บทที่ 4 ผู้ชายไม้เลื้อย

“ไปกันเถอะค่ะ” เสียงของโรราทำให้รามเลิกสนใจใบหน้าสวยของผู้หญิงคนนั้น แขนหนาถูกน้องสาวเดินควงออกไปจากตึกคณะนิเทศจนกระทั่งมาถึงรถ

“อ่า...ยัยเด็กแรด ใครใช้ให้เราเดินควงแขนพี่แบบนี้กัน สาวๆ เห็นมีหวังพี่ตกกระป๋องกันพอดี” รามว่าให้กับน้องสาวตัวแสบของตน

“ชิ คิดว่าตัวเองหล่อ และเท่มากหรือไง พี่รามหล่อสู้พี่แทคิณของโรไม่ได้เลยสักนิด” โรราเอ่ยจบก็เปิดประตูรถเข้าไปนั่งหน้าตาเฉย รามที่โรราว่ามาเช่นนั่น ถึงกับของขึ้น

“เฮ้ย...ยัยเด็ก กล้าดียังไงมาว่าไอ้เชี่ยคิณหล่อ และเท่กว่าพี่ชายตัวเอง” เหอะ...บอกเลยถ้าวงเงินในบัตรผมไม่หมด ไอ้เชี่ยโรมกูไม่มีทางมารับยัยเด็กแรดนี้นั่งหน้ารถกูเด็ดขาด นี้เห็นแก่ไอ้โรมมันหรอกนะที่ใช้ให้ผมมารับยัยเด็กแรดน้องสาวสุดที่รักของมัน รถที่บ้านเยอะแยะแต่ยัยน้องแรดของผมไม่ยอมเอารถที่บ้านมาใช้ ไปไหนมาไหนโรราหันมาใช้ ผมกับไอ้โรมพี่ชายที่เป็นยิ่งกว่าร้านเซเว่นที่เปิด 24 ชั่วโมงเสียอีก รามได้แต่ส่ายหน้าให้โรราตัวแสบ แต่นั้นก็ยอมเป็นคนขับรถให้น้องสาวสุดที่รักของบ้าน บางทีเวรกรรมของผมก็มาในรูปแบบของน้องสาว ว่างจากเรียน แทนที่จะได้ไปเดทกับน้องๆ หนูๆ เหอะ นี้ต้องมาพายัยเด็กแรดนี้กลับคอนโด เวรกรรมไอ้รามจริงๆ รามได้แต่คิด

ด้านมะปรางหลังจากที่บังเอิญเจอกับผู้ชายไม่เลือกที่แบบนั้น ให้ตายเถอะไม่คิดว่ายัยโรราจะคบกับผู้ชายคนนั้นจริง นี้เพื่อนของฉันนางไม่รู้อะไรเลยหรือไงก่อนคบก็ต้องเช็คประวัติก่อนไหม เมื่อก่อนหน้านี้เขานัวกับสาวในห้องเก็บของ ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาเดินควงกับเพื่อนของฉันหน้าตาเฉย ต้องเป็นผู้ชายประเภทไหนถึงจะทำเรื่องแบบนี้ได้ในเวลาอันรวดเร็ว เห้อ...เห็นแล้วเพลียแต่แต่นั้นก็อดหวงคนของฉันไม่ได้ จะว่าไปที่ฉันขังนายนั้นในห้องกับยัยรุ่นพี่ปีสี่ก็คงจะเสร็จไปหลายยกเลยสินะ

มะปรางหลังจากที่แยกกับยัยโรรา ฉันและยัยข้าวตัวก็มาทานก๋วยเตี๋ยวไก่ร้านแถวหลังมอ ขณะที่สองสาวนั่งทานอยู่นั้น

“แก ผู้ใหม่ของยัยโร หล่อจึ้งมาก งานดีไม่ไหว แกว่าพี่เขาหล่อ เหมาะกับยัยโรราปะ” ยัยข้าวตังถามขณะที่เรานั่งรอก๋วยเตี๋ยวมาเสิร์ฟ

“ ถ้าพูดถึงหน้าตาก็ไม่เลวนะ ถือว่าใช้ได้” มะปรางเอ่ยด้วยท่าทีนิ่งตามฉบับสาวสวยหน้าหยิ่ง

“โห้...ใช้ได้งั้นเหรอแก แต่พี่คนเมื่อกี้หล่อมากเลยนะ หล่อขนาดนี้แกยังบอกใช้ได้อีกเหรอ” ข้าวตังที่ดูดน้ำชาเขียวถึงกับตาโต เบ้าหน้าฟ้าประทาน ราวกับเทพบุตรจุติลงมาเกิด หุ่นยังกะนายแบบอปป้าเกาหลี ใบหน้าเหมือนพระเอกเกาหลีหัวทองของฉัน เหอะ แต่คำตอบยัยมะปรางแค่พอใช้ได้ค่ะ

