บทที่ 5 ตอน 2

“รับทราบครับ เอาไว้เสร็จธุระผมโทรหานะ”

ณัฐนันท์วางสายแล้วคว้าดอกไม้ที่วางข้างตัวเป็นกุหลาบแดงก้านยาวหนึ่งดอกติดมือมาด้วย เขาลงจากรถแล้วยืนพิงประตูรอพัลลภาลงมาจากรถ

ณัฐนันท์มองคู่เดทของตนอย่างพอใจ สาวน้อยน่ารักที่เขาเคยเห็น วันนี้มาในลุคเซ็กซี่กว่าทุกวัน เขาชอบนะ ดูหวานซ่อนเปรี้ยวดี

แต่เธอก็ยังแก้มแดงอยู่ดีเมื่อสบตาเขา เขามองแก้มที่ค่อยๆเปลี่ยนสีของเธออย่างสนใจ คนเราจะเขินอายได้ทุกครั้งที่เจอกันได้จริงๆเหรอวะ นี่ถ้าไม่เจอกับตาตัวเองจะไม่เชื่อเลย ว่าผู้หญิงที่ขี้อายขนาดนี้จะยังมีอยู่จริง

ส่วนใหญ่เคยเห็นแค่แกล้งอายแบบมีจริต ซึ่งบางทีเห็นบ่อยๆก็เอียนไปก็มี แต่กับผู้หญิงคนนี้แปลกดี

“สวัสดีครับเพิร์ล วันนี้เพิร์ลสวยจัง”

ณัฐนันท์ส่งยิ้มให้ไปก่อน และทักทายคู่เดทตามมารยาทแต่มาจากความรู้สึกจริงๆ เขาเหลือบมองขาเรียวสวยบนรองเท้ามีส้นเล็กน้อยของเธอ ก่อนจะย้ายสายตามาที่เนินอกที่เห็นรำไร เห็นนิดๆแบบนี้ยิ่งกระตุ้นให้อยากเห็นมากกว่าเดิม

“ขอบคุณค่ะ”

พัลลภาส่งยิ้มให้เขา นี่ถ้าบอกเขากลับไปว่าเขาก็หล่อมากเช่นเดียวกัน หล่อจนเธอใจสั่นไปหมดแล้ว เขาจะว่ายังไง

“วันนี้พี่หล่อพอที่จะควงคนสวยไปเที่ยวได้ไหมครับ”

ณัฐนันท์แกล้งถามเธอออกไป เมื่อเธอแค่มองเขานิ่งๆแต่ในแววตามีแววบางอย่างที่ทำให้เขาอมยิ้ม

“พี่นัทก็หล่อมากค่ะ”

ไม่หล่อยังไงไหว เขาเป็นผู้ชายหน้าตาดีที่ขายาวมาก และเหมือนจะเป็นคนที่รู้จุดเด่นของตนเองดี เธอเห็นทุกครั้งเขาจะสวมกางเกงพอดีตัวที่โชว์ช่วงขายาวอยู่บนรองเท้าบูธแบบผู้ชาย ทำให้เขาเหมือนนายแบบที่กำลังเดินอยู่บนแคทวอล์คมากกว่ามาเรียนหนังสือ

แม้วันนี้เขาจะมาในลุคที่เซอร์กว่าทุกครั้งด้วยกางเกงยีนส์แบรนด์เนมสีดำและสียืดสีเดียวกันแบบพอดีตัว ไหล่กว้างหน้าอกแน่นสวมรองเท้าผ้าใบราคาแพงแต่ก็ทำให้เขาดูหล่อร้ายมากๆ

“ขอบคุณครับ ส่วนนี่สำหรับคนสวยคู่เดทคนสวยของพี่ครับ”

ณัฐนันท์ยื่นกุหลาบแดงที่ซ่อนเอาไว้ด้านหลังออกมายื่นให้เธอ

“ว้าว ขอบคุณค่ะ สวยมากเลย”

