Chapter 5 หากต้องอยู่สองต่อสอง

ในเช้าต่อมา

ม่านสีทึบที่ลืมปิดตั้งแต่เมื่อคืนเปิดอ้ารับแสงพระอาทิตย์ที่สอดส่องเข้ามากระทบใบหน้าสวยในยามเช้า เฌอเอมที่ได้นอนหลับเต็มอิ่ม ลืมตาตื่นในยามแสงรุ่งอรุณรบกวนมายังเปลือกตาสวย รู้สึกตัวได้ก็ถอนหายใจเพราะโล่งอก เธอไม่ถูกรบกวนทั้งทางกายและทางใจจากพี่ชายต่างสายเลือดอย่างเช่นทุกครั้งที่เขามีโอกาส

ลุกจากเตียง จัดการธุระส่วนตัวจากนั้นเดินลงมาด้านล่าง

“บ้านดูเงียบๆ”

“คุณวีร์ยังไม่มาค่ะ – สงสัยค้างกับเพื่อน”

จากการคุยกับป้าราตรี พอทราบว่าชายหนุ่มอยู่เจรจาเรื่องธุรกิจ ชายหนุ่มได้รับการไว้วางใจเป็นช่างภาพให้บริษัทแห่งหนึ่ง ถ่ายภาพนิ่งหากมีผลิตภัณฑ์ใหม่ๆ ออกมา และน่าจะค้างอยู่กับเพื่อนสนิทที่ชื่อว่าโจอี้

“วันนี้กินข้าวเช้าไหมคะคุณเอม”

“กินค่ะ – เมื่อคืนนอนเร็วไปหน่อย ลืมกินแม้กระทั่งข้าวเย็น”

“ถ้าอย่างนั้นนั่งรอเลยนะคะ วันนี้ป้าทำต้มเลือดหมู”

“เอมไม่เอาข้าวนะคะ ขอซดร้อนๆ แล้วกัน”

“ได้เลยค่ะ”

มื้อเช้าบนโต๊ะอาหารที่นั่งเพียงคนเดียว ก็สบายใจไม่น้อย ป้าราตรียกถ้วยขนาดใหญ่วางไว้ตรงหน้า ต้มเลือดหมูร้อนๆ โชยขึ้นตรงทั้งส่งกลิ่นชวนกินจนรีบเป่าแล้วตักใส่ปาก

.

.

มหาวิทยาลัย

คาบสุดท้ายของการเรียนจบลง นักศึกษาต่างทยอยกันออกจากห้อง เฌอเอมเก็บหนังสือและอุปกรณ์เพียงเล็กน้อยลงกระเป๋า ก่อนจะเดินเทียบเคียงมาพร้อมเพื่อนสนิทของตัวเอง วันนี้เฌอเอมดูเหม่อ เธอเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจ

"เอม -- คืนนี้ไปเที่ยวกันไหม"

แนนนี่กล่าวชวน ครั้นวันนี้มีนัดกับหนุ่มไปท่องราตรี อีกทั้งเห็นว่าเพื่อนมีสีหน้าไม่สดชื่น

“...”

“ไปไหม ไปด้วยกันหน่อย”

โดยปกติเฌอเอมไม่ชอบการเข้าสถานที่อโคจรเสียเท่าไหร่ จังหวะที่เดินก็แอบคิด เธอกำลังกังวลใจกับคืนนี้ หากพี่ชายของเธอกลับบ้าน แปลว่าต้องอยู่กันตามลำพังอีกครั้ง ยามนั้นเธอก็กลัว กลัวว่าเรื่องอย่างว่ามันจะเกิดขึ้นอีก เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดเหตุการณ์พี่น้องท้องชนกัน จึงจำเป็นต้องตอบตกลงเพื่อหลีกเลี่ยงเจอชายที่เธอไม่อยากให้เขาเข้ามาใกล้

“ก็ได้นะ นานมากที่ไม่ได้ไป”

จำได้ว่าเคยเข้าผับประมาณสองครั้ง ครั้งแรกคือปุริมชวนไปร่วมงานผู้ใหญ่ท่านหนึ่งที่รู้จัก แนะนำเธอว่าเป็นลูกสาวอีกคนจนปวีร์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ อีกครั้งคือไปเพราะรู้สึกอยากหาที่ผ่อนคลายครั้นถูกชายหนุ่มพูดจาทำร้ายความรู้สึกจนไม่อยากเห็นหน้า เมื่อตกลงกันได้และนัดหมายสถานที่ ต่างคนต่างแยกย้ายกัน แนนนี่ขึ้นรถไปกับแฟน ส่วนเฌอเอมนั่งแท็กซี่กลับไปยังบ้าน

เฌอเอมมีเวลาไม่มาก รีบจัดการตัวเองเพราะกลัวว่าปวีร์จะกลับมาเจอ ชายหนุ่มออกไปจากบ้านตั้งแต่เมื่อวานยังไม่กลับ แม้จะแอบห่วง แต่พอรู้ว่าเขาติดธุระเรื่องงานก็เบาใจอยู่บ้าง และหากไม่กลับมานอนบ้านก็ไม่พ้นอยู่คอนโดเพื่อนรักของเขาเช่นเคย

ร่างขาวเดินลงบันได สวมชุดสวยแอบเซ็กซี่น้อย ทำผู้มองอย่างป้าราตรีเอ่ยปากชม

“แต่งตัวซะสวย – มีนัดกับหนุ่มๆ เหรอคะคุณเอม”

“เปล่าค่ะป้า”

“แล้วคุณเอมจะไปไหน”

“ออกไปกับเพื่อนค่ะ”

“ไปกับเพื่อน”

หญิงมีอายุทวนประโยคหลัง ย่นคิ้วเข้าหากันชวนสงสัย เมื่ออีกฝ่ายจะออกไปในตอนกลางคืน ลักษณะการแต่งตัวพอเดาออกว่าคนอายุน้อยนั้นไปไหน หากเป็นแต่ก่อนป้าราตรีคงเป็นห่วงมาก ทว่าตอนนี้เฌอเอมโตเป็นสาว จะออกเที่ยวราตรีตามประสาวัยรุ่นก็เป็นเรื่องธรรมดา

“ไม่ต้องห่วงนะค เอมจะดูแลตัวเองอย่างดี”

“ค่ะ”

“แต่ถ้าพี่วีร์กลับมาแล้วถามว่าไปไหน ป้าช่วยบอกว่าไม่รู้ก็แล้วกัน”

“ได้ค่ะป้าจะบอกให้ตามนี้”

ป้าราตรีรู้ว่าปวีร์ไม่ชอบคนตรงหน้าและแม่ของเธอ พลันรับปากจะบอกให้ตามนั้นหากชายหนุ่มเอ่ยถามเพราะอยากให้คนอายุน้อยสบายใจ