บทที่ 6 พี่ชายขี้หวงทั้งสามคน [2]

ลูกปลา ปานรดา ยกมือขึ้นโบกให้เพื่อนสาวทันทีที่เห็นอีกฝ่ายก้าวเข้ามาในร้านคอฟฟี่ช็อป ก่อนจะหุบยิ้มที่บานเป็นจานเชิงลงเมื่อเห็นว่าแฝดขี้หวงสามคนเดินตามหลังมาด้วย

ทันทีที่จิระเห็นพี่ชายฝาแฝดสามคนของนรีนุชซึ่งรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยของเขาเข้ามาในร้าน ความหวังที่จะได้เดินเที่ยวพูดคุยกับรุ่นน้องก็พลันหายวับไปกับตา ความรู้สึกตื่นเต้น รอคอย และคาดหวังอันตรธานหายไปไม่เหลือ

นรีนุชไม่รู้ว่าควรทำสีหน้ายังไงเมื่อเห็นท่าทางห่อเหี่ยวของรุ่นพี่ พี่จิระนิสัยดีเป็นรุ่นพี่ที่เอาใจใส่รุ่นน้อง คอยช่วยเหลือทุกคนเสมอจนพวกรุ่นน้องอย่างเธอให้ความเคารพนับถือ วันนี้ก็มาให้คำแนะนำต่างๆ กับเธอ

ความจริงตรงนี้ไม่ควรมีคนนอกรวมอยู่ด้วย แต่ผู้ชายสามคนที่ตามมาคือพี่ชายของเธอ พวกเขาจึงมีสิทธิ์มานั่งคุมประพฤติดูแลเธอไม่ให้ออกนอกลู่นอกทาง

“จะกินอะไรกันก็สั่ง เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง” พี่นุ พี่ใหญ่ของบ้านยื่นบัตรเครดิตส่งให้เธอไว้เอาไปรูดเครื่องจ่ายราคาของกิน

“หนูแนนจะกินเค้กมั้ย”

“เอ่อ…ค่ะ” เธอพยักหน้าตอบพี่เนสที่ไม่รอคำตอบก็หันไปสั่งเค้กส้มให้เธอแล้ว

เอาแต่ใจตัวเองเหลือเกิน!

“จะคุยอะไรก็คุยสิ หรือว่าอึดอัดที่พวกพี่มาด้วย” พี่นิวหาเรื่องชวนคุยและชวนตี ท่าทางดุเข้มแบบนั้นใครจะกล้าพูดอะไร

จิระไม่ใช่ไก่อ่อนที่จะถอยหลังไปง่ายๆ แค่เพราะถูกพี่ชายของสาวสวยที่กำลังตามจีบพูดข่ม ชายหนุ่มยิ้มแย้มทำเมินสายตาดุดันของแฝดผมทองอารมณ์ร้อนมาพูดคุยกับนรีนุชอย่างออกรสออกชาติ เขากับเธอสนิทกันในฐานะรุ่นพี่รุ่นน้องเคยทำงานในสภานักเรียนด้วยกัน

“ถ้ามีตรงไหนไม่เข้าใจน้องแนนปรึกษาพี่ได้นะครับ พี่ยินดีให้คำแนะนำเสมอ”

“พวกเราที่เป็นพี่ชายเรียนอยู่ปีสี่ก็ให้คำแนะนำน้องสาวได้เหมือนกัน ไม่รบกวนนายหรอกจิระ” พี่นิวเอาอีกแล้ว หาเรื่องพี่จิระไม่หยุดเลย

“บางเรื่องพี่จิระรู้พี่นิวก็ไม่รู้นี่คะ แนนจำเป็นต้องสอบถามข้อมูลจากพี่จีค่ะ”

ชื่อเล่นของพี่จิระคือ จี ส่วนใหญ่เธอจะเรียกชื่อเต็มเขา แต่ไม่เข้าใจว่าพอเห็นพี่เขาถูกพี่นิวแกล้งยั่วถึงนึกอยากเรียกชื่อเล่นแค่เฉยๆ ขึ้นมา

บรรยากาศที่โต๊ะกำลังมาคุ พี่นิวจ้องเขม็งน้องสาวที่เรียกชื่อเล่นของผู้ชายคนอื่นอย่างสนิทสนม ก่อนจะลุกพรวดเดินออกไปจากโต๊ะเพื่อสงบสติอารมณ์ ไม่อย่างนั้นคงได้ซัดหน้าใครบางคนระบายโทสะ