พัลลภารับกุหลาบจากมือเขาไป มันสวยมากดอกโตก้านยาวและที่สำคัญกลิ่นของมันหอมมาก หอมจนเธอต้องก้มลงไปดม และที่สำคัญเธอปลื้มมาก

“หอมด้วยค่ะขอบคุณพี่นัทมากนะคะเพิร์ลชอบมาก”

พัลลภาบอกกับเขาด้วยรอยยิ้มกว้าง ณัฐนันท์อมยิ้มมิเสียแรงที่จอดรถแวะซื้อติดมือมาด้วย

“ไปกันดีกว่า จะได้มีเวลาทานอะไรกันก่อนดูหนัง เพิร์ลหิวหรือยังครับ”

ณัฐนันท์เดินนำไปที่ประตูข้างคนขับ เปิดประตูให้เธอเข้าไปนั่งตามวิสัยสุภาพบุรุษ

ผู้ชายเวลาที่ยังไม่ได้ฟัน ให้ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ

“ขอบคุณค่ะ เพิร์ลหิวนิดหน่อยค่ะ”

พัลลภาหันมาตอบเขาก่อนจะเข้าไปนั่งในรถ

ณัฐนันท์อ้อมไปทำหน้าที่คนขับ ในใจคำนวนเวลาคร่าวๆว่า วันนี้หลังจากกินข้าวดูหนังเสร็จ มีเวลาอีกกี่ชั่วโมงจะทันไปเช็คยอดก่อนปิดร้านไหม ถ้าไม่ได้ว้าวมากก็น่าจะทัน แต่ถ้าเกิดว้าวขึ้นมาปิดร้านไม่ทันแน่ๆ

เมื่อคิดว่าอาจจะว้าวจนปิดร้านไม่ทันก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ ตาเหลือบมองต้นขาขาวเนียนที่โผล่พ้นชายกระโปรงออกมา กระโปรงเธอสั้นแค่เข่า แต่พอเข้ามานั่งในรถแบบนี้มันก็จะสั้นขึ้นไปอีกเล็กน้อย กรุ่นกลิ่นน้ำหอมอ่อนหวานลอยออกมาจากตัวของเธอ

เป็นคนที่เลือกน้ำหอมได้เข้ากับตัวเองมากๆ เขาชอบกลิ่นนี้ของเธอนะ ไม่ค่อยจะได้กลิ่นนี้จากผู้หญิงที่เคยนอนด้วยเท่าไหร่

“เพิร์ลอยากทานอะไรครับ”

ณัฐนันท์หันมาถามคนที่นั่งข้างๆ

“อะไรก็ได้ค่ะ แล้วแต่พี่นัทเลย”

พัลลภาตอบอย่างไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไหร่นัก เธอกลัวว่าสิ่งที่เธอเลือกแล้วเขาจะไม่ชอบ เพิ่งรู้จักกันไม่นานและนี่ก็เป็นครั้งแรกที่จะมีโอกาสได้ใกล้ชิดกันจริงๆ เธออยากให้เขาประทับใจ

ณัฐนันท์แอบกรอกตาเล็กน้อย ผู้หญิงประเภทที่เขาเกลียดที่สุดคือผู้หญิงที่คิดเองไม่เป็น อะไรก็ได้ค่ะ แล้วแต่พี่เลย ถ้าคำตอบพวกนี้มาตอนที่ชวนขึ้นเตียงแบบนั้นเขาโอเค แต่ไอ้ประเภทเดทแรกอะไรก็ได้นี่ เขาไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ เขาชอบผู้หญิงที่เป็นตัวของตัวเอง เขาว่ามีเสน่ห์มากกว่า

“งั้นเอาร้านอร่อยที่พี่รู้จักแล้วกันนะครับ อยู่แถวนี้เอง เขาขายอาหารหลากหลายมีทั้งไทยจีนฝรั่ง เพิร์ล อยากสั่งอะไรก็ได้เลย”