บทที่ 2 ขัดจังหวะ

ก่อนหน้านี้ด้าน มะปราง เมย์สิตา ที่ถูกอาจารย์ใช้ให้มายกกระเป๋าเดินทางในห้องเก็บของ สภาพที่เห็นหญิงสาวผมกระเซอะกระเซิงนั่งกอดจูบกับผู้ชายเสื้อแดงอยู่ในมุมมืดที่คิดว่าพวกเขาสองคนเป็นผีนั้น

“กรี๊ด...ผะ ผี” มะปรางถึงกับกรี๊ดลั่นห้อง และหันหลังกลับไปทางเดิม เธอไม่กล้าแม้แต่จะมอง

เสียงกรี๊ดของมะปรางทำเอารามและต้นเตยที่กอดจูบ และนัวเนียกันอยู่นั้นถึงกับผละออกจากกันด้วยท่าทีรวดเร็ว มะปรางรู้สึกอายแทนพวกเขาสองคน

“ผะ...ผีเหรอ นี้ฉันไม่ใช่ผีนะ ฉันเป็นคน” ต้นเตยรู้สึกทั้งโกรธและอายและเสียหน้าไม่น้อยที่มีบุคคลที่สามมาเห็นเธอและรามกอดจูบกัน และนั้นคนเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่กับหันสบตาพวกเขาสองคน เสื้อนักศึกษาผู้หญิงคนนั้นหลุยลุ่ยแทบจะเห็นทรงเต้าอวบอึ๋ม...อยู่แล้ว ละใครมันจะกล้ามองละ เห็นแล้วอายแทน มะปรางได้แต่คิดแต่นั้นก็ต้องกลับไปหยิบกระเป๋าสมบัติให้กับอาจารย์ เมื่อเป็นเช่นนั้นก็ปล่อยผ่าน

มะปรางหันมาเผชิญหน้ากับคู่กรณีที่ทั้งสองจ้องหน้าเธอ ราวกับไม่พอใจที่ฉันมาขัดจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็มพวกเขานั้น

“ฉันแค่มาเอากระเป๋าให้อาจารย์พวกเธอ จะต่อกันก็ได้นะ” ใบหน้าสวยหวานไม่พูดเปล่า แต่กับเดินเข้าไปเอากระเป๋าเดินทางที่ตั้งอยู่กลางห้องราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นถึงจะเห็นแล้วก็เถอะ

ด้านรามที่เห็นใบหน้าของคู่กรณีที่เดินเข้ามาลากกระเป๋าเดินทาง ถึงกับตกตะลึงในความสวยของหญิงสาวตรงหน้าไปชั่วขณะ ให้ตายเถอะยัยนี้สวยมาก แต่นั้นก็เลิกสน เพราะเรื่องที่สนคือเรื่องที่เธอเห็นเขา ในเมื่อเธอเห็นเขาทำเรื่องสิบแปดบวกในห้องลับ เรื่องแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องที่ดีและน่าภูมิใจอะไรหรอกครับ

“เธอเห็นอะไร” เสียงแข็งเอ่ยถามเธอ ร่างสูงในชุดกีฬาสีแดงเดินมาดักหน้าฉัน

“ก็ไม่ได้ตาบอด แต่อย่าใส่ใจเลย ฉันคิดว่า ผี...” ผีที่ว่านิ ยัยนี้หมายถึงอะไร รามรู้สึกไม่พอใจเสียงแข็งกระด้างที่ขัดกับใบหน้าสวยเก๋ของเธอ

“ผี...งั้นเหรอ” เสียงเข้มถามย้ำอีกครั้ง

“อืม...ก็เห็นเป็นเงา แต่ไม่ได้ใส่ใจ” มะปรางตอบอย่างส่งๆ ไม่อยากให้เห็น แล้วใครใช้ให้พวกเขาสองคนมาทำเรื่องลับกันในที่แบบนี้ละ ก็รู้นิว่ามันเป็นของเก็บของคณะ

