บทที่ 7 พี่ชายขี้หวงทั้งสามคน [3]

“หึ เจ็บเหรอ! สนุกมากมั้ยที่ปั่นหัวพวกพี่เล่นได้!?” เสียงเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวตวาดดังลั่น

แถวนี้ไม่มีทั้งกล้องวงจรปิดและคนเดินผ่าน นนทกรถึงใช้เป็นจุดที่ดักฉุดน้องสาวเข้ามาเคลียร์กันให้รู้เรื่อง

ร่างสูงยันแขนสองข้างกับผนังกักขังร่างที่กำลังสั่นเทาด้วยความกลัวสุดขีด หน้าตาดุร้ายของพี่นิวเจือด้วยความคลุ้มคลั่งจนนรีนุชกลัวว่าเขาจะทำอะไรเธอในนี้ และความกลัวของเธอก็กลายเป็นจริงเมื่อฝ่ามือใหญ่พุ่งมาถลกชายกระโปรงของเธอขึ้นแล้วสอดล้วงเข้าไปในแพนตี้สีขาว

เธอเบิกตาโพลงพยายามดึงมือเขาออกอย่างร้อนรน

“พะ…พี่นิว กรี๊ดดด อย่านะ!” เธอร้องอย่างตกใจระคนเจ็บเสียดทันทีที่นิ้วแกร่งผลุบหายไปในร่องสาว

เขากระแทกเข้าออกหนักหน่วงสุดแรงเหมือนต้องการระบายความโกรธใส่เธอ โดยที่ไม่ได้เบิกทางไว้ก่อนทำให้โพรงนุ่มฝืดมากเพราะไร้น้ำหล่อลื่น และนั่นทำให้เธอเจ็บเสียดเหมือนถูกมีดกรีดเฉือนเนื้อ

“ที่ตรงนี้มันเป็นของพี่ เธอจะเอาให้ผู้ชายคนไหนไม่ได้!”

“กรี๊ดดด!!” นรีนุชกรีดร้องดังลั่นด้วยความเจ็บปวด นิ้วเรียวยาวยังกระแทกรัวๆ จ้วงลึกอย่างไม่ปรานี ไม่มีความความอ่อนโยนใดๆ ทั้งนั้น น้ำตาเธอไหลรินเป็นสาย รัวกำปั้นทุบอกพี่ชายให้เขาหยุดทำร้ายเธอสักที

“คืนนี้พี่จะกระแทกให้แหกเลยเตรียมใจไว้ให้ดี!”

ถึงจะโดนนิ้วของพี่ชายชำเรากลีบกายสาวจนเจ็บแสบ นรีนุชก็ยังเสร็จสมในเวลาอันรวดเร็ว เธอเอามือเกาะกำแพงหายใจหอบกระเส่า ริมฝีปากอมชมพูเม้มแน่นกลั้นเสียงร้องของตัวเองจนแดงก่ำพี่นิวดึงนิ้วที่มีเลือดติดขึ้นมาโชว์ให้เธอดูชัดๆ กระตุกยิ้มร้ายแล้วแตะลิ้นเลียชิมเลือดของเธอ

“ฮึก…พี่นิว มันสกปรกนะ”

“ของชอบพี่เลย วันหลังจะจับเลียให้ร่อนเอวร่านๆ อ้อนวอนขอพี่ให้ช่วยเอาที ชิส์! แข็งอีกแล้วว่ะ!”

“พี่นิว…”

“เรียกทำไมนักหนาวะ จัดแม่งตรงนี้เลยดีมั้ย” นนทกรยังโกรธไม่หาย แต่หัวเริ่มเย็นลงบ้างแล้ว

“มะ…ไม่เอานะคะ พี่นิวโกรธแนนมากเลยเหรอ แนนขอโทษ…เราดีกันนะ”

นรีนุชระงับความหวาดกลัวที่มีต่ออารมณ์ร้ายๆ ของแฝดคนที่สาม เธอยื่นมือไปเกาะแขนพี่นิวไว้พลางส่งสายตาออดอ้อนขอคืนดี อีกฝ่ายปรายตามองแวบหนึ่ง พ่นลมหายใจแรงๆ แล้วดึงเธอไปกอดรัดแน่นๆ จนหน้าแทบจะจมลงไปกับอกเขา