ปานรดานึกขยาดท่าทางโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงของแฝดคนเล็ก กิตติศัพท์ของนนทกรหรือไอ้พี่นิวมันดังกระฉ่อนไปทั้งมหาวิทยาลัยเรื่องความบ้าเลือดและหัวร้อน เป็นประเภทขี้โมโห ทำอะไรต้องให้ได้ดั่งใจไม่งั้นมีเรื่อง

นรีนุชหน้าซีดเผือดลงเล็กน้อยหลังจากเห็นแววตาคุกรุ่นโกรธขึ้งของพี่ชายคนที่สามของบ้าน สายตาคาดโทษของเขาทำเธอร้อนๆ หนาวๆ นั่งไม่ติดเก้าอี้ อยากจะตามไปพูดปลอบให้เขาหายจากอาการหงุดหงิด

แต่เอาเข้าจริงเธอก็ไม่ได้ทำผิดนี่นา พี่จีเป็นรุ่นพี่ของเธอ แค่เรียกชื่อเล่นเหมือนคนอื่นไม่ใช่ความผิดร้ายแรงสักหน่อย

“อย่าไปสนใจไอ้นิวเลย มันก็เป็นของมันแบบนี้ จีช่วยดูแลน้องสาวพี่ในฐานะรุ่นพี่ที่ห่วงใยรุ่นน้อง พี่ซะอีกที่ต้องขอบคุณ” เสียงเน้นหนักตรงฐานะรุ่นพี่ของพี่เนสเหมือนจะสื่อถึงอะไรบางอย่าง

พี่จีหน้าเสียไปเล็กน้อย เขายิ้มเจื่อนมองหน้าเธอเหมือนเสียดาย แต่ก็ยังเห็นประกายความหวังจางๆ

นรีนุชคลี่ยิ้มขอโทษขอโพยอีกฝ่าย ในสายตาของลูกปลากับพี่จิระคงเห็นว่าพวกเขาเป็นพี่ชายที่หวงน้องสาวมาก แต่สำหรับเธอมองว่าหวงของเล่นชิ้นใหม่มากกว่า ก็สายตาของพี่เนสและพี่นุเจือแววปรารถนาร้อนแรงตอนที่มองสบตาเธอ เพียงชั่วเวลาสั้นๆ ก็ทำให้เธอรู้ถึงสถานะของตัวเอง

พวกเขาไม่ต้องการให้ผู้ชายคนไหนได้ชิงตัดหน้าวุ่นวายกับเธอก่อนที่พวกเขาจะลงมือตักตวงจนพอใจ

“แนนไปดูพี่นิวก่อนนะคะ ป่านนี้คงโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปถึงไหนแล้ว”

“อย่าไปเลย ปล่อยมันไปเถอะ หายหัวร้อนก็กลับมาเอง” พี่นุคว้าจับข้อมือเธอไว้แน่น แต่ถึงจะเตือนอย่างนั้นเธอก็ยังต้องไปอยู่ดี

เธอแคร์ความรู้สึกของพี่ชายทุกคน ต่อให้พวกเขาจะร้ายกับเธอมากกว่านี้ พวกเขาก็สำคัญเธอมากที่สุด

ที่นรินทรห้ามน้องสาวไว้เพราะรู้จักนิสัยของน้องชายคนเล็กดี เวลาไอ้นิวมันโกรธมันไล่กัดคนเหมือนหมาบ้า ใครเข้าใกล้เป็นต้องโดนลูกหลง

“มึงตามไปดูน้องหน่อย ให้เข้าใกล้หมาบ้าอย่างไอ้นิวเดี๋ยวก็โดนกัดเข้าให้”

“ถ้าห้ามได้นะ” นราวุฒิพึมพำกับตัวเองเสียงเบา ไอ้นิวมันคงหึงที่หนูแนนเรียกจิระอย่างสนิทชิดเชื้อ มันไม่ชอบใจที่จะให้ผู้ชายคนอื่นมาทัดเทียมกับมันยกเว้นพี่น้องคลานตามกันมา

นรีนุชเดินตามหาพี่ชายสุดหล่อจนทั่วก็ไม่เจอ จนกระทั่งถึงมุมที่ต้องเลี้ยวไปยังห้องเก็บของตรงบันไดหนีไฟถึงถูกมือปริศนากระชากแขนอย่างแรงจับตัวเธอเหวี่ยงจนหลังกระแทกผนัง

ปึก!

“โอ๊ย!!”