บทที่ 3 ตอน 2

“เอ้าไอ้ห่าก็กูหิว แม่งเอ้ยตั้งแต่เช้ายังไม่แดกอะไรเลย นี่ถ้ามึงไม่ซื้อเข้ามาให้ กูหิวตาย มาม่าแม่งก็หมดรถก็มาเสีย ขอบใจมากนะเว้ยไอ้เพื่อนรักที่ซื้อข้าวมาให้แดกได้ทันเวลา”

ณัฐนันท์มองดูเพื่อนสนิทที่กวาดข้าวคำโตเข้าปากแล้วต้องส่ายหัว เลยหยิบขวดน้ำมาเปิดฝาแล้วยื่นให้ เดี๋ยวข้าวจะติดคอตายเสียก่อน

เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น ณัฐนันท์ล้วงออกมาดู หน้าจอโชว์ชื่อพริมา เขากดรับสาย

“ครับปริม”

ติณณภพมองหน้าเพื่อนสนิทที่กำลังคุยโทรศัพท์ด้วยความสนใจ เพื่อนรักของเขาคนนี้มันสาวเยอะมีเข้ามาเรื่อยๆ

แต่สาวหนึ่งเดียวที่อยู่ยงคงกระพันมาตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมาคือผู้หญิงที่ชื่อพริมา

มือของติณณภพตักข้าวคะน้าหมูกรอบเข้าปาก ตาเหลือบมองหน้าเพื่อนที่ยิ้มน้อยๆ หูฟังเสียงของเพื่อนที่คุยกับสาว

“ไม่เป็นไรครับเอาไว้เจอกันวันหลังก็ได้”

หลังจากนั่งฟังเพื่อนคุยโทรศัพท์อยู่นานจนมันวางสาย ต่อมเผือกก็ทำให้ติณณภพถามออกไป

“กับพี่ปริมนี่ก็คบกันเหนียวแน่นดีเนอะ”

เขายังจำวันแรกที่รุ่นพี่คนนั้นเดินเข้ามาขอเบอร์เพื่อนเขาตอนปีหนึ่งได้อยู่เลย รุ่นพี่ปีสี่ที่เป็นสาวคนดังของมหาวิทยาลัยเป็นดาวคณะนิเทศศาสตร์ และเธอเคยถ่ายแบบให้กับนิตยสารวัยรุ่นชื่อดัง ก็ถือว่าฮอตมาก หนุ่มๆตามจีบเพียบ แต่รุ่นพี่คนสวยกลับมาสนใจไอ้นัท

เหมือนจะคบกันเล่นๆเป็นแค่คนคุย พอพี่ปริมจบไปไอ้นัทก็คุยกับสาวไปทั่ว แต่ก็ไม่เห็นว่าพี่ปริมจะหายไปจากชีวิตของมัน ก็ยังวนเวียนอยู่รอบตัวมันแบบนี้ไปเรื่อยๆ น่างงไหมล่ะ

“อืม แดกไปไม่ต้องเสือก”

เสียงโทรศัพท์ของณัฐนันท์ดังอีกครั้ง ติณณภพมองอย่างเซ็งๆ ฮอตเหลือเกินสายเข้าตลอด พอย้อนกลับมามองที่ตัวเอง ขนาดจะอดตายล่ะ จะหาสาวสักคนมาส่งข้าวส่งน้ำก็ไม่มี ต้องรบกวนให้เพื่อนมาส่งแทน จริงๆก็หน้าตาดีนะ แต่ไม่รู้ผิดพลาดตรงไหน ทำไมไม่มีสาวตาถึงเข้ามาในชีวิต

“ครับเพิร์ล”

เฮ้ยมียิ้มกรุ่มกริ่มด้วยเว้ย ใครวะเพิร์ล ฟังแค่ชื่อก็ดูเหมือนจะสวย ติณณภพเหล่มองเพื่อนด้วยความสงสัย อยากเผือกมาก ชื่อนี้ไม่เคยได้ยินมาก่อน เด็กใหม่ชัวร์ ยิ้มแบบนี้คือยังไม่ได้กินแหงๆ

(“พี่นัทขา วันนี้ตอนเย็นสักสองทุ่มพี่นัทอยู่สาขาหลังมอไหมคะ เพิร์ลอยากกินบานอฟฟี่ว่าจะเข้าไปซื้อค่ะ ถ้าพี่นัทอยู่จะได้เจอพี่นัทด้วย”)

เสียงใสๆ มีแววออดอ้อนดังมาตามสาย ทำให้ณัฐนันท์ยิ้มกว้าง นึกถึงใบหน้าน่ารักขึ้นมาทันที

“อยู่ครับ เพิร์ลจะเอาบานอฟฟี่อย่างเดียวเหรอ อยากได้อย่างอื่นไหม”

ณัฐนันท์ยันเท้าออกไปด้านหน้าเมื่อไอ้เพื่อนตัวดีสะกิดยิกๆแบบคนที่อยากจะฟังด้วย

“โอ๊ย!เชี่ย”

ติณณภพร้องลั่น เมื่อเท้าของเพื่อนฟาดโดนหน้าแข้ง

(“เสียงอะไรเหรอคะพี่นัท”)

ณัฐนันท์ถลึงตาใส่เพื่อนที่รบกวนการคุยโทรศัพท์

“หมาแถวนี้มันโดนน้ำร้อนสาดน่ะค่ะ เพิร์ลอย่าสนใจเลย ว่าไงคะเพิร์ลอยากได้อย่างอื่นด้วยไหม เดี๋ยวพี่เตรียมไว้ให้”

ณัฐนันท์ถามคำถามเดิมอีกครั้ง พลางยักคิ้วให้ติณณภพที่ชี้หน้าด่าเขาที่เขาบอกว่ามันเป็นหมา

(“เอ ที่ร้านมีอะไรบ้างคะ เพิร์ลนึกไม่ออกค่ะ ปกติแล้วเพิร์ลไม่ชอบกินเค้กที่หวานเกินไป แต่ชอบกินพวกช็อกโกแลตกับกล้วยน่ะค่ะ ที่ร้านมีอะไรอร่อยๆอีกคะ”)

พอได้ยินคำว่ากล้วยจากเธอ หัวของเขามันดันคิดดีไม่ได้เลย เธอชอบกินกล้วยเหรอ กล้วยแบบไหนกันนะที่เธอชอบกิน

“ของที่อร่อยที่สุดในร้านก็น่าจะเป็น..พี่เนี่ยแหละค่ะ เพิร์ลอยากกินไหม”

ณัฐนันท์ฟังเสียงหัวเราะที่ดังมาตามสาย แล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ ที่หัวเราะนี่คืออยากกิน หรือไม่เชื่อว่าจะอร่อยจริงตามคำคุย

(“อร่อยจริงหรือเปล่าคะ ถ้าอร่อยจริง เพิร์ลสั่งกลับบ้านหนึ่งที่ค่ะ”)

เด็กนี่พูดจริงหรือเปล่าเนี่ย ถ้าเอาจริงพร้อมเสิร์ฟเลยนะ จากที่คุยกันมาหลายครั้ง บางทีน้องเพิร์ลอะไรนี่อาจจะไม่ได้ใสอย่างที่คิด

“เอาจริงหรือเปล่า พี่เอาไปส่งให้ถึงบ้านได้จริงๆนะ ถ้าไม่อร่อยตามคำคุย ยินดีให้กินอีกหลายๆทีเลย”