บทที่ 1 ตอน 2

มัสแตงสีดำเคลื่อนเข้ามาจอดที่ลานจอดรถของห้างเดอะมูน ก่อนที่ชายหนุ่มวัยยี่สิบสองจะก้าวลงมาจากรถ กางเกงยีนส์สีดำพอดีตัวเสื้อยืดสีขาวสกรีนชื่อยี่ห้อแบรนด์ดังติดอยู่ตรงกลางอกเสื้อ

ช่วงขายาวเหมือนนายแบบโฆษณากางเกงยีนส์ ส่งให้ร่างสูงร้อยแปดสิบหกเซนติเมตร ดูดีเกินกว่าคำว่าเท่ไปเยอะมาก ประกอบกับหน้าตาคมเข้มแต่ผิวขาวตามแบบฉบับของลูกครึ่งไทยจีนส่งผลให้คนที่ก้าวลงมาจากรถดูหล่อมาก ใบหน้าของเขาประดับด้วยแว่นกันแดดแฟชั่นสีชา

ท่าทางสบายๆของคนที่เพิ่งเดินผ่าน ทำให้สาวน้อยในชุดนักศึกษาปีหนึ่งต้องสะกิดให้เพื่อนที่มาด้วยกันดู

“ส้มดูผู้ชายคนนั้นสิ หล่อมาก”

พัลลภาชี้ให้เพื่อนดูชายหนุ่มที่เพิ่งเดินผ่านไป ออร่าความหล่อของเขาทำให้เธออดคิดไม่ได้ว่านี่เขาเป็นดาราหรือนายแบบโฆษณาหรือเปล่า ทำไมถึงได้ดูดีแบบนี้

“ไหนจ๊ะยัยคุณหนู ใจแตกแล้วเหรอเรา ทุกวันนี้รู้จักชมผู้ชายว่าหล่อด้วยนะ”

สุธาสินีแซวเพื่อนรักที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่มอหนึ่ง ยัยเพิร์ลคุณหนูผู้แสนจะเรียบร้อยชมผู้ชายว่าหล่อ นับเป็นเรื่องแปลก

“อุ๊ยหล่อจริงๆด้วย เพิรล์!”

สุธาสินีน้ำเสียงตื่นเต้นเมื่อมองตามร่างสูงโปร่งที่เพื่อนชี้ให้ดู นั่นคนหรือเทพบุตรพี่เอ้ยหล่อชวนน้ำลายหกจริงๆ

“ไปกันเพิร์ล ตามไปเร็ว”

สุธาสินีฉุดแขนของเพื่อนรักให้วิ่งตามผู้ชายที่เพิ่งเดินผ่านไป หล่องานดีขนาดนี้ ต้องไม่ปล่อยให้เดินจากไปเฉยๆ มันควรจะได้ทำความรู้จัก

“เดี๋ยวสิส้มเราจะไปซื้อกระดาษรายงาน ร้านเครื่องเขียนไม่ได้ไปทางนั้น”

พัลลภาฉุดเพื่อนเอาไว้เมื่อแม่เพื่อนรักดูเหมือนว่าจะเห็นผู้ชายแล้วลืมธุระที่ต้องมาทำ

“โอ๊ยปล่อยร้านมันไว้ตรงนั้นแหละร้านเครื่องเขียนมันไม่มีขา มันไม่เดินไปไหนหรอก แต่ผู้ชายคนนั้นกำลังจะไปแล้ว”

สุธาสินีฉุดมือเพื่อนให้รีบวิ่งตามผู้ชายมาจนถึงหน้าลิฟต์

“พี่คะ”

ณัฐนันท์หันมามองตามเสียงเรียก เห็นสาวน้อยในชุดนักศึกษามอเดียวกับเขา ที่วิ่งกระหืดกระหอบมาหยุดอยู่ตรงหน้า

เขาถอดแว่นกันแดดสีชาออก มองไปรอบตัวเพื่อดูว่าพอจะมีใครที่ผู้หญิงคนนี้จะเรียกว่าพี่คะนอกจากเขาอีกไหม ไม่มีใครอยู่ตรงนี้

“หนูเรียกพี่ค่ะ”

สาวน้อยผมยาวตาโตท่าทางแก่น ชี้มาที่เขา

“ครับ เราเคยเจอกันมาก่อนไหมครับ”

ณัฐนันท์พยายามนึกว่าเขาเคยเจอแม่สาวน้อยคนนี้ที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก

“ไม่เคยค่ะ แต่พอดีเพื่อนหนูเขาชอบพี่”

พูดจบสาวน้อยที่ทำตัวเป็นแม่สื่อก็ยิ้มกว้าง

“ส้ม!”

ณัฐนันท์มองไปด้านหลังเห็นสาวน้อยอีกคนที่ตาโตกว่าคนแรก ผิวขาวเนียนใบหน้ารูปไข่ และหน้าใสมาก ใสจนเห็นรอยแดงที่ข้างแก้มทั้งสองข้างเมื่อมองสบตากัน

ณัฐนันท์มองแก้มที่ค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยๆอย่างสนใจ กิริยาที่ดึงชายเสื้อของเพื่อนแล้วหลบตาเขาพร้อมๆกับสีของแก้มที่เปลี่ยนไปทำให้เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้

“ชอบพี่เหรอครับ เราเคยเจอกันมาก่อนใช่ไหม”

คำถามคล้ายๆเดิมถูกโยนไปที่คนที่ยืนหลบหลังเพื่อน เธอเหลือบตาขึ้นมามองเขา ปากเม้มกันแน่นไม่ยอมพูดอะไรออกมา

สุธาสินีเบี่ยงตัวไปยืนด้านหลังเพื่อนแล้วดันเพื่อนให้มายืนข้างหน้าแทน

“เพื่อนหนูชื่อเพิร์ลค่ะ พอดีเห็นพี่เดินผ่านตรงลานจอดรถ เพื่อนหนูเขาชมว่าพี่หล่อ พี่รู้ไหมว่ายัยเพิร์ลไม่เคยชมว่าใครหล่อมาก่อนในชีวิต แม้แต่พี่ชายของยัยนี่ที่หล่อมาก เพิร์ลยังไม่เคยชมพี่ตัวเองเลยค่ะ แต่พอเพิร์ลเห็นพี่ปุ๊บก็สะกิดให้หนูดูเลย หนูเลยวิ่งตามพี่มาเนี่ยแหละค่ะ”