บทที่ 8 ตอน 3

“เฮ้ยนัทวันนี้ดูอารมณ์ดีเชียวนะมึง เมื่อวานไปดูหนังกับน้องเพิร์ลมาสนุกไหม”

ติณณภพเดินมากอดคอเพื่อนรักหลังการเรียนภาคเช้า วันนี้หน้าตาของณัฐนันท์ดูสดใส ท่าทางอารมณ์ดี เหมือนมีเรื่องดีดีเกิดขึ้นในชีวิต

“…..”

อะไรของมันวะไม่ตอบ ทำหน้าบึ้งด้วย

“ทำไม มึงหวงขนาดนั้นเลย แค่ถามถึงก็ไม่ได้เหรอ”

ณัฐนันท์ปรายตามองเพื่อน ก่อนจะเดินไปที่โรงอาหารคณะ

“อย่าถามเรื่องน้องเขาอีก กูไม่ได้ติดต่อกับน้องเขาแล้ว”

ติณณภพทำหน้าประหลาดใจ

“ทำไมวะ เมื่อวานตอนกินข้าวก็เห็นดีออก น้องเขาออกจะน่ารักเกิดอะไรขึ้น”

ณัฐนันท์ถอนหายใจลังเลว่าจะบอกเพื่อนดีไหม แต่ถ้าไม่เคลียร์คนแบบไอ้ตี๋ก็จะพูดซ้ำๆ มันจะทำทุกอย่างจนกว่ามันจะได้รู้

“น้องเขาคงไม่ใช่typeกูว่ะ”

ห๊ะไม่ใช่type เนี่ยนะ คนอย่างไอ้นัทมันมีสเปกหญิงด้วยเหรอวะ เห็นสวยฟันง่ายหน่อยมันก็เอาหมด

“type มึงคือแบบไหนวะ ไหนมึงลองบอกกูสิไอ้เพื่อนรัก”

ณัฐนันท์ทำท่านึก ก่อนจะตอบว่า

“แบบปริมไง”

“เชี่ยไอ้นัท ถ้าtypeมึงคือแบบพี่ปริมนะ มึงกับเขาคบกันไปตั้งนานแล้ว ไม่ลอยไปลอยมาตั้งนานแบบนี้หรอก”

มีอย่างที่ไหน แทบไม่เคยควงไปเที่ยวไหนกันเลย มีแต่โทรนัดกันให้ไปหา

“แล้วตอนนี้ไม่ได้คบตรงไหน กูกับปริมรู้จักกันดีทุกซอกทุกมุม เพียงแค่กูกับเขาสะดวกแบบนี้”

ติณณภพส่ายหัว อย่างไม่เห็นด้วย

“กูถามจริง มึงเคยสนใจไหมว่าช่วงที่มึงไม่ไปเจอเขา พี่ปริมเขาไปไหนกับใคร”

ณัฐนันท์ส่ายหน้าสนใจทำไม เขาเองก็ไม่ได้อยากให้พริมามายุ่งกับเขาเหมือนกัน ต่างคนต่างใช้ชีวิตเป็นแบบนี้ดีแล้ว

“อันนั้นมันเรื่องส่วนตัวไหมมึง”

ติณณภพอดไม่ได้ เลยเบิ๊ดกระโหลกเพื่อนไปที

“ไอ้ห่าตี๋ แม่งตบหัวกูทำไมวะ”

ติณณภพมองเพื่อนเอือมๆ

“มึงฟังกูนะ ไอ้นัท ถ้าพี่ปริมเขาคือคนที่ใช่สำหรับมึงจริงๆ มึงไม่ปล่อยเขาไว้แบบนี้หรอก เวลาที่เรารักใครสักคนนะมึง เราจะอยากอยู่กับเขา หวงเขา ไม่อยากให้ใครมาใกล้เขา นอกจากเราคนเดียว ไม่มีทางที่จะเป็นเหมือนที่มึงกับพี่ปริมทำกัน”

