บทที่ 5 พักตับไม่พักเอว

3 ชั่วโมงต่อมา

ด้านมะปรางหลังจากเลิกคลาสฉันก็แยกกับยัยโรราและยัยข้าวตัง ถึงวันนี้จะมาคุยเรื่องซ้อมโคฟเวอร์แดนซ์ที่จะแข่งในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าฉันขอเลื่อนไปก่อน

“สรุปวันนี้คือไม่คุยงานใช่ไหม หัวหน้าทีม” เดินมาถึงหน้าคณะยัยโรราหันมาถามฉัน

“พรุ่งนี้นะ ฝากบอกเพื่อนคนอื่นๆ ด้วยวันนี้ฉันมีนัดกับที่บ้าน”

“เค...” จากนั้นก็มีรถสปอร์ตคันหรูสีแดงวิ่งเข้ามารับยัยโรราที่หน้าคณะ

“บายๆ นะแก ไว้เจอกัน”

ด้านรามหลังจากที่เลิกคลาสเรียนในช่วงบ่าย ผมที่กำลังจะกลับคอนโด ยัยเด็กแรดกับขอผมติดรถไปด้วยเหอะ จะปฏิเสธอยู่แล้วเชียว แต่ม๊ากับดันโทรให้ผมไปส่งโรราที่บริษัท ดูเอาเถอะ นี้ลูกชายม๊านะครับ ไม่ใช่คนขับรถยัยโรรา รามได้แต่กัดฟันกรอดๆ แต่นั้นก็ยอมขับรถมารับโรราที่หน้าคณะเพราะไม่อยากจะขัดมารดา เหอะ เสียเวลากกสาวๆ ชะมัด

แต่ขณะที่ผมขับรถมารับน้องนั้น สายตากับสะดุดเข้ากับร่างบางในชุดนักศึกษาอันคุ้นตาที่ยืนโบกมือให้กับยัยเด็กแรดของผม ใช่ครับผมเจอยัยนี้อีกแล้ว ถ้าไม่ติดว่ารีบไปส่งโรรานะบอกเลยยัยนี้มีโดนผมเอาคืนอะ ขณะที่ผมลดกระจกสายตาทั้งสองคู่ประสานเข้าหากัน รามจ้องร่างบางที่ยืนห่างจากรถเขาอย่างไม่ละสายตา

ด้านมะปรางขณะที่ฉันจะเดินไปยังลานจอดรถ สายตากับสะดุดเข้ากับสายตาคมคู่ดุผู้ชายของยัยโรรา ฉันสบตากับผู้ชายคนนั้นเป็นครั้งที่สองหลังจากที่เจอเขาทำเรื่องสิบแปดบวกในห้องเก็บของ แต่แล้วไง เขาคงจำหน้าฉันได้สินะ จำได้แล้วไง ช่วยไม่ได้อยากทำเรื่องลับๆ ในห้องแบบนั้นเอง หรือที่เขามองฉันด้วยสายตาแบบนี้ กลัวว่าฉันจะเอาของเขาที่ทำกับสาวๆ ของเขาไปบอกยัยโรรางั้นเหรอ ดูเขาตกใจมากที่เห็นหน้าฉัน ก็แหง่ละ คบซ้อนนี่น่า แต่แล้วไงฉันเลิกสนใจและโนสนโนแคร์ผู้ชายไม้เลื้อยคนนั้น และเดินไปที่ลานจอดรถต่อ

สายตารามจับจ้องร่างบางของมะปรางจนกระทั่งลับตาแต่นั้นท่าทีของรามก็ไม่รอดพ้นสายตาของโรราไปได้

“พี่ราม ฉันเห็นนะพี่มองใคร” โรราที่สังเกตเหตุสายตาของรามจับจ้องไปยังเพื่อนสนิทของตนถึงกับเอ่ยเสียงถาม

“มองใคร...ก็ชมนกชมไม้แถวนี้อะ”

“เหอะ ให้มันแน่ ฉันเห็นนะ”

“ใคร คนเมื่อกี้เพื่อนเราป่าว”

