ตอนที่ 2 ลูกเมียน้อย

“กรี้ดดดดดด พลอยไม่ยอมนะคะคุณแม่”

“ใจเย็นๆ นะคะลูกสาวแม่”

“พลอยไม่ดีตรงไหน ยังไงพลอยจะต้องได้แต่งงานกับเขา” เธอนัดดูตัวกับคุณอาแอลลี่ แต่โดนลูกชายเขาเทอ้างว่าติดงานด่วน

“เราสวยเขาต้องได้เขาค่ะ”

“พลอยจะต้องไปเจอเขาให้ได้”

เธอเห็นเขาผ่านทีวีมาตลอด เมื่อสัปดาห์ก่อนคุณอาแอลลี่ติดต่อมาให้เธอไปดูตัว เธอดีใจรีบตอบรับทันทีเพราะรู้จัก เซริว ดีว่าเขาเป็นใคร

“อีลูกเมียน้อยแกไปไหนมา!”

“ดึกๆ ดื่นๆ เพิ่งกลับไปขายตัวมาหรือไง”

“แพรมีงานด่วนค่ะ” แพรไหมจึงเดินหลีกหนีเข้าห้องพัก เธอชินกับคำพูดเหล่านี้แล้ว

“แม่ดูมันสิคะ ไปทำงานหรือไปทำอะไรมา”

“อย่าไปสนใจมันเลยลูก”

คฤหาสน์หลังใหญ่โตตั้งตระหง่านกลางใจเมืองกรุงเทพมีสวนดอกไม้ตลอดทางเข้ามาคฤหาสน์หลังนี้เป็นของ ตฤณ ธนสุนทรวงศ์ หนุ่มใหญ่วัยห้าสิบปี เขามีลูกสาวสุดที่รักหนึ่งคน

“แพร ยัยแพร!”

“พี่พลอยมีอะไรหรือเปล่าคะ”

แพรไหมรีบวิ่งมาหาพลอยนิตา ตอนนี้เธอต้องรีบออกไปทำงานแล้วกองถ่ายมีถ่ายทำให้ช่วงเช้าตรู่

“เตรียมเสื้อผ้าให้ฉันเร็วๆ วันนี้ฉันต้องสวยเพราะคุณเซริวจะมา” พลอยนิตายิ้มมุมปาก หากเซริวถูกใจเธอ ชีวิตจะสบายไปทั้งชาติไม่ต้องมาทนทำงานให้เหนื่อยเปล่าๆ

“ค่ะ”

“แกไม่ต้องเสนอหน้าให้เขาเห็นนะ” พลอยนิตาไม่ชอบแพรไหม ทั้งพระเอกละครหรือใครๆ ต่างพากันตกหลุมมารยาของมัน สวยแล้วยังไงสุดท้ายก็เป็นแค่ลูกเมียน้อยของพ่อเธอ

วันก่อนเขาหนีการดูตัวครั้งนี้เธอไม่ยอมแน่ ยังไงเขาจะต้องมาเป็นสามีของเธอ

“ค่ะ”

“เร็วเข้าฉันจะสาย”

แพรไหมทำงานรองมือรองเท้าเหมือนคนรับใช้ในบ้านหลังนี้ เธอไม่มีสิทธิ์จะพูดอะไรตั้งแต่เล็กจนโตถูกตราหน้าว่าเป็นลูกเมียน้อย พ่อแค่สงสารเลยรับมาเลี้ยงหลังจากที่แม่เสียชีวิต เธอไม่ได้ใช้นามสกุลของเขา

แพรไหม ภูภักดี สาวน้อยวัย 20 ปีเธอจบแค่ชั้นมัธยมศึกษา 6 เพราะไม่มีเงินเรียนต่อ ถึงแม้จะอยู่บ้านหลังใหญ่โตเธออยู่ในฐานะสาวใช้ ไม่มีสิทธิ์เรียกเขาว่าพ่อด้วยซ้ำ ไหนว่ากมลญา ที่คอยรังแกเธออีก

แพรไหมจึงรีบทำงานจะได้ออกไปจากบ้านหลังนี้ บ้านที่ไม่เคยเป็นที่พักพิงให้เธอเลย แพรไหมเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้เมื่อ 10 ปีที่แล้วหลังจากที่แม่ตาย

“แกจะไปทำงานแล้วเหรอยัยขี้ข้า”

“ค่ะ คุณผู้หญิง” แพรไหมก้มหน้าก้มหน้าไม่ยอมมองไปที่โต๊ะอาหารซึ่งมี ประมุขของบ้านนั่งอยู่

“เป็นแค่เมียน้อยก็ต้องทนรับกรรมหน่อยนะ”

“พอได้แล้วคุณ!” ตฤณวางแก้วกาแฟลงและมองไปที่ลูกสาวคนเล็กที่เขาไม่เคยเลี้ยงดู เขารู้สึกผิดกับภรรยาและลูกจึงไม่ได้ดูดำดูดีลูกสาวคนเล็กที่เกิดจากสาวใช้ในบ้าน

“ไปทำงานได้แล้ว”

แพรไหมจึงเดินออกมาเธอเดินมารอขึ้นรถเมล์ที่หน้าปากซอยเป็นประจำ หญิงสาวทำงานกับหนุ่มรุ่นพี่ที่เมตตาเธอให้เธอมาทำงานด้วย

“สวัสดีค่ะพี่ดอม”

“ขอบคุณมากน้องแพรที่มาช่วยพี่” ดนุพลเป็นผู้กำกับมากฝีมือ ผลงานของเขาเป็นที่ต้องการของตลาด

