บทที่ 8 ตอน 2

ผ่านไปสามชั่วโมงที่พัลลภาเหลือบตาดูโทรศัพท์อยู่เป็นระยะ เขายังไม่เปิดอ่านข้อความของเธอด้วยซ้ำ โทรไปก็เหมือนสายถูกตัด เหมือนไม่มีสัญญาณ หรือจะแบตหมด

เธอถอนหายใจอย่างคนที่ความคิดฟุ้งซ่านไปต่างๆนาๆ ความคิดส่วนใหญ่หนักไปทางที่ว่า เขาน่าจะโกรธเธอ แต่อีกใจก็ปลอบตัวเองว่าหรือเขาจะแบตหมด หรือโทรศัพท์อาจจะเสีย หรืออยู่ในพื้นที่อับสัญญาณ หลากหลายเหตุผลที่พยายามยกมาอ้างเพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นบ้าตายไปเสียก่อน

พัลลภาถอนหายใจออกมา

“เป็นไรเพิร์ล พี่เห็นทำหน้าเครียดมานานแล้ว”

พัชระอดถามออกมาไม่ได้ วันนี้น้องสาวของเขาดูอารมณ์ไม่ค่อยแจ่มใส เมื่อวานยังอารมณ์ดีอยู่เลย วันนี้เป็นอะไร ไหนจะอาการมองโทรศัพท์แล้วถอนหายใจนั่นอีก นั่งกินข้าวด้วยกันแต่เหมือนคนไม่เอนจอยกับมื้ออาหาร

พัลลภามองหน้าพี่ชายอยากจะปรึกษาแต่ก็ไม่กล้า

“เปล่าค่ะ รอโทรศัพท์เพื่อน”

พัชระมองอย่างแปลกใจ

“ธุระด่วนเหรอ ธุระด่วนก็โทรไปสิจะมานั่งรอทำไม”

พัลลภาเหลือบตามองพี่ชายหน้ามุ่ย โทรไปเป็นสิบๆครั้งแล้ว

”โทรแล้วค่ะแต่เหมือนจะติดต่อไม่ได้ สายเหมือนถูกตัดไป”

เธอบ่นเซ็งๆ เขี่ยข้าวในจานเล่น

“ส่งข้อความไปดูไหม เผื่อเขาจะไม่สะดวกรับสาย อ่านข้อความแล้วอาจจะตอบกลับก็ได้”

ทำแล้ว ส่งไปหลายข้อความจนไม่กล้าส่งอีก เพราะหมดมุกแล้ว ถ้าส่งไปเยอะกว่านี้ คงดูน่ารำคาญไป

“ส่งไปแล้วค่ะ แต่เขาไม่อ่าน”

พัลลภาอยากจะร้องไห้ เกิดอะไรขึ้น ไม่อยากจะคิดในแง่ร้ายว่าเขาตั้งใจไม่รับสายเธอ ไม่อ่านข้อความ เพราะก่อนจากกันเขายังบอกอยู่เลยว่าเอาไว้คุยกัน เขาก็ไม่น่าจะโกรธเธอนะ หรือเขาจะโกรธไม่พอใจที่เธอไม่ยอมเขา

"มีธุระอะไรด่วนหรือเปล่า เพื่อนคนไหน พี่พาขับรถไปหาไหม”

พัชระถามอย่างเป็นห่วงเพราะไม่เคยเห็นน้องสาวเป็นแบบนี้มาก่อน

“เอ่อ..เพื่อนที่คณะน่ะค่ะ พอดีนัดคุยเรื่องรายงานกันแล้วยังสรุปหัวข้อไม่ได้ เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยก็ได้ค่ะ”

พัลลภาพยายามกลบเกลื่อนอาการฟุ้งซ่านร้อนรนของตนเอง ตอนนี้ในใจของเธอมันร้อนรุ่มไปหมด อยากจะรู้ว่าณัฐนันท์ไปไหน ใจหนึ่งก็อยากจะขับรถไปดูเขาที่ร้าน แต่ก็เพิ่งแยกกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงถ้าไปหาถึงร้านก็เกรงจะไม่ดี เดี๋ยวจะดูรุกหนักไปหน่อย