“หล่อจะวูบขนาดนี้ แกยังบอกผู้ยัยโรราแค่ใช้ได้ ฉันชักอยากเห็นคนหล่อของแกแล้วสิ ผู้โชคร้ายของมะปรางคนนี้ผู้นางหน้าตาเป็นแบบไหนกัน” เพราะถ้าพูดถึงเรื่องเต๊าะหนุ่มๆ ยัยโรรานัมเบอร์วันของกลุ่ม ถัดมาคือฉัน ส่วนยัยดาวคณะอย่างยัยมะปรางของฉันคนนี้ นางไม่รู้สึกรู้สากับเพศตรงข้าว บางนี้ฉันก็สงสัยนะ หรือเพื่อนฉันนางชอบพวกไม้ป่าเดียวกัน ข้าวตังได้แต่คิด

“ถึงหน้าตานายนั้น แต่ใช่นิสัยจะดีเสียหน่อย” มะปรางเอ่ยขึ้นลอยๆ แต่นั้นทำเอาคนฟังถึงกับขมวดคิ้วตาม

“แกรู้จักพี่เขาใช่ปะ ถึงว่าผู้ยัยโรรามองแกแปลกๆ” เหอะ จะไม่แปลกได้ไงละ ก็ฉันนะบังเอิญไปเจอนายนั้นนัวกับสาวในห้องเก็บของมา ฉันอยากจะบอกยัยข้าวตังนะ แต่ไม่เอาเงียบไว้ดีกว่า แต่อีกใจกับคล้านขึ้นมาในเมื่อบังเอิญเห็นแล้ว ฉันจะปล่อยเรื่องแบบนี้ผ่านไปง่ายๆ ได้ไง ยังไงเสียยัยโรราก็เพื่อนสนิทของฉันฉัน ยิ่งคิดใบหน้าสวยมะปรางยิ่งมีสีหน้าคิดหนัก อึดอัดนะที่ไปรู้ไปเห็นอะไรมาแต่บอกเพื่อนไม่ได้

!! ฟู่...!! แต่นั้นมะปรางกับเป่าปากขึ้นมาเพื่อระบายสิ่งที่เธออัดอึด

“ว่าไง สรุปคือแกรู้จักกับเขาเหรอ” ข้าวตังยังคงถามต่อ

“สีหน้าฉันบอก รู้จักผู้ชายไม้เลื้อยคนนั้นไง”

“ผู้ชายไม้เลื้อย เห้ย...ไง แกไปเรียกเขาแบบนี้ แสดงว่ารู้จักและสนิทกันสินะ ถึงว่าเขามองแกแปลกๆ” ข้าวตังได้คิด

“ไม่ใช่นะ” มะปรางปฏิเสธ แต่นั้นข้าวตัวกับไม่เชื่อคำพูดของเธอ

“อ๋อ ฉันลืมไปว่าแกเป็นถึงดาวคณะ ใครจะไม่รู้จักแกกัน อย่างว่าแหละ แกฮอตในกลุ่มหนุ่มๆ มอ.B สวยและหยิ่งขนาดนี้ใครจะไม่รู้จักมะปรางคนสวยของฉันกันละ” ยัยข้าวตังเอ่ยจบ นางก็คีบเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปากหน้าตาเฉย มะปรางที่เห็นท่าทีคิดเองเออเองของเพื่อนสนิทถึงกับเบื้องหน้าหนี แต่นั้นฉันก็ไม่คิดจะเล่าสิ่งที่ฉันเห็นต่อ

วันต่อมา

@มหาลัยB

ด้านมะปรางร่างบางในชุดนักศึกษากระโปรงทรงเอสั้นที่เดินเข้ามาในห้องเรียน พอฉันยังเก้าอี้ได้ไม่ถึงนาทียัยโรราก็ตามเข้ามาติด ส่วนยัยข้าวตังนั่งอยู่ก่อนหน้าแล้ว พอยัยข้าวตังเจอยัยโรราเท่านั้นแหละ

“เชอะ เมื่อวานแกนะตัวดี ผู้เจอผู้ก็เทพวกฉันสองคนเลย เพื่อนแบบนี้ไม่ได้ค่ะ เห็นผู้ดีกว่าเพื่อน เตงไปกินโอมากาเสะ ส่วนพวกฉันไปกินก๋วยเตี๋ยว” ที่ยัยข้าวตังแขวะยัยโรราเช่นนั้น เพราะนางอัพไอจีสตอรี่ที่ร้านอาหาร

