บทที่ 6 ตอน 5

“คนดีขาลงมาก่อนนะคะ”

ณัฐนันท์เอื้อมมือมาจับมือเธอ พัลลภาช้อนตาขึ้นมองเขา สายตาของเธอมีแววลังเลไม่แน่ใจและหวาดกลัว

“พี่นัทไม่เอาแบบนี้ได้ไหมคะ”

ณัฐนันท์อึ้งไปเล็กน้อย ไม่เอาแบบนี้แล้วจะเอาแบบไหน

“เพิร์ลไม่โอเคกับที่นี่เหรอคะ งั้นเราไปที่อื่นกันก็ได้ค่ะ”

แม้ตอนนี้จะต้องการมากๆ แต่เขาก็อยากให้เธอรู้สึกดีกับครั้งแรกของเธอ

“เพิร์ล...เพิร์ล ไม่พร้อมที่จะทำอะไรแบบนี้”

ณัฐนันท์อึ้งไปเมื่อได้ยินเธอบอกแบบนั้น

ไม่พร้อม!แต่เขาเนี่ยโคตรจะพร้อมเลย อยากได้มากตอนนี้

พัลลภามองหน้าเขาเห็นหน้านิ่งๆของเขาแล้วเธอก็ใจหาย คิดว่าเขาคงไม่พอใจแน่ๆ

“พี่นัทคะ เพิร์ลขอโทษ”

พัลลภาทำตาแดงๆเมื่อเห็นเขาอึ้งไป กลัวมากว่าเขาจะโกรธ เธอไม่อยากให้เขาโกรธ ทุกอย่างกำลังคืบหน้า แต่คืบหน้ามากไปเธอก็ไม่ไหว

เธอรักเขาอยากใช้เวลากับเขาเรียนรู้กัน กินข้าวกัน ไปเที่ยวกัน แต่ไม่พร้อมที่จะมีอะไรกัน

ณัฐนันท์มองคนที่บอกเขาว่าขอโทษแล้วทำตาแดงๆก็ใจอ่อนยวบ เขาอาจจะเคยชินกับความสัมพันธ์ที่จบลงที่เตียงนอน ในเวลาอันรวดเร็ว จนลืมไปว่าพัลลภาไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่เขาเคยเจอ เขาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วผ่อนลมออกทางปาก วางมือลงบนศีรษะของเธอ ก่อนจะปลอบว่า

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่เข้าใจ เพิร์ลไม่ต้องขอโทษครับไม่ใช่ความผิดของเพิร์ลเลยสักนิด พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษเพิร์ล กลับกันดีกว่านะเดี๋ยวพี่ไปส่ง”

พัลลภามองสบตาของเขาเพื่อหาร่องรอยของความไม่พอใจ หน้าของเขาสงบนิ่ง แววตาของเขาเป็นแววตาที่เธออ่านอารมณ์ไม่ออก

เขาเดินออกไปรูดม่านออกเอง

อยากจะออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด เพราะกลัวจะห้ามใจตัวเองไม่อยู่

ตลอดระยะทางที่ณัฐนันท์ขับรถมาส่งเธอที่คณะ เขาดูนิ่งเงียบ จนพัลลภาใจคอไม่ดี พี่เขาจะโกรธเธอหรือเปล่า หลังจากวันนี้มันจะเป็นเหมือนเดิมไหม เธอกลัว กลัวว่าเขาจะหายไปจากชีวิตของเธอ

“พี่ส่งตรงนี้นะครับ”

ณัฐนันท์มาจอดรถที่ข้างรถของเธอ แล้วหันมายิ้มให้ แต่มันช่างเป็นยิ้มฝืดเฝื่อนเหลือเกินในสายตาของพัลลภา

“พี่นัท...โกรธเพิร์ลไหมคะ”

พัลลภาอดกังวลไม่ได้

“ไม่หรอกครับ ไม่ต้องกังวล”

ณัฐนันท์ปลอบใจเธอ

ที่เขานั่งเงียบมาตลอดทาง เขาแค่ทบทวนความรู้สึกในใจตนเอง ปกติแล้วผู้หญิงที่เขาคบหาด้วย มักเป็นความสนุกชั้วครั้งชั่วคราว มองตาก็รู้ใจว่าต้องการอะไร

เขายังไม่พร้อมที่จะมีความสัมพันธ์จริงจังกับใคร เพราะอายุยังน้อย ยังอยากหาประสบการณ์ในชีวิตไปเรื่อยๆ ไม่พร้อมให้ใครเข้ามาในโลกส่วนตัวของเขา เลยไม่เคยคิดจะคบใครจริงจัง

ผู้หญิงที่มองหาและเข้ามา เลยเน้นแบบฉาบฉวย แต่กับพัลลภาเธอเป็นเด็กดี และแตกต่างจากผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยเจอ

โลกของเธอมันสดใสและสวยงาม เขาควรปล่อยเธอไปเจอคนที่ดีและเห็นคุณค่าของเธอ ไม่ควรจะดึงเธอมาอยู่ในโลกเทาๆของเขา

เธอน่ารักดี แต่อาจจะเข้ามาผิดเวลาไปหน่อย นี่ไม่ใช่เวลาที่เขาอยากจะจริงจังกับใคร

“พี่ต้องไปดูร้านต่อ เอาไว้เราค่อยคุยกันนะ”

พัลลภามองหน้าเขา สายตาเธอมีแววลังเล ยังไม่อยากลงจากรถ แต่พอเขาบอกว่ามีธุระต่อเธอก็ไม่หน้าด้านที่จะนั่งอยู่ต่อ เลยได้แต่มองเขาแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงส่งยิ้มเจื่อนๆมาให้เธอเท่านั้น สุดท้ายเลยเป็นเธอเองที่ต้องเดินลงจากรถไป

เมื่อประตูรถปิดลง ณัฐนันท์ก็ถอนหายใจยาว บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอะไร ผิดหวัง เสียดาย รู้สึกผิด หลายๆอย่างปนๆกันไป เขาเหลือบตาไปมองคนที่เข้าไปนั่งในรถของเธอเรียบร้อยแล้ว แล้วถอนหายใจออกมา

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาค้นหาชื่อของเธอแล้วจัดการบล็อกทุกช่องทางการติดต่อ น้องเป็นคนดีเกินไป ไม่เหมาะกับเขา คนดีที่มาในเวลาที่ยังไม่ใช่

ถ้าวันหนึ่งอยู่ในช่วงเวลาที่เขาอยากจะคบหากับใครสักคน เขาอาจะนึกถึงเธอก็ได้ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้

ณัฐนันท์กดเข้าไปใน favorites Contact แล้วกดโทรออกชื่อที่บันทึกไว้

“ฮัลโหลปริม ผมกำลังจะไปหาอีกยี่สิบนาทีครับ”