4 : ความจริงที่โหดร้าย

หรูฮวาตั้งใจเรียนที่นี่อย่างอดทน แต่ละวันต้องเจอเรื่องมากมาย แต่รุ่นพี่ก็คอยช่วยจนผ่านมาได้ ทุกวันที่รู้สึกเหนื่อยมากเป็นพิเศษเมื่อกลับมาบ้านก็จะนั่งมองผ้าเช็ดหน้าที่เขาให้ เธอปักรูปหัวใจดวงเล็กสีชมพู และตัวอักษรภาษาอังกฤษตัวเล็กๆเป็นคำว่า ' you are my only world มีความหมายว่า เธอคือโลกใบเดียวของชั้น ' ไว้ตรงมุมผ้า

ทุกครั้งที่มองก็จะรู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง เสื้อของเขาเธอซักรีดทุกวันแล้วแขวนไว้อย่างดี เธอเซฟรูปของเขาจากในโซเชียลมาปริ้นแล้วแปะไว้ที่ผนังห้องตรงมุมที่เธอชอบนั่งมองมากที่สุด และอย่างสุดท้ายที่เธอพกติดตัวนั่นก็คือ ตุ๊กตาห้อยมือถือคิตตี้ที่เขาคีบให้จากตู้คีบตุ๊กตา เธอแปะรูปหน้าของเขาลงไปแล้วเอาไปห้อยมือถือสีชมพูฟรุ้งฟริ้งของตัวเอง 3 ปีผ่านไปไวเหมือนโกหก 3 ปีที่ชั้นแอบชอบรุ่นพี่ 3 ปีกับรักแรกของชั้น และวันนี้เป็นวันที่รุ่นพี่จะเรียนจบ ชั้นจึงตัดสินใจที่จะสารภาพความในใจให้รุ่นพี่ได้รับรู้ หรูฮวาตื่นตั้งแต่ตี5 เธอเปิดโคมไฟแล้วนั่งเขียนความรู้สึกที่มีต่อรุ่นพี่ลงในกระดาษโน๊ตสีหวานลายการ์ตูนน่ารัก จากนั้นก็ผูกติดกับดอกกุหลาบสีชมพูที่ฝากแม่ซื้อมาจากตลาด ที่เธอเลือกดอกกุหลาบสีชมพู เพราะสีชมพูเป็นสีโปรดของเธอ

เธอฉีดน้ำหอมลงไปบนโน๊ตแล้วเสียบดอกกุหลาบไว้ในแจกัน จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปอาบน้ำ แต่งตัว แต่งหน้า กว่าจะเสร็จก็เช้าพอดี เธอมองตัวเองในกระจก หมุนสองสามรอบเพื่อเช็คความเป๊ะ ถึงรูปร่างเธอจะดูอวบไปหน่อย แต่เธอก็รู้สึกว่ากำลังน่ารัก

"โอเค สวยแล้ว " เธอหยิบกระเป๋าและไม่ลืมที่จะหยิบดอกกุหลาบออกไปด้วย

หรูฮวาเดินลงมาชั้นล่างเห็นแม่ที่กำลังทำกับข้าวอยู่เธอจึงพูดว่า "หนูไปเรียนก่อนนะคะ"

"ไม่กินข้าวเช้าเหรอ แม่ทำใกล้จะเสร็จแล้วนะ"

"หนูไม่ค่อยหิวค่ะ"

"ไม่หิวก็ต้องกิน ถ้าไม่อยากกินข้าว ก็กินนมแทน ให้มีอะไรลองท้องบ้าง"

หรูฮวาเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบนมออกมากล่องหนึ่งแล้วพูดว่า "หนูไปนะคะ"

"เดินดีๆ ระวังรถด้วยล่ะ"

"ค่าาาา" หรูฮวาเดินออกมาจากบ้าน เจาะนมเดินดื่มไปจนถึงป้ายรถเมล์ ยืนรอสักพักเมื่อรถเมล์มา เธอก็เดินขึ้นไป

โรงเรียนมัธยมเฉียวซิน

สนามบาส

หรูฮวาชะเง้อมองรุ่นพี่ที่ถูกรุมล้อมจากสาวๆที่กำลังให้ดอกไม้ คนเยอะเกินไปทำให้เธอเข้าไปไม่ถึง เธอยืนถือดอกไม้รอจนกว่าคนจะเริ่มจางลง สองชั่วโมงผ่านไป แสงแดดส่องกระทบลงมากลางหัว เหงื่อที่ไหลรินจนแทบจะทำให้เครื่องสำอางเยิ้ม หรูฮวาหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อ ถึงจะร้อนยังไงก็สู้ ถึงจะเป็นลมตายขอแค่ได้บอกรักสักคำก็ถือว่าคุ้มแล้ว !

คนที่ค่อยๆจางลงจนเธอเห็นรุ่นพี่ยืนอยู่อย่างชัดเจน หรูฮวาพ่นลมหายใจคลายความตื่นเต้นแล้วค่อยๆเดินไป มือกำดอกกุหลาบแน่น 'อย่าสั่นซิ หรูฮวา อย่าสั่น' เธอพยายามสะกดจิตตัวเอง นึกถึงเพลงรักที่เคยฟัง เพื่อบิ้วอารม์ตัวเองจนเดินมาถึงตรงหน้าเขา เธอยื่นดอกไม้ไปตรงหน้าเขาแล้วพูดว่า "รุ่นพี่คะ ชั้นชอบพี่ค่ะ นี่คือความในใจจากชั้น ช่วยรับไว้หน่อยจะได้ไหมคะ " หรูฮวากัดปากล่างตัวเองแน่นลุ้นคำตอบที่จะได้ฟังจากเขา

ชายหนุ่มไม่มีท่าทีอื่นใดนอกจากนิ่งเฉยแล้วพูดคำที่ทำให้ฟ้าผ่าลงกลางใจของเธอว่า "ชั้นไม่ได้ชอบเธอ ขอโทษด้วย" แล้วเขาก็เดินจากไป หรูฮวารู้สึกเหมือนโลกพังทลายร่างกายแข็งทื่อล้มตึงลงไปบนพื้นพร้อมกับเลือดกำเดาที่ค่อยๆไหล 'ยืนตากแดดรอสองชั่วโมง เพื่อคำตอบนี้น่ะเหรอ ' เพลงอกหักค่อยๆพรั่งพูเข้ามาในหัว ตูหลิงและทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นกว่าร้อยชีวิตมายืนมุงดูเธอแล้วพากันหัวเราะเยาะ ตูหลิงแย่งดอกกุหลาบจากมือเธอมาดึงกลีบของมันออกจนหมดแล้วโปรยเล่น ส่วนกระดาษโน๊ตหรูฮวายังกำอยู่ในมือ "คนอะไรไม่เจียมตัว !! " คำนี้ตรึงอยู่บนหน้าของเธอตั้งแต่วันนั้น ทุกครั้งที่มาโรงเรียน เธอจะได้ยินคำนี้คอยหลอกหลอนอยู่ทุกวันจนเรียนจบ !!!