ตอนที่ 1 งานเลี้ยง 2/2

ตอนที่ 1 งานเลี้ยง 2/2

“ถ้ากูรู้ว่าถ้ามาแล้วกูต้องถูกจับคู่กูแม่งไม่มาตั้งแต่แรกหรอก”

“ห๊ะ? หมายความว่าไงวะ” ธามที่ยังไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรก็เคยสีหน้างงๆ ออกมา

“ก็งานเลี้ยงของท่านบดินทร์ว่าที่พ่อตามันไง”

“ไม่ใช่พ่อตากู!”

“หึตอนนี้ยังแต่อนาคตไม่แน่” ธามได้ยินคำพูดของอัศวินก็เข้าใจอะไรมากขึ้น งานเลี้ยงในวันนี้นอกจากจะเป็นงานเลี้ยงวันเกิดอายุครบหกสิบปีของท่านบดินทร์แล้วยังเป็นงานเลี้ยงเปิดตัวลูกสาวของท่านด้วย

“ยัยตุ๊กตาเน่า” กวินพูดขึ้นอย่างไม่พอใจเมื่อได้รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือคนที่ครอบครัวของเขามาทาบทามหวังให้เขาหมั้นหมายกับเธอ ซึ่งกวินเองก็รู้จักผู้หญิงคนนี้ดีเพราะเมื่อก่อนเคยไปมาหาสู่กับคนบ้านนี้ตลอดจนกระทั่งเขาเติบโตขึ้นก็ไม่ค่อยได้มาที่นี่

“ใครวะยัยตุ๊กตาเน่า?” ธามถามขึ้นอีกครั้ง

“ผู้หญิงคนนั้นไง” ธามและอัศวินมองไปทางด้านของผู้หญิงอีกคนที่เดินช้าๆ ไปยังผู้เป็นบิดาของเธอ ใบหน้าจิ้มลิ้มเผยรอยยิ้มหวานๆ ออกมาเรียกสายตาของคนในงานได้เป็นอย่างดี ยอมรับอยู่หรอกว่ายายนี่พอโตมาแล้วสวยเป็นบ้าแต่มันก็ทำให้เขาหวนคิดวัยเด็กภาพของเด็กหญิงผมเปียอุ้มตุ๊กตาเน่าๆ วิ่งตามเขาตลอดเวลา แถมยังถูกพ่อแม่บังคับในเรื่องนี้ด้วยแล้วมันก็ยิ่งทำให้กวินตั้งป้อมไม่พอใจในตัวเธอมากขึ้นกว่าเดิม

“ก็น่ารักดีนี่หว่ามึงไม่ชอบหรอ?”

“น่ารักกับผีสิ จะให้กูหมั้นหมายกับผู้หญิงคนนั้นกูยอมตายดีกว่า” สิ้นคำพูดของกวินทั้งอัศวินและธามต่างก็ส่ายหน้าไปมา ถึงเวลาจริงๆ เพื่อนเขาก็ทำไม่ได้อย่างที่พูดหรอกเพราะถูกครอบครัวบีบบังคับยังไงก็ต้องยอม

หญิงสาวเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มในชุดเดรสสีชมพูน่ารักเดินมาช่วยบิดาต้อนรับแขกที่มาร่วมงาน ในตอนนี้แพรฝันอายุสิบเก้าแล้ว เธอกำลังจะเข้าศึกษาที่มหาวิทยาลัยชื่อดังเป็นน้องปีหนึ่งที่เป็นที่สนใจของใครหลายๆ คนไม่น้อยเลย การหมั้นหมายในครั้งนี้คนตัวเล็กรับรู้แล้ว เธอไม่ได้อยากจะหมั้นหมายแต่ก็มีเหตุจำเป็นที่เธอต้องยอมทำตามที่บิดาเธอบอก เหตุผลที่ไม่ค่อยมีใครรู้สักเท่าไหร่นัก

“มาแล้วเหรอไปไหนมา” ท่านบดินทร์เอ่ยถามลูกสาวเพียงคนเดียวของเขาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ฝันไปเข้าห้องน้ำมาค่ะคุณพ่อ”

“อืม ทางครอบครัวนั้นมาแล้วทำตัวดีๆ เข้าใจไหม”

“ค่ะคุณพ่อ” เธอพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่ายพร้อมยกมือไหว้แขกที่มาร่วมงาน ก่อนที่บิดาของเธอจะพาเธอเดินไปยังโต๊ะโซนด้านในที่มีครอบครัวท่านกิตตินันท์นั่งอยู่

“สวัสดีค่ะ” แพรฝันยกมือไหว้บุคคลตรงหน้าด้วยรอยยิ้มสดใส

“สวัสดีหนูฝัน โตเป็นสาวซะจนอาจำไม่ได้แล้ว” คนตัวเล็กเผยรอยยิ้มสดใสออกไปให้คนตรงหน้า ท่านกิตตินันท์ถูกชะตากับเด็กสาวตรงหน้าไม่น้อยเลย เขาเห็นว่าเธอก็เหมาะสมกับลูกชายของเขามมากในระดับนึง แพรฝันก็ไม่ใช่คนไม่มีชาติตระกูลใดๆ การหมั้นหมายในครั้งนี้มีแต่ข้อดีทั้งนั้นเลย

“พ่อครับ” เพราะกวินถูกบิดาส่งข้อความตามให้มาหา นั้นจึงทำให้ชายหนุ่มไม่มีทางเลือกใดๆ เขาตรงมาหาผู้เป็นบิดาก่อนจะเหลือบสายตามองไปยังคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขาเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มมาให้กันทว่ากวินไม่ได้ยิ้มตอบอะไรกลับไปเลยแม้แต่น้อย

แพรฝันนึกหมั่นไส้ผู้ชายข้างกายที่ยืนอยู่ เธอรู้จักกับเขามานานแล้วแต่ก็ไม่ได้เจอหน้าเขามานานแล้วเหมือนกัน ในวัยเด็กเธอจำได้ว่าเคยวิ่งตามพี่ชายคนนี้ แต่พอเติบโตขึ้นก็ต่างคนต่างใช้ชีวิตของใครของมันไม่ได้พบเจอกันอีก

“นี่น้องฝันไง ลูกจำได้ไหมกวิน”

“ครับ จำได้” ขืนบอกว่าจำไม่ได้มีหวังเขาโดนพ่อเล่นงานแน่ ถ้าเดินสวนกันเขาก็คงจำเธอไม่ได้หรอก เพราะผู้หญิงคนนี้แตกต่างจากยัยตุ๊กตาเน่าคนนั้นมากเหลือเกิน