บทที่ 13 ตอน 2

พัลลภาเห็นณัฐนันท์ที่ดูหลุกหลิก ก็ถามอย่างอดสงสัยไม่ได้ ตาของเธอเหลือบมองโต๊ะข้างๆอย่างแปลกใจ เพราะเห็นเขามองไปที่นั่นบ่อยๆ เธอเห็นว่าโต๊ะข้างๆเป็นผู้หญิงวัยทำงาน ใครกันทำไมพี่นัททำหน้าแปลกๆ

“เปล่าครับ”

รู้สึกเหมือนเอาปากไปเก็บไว้ที่ไหนสักที่ พูดไม่ออกจีบสาวไม่ได้ ได้แต่นั่งนิ่ง

พัลลภาหั่นสเต็กลงในจานของเขา เขาก็แค่จิ้มขึ้นมากิน อึดอัดจนอยากจะลุกออกจากโต๊ะ แต่โชคดีที่พริมากับเพื่อนลุกออกจากโต๊ะก่อน เขารู้สึกถึงความสั่นในกระเป๋ากางเกงเลยหยิบขึ้นมาดู

Prima : ไปก่อนนะเดี๋ยวนัทกินข้าวไม่อร่อย สามทุ่มครึ่งเจอกันค่ะ

สติกเกอร์ส่งจูบ

เขาเงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังจะเดินจากไปตาสบตากัน เขาเห็นแววขี้เล่นจากตาของเธอ รู้สึกหายใจโล่งขึ้น ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ พริมาไม่ได้มีท่าทีว่าไม่พอใจ

“อยากกินเสต็กปลาของเพิร์ลค่ะ ขอชิมหน่อยได้ไหมคะ”

เขาเอ่ยเสียงอ้อนๆ เมื่อลับหลังของพริมา รู้สึกเป็นตัวของตัวเองขึ้นมาเยอะเลย

“ได้ค่ะ”

พัลลภาแบ่งสเต็กในจานของเธอมาให้เขาชิม

“ไม่เอาป้อนด้วย”

เขายื่นหน้ามาข้างหน้ารอให้เธอป้อน พัลลภาอมยิ้มแต่ก็ยอมป้อนเขาโดยไม่เกี่ยงงอน

“เพิร์ลป้อนแล้วอร่อยจัง”

พัลลภาอมยิ้มหลบตาอย่างเขินๆ แอบเห็นว่ามีสาวๆโต๊ะอื่นมองเธออย่างอิจฉา

“พี่นัทต้องไปที่ร้านตอนกี่โมงคะ รีบไหม”

เธอชวนเขาคุย

“ไม่รีบค่ะ ยังพอมีเวลาไปที่ร้านสักทุ่มหนึ่งก็ได้ค่ะ อีกชั่วโมงกว่าๆ มีเวลาถมเถ มีอะไรไหมคะ”

“เพิร์ลอยากไปซื้อของใช้นิดนึงค่ะ แต่จริงๆ เพิร์ลไปเองก็ได้นะคะ พี่นัทไปดูร้านแล้วเพิร์ลเดินดูของ พี่นัทจะได้ไม่ต้องเหนื่อย”

ณัฐนันท์ดูนาฬิกาข้อมือ

“เพิร์ลเดินนานไหมคะ ชั่วโมงพอไหม”

“พอค่ะ”

“โอเคงั้นพี่ไปด้วย ช่วยถือของนะ”

พัลลภาชอบที่เขาพูดจาเพราะ ส่วนใหญ่ณัฐนันท์จะพูดคะขากับเธอและเขาเป็นคนที่พูดคะขาได้น่ารักมากๆ ใจมันอ่อนระทวยไปหมดเวลาที่เขาพูดแบบนี้

“ขอบคุณค่ะ”

ณัฐนันท์มองสาวน้อยที่ตักอาหารเข้าปากดูเรียบร้อย เคี้ยวข้าวช้ามากท่าทางของเธอดูละเมียดละไม มือที่หยิบจับช้อนกิริยาน่าดู มันดูน่ารักไปหมด

