บทที่ 13 ตอน 1

“น่ารักว่ะเพิร์ล พี่จะไม่ไหวเอา เดี๋ยวก็ขับรถพาเข้าโรงแรมอีกหรอก คราวนี้จะไม่ยอมปล่อยออกมาแล้วนะ”

พัลลภามีสีหน้าตกใจเมื่อเขาพูดแบบนั้น ทำให้ณัฐนันท์อดขำออกมาไม่ได้

“ล้อเล่นครับ แม้จะอยากทำมากก็เถอะ”

พัลลภาปรายตามองค้อนเขา

“พี่นัทอ่ะ ชอบแกล้งเพิร์ล”

เธอทำหน้ามุ่ย

“ก็เพิร์ลน่าแกล้ง”

เขาเอื้อมมือมาจับมือเธอเอาไว้ แล้วออกรถ

“ไปห้างแล้วกันนะครับ มีร้านให้เลือกเยอะดี กินข้าวเสร็จเผื่อเพิร์ลอยากจะเดินดูอะไร พี่ขอแวะดูร้านแป๊บนึงด้วย”

พัลลภาพยักหน้าไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว ไปที่ไหนก็ได้ที่มีเขา

เมื่อมาถึงห้าง พัลลภาสังเกตว่ามีสาวๆมองผู้ชายข้างๆเธอตาวาว ความหน้าตาดีของเขาดึงดูดความสนใจจากสาวๆได้เยอะมาก

ตอนนี้ณัฐนันท์อยู่ในกางเกงผ้าพอดีตัวสวมรองเท้าผ้าใบเสื้อนักศึกษา แต่งตัวธรรมดามาก แต่กลับดูดีมาก

เขาดูดีด้วยหน้าตาและบุคลิกที่มักจะทำให้คนที่เดินผ่านหันกลับมามอง พัลลภาไม่ชอบให้ใครมามองเขา เธอเลยก้าวไปเดินข้างๆและเอื้อมมือไปกุมมือของเขาเอาไว้

ณัฐนันท์เพียงแค่หันมามองไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็กุมมือเธอตอบและกระชับมือของเธอไว้แน่น พัลลภาก้มหน้าซ่อนยิ้มรู้สึกอุ่นใจกับการที่ได้กอบกุมมือของเขาเอาไว้แบบนี้

“เพิร์ลกินสเต็กไหม”

ณัฐนันท์หันมาถามเธอ เพราะเดาว่าถ้าถามว่ากินอะไรเธอต้องบอกว่าแล้วแต่เขาแน่ๆ เขาเลยเป็นคนเลือกร้านเอง

“ได้ค่ะ”

เขาจูงเธอเข้าไปในร้านสเต็ก มองหาที่นั่งที่พอดีกับสองคน บังเอิญตาสบกับคนที่อยู่ในร้านที่เงยหน้ามามองพอดี

“ปริม!”

บทที่ 13

“ปริม!”

ณัฐนันท์อุทานชื่อของคนที่เขาเจอในร้าน แล้วมือก็คลายออกจากพัลลภาโดยอัตโนมัติ มันเป็นไปเองโดยที่สมองยังไม่ทันได้สั่งการด้วยซ้ำ

แค่เห็นสายตาของพริมาก็รู้สึกหนาวๆร้อนๆขึ้นมาทันที ไม่เคยควงสาวแล้วเจอกับพริมาแบบนี้มาก่อน แต่ก็ไม่น่าจะเคยอยู่แล้วล่ะ เพราะไม่เคยพาผู้หญิงที่ไหนมาเดินเล่นกินข้าวแบบนี้

พริมาไม่ได้ว่าอะไรเพียงแค่อมยิ้มแต่เขาเห็นว่าตอนแรกแววตาของเธอประหลาดใจที่เจอเขา เธอมากับเพื่อนผู้หญิงที่น่าจะทำงานด้วยกัน เพราะทุกคนอยู่ในชุดทำงาน

เอาไงดีวะ เปลี่ยนร้านทันไหม

“มีอะไรหรือเปล่าค่ะพี่นัท”

พัลลภามองเขาอย่างแปลกใจ ที่เขาปล่อยมือจากเธอแล้วเหมือนพูดอะไรสักอย่าง เธอได้ยินไม่ชัด

“เปล่าครับ”

ยังไม่ทันจะชวนเธอเปลี่ยนร้าน พนักงานก็เดินมาต้อนรับและถามว่าต้องการกี่ที่ พัลลภาเป็นคนตอบว่าสองที่ และเป็นความบังเอิญที่โต๊ะสำหรับสองที่ดันอยู่ข้างโต๊ะที่พริมานั่งอยู่

เขาอยากจะออกจากร้านเพราะทนความอึดอัดไม่ไหว พริมาไม่เคยว่าอะไรที่เขามีคนอื่น แต่เขาก็ไม่เคยควงใครมาเดินแบบนี้เหมือนกัน รู้สึกเหมือนหนีเมียพากิ๊กมากินข้าวแล้วเมียมาเจอ ยังไงไม่รู้

ณัฐนันท์บอกให้ตัวเองผ่อนคลายไม่มีอะไรต้องกังวล เพราะเขากับพริมาไม่ได้เป็นแฟนกัน เราแค่มีความสัมพันธ์กัน แต่ในใจกลับรู้สึกแปลกๆ ทั้งกลัวว่าพัลลภาจะเห็นถึงความผิดปกติของเขาทั้งกังวลว่าพริมาจะงอน นี่มันวิถีของคาสโนว่าจริงๆ

พนักงานเอาเมนูมาให้ พัลลภาเปิดดูและชวนเขาคุย

“พี่นัททานสเต็กอะไรดีคะ เพิร์ลอยากลองชิมหลายอย่างเราสั่งคนละแบบแล้วเอามาแชร์กันดีไหมคะ”

เธอถามเขาใบหน้ายิ้มแย้ม ณัฐนันท์พยักหน้า แต่ตาเหลือบมองพริมา ไม่แน่ใจว่าควรทักเธอไหม แต่เธอก็แค่ยิ้มให้ ไม่ได้ทำตัวว่ารู้จักเขา

ไม่ต้องทักแล้วกัน บางทีเธออาจจะไม่อยากให้เพื่อนที่ทำงานรู้

เขานั่งกินอาหารแบบหนาวๆร้อนๆไม่ค่อยเอนจอย กับมื้อนี้เท่าไหร่ เพราะตามันคอยเหลือบมองแต่พริมาอยู่เป็นระยะ

“พี่นัทเป็นอะไรไหมคะ”

***