เธอลองค้นหาข้อมูลจากอินเตอร์เนตในหัวข้อว่า ถ้าเดทแรกเขาหายไปควรจะทำยังไงดี มีคนเคยมาตั้งกระทู้ไว้บ้าง แต่เหตุการณ์ก็ไม่ตรงกับเธอเสียทีเดียว

ใจอยากจะตั้งกระทู้ถามเองแต่ก็กลัวว่าจะมีคนรู้ว่าเป็นเธอ เลยได้แต่อ่านกระทู้เก่าๆที่เคยมีคนมาตั้งไว้ มีคนแนะนำว่าถ้าผู้ชายหายไปพยายามอย่าตามมากเกินไป เว้นระยะให้คิดถึงบ้างเพราะถ้าตามมากเกินไปผู้ชายจะรำคาญ เธอเลยต้องมานั่งสงบจิตสงบใจอยู่แบบนี้

“งั้นเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกับเพื่อนอีกทีแล้วกัน กินข้าวได้แล้ว เขี่ยข้าวเล่นอยู่นั่นแหละเดี๋ยวผอม กลับบ้านคราวหน้าเดี๋ยวแม่บ่นพี่ว่าดูแลน้องไม่ดี”

พัชระตักยำวุ้นเส้นลงในจานให้น้องสาว และชวนเธอคุยเรื่องอื่นๆเลยพอทำให้พัลลภาได้เอาความคิดออกจากเรื่องของณัฐนันท์ไปได้บ้าง พัลลภาพอจะรู้ตัวว่าอาการของเธอหนัก แต่ก็ไม่รู้จะจัดการยังไงกับใจตัวเองดี เพราะไม่เคยมีความรัก เลยพยายามฝืนกินข้าวและทำสีหน้าร่าเริงเพื่อไม่ให้พี่ชายสงสัย เธอยังไม่อยากให้พี่เพชรรู้เรื่องของพี่นัท

ที่บ้านจะห่วงเธอมากเป็นพิเศษในทุกๆเรื่อง ในสายตาของคนในครอบครัว เธอยังเป็นเด็กอยู่เสมอ แม้อายุจะสิบเก้าในอีกไม่กี่เดือนนี้แล้ว

ปากของเธอคุยกับพี่ชายมือตักข้าวเข้าปาก แต่ในใจก็แวบไปคิดถึงณัฐนันท์อยู่เป็นระยะ กว่าอาหารมื้อนั้นจะจบลงพัลลภาก็เหลือบตาดูโทรศัพท์อยู่เป็นร้อยรอบ

“พี่นัทขาไปไหนนะ ทำไมถึงไม่โทรหาเพิร์ลเลย ไหน พี่นัทบอกว่าจะโทรมาไงคะ”

พัลลภาในชุดนอนบ่นกับรูปของณัฐนันท์ที่เธอเซฟมาจากเฟซบุ๊ค เธอนอนมองรูปของเขาซึ่งมีอยู่แค่ไม่กี่รูปที่ลงเป็นภาพของเขาชัดๆ เพราะณัฐนันท์ไม่ชอบลงรูปตัวเอง แต่ก็ยังดีที่มีบ้าง อย่างน้อยก็ได้นั่งดูพอให้หายคิดถึง

นั่งดูไป ก็คิดถึงไป ทำไมเวลาที่เราแอบรักใครสักคนมันถึงได้ทรมานแบบนี้นะ คิดถึงเขา อยากพูดอยากคุยด้วย อยากเจอหน้า แค่ได้พูดได้คุยก็มีความสุขมาก ใจขยายพองโตเปี่ยมสุข แต่พอเขาหายไปไม่ได้เจอไม่ได้คุยมันเหมือนใจจะขาด คิดถึง แทบขาดใจนี่มันไม่เกินจริงเลยสักนิด

พัลลภาบอกตัวเองว่าให้ข่มตานอนบางทีพรุ่งนี้ตื่นเช้ามา ณัฐนันท์อาจจะตอบข้อความของเธอแล้วก็ได้

***