“เจ้าของเขายกเลิกคิวงานของพลอยนิตา บอกว่าไม่ตรงไทป์ พี่ปวดหัวไม่รู้จะหาใครมาดี” ทีมงานจัดเตรียมงานจนเสร็จอยู่ๆ มายกเลิกเขาจะหานางแบบที่ไหนมาได้ทัน

“พี่พลอยรู้หรือยังคะ”

“พี่ให้ผู้จัดการโทรไปบอกแล้ว”ทุกคนรู้ดีว่าพลอยนิตานิสัยเป็นยังไง

อีกด้านเซริวเข้ามาทำงานตั้งแต่ฟ้ายังไม่สร่าง เขาให้ลูกน้องยกเลิกคิวงานของพลอยนิตา เขาอยากได้นางแบบที่หน้าหวานๆ เหมือนผู้หญิงอ่อนแอไม่สู้คนแต่ข้างในกลับเข้มแข็ง

“ผมเอารูปนางแบบมาให้คุณเลือกใหม่ครับ”

“ไม่ใครถูกใจสักคน”

“เดี๋ยวผมหาล็อตใหม่มาให้ครับ”

“ไม่ต้อง! ฉันจะหาเอง” ต้องมีสักคนที่เขาถูกใจ ต้องลองลงไปเดินดูสถานที่ถ่ายทำหน่อย เดี๋ยวนี้เขาเบื่อนางแบบเหล่านี้มาก

“อุ้ย ขอโทษค่ะ”

“เดินใช้ตามองบ้างดิวะ” เซริวอารมณ์เสียตอนนี้เสื้อสูทราคาแพงเปื้อนไปด้วยกาแฟที่กำลังร้อนๆ เขาไม่พอใจอย่างมากดูท่าทางคงจะเป็นพนักงานระดับล่าง

“เสื้อสูทของฉันราคากี่แสนมีปัญญาชดใช้หรือไง!”

“ขอโทษจริงๆ ค่ะฉันไม่ได้ตั้งใจ”

“เวลาคุยกับผู้ใหญ่ให้มองหน้า” ก้มหน้าก้มตายนังกับเขาเป็นยักษ์เป็นมาร

“คะ คุณจะให้หนูชดใช้ยังไงคะหรือจะให้หนูเอาไปซักให้”

แพรไหมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา ทันทีทั้งสองเห็นแววตาของกันและกัน ทำให้แพรไหมต้องรีบก้มหน้าอีกครั้ง สายตาของเขามองเธอแปลกๆ

“นางฟ้าตกสวรรค์หรือยังทำไมสวยขนาดนี้” หัวใจเต้นแรงขึ้นมาจนเขาต้องรีบกุมหน้าอกข้างซ้ายไว้ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

“คุณคะ คุณ!”

“อะไรเรียกซะเสียงดัง”

“จะให้หนูรับผิดชอบ อ๊ะ...” แพรไหมตกใจที่เขาถอดเสื้อสูทตัวนอกออกและโยนจนมันมาตกที่ศีรษะของเธอพอดี พร้อมกับมือของเขาที่ดึงป้ายพนักงานออกจากเสื้อของเธอ

“แพรไหม ภูภักดี” เซริวอ่านชื่อของหญิงสาวชื่อก็เพราะเหมือนหน้าตา แต่ทำไมถึงเป็นพนักงานชั่วคราว แต่ดูจากอายุแล้วเกิน 18 แล้วหรือยัง

“เอาคืนมานะ อ๊ะ ปล่อย”

“อยากได้คือก็ซักเสื้อฉันแล้วเอามาคืนที่...” เซริวบอกสถานที่แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากเอวบาง เขาได้กลิ่นแป้งเด็กลอยออกมา เขาสูดดมยังกับโรคจิต

“โอ๊ยย แพรไหม!” เซริวรีบปล่อยหญิงสาวเมื่อเขาถูกเด็กแสบ กระทืบเท้าเข้าอย่างแรงลูกน้องที่ได้ยินเสียงจะเข้ามาจับตัวแพรไหมแต่เขายกมือห้าม

“น้องแพร น้องแพรครับ”

“พี่ดอมแพรอยู่นี้ค่ะ” แพรไหมรีบวิ่งออกไป เพราะกลัวว่าจะมีคนเห็นว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว

“น้องแพรเหรอ” ทำไมเขาถึงรู้สึกหวงเวลามีผู้ชายมาเรียกหญิงสาวแบบนั้น ดูจากการกระทำแล้วไอ้หมอนั่นมันคงไม่ได้คิดแค่น้องสาว

“นายครับ”

“ไปตามสืบมา!”

“สืบประวัติของน้องผู้หญิงใช่ไหมครับ”

“ไปสืบทุกคนที่เกี่ยวข้องมาทั้งหมด” รวมถึงไอ้ผู้ชายคนเมื่อกี้เขาเห็นมันจับผมของแพรไหม กล้าดียังไงถึงมาแตะต้องคนของเขา

วันนี้ไม่ใช่พรุ่งนี้ไม่แน่ เขาอยากได้อะไรก็ต้องได้ถึงแม้จะไม่เคยจริงจังกับใคร แต่คนนี้เขากลับอยากได้และอยากได้มากด้วย

“ฉันต้องได้ประวัติ”

“ผมจะจัดการให้ครับ”

“ฉันต้องการตอนนี้เดี๋ยวนี้” เขาอยากรู้จักหญิงสาวคนนั้น เขาไม่เคยเจอใครแบบเธอมาก่อน ปกติผู้หญิงมากมายจะวิ่งเข้ามาหาเขา แต่เธอกลับทำเหมือนไม่อยากอยู่ใกล้เขา หรือบางทีอาจจะเป็นมารยาผู้หญิง