“โคตรเกลียดเวลาที่ยิ้มให้คนอื่นเลยว่ะ! ขอเหอะ วันหลังอย่าทำ”

“มึงก็หนักมือเกินไปไอ้นิว หัดอ่อนโยนกับผู้หญิงบ้าง”

ผัวะ

ฝ่ามือใหญ่ของนราวุฒิตบมาที่กบาลของน้องชายไม่เบาเลย เสียงกรี๊ดของหนูแนนดังไปถึงข้างนอก โชคดีที่ไม่มีใครอยู่แถวนี้ ไม่งั้นคงแห่เข้ามาดูกันแล้วว่าเกิดเหตุฆาตกรรมขึ้นที่นี่รึเปล่า ร้องอย่างกับถูกเชือด

นนทกรถูกตบหัวแทบจะทิ่มไปกับพื้น ไอ้ห่าเนสมือโคตรหนัก แต่ก็เรียกสติเขาให้กลับมาได้ นี่ถ้าเป็นคนอื่นถูกต่อยคว่ำไปแล้ว!

“กูแค่หยอกน้องเล่น”

“หยอกเหี้ยอะไร มึงทำน้องรุนแรงขนาดนั้น มึงอยากทำให้น้องกลัวจนไม่กล้าเข้าใกล้มึง?”

“เธอกลัวพี่เหรอหนูแนน”

“มะ ไม่ค่ะ แนนไม่กลัว”

“เห็นมั้ย น้องบอกว่าไม่กลัว”

“แล้วไอ้ที่ตัวสั่นอยู่นี่คืออะไร สั่นเพราะเสียว อยากโดนจับกดพื้นมันตรงนี้เหรอ!” นราวุฒิถามด้วยสีหน้ากวนประสาท เขาถามเพราะเป็นห่วงกลับพูดปดให้โมโหอีก

“แนน…กลัว ฮึก!”

“เออๆ กูผิดเองไอ้เนส หัวร้อนไปหน่อยว่ะ ก็ใครใช้ให้ไปยิ้มหวานทำตาเยิ้มส่งให้ไอ้จีมันล่ะ พี่ไม่ชอบ วันหลังอย่าทำให้เห็นอีก ลับหลังก็ไม่ได้” นนทกรโวยพร้อมขู่สำทับ

“คืนนี้จะเผด็จศึกน้องเหรอ ถามกูสักคำยังว่าเห็นด้วยมั้ย”

“อ้าว มาได้ไงวะ”

“มาเพราะพวกมึงหายไปนาน กูเลยบอกให้สองคนนั้นกลับไปก่อนแล้วมาหาพวกมึง”

นรินทรปรายตามองน้องชายคนเล็กที่ตั้งท่าจะกินนรีนุชลูกเดียว ถ้าบริเวณนี้ไม่มีใครอยู่หรือเสี่ยงมีคนผ่านมาเจอเข้า มันคงไม่ทนฝืนทำตัวเป็นคนดี ฉีกเสื้อผ้าของหนูแนนออกแล้วลงมือปล้ำมันตรงนี้เลย

มันก็เฝ้าหึงเฝ้าหวงของมันมานาน ยิ่งหนูแนนโตขึ้นก็เป็นสาวสวยน่ารักดึงดูดให้ใครต่อใครหันมอง เธอมักเป็นจุดสนใจของทุกคนเสมอ ถ้าไม่คอยกีดกันผู้ชายคนอื่นที่หวังเข้ามาจีบออกไป น้องสาวพวกเขาได้มีแฟนไปนานแล้ว

แฝดสามคนช่วยกันโอ๋น้องก่อนพาไปนั่งรถเล่นกินลมชมวิวธรรมชาติแล้วค่อยตรงกลับบ้าน นรีนุชลืมความเจ็บปวดที่ถูกพี่ชายทำโทษไปอย่างสิ้นเชิง เธอโกรธเขาได้ไม่นานหรอก เพราะเธอไม่มีใครนอกจากพวกเขา...พี่ชายขี้หวงทั้งสามคนของเธอ