“อ้าวละไหน บอกไม่มอง...ชิ” แต่นั้นโรรากับไม่ตอบ เรื่องอะไรจะยอมบอก ฝันไปเถอะสวยๆ อย่างยัยมะปรางไม่เหมาะกับพี่ชายแสนดีของฉันหรอกค่ะ ถึงใบหน้าค่าตาพี่ชายฉันจะไปโทนนิยม ที่สาวๆ ชอบกัน พี่รามเป็นของฉันเป็นคนดีแสนดีเกินไป รายนี้ไม่เหมาะกับเพื่อนฉัน อย่างให้รู้นะว่าฉันมีเพื่อนสวยดีกรีดาวคณะ กลัวไงคะ กลัวพี่ชายตัวดีจะเต๊าะเพื่อนสวยๆ ของฉันมาเป็นเด็กเขา ถึงยัยมะปรางจะอกไม่สะบึ้ม โทนหน้าไม่ตรงสเปคพี่รามก็เถอะ อย่าให้เพื่อนฉันรู้จักตัวอันตรายที่นั่งข้างๆ ฉันเลย ขนาดน้องสาวแท้ๆ อย่างฉัน ยังหลอนในความเจ้าชู้มักมากของพี่ชายตัวเองอะ คิดดูโรราได้แต่คิด แต่นั้นรามก็ไม่ถามต่อ เขาเพียงแค่สงสัย ยันคนนั้น เพื่อนยัยเด็กแรดงั้นเหรอ ไม่น่าจะใช่ ถ้าใช่เขาต้องรู้จักสิ แต่อีกใจกับค้านขึ้นมา หึ...ก่อนหน้านี้ เขาเคยสนใจคนรอบข้างของน้องสาวที่ไหน แต่จะเป็นอะไรกับเด็กนี้ก็เถอะ เจอครั้งหน้าโดนดีแน่ สิ่งที่เธอทำกับผม ไม่ลืมง่ายๆ หรอกนะ แต่วันนี้ยังไม่สะดวก ไม่ใช่สายเอาคืน แต่ก็ปล่อยคนทำลอยนวลไม่ได้เช่นกัน

หลายชั่วโมงต่อมา

ด้านมะปรางหลังจากที่ฉันไปทานข้าวกับครอบครัวเนื่องจากวันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของพี่เปเปอร์พี่ชายของฉันแล้วนั้น

“ปราง ลูกจะกลับพร้อมแม่กับป๊า ไหมลูก เดี๋ยวให้ป๊าไปส่ง” ฉันลืมไปว่าตอนมาฉันไม่ได้เอารถมาแต่พี่เปอร์ไปรับที่คอนโด

“ว่าไง จะกลับกับป๊ากับแม่ หรือจะไปต่อกับพี่เขา” ไปต่องั้นเหรอ คืนนี้พี่เปอร์มีปาร์ตี้ต่อกับกลุ่มเพื่อนๆ ก็ไม่เลวนะ ไหนๆ ชุดเสื้อผ้าหน้าผมฉันจัดเต็มมาขนาดนี้แล้ว นั่งทานข้าวกับครอบครัว 2 ชั่วโมงจะไปคุ้มกับค่าเสียเวลาแต่งหน้าฉันได้ยังไง

“ปรางไปกับพี่เปอร์ดีกว่าค่ะ”

“ตาเปอร์ อย่าพาน้องกลับดึกนักนะลูก ป๊าเป็นห่วง ทั้งเราทั้งเจ้าปราง” คุณอดิศรเอ่ยกับบุตรชาย

“ครับป๊า ขอบคุณป๊ากับแม่มากนะครับ ที่พาเปอร์และน้องมาทานมื้อพิเศษ” เอ่ยจบลูกชาย ลูกสาวก็เข้าไปสวมกอดบิดามารดา จากนั้นมะปรางและพี่ชายของเธอก็แยกย้ายจากบิดามารดาที่ร้านอาหาร และมุ่งหน้าไปยังสกายผับต่อ เพราะคืนนี้เพื่อนๆ ของเปเปอร์อยู่ที่นั้น