ด้านรามที่ไม่เชื่อ เธอเห็นแต่แกล้งทำไม่เห็นสินะ

“...ฉันจะเชื่อได้ไง ว่าเธอจะไม่เอาเรื่องนี้ไปพูดต่อ” เหอะ ฉันนินะจะเอาเรื่องพวกเขาสองคนไปเล่าต่อ ช่างคิดมาได้

“ไม่เล่า...” เธอตอบเขา

“แต่เธอเห็น...” รามขมวดคิ้วถาม เมื่อเขาไม่ยอมให้เธอลากกระเป๋าออกจากห้องนี้ไปง่ายๆ หึ...ยังไงก็จะให้ฉันรับปากสินะ

“อยากให้เห็นก็จะเห็น ช่วยไม่ได้นะ ก็พวกนายสองคนอยากมาทำเรื่องลับๆ กันในที่แบบนี่เอง ฉันแค่มาเอากระเป๋านะ ไม่ได้อยากดู” มะปรางตอนแรกก็ไม่อยากจะเสียงแข็งนักหรอก แต่ดูผู้ชายคนนี้ขึ้นเสียงกับฉันก่อนนะสิ มีหรือจะยอม

ด้านต้นเตยไม่พอใจเป็นอย่างมากที่รามเข้าไปดักทางมะปราง หึ...ยัยมะปราง ดาวนิเทศปีสอง ไม่ได้สวยสะดุดตา เด่นอะไรขนาดนั้น ที่ได้เป็นดาวคณะเพราะโชคช่วย แต่พอเห็นรามไปดักหน้ายัยนี้แล้ว จากที่ไม่ชอบ กับยิ่งไม่ชอบไปอีก รามสนใจมันงั้นเหรอ

“มันจะเห็นอะไรก็เห็นไปสิ รามจะสนใจทำไม” ด้านต้นเตยมีคนเห็นสิยิ่งดี ยัยนี้จะไปเอาไปพูดต่อ หรือท่าจะดีก็อัดคลิปฉันกับรามลงทั้งกระทู้มอ.ไปเลย สาวๆ มอ.B จะได้รู้กันไปเลยว่ารามเป็นของฉัน

“ไม่ได้ครับ พี่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบอะไรที่เป็นประเด็น” สายตาคมเหลือบมองร่างบางผมจุกในชุดนักศึกษา ใบหน้าสวยแต่งแต้มเครื่องสำอางเล็กน้อย สวยเก๋ ชวนหลงไหลไม่เบา แต่ปากนี้ไม่ธรรมดา

“ฉันหวังว่าเธอจะไม่เอาเรื่องที่เห็นในวันนี้ไปป่าวประกาศหรอกนะ” เสียงเข้มเอ่ยกับบุคคลที่สาม

ด้านมะปราง เหอะ นอกจากจะไม่รู้ตัวว่าพวกเขาสองคนนะผิดแล้วที่มาทำเรื่องลับๆ กันในมหาลัยแบบนี้ กล้าดียังไงมาโทษฉัน

“ฉันคงไม่มีเวลามาไร้สาระกับพวกเธอสองคนหรอก ฉันแค่มาเอากระเป๋า จะกอด จะจูบ ลูบคลำท่าไหนก็ตามสบายเลย ไม่ต้องกลัวใครจะเห็นนะ เดี๋ยวจะล็อคห้องให้เองจะได้ไม่มีใครมารบกวนเวลาแห่งความสุขของพวกเธอ” มะปรางเอ่ย จบร่างบางก็ลากกระเป๋าออกจากห้อง หน้าตาเฉย สิ่งที่เห็นก่อนหน้านี้ไม่คิดจะสนใจเลยด้วยซ้ำ มีอย่างที่ไหนหน้าตาก็ดีทั้งผู้หญิงผู้ชาย ไม่คิดว่าจะมาทำเรื่องอย่างว่าในห้องมืด