แม้แต่ท่าทางของการหยิบกระดาษเช็ดหน้าซับปากยังน่าดูเลย ขัดกับคนเถื่อนแบบเขามาก มันชวนจินตนาการไปว่า ในช่วงเวลาที่อยู่บนเตียงเธอจะมีปฏิกิริยาแบบไหน

พัลลภาเงยหน้าขึ้นมามองเมื่อรู้สึกว่าถูกจ้องอยู่นานมาก

“พี่นัทมีอะไรไหมคะ”

เธอเลิกคิ้วนิดๆแล้วยิ้มให้เขา

“เพิร์ลคะ วันเสาร์นี้ไอ้ตี๋กับพวกเพื่อนๆพี่ชวนไปเที่ยวเสม็ด เพิร์ลไปกับพี่นะคะ”

ไปเที่ยวงั้นเหรอ ความรู้สึกแรกคืออยากไป อยากไปทุกที่กับเขา แต่พอนึกว่าจะบอกพี่เพชรว่าอะไร ก็อดกังวลไม่ได้ สีหน้าของเธอในตอนนี้เลยค่อนข้างหลากหลายอารมณ์มันมีทั้งความตื่นเต้น ทั้งความกังวลปนๆกับความสิ้นหวัง ซึ่งณัฐนันท์ดูแล้วก็ลุ้นตาม อยากให้เธอตอบตกลง

“เพิร์ลไม่อยากไปกับพี่เหรอคะ”

พัลลภามองหน้าเขาสีหน้าเธอดูลังเล

“อยากค่ะ แต่เพิร์ลไม่รู้ว่าจะบอกที่บ้านว่ายังไงดี พี่ชายเพิร์ลต้องถามแน่ๆว่าไปกับใคร ถ้าบอกว่าไปกับพี่นัท พี่เพชรคงไม่โอเค”

พัลลภาบอกกับเขาตรงๆ

ตายห่าตั้งแต่เรียนมหา’ลัยไม่เคยเจอสาวประเภทที่บ้านหวง มาคบกับเด็กดีนี่ก็ปัญหาเยอะเหมือนกันนะเนี่ย เอาไงดีวะ

“เอาแบบนี้ไหมคะ เพิร์ลบอกว่าไปเที่ยวกับเพื่อนที่คณะ เพื่อนพี่บางคนมีคนพาแฟนไปด้วย ถ้าที่บ้านสงสัยเพิร์ลก็ถ่ายรูปกับแฟนเพื่อนพี่มาให้เขาดู ไปสองคืนเองค่ะ นะ นะ พี่อยากพาเพิร์ลไปด้วย เพื่อนพี่ก็พาแฟนไปด้วย เพิร์ลไปกับพี่นะคะ”

ณัฐนันท์ใช้เสียงสองออดอ้อนเธอ เอื้อมมือมากุมมือเธอเอาไว้ ส่งสายตาอ้อนวอนหวังให้เธอเห็นใจ หน้าของเขาตอนนี้คงเหมือนหมาไอ้ด่างแถวคณะบริหารที่นั่งลิ้นห้อยขอลูกชิ้นอยู่หน้าคณะแน่ๆ

พัลลภาใจอ่อนยวบเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของเขา ใจของเธอมันอยากตามเขาไปอยู่แล้ว ยิ่งเขาบอกว่าเพื่อนๆของเขาพาแฟนไปด้วย เขาเลยอยากชวนเธอไปด้วย ใจมันก็เบิกบานไปหมด เขากำลังจะบอกว่าเธอเป็นแฟนของเขาใช่ไหม

เธอคิดหาวิธีในหัวอย่างรวดเร็ว เอาไงดี เอาไงดี อยากไป แต่จะไปยังไงให้พี่เพชรไม่สงสัย

***