ของหวง 1 - เอิงเอย

Talk เอิงเอย

ฉันลืมตาขึ้นภายใต้ห้องที่ไม่คุ้นตา ก่อนจะค่อยๆ ประคองตัวเองลุกขึ้นจากเตียงแล้วใช้มือกุมศีรษะเพราะความหนักอึ้ง

ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เมื่อคืนไปดื่มกับเพื่อนเนื่องด้วยโอกาสที่เรียนจบและสอบได้ทุนไปเรียนต่อเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศกันยกแก๊ง

“ชะเอม มีน แกอยู่ไหน” ฉันเรียกหาเพื่อน สองคนนี้ทำไมถึงพาฉันมาอยู่ที่นี่กันนะ แทนที่จะพากลับบ้าน

ฉันค่อยๆ ลุกจากเตียงเดินออกมาดูรอบๆ ห้อง มันว่างเปล่าราวกับไม่มีใครอยู่

“อะ!” เท้ามันเหยียบอะไรบางอย่างฉันรีบก้มมองเห็นว่าเป็นกระเป๋าของตัวเองเลยรีบหยิบมันขึ้นมา

“ยัยเอมกับยัยมีนหายไปไหนนะ ทิ้งฉันให้นอนอยู่แบบนี้คนเดียวได้ยังไง”

ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเพื่อจะโทรหาเพื่อนแต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าเบอร์ของเพื่อนโทรมานับร้อยสายตั้งแต่ช่วงเที่ยงคืนจนถึงเช้า

หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นแรงเพราะความกลัว เพื่อนฉันโทรมาหลายสายขนาดนี้แปลว่าพวดเธอไม่ได้อยู่ที่นี่กันใช่ไหม เมื่อคิดแบบนั้นฉันก็เริ่มกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องอย่างระแวงอีกครั้ง

“ทะ ที่นี่ที่ไหน ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง มากับใคร”

กริ้ง~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาทำเอาฉันสะดุ้งจนโทรศัพท์เกือบจะหลุดมือ เบอร์ที่โทรมาคือเบอร์ของชะเอม ฉันจึงรีบกดรับสาย

( ยัยเอยแกหายไปไหนรู้ไหมฉันกับยัยมีนตามหากันทั้งคืนแทบไม่ได้นอน ยายแกก็เป็นห่วงไม่ยอมนอนรอแกกลับบ้าน )

“ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เหมือนจะโดนลักพาตัวมา ฉันจำอะไรไม่ได้เลย” ฉันพูดแบบกระซิบกระซาบให้เสียงมันเบาที่สุด

( ห๊ะ!! ลักพาตัว ) ชะเอมตกใจร้องอุทานออกมาเสียงดัง

( แค่นี้ก่อนนะแกฉันต้องรีบออกไปจากที่นี่ก่อนจะมีใครมาเห็น ฝากบอกยายด้วยว่าฉันไม่เป็นไรฉันกำลังจะกลับบ้าน )

ตอนนี้ไม่มีเวลาคุยอะไรมากหลังจากวางสายแล้วฉันรีบวิ่งไปเปิดประตูห้องแล้วสับขาวิ่งออกมาจากโรงแรมแบบไม่คิดชีวิต

พอวิ่งมาหยุดที่หน้าถนนได้ฉันก็ยืนหอบ เหงื่อออกท่วมตัว โชคดีของอีเอิงเอยจริงๆ ไม่มีเวลาคิดอะไรมากฉันรีบเรียกแท็กซี่ก่อนที่จะมีใครมาเห็น มันระแวงไปหมด

ระหว่างนั่งรถไปฉันก็พยายามคิดว่าตัวเองไปอยู่ที่โรงแรมนั่นได้ยังไง ใครพาไป แล้วพาไปทำไม….ไม่ใช่พาไปทำมิดีมิร้ายหรอกนะ!!

ฉันรีบยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกตัวเองเมื่อคิดได้แบบนั้น ความบริสุทธิ์ที่ฉันหวงแหนมาทั้งชีวิต ไม่นะ!!

“พี่คะไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดก่อนค่ะ” ฉันบอกแท็กซี่ ที่บอกให้ไปโรงพยาบาลเพราะอยากจะไปตรวจร่างกาย ฉันไม่สามารถนอนหลับลงได้หากไม่รู้ให้แน่ชัด

พอมาถึงโรงพยาบาลฉันก็บอกหมอให้ตรวจร่างกายของตัวเองให้ละเอียด เอาแบบละเอียดมากๆ และมันก็โล่งใจที่ผลออกมาว่าร่างกายของฉันไม่ได้ถูกล่วงละเมิดทางเพศแต่อย่างใด

เมื่อคืนจำได้ว่าฝันเห็นเทวดารูปงามองค์หนึ่ง ใบหน้าของท่านนั้นหล่อเหลามากๆ ท่านต้องช่วยฉันให้พ้นจากอันตรายแน่ๆ

#บ้านของฉัน

บ้านที่อยู่คือบ้านเช่าหลังเล็กๆ บ้านหลังนี้มีฉันกับยายและน้องชายอีกหนึ่งคน พ่อแม่เสียไปตั้งแต่ฉันกับน้องยังเด็ก

“ยาย” พอเห็นหน้ายายฉันก็รีบวิ่งไปกอด ชะเอมกับมีนมารอฉันที่บ้านด้วย

“พระคุ้มครองนะหลาน ยายเป็นห่วงจนนอนไม่หลับ”

“หนูขอโทษนะคะ เมื่อคืนหนูเมาเลยไปเปิดห้องนอนไม่ได้รับสายใครเลยจนทำให้คนอื่นวุ่นวายกันหมด ต่อไปนี้หนูจะไม่ดื่มเหล้าแล้วค่ะ” ฉันอ้างออกไปแบบนั้นเพราะไม่อยากให้ยายเป็นห่วงไปมากกว่านี้

ฉันพายายเข้าบ้านมานอนพัก จากนั้นก็ออกมาคุยกับเพื่อนที่หน้าบ้าน

“เรื่องมันเป็นยังไงแกไปอยู่ที่ไหนมา” มีนถาม

“ฉันจำอะไรไม่ได้เลยแก ตื่นขึ้นมาฉันนึกว่าพวกแกพาไปเปิดห้องนอน แต่ไม่เจอใครเลย”

“ระ หรือว่าแกจะโดน….”

“ไม่ๆ ฉันไปตรวจร่างกายแล้วยังบริสุทธิ์อยู่ แต่ใครกันนะที่ลักพาตัวฉันไปแบบนั้น น่ากลัวจังเลยคนสมัยนี้”

“แต้มบุญแกสูงมากยัยเอย นี่เห็นในข่าวไหมที่ถูกฆ่าข่มขืนน่ะ”

คำพูดของเอมทำเอาขนทั้งตัวมันลุกตั้ง โชคดีที่ฉันรอดมาได้ ต่อไปนี้ต้องระวังตัวเองให้มากๆ

“ไม่ใช่ว่าไอ้โรคจิตนั่นตามแกอยู่นะ ไปแจ้งความดีกว่า”

“อย่าเลยแกฉันไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ ร่างกายฉันปกติดีไม่โดนทำร้าย อีกอย่างเดือนหน้าเราก็ต้องเตรียมตัวไปเรียนที่ต่างประเทศกันแล้ว ฉันไม่อยากมีคดีความให้ค้างคา”

ฉันกับเพื่อนเราไม่ได้มีฐานะที่รวยอะไรเลย แต่โชคดีที่เราเรียนเก่งเลยสอบได้ทุนที่ต่างประเทศ ใกล้จะไปเรียนที่นั่นแล้วจึงไม่อยากให้เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ต่อไปนี้ฉันจะระวังตัวเองให้มากๆ