ณัฐนันท์ตบกระโหลกเพื่อนคืน

“มึงฟังกูนะไอ้ตี๋ บนโลกนี้มีความสัมพันธ์ที่หลากหลาย ขึ้นอยู่กับแต่ละคู่แต่ละคน มึงจะไปเอาความสัมพันธ์ของคู่อื่นคนอื่น มาตัดสินกูไม่ได้ กูกับปริมสะดวกแบบนี้ ถึงกูกับเขาจะไม่ได้ใช้สถานะแฟน แต่เป็นยิ่งกว่าแฟน ปริมเขาเข้าใจกูที่สุดแล้ว เอาไว้ตอนไหนที่พร้อมตอนไหนที่อยากหยุด กูอาจจะขอเขาเป็นแฟนขึ้นมาก็ได้”

ติณณภพลูบหัวตัวเอง ตบมันนิดเดียว มันตบคืนเสียแรงเลย

“ไอ้ห่าช่างแม่งมึงกับพี่ปริมเถอะ กูสนใจแค่ว่ามึงคุยอะไรกับน้องเพิร์ล ทำไมสเตตัสในเฟซบุ๊คของน้องเพิร์ลมันแปลกๆ มึงไปทำอะไรเขา”

ติณณภพนึกว่าน้องโพสต์อะไรเล่นไปตามเรื่องไม่ได้มีความหมายอะไร แต่พอได้ยินไอ้เพื่อนรักพูดแบบนี้ สเตตัสในเฟซบุ๊คของน้องต้องมีความหมายแน่ๆ

“โพสต์อะไรวะ”

เขามีเฟซบุ๊คแต่ไม่ค่อยได้เล่น เลยไม่ได้เข้าไปดู เลยไม่รู้ว่าไอ้ตี๋พูดถึงอะไร

“ก็นี่ดูดิมึง ตอนแรกกูก็นึกว่าเขาโพสต์คำคมไปตามเรื่อง แต่พอมึงบอกแบบนี้กูเริ่มคิดแล้ว ว่าน้องอกหัก”

ณัฐนันท์รับมือถือจากเพื่อนมาดู

เพิร์ล คนโปรด

3ชม.

‘Who hurt you? My own expectation’

(ใครทำเธอเจ็บ?ความคาดหวังของฉันนั่นเอง)

ณัฐนันท์รับมาอ่านแล้วก็ยักไหล่ ยื่นโทรศัพท์คืนเพื่อน เขาไม่ควรจะสนใจเรื่องของเธออีก

“สเตตัสน้องเพิร์ลเกี่ยวกับมึงหรือเปล่า”

ณัฐนันท์มองหน้าเพื่อน

“ไร้สาระจะไปเกี่ยวกับกูได้ยังไง กูไม่ได้ทำอะไรให้เขาสักหน่อย”

ก็แค่บล็อกเบอร์ บล็อกไลน์ จริงๆลืมบล็อกเฟซบุ๊ค ต้องเข้าไปบล็อกไหมวะ

“แน่ใจนะ”

ติณณภพถามย้ำเพื่อความแน่ใจ ลอบสังเกตอาการของเพื่อนไปด้วย

“เออดิ ไม่เกี่ยวกับกู กูกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน แค่ไปกินข้าวดูหนังด้วยกันวันเดียว พอไม่ใช่กูก็แค่ถอยออกมา ไม่ได้ทำอะไรหรือพูดอะไรไม่ดีกับเขาสักหน่อย”

ติณณภพหรี่ตามองเพื่อน

“ถ้ามึงไม่ได้อะไรกับน้องเพิร์ลจริงๆ กูจีบได้ไหม”

ณัฐนันท์สบตาติณณภพเพื่อดูว่ามันพูดจริงหรือพูดเล่นแต่พอมองตามันแล้ว เดาไม่ออก

“มึงพูดจริง? ”

***