“แหม แกก็นานๆ ทีนะ วันนี้ฉันว่างแล้วนะ ไปแรดกับพวกแกสองคนได้สบาย” ยัยโรราหันมายิ้มหวานใส่พวกฉัน เหอะดูคำพูดคำจาของยัยโรราฉันถึงกับสยอง

“ใครแรดกับแก เชิญแกไปแรดของแกคนเดียวเถอะย่ะ” ฉันว่าให้กับนางด้วยท่าทีหมั่นไส้

“เออ โรจะว่าไป พี่คนเมื่อวานคนที่แกออกไปกับเขาอะ หล่อจึ้ง งานดีมากเลยนะ พี่เขาชื่อไรเหรอ...” ข้าวตังสายเผือกนัมเบอร์วันถามด้วยสีหน้าอยากรู้ พร้อมกับทำตาพริบๆ ใส่โรรา

“สนใจ”

“ก็เห็นหล่อดี”

“เหอะ...แบบนั้นนะเหรอคนหล่อของแก ก็งั้นๆ ปะ” โรราตอบข้าวตัง

“ไงแกว่าเขาไม่หล่อเหรอ แต่ก็เห็นแกควงเขานี่น่า เมื่อวานปากแกนี้จะฉีกถึงหู ยิ้มหน้าบานเชียว”

“ก็งั้นๆ อะ แค่ควงแก้เบื่อ...” โรราตอบอย่างไม่ใส่ใจ ตลก...

“หูย...นี้ขนาดควงแก้เบื่อนะ ถ้าควงจริงจังของแกจะหล่อขนนาดไหนกันเชียว นี้อย่าบอกนะว่าหล่อขนาดนั้น แกควงเขาเล่นๆ” ด้านโรรานี้ยัยข้าวตัง นางคงคิดว่าพี่รามเป็นคู่ควงฉันของฉันสินะ คนสวยเพลียมีพี่ชายหล่อแสนดีก็งี้แหละ และดูสายตายัยข้าวตังสินี้ถามธรรมดาที่ไหน ไม่ได้หวงพี่ชายนะ แต่เป็นห่วงเพื่อน กลัวตามพี่ชายแสนดีของฉันไม่ทัน ยัยข้าวตังนางอ่อน ไม่เหมาะกับผู้ชายโลกสวยอย่างพี่รามหรอกของฉันหรอก พี่ชายที่แสนดีมาก ดีเวอร์วัง ไม่เหมือนพี่ชายบ้านอื่น ของฉันมีอย่างทีไหน เมื่อเช้าลงจากรถพี่รามมามีสาวมาดักรอบที่ลานจอดรถ ราวกับแฟนคลับรอรับไอดอลที่สนามบิน หึ...! ฮอตจริงไรจริง เห็นแล้วเพลียตาม แต่ก็ส่วนนั้นก็ส่วนหนึ่งนะที่สาวๆ พวกนั้นจะไม่มีเรื่องกับฉัน ส่วนมากจะคิดเหมือนยัยข้าวตังนี้แหละ คิดว่าพี่รามเป็นกิ๊กฉัน ก็ทำไงได้ 3 พี่น้องบ้านนี้หน้าตาไปคนละทิศละทาง แม้แต่แฝดยังไม่เหมือนกัน ไม่แปลกที่พวกเขาจะคิดกันแบบนั้น แต่นั้นแล้วแต่เลยค่ะ โรราเลิกสนใจเรื่องราม

“สรุปว่าไง มะปราง เลิกคลาสแกไปกับฉันปะ เมื่อวานฉันเท ชาบูพวกแก วันนี้ขอแก้ตัว เดะเป็นเจ้ามือ” โรราหันมาชวนมะปราง

“วันนี้ฉันมีนัดแล้ววะ ไว้วันหลังนะ”

“ไปไหนคะ คนสวย” ยัยโรราถามฉันด้วยสีหน้าอยากรู้

“วันเกิดพี่ชายฉันน่ะ มีนัดทานข้าวกับครอบครัว”

“ว้าย พี่เปเปอร์ของน้องโร”

“ไม่เอาค่ะ ไม่อยากได้พี่สะใภ้แรดเหมือนแก” ฉันว่าให้กับยัยโรรากลับ

“คำนี้คุ้นๆ นะแก ชิ...” ไม่นานอาจารย์ก็เดินเข้ามา จากที่เม้าท์มอยกันดีๆ ถึงกับวงแตกแยกย้ายค่ะตัวใครตัวมัน