ตอนที่ 2 ไม่ได้อยากหมั้น

ตอนที่ 2 ไม่ได้อยากหมั้น

“สวัสดีค่ะพี่กวิน”เป็นคนตัวเล็กที่เอ่ยทักทายอีกฝ่ายออกไปก่อน เธอจำต้องทำแบบนี้เพราะอยากให้บิดารวมถึงครอบครัวของเขาประทับใจในตัวเธอด้วย

“อืม”ชายหนุ่มตอบรับนิ่งๆ เหมือนไม่ได้ยินดีที่ได้เจอเธอเลยแม้แต่น้อย

“ลูกชายผมก็เป็นแบบนี้นี่แหละครับ เป็นคนขี้อาย”คำว่าขี้อายของชายวัยกลางคนที่เอ่ยออกมาทำเอาคนตัวเล็กที่ได้ยินนึกยิ้มเยาะในใจ ถ้าผู้ชายอย่างกวินเป็นคนขี้อายคนบนโลกใบนี้ก็คงเอาแต่ก้มหน้าแล้วล่ะ

แพรฝันเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันกับเขาแน่นอนเรื่องราวของเขาเธอได้ยินมาบ้างอยู่เหมือนกันเพราะความหล่อรวยของชายหนุ่มนั้นแหละที่ทำให้สาวๆ ในมหาวิทยาลัยต่างสนอกสนใจไม่เพียงแค่นั้นบรรดาเพื่อนในกลุ่มขอบเขาเองก็ไม่ต่างกันหรอก

หญิงสาวไม่ได้พูดคุยอะไรกับอีกคนมากมายนักเขาไม่สนใจเธอก็ไม่สนใจเหมือนกัน กลายเป็นว่ามีเพียงผู้ใหญ่พูดคุยกันก็เท่านั้นเองจนกระทั่งบิดาของเธอขึ้นไปกล่าวคำขอบคุณที่แขกมาร่วมงานวันเกิดอายุครบหกสิบปีของท่านก่อนจะเปิดตัวลูกสาวที่ไปอยู่ต่างประเทศนานหลายปีเพิ่งกลับมาไทยได้ไม่ถึงปีเพราะมาเรียนต่อที่นี่

แพรฝันยิ้มให้กับผู้คนที่มาร่วมงานก่อนจะหุบยิ้มลงเพียงสบสายตาของใครอีกคนแต่ก็เป็นเพียงวินาทีเดียวในเวลาถัดมาเธอก็ทำเหมือนไม่มีอะไรยิ้มแย้มออกมาอย่างที่มักจะเป็นจนกระทั่งงานเลี้ยงสิ้นสุดลงครอบครัวของกวินอยู่พูดคุยกับครอบครัวของเธอต่อ

“ผมว่าจัดงานหมั้นภายในเดือนหน้าก็โอเคนะครับ ประกาศให้ทุกคนรับรู้ถึงความสัมพันธ์ของครอบครัวเรา”

“ผมเห็นด้วยครับ ส่วนเรื่องสินสอดทางผมไม่มีติดขัดอะไรอยู่แล้วคุณบดินทร์เรียกได้ตามต้องการเลย”

“เรื่องนั้นผมไม่ได้สนใจ คนกันเองอีกอย่างถึงอย่างไรธุรกิจที่เราจะทำด้วยกันก็มีค่ามากกว่าอยู่แล้ว สิ่งที่ผมต้องการเพียงแค่ให้ครอบครัวของเราแน่นแฟ้นกันมากขึ้นก็เท่านั้น”

“ผมไม่ติดขัดอะไร หลังจากที่หนูฝันเรียนจบก็ค่อยจัดงานแต่งงานกัน”มีเพียงผู้ใหญ่ที่พูดคุยเจรจากันส่วนลูกๆนั้นได้แต่นั่งนิ่งฟังคำพูดเหล่านั้น กวินไม่ได้เห็นด้วยในคำพูดเหล่านั้นของบิดาเลยแต่ก็ไม่อาจพูดขัดอะไรออกมาได้ เขาหันไปมองคนตัวเล็กที่ก็เอาแต่นั่งนิ่งมันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาไม่น้อยเลย เธอไม่คิดที่จะปฏิเสธอะไรออกไปเลยหรือไงกัน หรือว่าอยากจะหมั้นหมายกับเขาขนาดนั้น

“ผมขอตัวออกไปสูดอากาศข้างนอกก่อนนะครับ”เพราะรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องชายหนุ่มจึงพูดขึ้นขืนเขาจะอยู่หรือไม่อยู่ในนี้ก็แทบไม่มีผลอะไรเลย

“งั้นจะพาหนูฝันออกไปเดินเล่นด้วย”ท่านกิตตินันท์พูดขึ้นน้ำเสียงเหมือนจะเรียบนิ่งแต่ทว่าแววตานั้นกับกำลังจ้องมองเขาอย่างออกคำสั่งให้ทำตามคำพูดของเขาทุกอย่าง ชายหนุ่มถอนหายใจแต่เขาก็พยักหน้าตอบตกลงก่อนที่แพรฝันจะหันไปหาผู้เป็นพ่อพอท่านบดินทร์พยักหน้าคนตัวเล็กจึงเดินออกไปพร้อมกับชายหนุ่ม

