บทที่ 6 ตอน 4

“คนดีมือพี่มันหนาวขอวางไว้ตรงนี้เฉยๆค่ะ ไม่ทำอะไรมากกว่านี้นะคะ”

เขาเม้มเบาๆที่ใบหูของเธอ พัลลภาขนลุกซู่ไปหมด และไม่ใช่แค่เธอ ณัฐนันท์เองก็ไม่ไหวแล้ว รู้สึกถึงความตื่นตัวของอวัยวะกลางกายที่ดันเป้ากางเกงจนเริ่มอึดอัด

เมื่อทนไม่ได้มากๆเข้าเขาก็ก้มลงมาที่ซอกคอของเธอ ดึงเธอเข้ามาชิดตัวและลากลิ้นไปตามร่องอกที่คอเสื้อกว้าง ช่วยอำนวยความสะดวกได้มาก มืออีกข้างลากเข้าไปในกระโปรงสัมผัสที่ความเป็นหญิงที่เป้ากางเกงของเธอเริ่มฉ่ำแฉะ

พัลลภาปล่อยเสียงครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

ณัฐนันท์ที่รอจังหวะอยู่แล้วประกบปากลงมาซับเสียงครางของเธอเอาไว้ มือสองข้างต่างทำหน้าที่ของมันอย่างเชี่ยวชาญปากของเขาป้อนจูบร้อนแรงตามแรงอารมณ์ในตอนนี้ พัลลภาตัวอ่อนไปหมดทำอะไรไม่ถูกเลย ได้แต่ปล่อยให้เขาทำตามใจ

“ซี้ด เพิร์ลขา หอมไปหมดเลยดมตรงไหนก็หอม พี่ไม่ไหวแล้ว เราไปต่อข้างนอกกันไหมคะ”

เมื่อได้ยินเสียงกระซิบของเขา สติของเธอก็กลับมา พัลลภาเริ่มรู้ตัว นี่มันในโรงหนังโชคดีแค่ไหนที่ไม่มีคนเห็น

ณัฐนันท์ทำให้เธอหลงลืมทุกอย่าง ประสบการณ์แปลกใหม่ที่เขามอบให้ ทำให้เธอจำไม่ได้แม้กระทั่งว่าตอนนี้อยู่ในโรงหนัง สติไม่อยู่กับตัว รู้สึกถึงแต่อ้อมกอดและสัมผัสของเขา

“นะคะคนดี เราไปต่อกันดีกว่าค่ะ”

มือที่สอดอยู่ใต้กระโปรงเขี่ยเบาๆที่ความเป็นหญิง

พัลลภากลั้นเสียงครางแทบไม่อยู่

“ไปไหนคะ”

เธอถามอย่างไม่เข้าใจ แต่เขากลับเข้าใจไปอีกอย่าง

“โรงแรมหรือห้องเพิร์ลดีคะ”

ห้องเธออะไรกัน

“เพิร์ลอยู่บ้านค่ะ อยู่กับพี่ชาย”

“งั้นโรงแรมนะคะ”

ณัฐนันท์ฉุดมือเธอขึ้น แล้วพาออกจากโรงหนัง

ด้านนอกสว่างจ้า จนสติสตังของเธอกลับมา รู้สึกถึงความผิดชอบชั่วดี

“พี่นัทคะ เสื้อชั้นในเพิร์ล”

เขาปลดตะขอบราของเธอออกและตอนนี้มันยังไม่ได้ติดตะขอให้เรียบร้อย ณัฐนันท์เหลือบมองความไม่เรียบร้อยของคนที่เขาจูงมือ มันเป็นภาพเซ็กซี่ที่กระตุ้นอารมณ์และอดหวงไม่ได้ โชคดีที่ไม่มีใครเห็น

“คนดีหลบมาทางนี้ก่อนค่ะ เดี๋ยวพี่ช่วย”

ณัฐนันท์จูงมือเธอหลบมามุมหนึ่งของโรงภาพยนตร์ที่มีหลายโรง โชคดีที่เป็นช่วงกลางเรื่องเลยไม่มีคนเดินไปมาพลุกพล่าน

เขาผลักเธอเข้ามุมหนึ่งแล้วเอื้อมมือไปติดตะขอให้ มองคนแก้มแดงที่ลามไปถึงคออย่างเอ็นดู อดไม่ได้เลยก้มลงไปหอมแก้มเร็วๆหนึ่งที

“ไปกันดีกว่าค่ะ พี่ไม่ไหวแล้ว"

เขาจูงมือเธอมายังลานจอดรถ เมื่อเข้าไปนั่งในรถ เขาก็ช่วยรัดเข็มขัดให้เธอ และหอมแก้มเธออีกครั้ง

เขารีบขับรถออกจากห้างมุ่งตรงไปยังม่านรูดที่เขาใช้บริการประจำ ซึ่งไม่ไกลจากห้างที่มาดูหนังมากนัก มือของเขากุมมือเธอเอาไว้แน่น

เมื่อมาถึงเขาก็เลี้ยวรถเข้าไปจอดอย่างเชี่ยวชาญ

“พี่นัท!”

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก จนพัลลภาตกใจ

“คนดีเดี๋ยวพี่มาค่ะ อย่าเพิ่งลงมานะคะ เดี๋ยวพี่เรียก”

ณัฐนันท์เกรงว่าสาวน้อยของเขาจะอาย ไม่อยากให้ใครเห็นเธอด้วย หวง

เขาล้วงเงินในกระเป๋าให้พนักงานรูดม่านอย่างคนที่รู้ราคาเป็นอย่างดี ก่อนจะเดินมาเปิดประตูฝั่งของเธอ เห็นหน้าของเธอแล้วอดสงสารไม่ได้ ท่าทางจะตกใจมาก ไม่เคยพาสาวเข้าม่านรูดในสภาพนี้มาก่อนเลย

“คนดีขาลงมาก่อนนะคะ”

ณัฐนันท์เอื้อมมือมาจับมือเธอ พัลลภาช้อนตาขึ้นมองเขา สายตาของเธอมีแววลังเลไม่แน่ใจและหวาดกลัว