ตอนที่2 ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป

“อ๊ะๆๆ พะ...พอแล้วค่ะ อื้อ” ร่างบางวัยยี่สิบสองเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเพราะความเจ็บปวดที่ได้รับไปทั่วร่างกาย จนตอนนี้เธอทนแทบไม่ไหวแล้วจริงๆ

“อย่ามาสั่งฉัน!” เสียงเข้มของชายหนุ่มวัยยี่สิบเจ็ดพูดขึ้นอย่างขัดใจ เพราะเขาไม่ชอบให้ใครมาสั่งให้เขาหยุดในตอนที่เขายังไม่พอใจ

“ลิสาไม่ไหวแล้ว” เสียงหอบเหนื่อยเอ่ยออกมาอย่างคนหมดแรงเพื่อขอร้องชายหนุ่มตรงหน้า เพราะตั้งแต่เธอเลิกเรียนและตรงมาหาเขาอย่างที่เขาสั่งตั้งแต่ห้าโมงเย็น จนตอนนี้สองทุ่มกว่าแล้วแต่เขาก็ยังไม่ปล่อยเธอ

“ไม่ไหวก็เรื่องของเธอ แต่ฉันยังไมพอ!”

ปึก ปึก ปึก

ปึก ปึก ปึก

.

ปึก ปึก ปึก

ปึก ปึก ปึก

“อ๊ะ อ่าส์” ในที่สุดร่างสูงของคชาก็ปลดปล่อยออกมาด้วยความพอใจและรู้สึกสบายตัวอย่างมากที่ได้ระบายความต้องการของตัวเองออกมาจนหมด

และเมื่อเขาพอใจแล้วเขาก็ถอนตัวออกจากร่องรักที่แดงก่ำและบวมช้ำจากการกระทำของเขาทันที ส่งผลให้น้ำกามขาวขุ่นของเขาที่ปลดปล่อยใส่ร่องรักของเธอนับครั้งไม่ถ้วนไหลย้อนออกมา

“ลุกไปทำอาหารให้ฉันได้แล้ว” คชาเอ่ยสั่งชลิสาขึ้นก่อนจะลงจากเตียงตรงเข้าห้องน้ำเพื่อไปล้างเนื้อล้างตัวอย่างสบายตัว

ต่างจากร่างบางที่บอบช้ำจนแทบไม่มีแรงขยับแม้แต่น้อย แต่สุดท้ายเธอก็ต้องฝืนร่างกายเพื่อออกไปทำอาหารมื้อค่ำให้กับคชาผู้เป็นเจ้านายและเจ้าชีวิตของเธอตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมา

ใช่ ตั้งแต่เธออายุสิบเจ็ดจนตอนนี้เธออายุได้ยี่สิบสอง ตอนนี้ที่เธอเรียนอยู่ชั้นปีที่สี่และใกล้จะจบการศึกษาแล้ว แต่เธอไม่สามารถจบชีวิตในแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้ได้ ตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมาคชาได้เรียกให้เธอมาหาเขาบ่อยมาก และทุกครั้งที่เรียกมาก็คือ...ทำเรื่องอย่างว่านั่นเอง

แม้ว่าในตอนแรกเธอจะไม่เต็มใจที่จะทำ แต่สถานะอย่างเธอจะขัดคำสั่งอะไรเขาได้ ลูกแม่บ้านอย่างเธอกับลูกเจ้านายอย่างเขา เสียงของใครจะดังกว่ากัน และที่สำคัญ...

“ถ้าเธอกล้าขัดคำสั่งฉัน ฉันก็กล้าไล่แม่เธอออกอย่างไม่มีเหตุผล”

สุดท้ายเธอก็ต้องยอมรับสิ่งที่เขายัดเหยียดให้ ต้องยอมรับสิ่งที่เขาต้องการแม้ว่าเธอจะไม่ต้องการยังไง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นครั้งแรกที่ห้องนอนในบ้านของเขาตอนเธออายุสิบเจ็ดปีเกิดขึ้นทั้งที่เธอยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ เกิดขึ้นตั้งแต่เธอยังไม่เข้าใจเรื่องพวกดีนี้ด้วยซ้ำ และมันก็เกิดขึ้นตลอดมา เกิดขึ้นได้ตลอดเวลาที่เขาต้องการ ไม่ว่าเธอจะมีเรียนแต่ถ้าหากเขาเรียกเธอก็ต้องยอมหนีเรียนเพื่อมาหาเขา เพราะถ้าเธอขัดคำสั่งไม่มาหาเขาตามเวลาที่เขาต้องการ ผลที่ได้ก็คือ ร่างกายที่บอบช้ำของเธออย่างแสนสาหัส

จนเธอขึ้นมหาลัยและเขาที่อยู่ในวัยทำงานเธอคิดว่าความสัมพันธ์นี้มันอาจจะเปลี่ยนไป แต่เปล่าเลย เพราะมันหนักขึ้นทุกวัน เขายิ่งมีเวลาย่ำยีเธอบ่อยขึ้น จนเธอต้องโกหกแม่เธอไม่ต่ำกว่าอาทิตย์ละสองวันว่าต้องทำรายงานห้องเพื่อนเพื่อจะต้องอยู่ค้างกับเขาที่เขาต้องการเหมือนวันวันนี้

แต่อย่างหนึ่งที่มันเปลี่ยนไปอย่างหน้าไม่อายก็คงจะเป็นความรู้สึกของเธอ ความรู้สึกที่มีต่อผู้ชายคนแรก ผู้ชายที่ได้ครอบครองร่างกายของเธอมาตลอดเวลาห้าปี ความรู้สึกที่มันแปรเปลี่ยนเป็น...ความรัก ทั้งที่มันไม่ควรจะเกิดขึ้นเลยสักนิด

มันอาจจะฟังดูโง่ แต่จะให้เธอทำยังไง ห้าปีมันไม่ใช่เวลาน้อยๆเลยสักนิดของคนสองคนที่มีความสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้ง ยิ่งหญิงสาวเป็นคนหัวอ่อน ใจอ่อน มันคงไม่แปลกถ้าเธอจะอ่อนไหวกับอะไรง่ายๆ มันคงไม่แปลกถ้าเธอจะรักผู้ชายคนแรกในชีวิตที่มาพร้อมความเพียบพร้อมทั้งหน้าตา ฐานะ ความสามารถอย่างเขา แม้ว่าเขา...จะเห็นเธอเป็นเพียงของเล่นไว้ระบายก็ตาม