หญิงสาวเผยสีหน้าเรียบนิ่งออกมา เธอไม่ได้อยากจะออกมาเดินเล่นอะไรเลยรวมถึงไม่ได้อยากอยู่ในห้องนั้นด้วยเหมือนกัน ใจเธออยากจะกลับไปนอนที่บ้านแล้ว ส่วนอีกคนที่เดินอยู่ข้างหน้าก็ไม่คิดจะสนใจกัน ท่าทีของเขานั้นก็ชัดเจนว่าไม่ได้เต็มใจที่จะหมั้นหมายกับเธอเลยสักนิด

“ไปบอกพ่อเธอซะว่าเธอไม่ต้องการที่จะหมั้น”กวินที่เดินนำหน้าอยู่นั้นเขาก็หันมาหาคนตัวเล็กก่อนจะพูดขึ้น

“แล้วทำไมพี่ไม่ไปพูดเองล่ะ”คิดจะให้เธอออกหน้ายกเลิกงานหมั้นหมายงั้นเหรอหึ เธอไม่ได้โง่ขนาดนั้น เขาเองก็ปฏิเสธไม่ได้ก็เหมือนกับเธอนั่นแหละ

“นี่อย่ามายอกย้อนยัยตุ๊กตาเน่า”

“ปากพี่ก็ยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนขนาดผ่านมานานหลายปีก็ยังปากหมาเหมือนเดิม”แพรฝันตอบโต้กลับไปอย่างไม่คิดสนใจ ทำเอากวินอ้าปากค้างเล็กน้อยที่ได้ยินอย่างนั้นภาพก่อนหน้าที่แสนเรียบร้อยของคนตัวเล็กหายไปไหนกัน ทำไมหลงเหลือเพียงคนปากดีตรงหน้าเขาอย่างนี้

“อย่ามาปากเก่ง ฉันขอเตือน”คนตัวเล็กเพียงได้ยินอย่างนั้นก็ยกมุมปากขึ้น

“ขู่เหมือนหมา”เธอพึมพำเบาๆ แต่ทว่าก็ทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าได้ยินอยู่ดี กวินนึกไม่พอใจกับการปากดีของผู้หญิงคนตรงหน้านี้ ปกติแล้วเขาก็ไม่ใช่คนดีอะไรเวลามีคนทำให้เขาไม่พอใจก็ไม่คิดที่จะปล่อยให้เดินหนีไปง่ายๆ เหมือนกัน

“โอ๊ย!”แพรฝันตกใจไม่น้อยที่จู่ๆ เรียวแขนของเธอก็ถูกชายหนุ่มกระชากเอาไว้อย่างนี้ด้วยแรงที่บีบมามันจึงทำให้เธอเผยสีหน้าเหยเกออกมาทันที

ใบหน้าพอใจของกวินเผยออกมาที่เขาสามารถทำให้คนตัวเล็กเจ็บได้อย่างนี้ คนอย่างเขาก็ไม่เคยชอบให้ใครมาท้าทายเสียด้วยสิ หญิงสาวพยายามบิดข้อมือออกจากการกอบกุมของชายหนุ่มแต่ก็แทบไม่เป็นผลเลย

“นี่ปล่อยนะ”เสียงหวานไม่พอใจพูดขึ้น ไม่รู้ทำไมพอคนตัวสูงเห็นท่าทางนี้ของเธอก็นึกอยากจะแกล้งมากขึ้นกว่าเดิม เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะเผยแววตาเจ้าเล่ห์ออกมา นึกว่าจะเก่งมากกว่านี้ที่แท้ก็แค่นี่เอง

แพรฝันนึกหงุดหงิดที่อีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาหาอย่างนี้เธอพยายามหันหน้าหนีเขาก็ยังไม่หยุดจนเธอรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนของชายหนุ่มที่อยู่บริเวณลำคอของเธอ คนตัวเล็กไม่คิดปล่อยให้อีกฝ่ายทำบ้าๆ กับเธอแน่นอนคนอย่างเธอไม่มีทางยอมแพ้เขา

“โอ๊ยยยย!”เป็นเสียงกวินที่ร้องดังขึ้น เมื่อเท้าของเขาถูกเท้าเล็กกระทืบเต็มแรง เพราะรองเท้าที่เธอสวมใส่มันจึงทำให้เขาเจ็บขึ้นมาไม่น้อยเลย

“คนบ้า! สมน้ำหน้า”แพรฝันยิ้มสะใจที่สามารถทำให้ผู้ชายคนนี้เจ็บตัวได้ เธอจะเดินหันหลังหนีแต่ก็ลอยหวือไปตามแรงของอีกคนที่เขาเอื้อมมือมาคว้าเอวเธอเอาไว้ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากในตอนนี้เธอถูกเขาดันให้ชิดกับกำแพงพนังพร้อมยกแขนมากักขังเธอเอาไว้ไม่ให้เธอออกไปจากอ้อมแขนของเขาได้

“เก่งนักนะ!”ท่าทีที่โมโหสุดขีดของกวินเผยออกมา ผู้หญิงคนนี้อวดดีเกินไป ถ้าหากเขาไม่สั่งสอนอย่ามาเรียกเขาว่ากวินเลย

“อื้อ”เสียงร้องอู้อี้ดังออกมาทันทีที่ริมฝีปากหยักหนาได้รูปของบุรุษเพศตรงหน้ากระแทกริมฝีปากบดขยี้ยิ้มริมฝีปากของเธออย่างไม่ทันได้ตั้งตัว การกระทำของเขามันทำให้แพรฝันตกใจไม่น้อยเลยพอเธอได้สติก็รีบดันผลักไสร่างยักษ์ให้ออกห่างแต่เขาก็ยังหน้ามึนกอดรัดเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