บทที่ 5 ตอน 3

“งั้นเอาร้านอร่อยที่พี่รู้จักแล้วกันนะครับ อยู่แถวนี้เอง เขาขายอาหารหลากหลายมีทั้งไทยจีนฝรั่ง เพิร์ล อยากสั่งอะไรก็ได้เลย”

พัลลภาพยักหน้ายิ้มรับ

“ได้ค่ะ”

แค่ไม่กี่นาทีต่อมา ณัฐนันท์ก็พาเธอมาจอดรถหน้าร้านSweetGarden เป็นร้านอาหารที่เขามักจะมากับเพื่อนๆบ่อยๆเวลาที่มีเลี้ยงฉลองอะไรกัน

เขาผายมือให้เธอเดินนำเมื่อไปถึงหน้าร้านก็ทำหน้าที่สุภาพบุรษ เปิดประตูให้

เมื่อผลักประตูเข้าไปในร้าน เห็นลูกค้าที่นั่งอยู่ในร้านก็แทบอยากจะชวนเธอกลับ

วันซวยจริงๆ เขาเห็นว่าในร้านมีเพื่อนๆกลุ่มก๊วนเหล้านั่งกินข้าวกันอยู่หลายคน และคนที่เห็นเขาก่อนก็คือไอ้ตี๋เพื่อนรัก

“เฮ้ยนัท... ว้าว น้องเพิร์ลคนโปรด”

ติณณภพเอ่ยทักทายพัลลภาที่รู้จักกันผ่านเฟสบุ๊ค พลอยทำให้อคินที่นั่งอยู่มองอย่างสนใจไปด้วย

“นั่งด้วยกันไหมมึง”

อคินเอ่ยทักทายเพื่อน ณัฐนันท์อยากจะชวนพัลลภาไปร้านอื่น แต่ไอ้ตี๋เพื่อนตัวดีก็ลากเก้าอี้ออกให้ แล้วเชิญพัลลภานั่ง

“นั่งเลย นั่งเลย สวัสดีครับเพิร์ลพี่เพิ่งมีโอกาสเจอตัวจริงเพิร์ลวันนี้นี่เอง ในเฟซว่าน่ารักแล้วตัวจริงสวยน่ารักกว่าในเฟซตั้งเยอะ”

ปรมัตถ์หรือแป๊ะมองอย่างสนใจ แฟนใหม่ไอ้นัทเหรอวะ เขากับณัฐนันท์เรียนคนละสาขา แต่กินเหล้าด้วยกันบ่อย เลยไม่ค่อยรู้เรื่องของมันดีเท่าไอ้ตี๋ที่เรียนสาขาเดียวกัน

“ขอบคุณค่ะ พี่ตี๋ใช่ไหมคะ”

พัลลภายิ้มให้ติณณภพอย่างคนที่มนุษยสัมพันธ์ดี โดยเฉพาะถ้าใครคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทของณัฐนันท์แล้วด้วยล่ะก็ เธอยิ่งต้องทำความคุ้นเคยเข้าไว้ หลายครั้งที่เธอแอบเข้าไปดูรูปของณัฐนันท์จากเฟซบุ๊คของติณณภพ เพราะณัฐนันท์เองไม่ค่อยชอบลงอะไร แต่คนที่ลงบ่อยและมักมีรูปของณัฐนันท์ติดมาด้วยเสมอก็คือติณณภพ

“ใช่ครับ ดีใจจังที่น้องเพิร์ลคนโปรดจำพี่ได้ ไม่เสียแรงที่พี่เฝ้าตามกดไลค์ คอยคอมเมนท์ให้ตลอด”

ติณณภพพูดอย่างอารมณ์ดีและเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักเขม่นมองอย่างไม่พอใจเขายิ่งอารมณ์ดีมากขึ้น สัมผัสได้ถึงรังสีของความหวงที่แผ่ออกมา

“เพิร์ลไอ้ตี๋มันไปส่องเฟซเพิร์ลบ่อยเหรอ”

ณัฐนันท์หันมาถามพัลลภา น้ำเสียงดูไม่ค่อยพอใจ แต่กลับทำให้ใจของพัลลภาเต้นแรง เธอยังไม่ทันได้ตอบอะไร แต่คนที่ตอบคือติณณภพ

“เอ้า ทำไมต้องส่อง กูกับน้องเพิร์ลเป็นเพื่อนกันอยู่แล้ว น้องเขาลงอะไรก็ต้องเห็นสิวะคนเป็นเพื่อนกัน กดไลค์ให้กันจะเป็นอะไรไป”

“ไอ้ตี๋กูบอกมึงยกเลิกคำขอเป็นเพื่อนน้องไป มึงยังไม่ทำอีกเหรอวะ”

“เอ้าไอ้นี่ มีสิทธิ์อะไรมาห้าม มึงเป็นอะไรกับน้องเขาครับ ถึงจะมาหวงไม่ให้คนอื่นเป็นเพื่อนกับน้องในเฟซ”

ปรมัตถ์นั่งมองเพื่อนกัดกันไปมาอย่างงงๆ เลยเป็นฝ่ายถามออกมาเองว่า

“ไม่คิดจะแนะนำแฟนให้พวกกูรู้จักบ้างหรือไงวะนัท”

ทันทีที่นัทพูดจบพัลลภาก็หน้าแดงขึ้นมาทันที เหลือบตามองณัฐนันท์ว่าเขาจะว่ายังไง

“เพิร์ลนี่เพื่อนพี่ครับ ชื่อแป๊ะ ส่วนนี่อคิน นี่ไอ้ตี๋ คนนี้ห่างๆไว้หน่อยมันไม่ใช่คนดี”

พัลลภาใจเต้นแรงเมื่อณัฐนันท์ไม่ได้ปฏิเสธเมื่อเพื่อนเขาบอกว่าเธอเป็นแฟน มันหมายความว่ายังไง เขาไม่ปฏิเสธคือเขาคิดว่าเธอเป็นแฟนใช่ไหม

“สวัสดีค่ะ”

พัลลภายกมือไหว้ เพื่อนๆของเขาทุกคนในใจสุขจนล้น ที่ได้รู้จักคนรอบตัวเขา

“ไอ้นัท ไอ้เพื่อนชั่ว ถ้ากูไม่ใช่คนดีมึงก็ไม่ใช่เหมือนกันล่ะวะ มึงกับกูถึงคบกันได้นานขนาดนี้ อย่าให้กูเผามึงกับน้องนะมึง”

ติณณภพปาหลอดใส่หน้าเพื่อน ณัฐนันท์อดขำไม่ได้ที่ไอ้เพื่อนรักดูเป็นเดือดเป็นแค้นขึ้นมา

“ใจเย็นเพื่อน แหมไอ้เพื่อนรักจะมาเผาอะไรกูต่อหน้าน้องล่ะครับ เดี๋ยวเขาไม่ยอมคบกูล่ะซวยเลย”

ณัฐนันท์พูดยิ้มๆ ปรายตามองไปยังพัลลภาที่แก้มของเธอแดงขึ้นมาอีกแล้ว และแววตาของเธอที่ดูแวววาวเมื่อเขาไม่ได้ปฏิเสธว่าเธอคือแฟน ทำให้เขาอยากจะรุกขึ้นอีกหน่อย

ไม่ได้ปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้หมายความว่ายอมรับนะ