ทั้งๆ ที่จริงตำแหน่งจวิ้นอ๋องอะไรนั่นหาได้สำคัญกับพวกเขาสักนิดไม่ ในเมื่อพวกเขาสองพ่อลูกต่างก็มีตำแหน่งที่คาดหมายเอาไว้ในใจกันแล้ว

“ท่านพ่อโปรดวางใจ จากวันนี้ไปลูกจะจัดการทุกอย่างให้รัดกุม จนกว่าจะถึงวันแต่งงานจะไม่มีเรื่องราวใดเกิดขึ้นเด็ดขาด”

“ดีมาก ไป๋อวี่ถึงอย่างไรต่อจากนี้ไปสกุลกงของเราก็ต้องพึ่งพาเจ้า จัดการทุกอย่างให้ดี”

“ขอรับ ท่านพ่อเชิญไปพักผ่อนเถิดขอรับ”

เวลาผ่านไปเกือบสิบวันแล้วนับตั้งแต่ที่ซ่งชิงเยียนมาถึงยังจวนอ๋องเจียเฉิงแห่งนี้ ทว่าตลอดหลายวันที่ผ่านมานั้นคนในจวนอ๋องกลับไม่มีใครเข้ามาพูดคุยเรื่องงานแต่งงานกับนางเลยสักคน พระชายาเอกของเจียเฉิงอ๋องนางก็ได้เห็นหน้าอีกฝ่ายแค่เพียงวันแรกที่มาถึงเท่านั้น และหลังจากนั้นก็ไม่เคยพบหน้าฝ่ายนั้นอีกเลย

ส่วนคนอื่นๆ นั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง

“องค์หญิงเพคะ ไม่ทรงแปลกใจบ้างหรือเพคะว่าเหตุพวกคนในจวนอ๋องจึงได้เก็บตัวเงียบเชียบกันถึงเพียงนี้ เรื่องงานอภิเษกก็ไม่ยอมพูดถึง หรือว่าพวกเขาคิดจะไม่จัดงานแต่งงานตามราชโองการของฮ่องเต้กันเพคะ?” นางกำลังคนสนิทผู้เติบโตมาพร้อมกับองค์หญิงแปดเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย

“ตี้ฉาง มิใช่ว่าเจ้าเติบโตมาในวังหลวงด้วยกันกับข้าหรือ?”

“...”

“กฎเกณฑ์ข้อบังคับใดที่ข้ารู้ เจ้าเองก็ย่อมรู้ดีเช่นเดียวกัน การขัดราชโองการของฮ่องเต้นั้นก็เท่ากับการฆ่าตัวตายทั้งตระกูล ต่อให้อยู่ไกลจากเมืองหลวงนับพันลี้ แต่โทษนั้นย่อมติดตัวร่ำไปอยู่ดี ข้าไม่คิดว่าเจียเฉิงอ๋องจะตื้นเขินถึงเพียงนั้น”