“หยี่ แมลงสาบเอย หนูแฮมเอย” ถ้าฉันมาช้ากว่านี้คงเล่นหนังสดละสิถ่า แต่นั้นใช่ว่ามะปรางจะพูดเล่น ร่างบางกับใช้แม่กุญแจคล้องประตูห้องนั้นจริง

!! แก๊ก !! พร้อมกับตระโกนขึ้นมา

“ขอให้สนุกน๊า ล็อคห้องให้แล้ว”

ด้านรามและต้นเตยที่คิดว่ามะปรางพูดเล่นนั้นแต่กับไม่ใช่นั้น

!! ตุบ ตุบ !! รามที่ทั้งรัวมือตุบประตูห้องอย่างหนัก

“เชี่ย เอ้ย... นี้อย่าบอกนะว่ายัยบ้านั้นล็อคห้องจริง” รามสบถออกมาอย่างหัวเสียสุดๆ เชี่ยเอ้ย...เขายิ่งรีบๆ อยู่ด้วย

“รามนี้อย่าบอกนะ ว่ายัยบ้านั้นล็อคห้องจริง” ต้นเตยที่คิดว่าเป็นคำพูดเล่นๆ ไม่คิดว่าเธอจะล็อคห้องให้เธออยู่กับรามจริง ห้องเก็บของทั้งฝุ่นทั้งยุง ก่อนหน้านี้อารมณ์ความอยากล้วนๆ เมื่อสติอยู่ครบ ฉันพารามเข้ามาในห้องแบบนี้ได้ยังไง ไม่ไหวจะตายแล้วฉันเมาฝุ่น ยิ่งยัยบ้านั้นล็อคห้องฉันยิ่งหายใจไม่ออก

รามที่ถูกมะปรางล็อคตนและต้นเตยไว้ในห้องเก็บของ ไม่ว่าเขาจะตุบประตูและตะโกนยังไง ยัยนั้นก็ไม่คิดจะย้อนมาเปิดประตูให้ผม เหอะให้ตายเถอะนี้กล้าดียังไงมาขังเขาในห้องเก็บของ

“รามทำยังไงดี พี่ไม่อยากอยู่ในนี้นานๆ หรอกนะ พี่เมาฝุ่น” ต้นเตยเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดไม่ต่างอะไรจากราม

“แขวก แขวก” เสียงของต้นเตยเอ่ยมาด้วยสีหน้าไม่สู้ดี

ด้านรามเมื่อไม่มีท่าทีจะออกไปจากห้องนี้ได้ เขาจึงต่อสายขอความช่วยเหลือจากหาดีเอ็ม ไม่ถึง 5 นาทีดีเอ็มก็มาถึง สภาพที่เห็นประตูเธอมีแม่กุญแจคล้องประตูเอาไว้ ใบหน้าอันหล่อเหลาของดีเอ็มถึงกับขมวดคิ้ว

“เชี่ยราม” ดีเอ็มที่เห็นสภาพรามเดินออกจากห้องเก็บของพร้อมกับสาวสวย ไม่ต้องถามว่าเกิดอะไรขึ้น

“ในห้องเก็บของก็ไม่เว้นนะมึง เก็บแรงไว้แข่งบาสกับพวกกูบ้างดิครับ” ดีเอ็มเอ่ยเช่นนั้น แต่นั้นทำเอาคนถูกแซวถึงกับสีหน้าไม่สบอารมณ์เลยสักนิด หงุดหงิดยัยนั้นชิบหายกู

“ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร ยัยผู้หญิงบ้าที่ไหนไม่รู้มาล็อคห้อง กูสัส... หมดอารมณ์ชิบหาย กู” รามสบถออกมาอย่างหัวเสียสุดๆ ยัยผู้หญิงนิสัยไม่ดีคนนั้นที่บังอาจมาขังเขากับต้นเตย มันน่าจับหักขาเสียจริง

“ถ้ามึงไม่ถูกขัง จะต่อว่างั้น”