ด้านรามหลังจากที่ไปส่งโรราแล้วนั้น ผมกลับไปพักสายตาที่คอนโด ตั้งใจะจะเป็นคนดีถือศีล 5 ไม่ดื่มสักวัน แต่ไอ้เชี่ย มอส กับไอ้วาคิมเสือกโทรตามผมยิกๆ บอกไอ้ดีเอ็มจัดรางวัลชิ้นโบว์แดงให้ผม ทำเอาซะคนดีอย่างผมถึงกับปฏิเสธคนชวนไม่ลง เห็นว่าเมื่อวานพวกมันแข่งกันชนะ บอกเลยถ้าผมลงเล่นจบเกมนะ เมื่อวานมีชนะขาดลอยอะ ไม่อยากจะโม้

ร่างสูงในชุดเสื้อยืดและกางเกงยีนส์สีดำ ผมสีบลอนด์ขาว เดินมาจนกระทั่งถึงโต๊ะที่มีกลุ่มเพื่อนๆ นั่งกันอยู่ครบองค์ ไม่เว้นแม้กระทั่งไอ้พี่ชายของผม เหอะ ไหนมันบอกช่วยงานม๊าที่บริษัท ไอ้โรมไอ้พี่เชี่ยตอแหลสิ้นดี รามที่เห็นโรมนั่งอยู่ก่อนหน้าถึงกับเสยิ้มให้กับพี่ชายแฝดของตน

“ละไหนมึงบอกเข้าบริษัท” ผมถามไอ้หยิ่งที่นั่งดื่มหน้านิ่ง

“สัส จะสี่ทุ่มแล้ว ใครเขาเข้าบริษัทเวลานี้ นาฬิกามึงมี หัดดูให้เป็นเสียบ้าง” เชี่ย นั้นไง อยู่ดีไม่ว่าดีนะกู โดนไอ้โรมว่าจนได้

“เหอะ ตอนแรกปฏิเสธ กูยิกๆ ไงละมึง ไหนบอกจะไม่มา” รามที่นั่งลงข้างมอสไม่ทันไร ไอ้ดีเทลก็หันมาถาม

“ว่าจะพักตับสักคืนวะ ช่วงนี้ตับกูทำงานหนักจนเกินไป” แต่นั้นคำตอบของรามทำเอาเพื่อนๆ ขำกันยกใหญ่

“พักตับ หรือพักเอว” เจมส์ถามขณะที่มือถือกระดกแก้ว รามที่เจมส์ถามเช่นนั้นใบหน้าอันหล่อเหลาถึงกับขมวดคิ้ว พร้อมหันไปเอาเรื่องดีเอ็ม

“พักแค่ตับ ส่วนเอวก็ไม่พักโว้ย ไอ้รามคนนี้ยังไหว ไอ้เชี่ยเอ็มมึงอย่าตุกติกนะโว้ย ไหนของขวัญชิ้นโบว์แดงของกู” พอเจมส์ว่าเช่นนั้นรามถึงกับทวงของขวัญชิ้นโบว์แดงจากดีเอ็มทันที

“สัส กูแม่งคิดว่า มึงลืมแล้ว เรื่องใช้เอวนิมันไม่ลืมจริง จะไปต่อที่ห้องเก็บของ” ดีเอ็มผมว่าเช่นนั้นถึงกับขำลั่นโต๊ะ

“คืนนี้กูไม่ว่างไปปล่อยนักโทษนะโว้ย เพราะกูติดธุระกับน้องๆ ”

“สัส เอ็มนะมึงเรื่องผ่านไปเป็นวันแล้ว ยังเลิกเล่นกูอีก ฟัค...เอ็ม ของขวัญกูอยู่ไหน กูยังไม่ลืม...รีบๆ จัดมานะ กูพึ่งไปฟิตมา” คำตอบของราม ทำเอาดีเอ็มถึงกับมองหน้าโรม

“น้องมึง” แต่นั้นคนพี่ก็ไม่ปฏิเสธ โรมได้แต่บอกว่า ปล่อยมัน กูชินกับนิสัยแบบนี้ของมันแล้ว