บทที่ 3 ตอน 3

“เอาจริงหรือเปล่า พี่เอาไปส่งให้ถึงบ้านได้จริงๆนะ ถ้าไม่อร่อยตามคำคุย ยินดีให้กินอีกหลายๆทีเลย”

ณัฐนันท์ยิ้มมุมปาก ตั้งแต่วันนั้นที่เจอกันที่เดอะมูน จนถึงวันนี้ก็ผ่านไปหนึ่งเดือนแล้ว

เด็กเพิร์ลนี่ส่งข้อความมาบอกฝันดีกับเขาทุกคืน ระหว่างวันก็ส่งข้อความมาถามว่ากินข้าวหรือยัง ทำอะไรอยู่ เธอเคยมาที่ร้านสองครั้ง แต่ก็แค่มาซื้อเค้กแล้วก็กลับ เจอกันที่คณะของเขาอีกหนึ่งครั้งเธอโทรมาหาเขาบ้างในบางวัน ถ้าเขาว่างเขาก็คุย ถ้าไม่ว่างเธอก็แค่คุยสั้นๆแล้วก็ส่งข้อความมาแทน

นี่มันเป็นการจีบแบบเด็กมัธยมมาก ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นป่านนี้อาจจะได้รู้จักกันแบบลึกซึ้งกว่านี้ไปแล้ว คงไม่ใช่แค่โทรคุยส่งข้อความหาอยู่แบบนี้

(“เดี๋ยวเพิร์ลไปหาที่ร้านดีกว่าค่ะ ตอนเย็นเพิร์ลจะไปกินชาบูกับพี่ชายแถวหลังมอด้วย ทานข้าวเสร็จเพิร์ลแวะไปที่ร้านนะคะ อยากเจอพี่นัทด้วยไม่ได้เจอมาหลายวันแล้ว เพิร์ล...คิดถึง”)

ปลายเสียงของเธอแผ่ว พัลลภารู้สึกเขินนิดๆ แต่เธอก็อยากจะบอกให้เขารู้ว่าเธอคิดถึงเขา คิดถึงมากด้วย

นั่งมองรูปของเขาจากเฟซบุ๊คที่ลงไว้น้อยมาก นานๆถึงจะอัพเดทที รูปโปรไฟล์ที่เห็นเพียงเสี้ยวหน้าด้านข้าง ดูดีมาก มองยังไงก็ไม่เบื่อ เธออยากเจอเขา อยากเจอทุกวัน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเอาธุระอะไรเป็นข้ออ้างในการไปเจอดี

เดือนที่ผ่านมาเธอไปที่ร้านของเขาหลายครั้งแล้ว แต่มีตั้งสามสาขากว่าจะบังเอิญได้เจอเขา ก็วนจนเหนื่อย

พอจะกะเวลาได้ว่าเขาจะไปสาขาไหนเวลาไหนบ้างต้องไปตอนไหนถึงจะได้เจอเขาก็ต้องไปตั้งหลายที แต่พอได้เจอหน้าก็เขินอายจนไม่รู้จะคุยอะไร เลยได้แต่ซื้อเค้กแล้วก็กลับ

สุธาสินีเคยบอกกับเธอว่า ถ้าชอบเขามากๆ ก็ขอเป็นแฟนไปเลย แต่ใครจะไปกล้าขอ เขาชอบเธอหรือเปล่าเธอยังไม่รู้เลย แล้วเรื่องแบบนี้ผู้ชายไหม ที่ควรเป็นคนขอ

ณัฐนันท์มองโทรศัพท์ในมือ ที่คนปลายสายบอกว่าคิดถึง ‘เสียงแผ่ว’ ด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก ปกติมีผู้หญิงบอกเขาว่าคิดถึง บ่อยมาก แต่ความคิดถึงของผู้หญิงคนอื่นมันแปลความหมายที่เขารับรู้ได้ ว่าต้องการอะไร

แต่ความคิดถึงของผู้หญิงคนนี้คืออะไรวะ คุยมาหนึ่งเดือนก็วนๆอยู่แค่นี้ จะอะไรก็ไม่อะไรเสียที มันเป็นอะไรที่คาราคาซัง ไม่ค่อยชอบอะไรแบบนี้เลย

“ใครวะ”

ติณณภพอดถามไม่ได้เมื่อเพื่อนวางสาย ปกติไอ้นัทไม่ใช่สายมาคุยโทรศัพท์หวานแหวว แต่นี่เห็นคุยสายเสียงนุ่มเชียว เลยอดสงสัยไม่ได้

“……”

ณัฐนันท์ไม่มีวี่แววว่าจะตอบ นั่งมองโทรศัพท์ดูมีแววครุ่นคิด

“เด็กใหม่เหรอ”

“ไม่เสือกสักเรื่องได้ไหมครับเพื่อน”

“เอ้ากูเป็นเพื่อนรักของมึงนะครับ มึงจะไม่บอกกูหน่อยเหรอว่าใคร ชื่อเพิร์ลเหรอสวยป่ะ”

ณัฐนันท์กดโทรศัพท์เข้าแอปเฟซบุ๊ค ก่อนจะส่งรูปโปรไฟล์ของ ‘เพิรล์ คนโปรด’ มาให้ดู

“เชี่ย!น่ารักโคตร”

ติณณภพอุทานออกมาเมื่อเห็นเจ้าของชื่อ ณัฐนันท์ดึงโทรศัพท์คืนจากเพื่อนทันที

“เดี๋ยวสิมึงขอดูอีกหน่อยสิ สเปกเลยคนนี้ มึงสนไหม ถ้าไม่สนขอกูจีบได้ป่ะ อย่างชอบเลย”

“ทำยังกับว่า พอจีบแล้วเขาจะชอบมึงเลยงั้นแหละ”

ณัฐนันท์มองอย่างหมั่นไส้

“เอ้า ถ้ามึงไม่สน มึงก็ช่วยเชียร์กูหน่อยสิครับเพื่อน ช่วงนี้กูโสด อยากมีแฟนพอดี”

ติณณภพหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา เข้าเฟสบุ๊คแล้วกดหารายชื่อ ‘เพิร์ล คนโปรด’ ก่อนจะส่งคำขอเป็นเพื่อนไป

“เฮ้ย มึงทำอะไรวะตี๋”

ณัฐนันท์มองเพื่อนอย่างไม่ค่อยพอใจที่ มันส่งคำขอเป็นเพื่อนไปยัง ‘เพิร์ล คนโปรด’

“ก็ขอเป็นเพื่อนกับน้องเขาไง อยากรู้จัก”

ติณณภพ มองดูรูปโปรไฟล์ของเพิร์ล คนโปรด สลับกับมองหน้าเพื่อน

“เฮ้ย!มึงคิดจะจีบผู้หญิงของเพื่อนเหรอวะ ไอ้ตี๋ไอ้เพื่อนทรยศ”

***