“เชี่ยเอ็มถึงกูจะซัมไม่เลือก แต่ห้องเก็บของฝุ่นคลุ้งขนาดนั้น กูทำไม่ลงหรอกครับ” ไอ้เพื่อนเชี่ยคิดได้ไงว่าเขาจะซัมสาวในห้องเก็บของนั่น แค่กอดจูบ ลูบคลำเขาคงไม่หน้ามืดตามัวฟัดสาวให้ห้องแบบนั้นหรอก

“ก็เห็นพวกมึงออกมาจากห้องด้วยกัน”

“แค่จูบ” รามเอ่ยอย่างหงุดหงิดและหัวเสียสุด และเดินมุ่งหน้าไปยังสนามบาส ถ้าผมไม่โทรหาไอ้เชี่ยเอ็มป่านนี้ได้เป็นผีเฝ้าห้องมืดไปจริง อย่าให้ผมเจอยัยบ้านั้นเหอะ ผมไม่ใช่พวกสายเอาคืน แต่ยัยนั้นเล่นขังผมก่อนแบบนี้ อะไรมันก็เกิดขึ้นได้

ด้านรามเมื่อมาถึงสนามบาสก็เจอกับโรม มอส และแทคิณ อยู่ที่นี่แล้ว ใครโทรบอกมันไวจริง

“ไงไอ้นักกีฬา ไมพวกมึงสองคนพึ่งมา เขาจะลงสนามกันแล้วครับ” แทคิณที่มาถึงสนามก่อนรามถึงกับขมวดคิ้วถามราม และดีเอ็มที่วิ่งเข้าสนาม

“เชี่ย...แม่งกูถูกขัง”

“กูพึ่งไปปล่อยนักโทษออกจากห้องกรงมาวะ” ดีเอ็มเอ่ยพร้อมกับหลุดขำให้กับราม จะซั่มสาวยังไงให้ถูกขัง

“สัส เอ็ม ฟัคยู นั้นปากมึงเหรอ” เชี่ยดีเอ็มที่เล่นผมมาเช่นนั้น ผมสวนกลับมันอย่างไม่ยอม

“ไปนัวเนียกับสาวยังไงให้โดนขังในห้องเก็บของอะ” คำบอกเล่าของดีเอ็มทำเขา เพื่อนๆ ที่อยู่บริเวณนั้นถึงกับขำลั่น เพราะสีหน้ารามตอนนี้นั้นพร้อมมีเรื่องกับคู่กรณีสุดๆ

“อย่าให้กูเจอเหอะ จะจับมาหักเขาเสียให้เข็ด”

“ไง มึงจะขังเขากลับ คนขังมึง แม่บ้านทำความสะอาดป่าว” โรมเอ่ยด้วยสีหน้านิ่ง พอไอ้เจมส์โทรให้ผมมาที่สนามบาส ไอ้เจมส์บอกไอ้รามถูกขัง ผมแม่งก็มึนมัน ไอ้รามมันเป็นพวกใช้สมองน้อย ห้องอื่นก็มี คิดได้ไงจะซัมสาวในห้องเก็บของ สม... โรมได้แต่ส่ายหน้าให้กับน้องชาย

“แม่บ้านที่ไหน นักศึกษานี้แหละ แต่คนขังกู น่าจะเป็นเด็กปี 1 เพราะดูเหมือนยัยนั้นจะไม่รู้จักกู” รามที่คิดว่าสาวๆ ในมหาลัยนั้นรู้จักเขา แต่ยัยนี้น่าจะไม่ใช่ มีด้วยเหรอคนที่ไม่รู้จักเขา

“เหอะ...ครับ ไอ้คนฮอต” คำตอบของรามทำเอามอสถึงกับมองบน เรื่องหลงตัวเองไม่มีใครเกินไอ้ราม ยืนหนึ่งตัวพ่อ ก็ไอ้รามของพวกผมนี้แหละ มอสถึงกับส่ายหน้าให้กับราม