บทที่ 4 ตอน 1

“เฮ้ย!มึงคิดจะจีบผู้หญิงของเพื่อนเหรอวะ ไอ้ตี๋ไอ้เพื่อนทรยศ”

ณัฐนันท์โวยวาย ผู้หญิงของเพื่อน ไอ้นี่แม่งก็ไม่เว้น จะคบมันเป็นเพื่อนต่อดีไหมเนี่ย

“นั่นแน่ ยอมเล่าให้ฟังแล้วเหรอ ก็ใครใช้ให้มึงอยากปิดบังกูทำเชี่ยอะไร ถามอะไรก็ไม่ตอบ ก็ต้องแบบนี้แหละกับคนแบบมึง ว่าแต่น้องเพิร์ลอะไรเนี่ย ได้ยังวะ”

ติณณภพถามด้วยสายตาอยากรู้อย่างเต็มที่

“ไอ้ห่า ก็มึงเป็นสะแบบนี้ มันน่าเล่าให้ฟังไหมล่ะ มึงจะอยากรู้ไปทำเหี้ยไร”

“กูก็เป็นเพื่อนสนิทมึงไง เรื่องของมึงกูก็อยากรู้เป็นธรรมดา”

ตามประสาเพื่อนที่ดีน่ะนะ

“ไอ้ห่า มึงเป็นเพื่อนไม่ใช่เมียกู ไม่ต้องรู้ทุกเรื่องก็ได้มั้ง”

อยากรู้แม้แต่เรื่องบนเตียง เกินไปไหม

“กูไม่ได้อยากเป็นเมียมึงครับเพื่อน พูดเสียกูขนลุกเลย”

ติณณภพทำท่าทางขนลุก ให้รู้ว่าขนลุกจริงๆ

“ลบคำขอเป็นเพื่อนเพิร์ลออกได้แล้ว”

ณัฐนันท์พยายามจะแย่งโทรศัพท์จากติณณภพ แต่ฝ่ายนั้นไม่ยอมให้ และคำขอที่ส่งไปได้รับการตอบรับเรียบร้อย

“เฮ้ยเสียใจวะ น้องเพิร์ลรับกูเป็นเพื่อนแล้ว มึงไม่ยอมบอกกูว่าได้น้องเขายัง กูไม่ลบหรอกจะเป็นเพื่อนน้องเขาไปแบบนี้แหละ เผื่อมึงไม่เอาจะได้จีบ”

ติณณภพไม่ได้คิดจะจีบ ‘เพิร์ลคนโปรด’ อะไรเนี่ยจริงๆหรอก เพราะพวกเขามีกฎว่าไม่ยุ่งผู้หญิงของเพื่อน แค่กวนประสาทมันไปงั้นแหละ

“น่ารักเชี่ยๆเลยมึง สดใสโคตร แต่ไม่เหมาะกับคนแบบมึงเลยสักนิด”

ติณณภพไล่ดูรูปในอัลบั้มของเพิร์ลไปเรื่อยๆ

“ปีหนึ่งสถาปัตย์เหรอ น่ารักดีนะ ไม่คิดจะสนหน่อยเหรอมึง”

“เอ้าไอ้นี่ยังไงของมึงกันแน่ เมื่อกี้เพิ่งบอกกูว่า น้องเขาไม่เหมาะกับคนแบบกู แล้วเสือกมาเชียร์ให้กูสน สรุปอยากให้ทำยังไงกันแน่”

ณัฐนันท์มองเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ

“ก็น้องเขาน่ารักดี เหมาะจะคบเป็นคนรัก ถ้าไม่คิดจะจริงจังไม่น่ายุ่ง”

“ไม่ยุ่งเรื่องของกูสักเรื่องได้ไหม”

ณัฐนันท์ส่ายหัวให้กับเพื่อน เขาลุกขึ้นพร้อมคว้ากุญแจรถ

“เฮ้ยมึงไปไหนรอกูก่อนดิ มึงก็รู้ว่าวันนี้กูไม่มีรถ”

ติณณภพกวาดข้าวกล่องใส่ถุง คว้าขวดน้ำมาดื่มแล้ววิ่งตามเพื่อน

ท่าทางฉุนเฉียวเกินกว่าเหตุ ปกติถามเรื่องหญิงไอ้นี่ไม่ได้ซีเรียสขนาดนี้ น้องเพิร์ลอะไรเนี่ย ดูไม่ธรรมดานะ

บทที่ 4

“พี่เพชรรอในรถก็ได้นะคะ เพิร์ลลงไปซื้อเค้กแป๊บเดียว”

พัลลภารีบบอกกับพี่ชาย เพราะกลัวว่าเขาจะตามลงไปด้วย เธอไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอรู้จักกับเจ้าของร้าน

“เอางั้นเหรอ”

พัชระถามน้องสาว

“ค่ะ เพิร์ลไปไม่นานรอสักสิบนาทีนะคะ พี่เพชรอยากทานอะไรไหมคะ เพิร์ลดูมาฝาก”

“ไม่ล่ะ”

พัชระส่ายหน้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ระหว่างรอน้องสาวลงไปซื้อเค้ก

พัลลภามองมัสแตงสีดำที่จอดอยู่ที่ลานจอดข้างร้านนึกดีใจว่าพี่นัทอยู่ที่ร้านแล้วแน่ๆ เธอก้มลงดูตัวเองอีกรอบ ว่าเดรสกระโปรงยาวรูปดอกเดซี่ที่สวมอยู่ดูดีพอหรือยัง

ก่อนออกจากร้านชาบูเธอเติมลิปกลอสและเติมแป้งมาแล้ว สำรวจตัวเองจากกระจกร้านชาบูว่าสวยพอแล้ว ถึงได้ออกจากร้าน แต่พอรู้ว่ากำลังจะเจอคนที่เธอแอบปลื้มในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าก็อดตื่นเต้นไม่ได้

เธอเดินไปถึงหน้าร้านและผลักประตูเข้าไป ณัฐนันท์ที่อยู่หลังเคาน์เตอร์เงยหน้าขึ้นมามอง แล้วส่งยิ้มมาให้

ใจของเธอในตอนที่ได้รับรอยยิ้มจากเขาเหมือนลูกบอลที่เด้งกระดอนไปมา อยากจะจับให้มันอยู่นิ่งๆ แต่ก็ทำไม่ได้

“มาแล้วเหรอเพิร์ลพี่รออยู่ เตรียมบานอฟฟี่ไว้ให้แล้วครับ”

เขายื่นถุงมาด้านหน้า พัลลภายิ้มหน้าแดง นึกดีใจที่ได้ยินเขาบอกว่ารอเธอและรู้สึกดีถึงความใส่ใจที่เขาเตรียมขนมไว้ให้

“ขอบคุณค่ะ พี่นัทใส่กล่องไว้ให้เยอะจัง”

เธอสบตากับเขาแล้วต้องหลบ เพราะเขินจนมองต่อไม่ไหว ตาคมเข้มที่มองมามีประกายบางอย่างที่ทำให้เธอใจสั่น

“เห็นบอกว่าชอบ เลยให้พนักงานเอามาเก็บใส่กล่องไว้ให้หมดเลย เพราะความชอบของเพิร์ลทำให้ลูกค้าสาขานี้อดกินบานอฟฟี่เลยรู้ไหม”