4

“เธอพักที่นี่จริง ๆ ใช่ไหม”

ชายหนุ่มผู้เกิดมาในคฤหาสน์หลังใหญ่มองภาพห้องเช่าข้างหน้าด้วยความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

“ใช่ค่ะ มันดูแย่มากเลยหรือคะ”

ล้านนาอ่านสายตาคนขับออกว่าเขากำลังคิดกับที่พักของเธออย่างไร

“เปล่า ฉันก็แค่ว่ามันดูอันตราย ดูนั่นสิผู้ชายนั่งดื่มเหล้ากันอยู่เต็มทางเดินแล้วเธอจะเดินผ่านไปอย่างไร เดี๋ยวฉันลงไปส่ง”

เจ้าของห้องยังไม่ทันจะพูดอะไร คนขับก็ลงจากรถไปรอเรียบร้อยแล้ว

สายตาของวัยรุ่นที่นั่งถอดเสื้อดื่มเหล้ากันอยู่มองมาที่ล้านนาด้วยรอยยิ้มที่ดูถูกอย่างเห็นได้ชัด หญิงสาวรู้สึกไม่พอใจเพราะรู้ว่าคนพวกนั้นต้องคิดว่าเธอพาผู้ชายมานอนด้วยแน่ ๆ

“เข้าห้องไปเถอะ ปิดให้ดี ๆ กลางคืนใครมาเรียกก็ไม่ต้องเปิด สงสัยฉันจะให้เงินเดือนเธอน้อยเกินไปไว้พรุ่งนี้ฉันจะคุยกับยุพา”

“ไม่เลยค่ะ เงินเดือนที่ฉันได้เยอะกว่าบริษัทอื่นที่เพื่อน ๆ ทำงานอีก”

“เข้าห้องได้แล้ว”

ล้านนาไม่ทันจะได้พูดต่อว่าเพราะอะไรเธอถึงได้มาอยู่ห้องราคาถูกแบบนี้ทั้งที่เงินเดือนที่เธอได้ไม่ใช่น้อย ๆ ก็ถูกเจ้านายทำสายตาดุใส่เพื่อให้เธอรีบกลับเข้าไปในห้องและปิดประตูให้เรียบร้อย

ชายหนุ่มที่ถูกขนานนามจากเพื่อน ๆ ว่าเสือ วันนี้เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นแมว ผู้ชายอย่างเขามีโอกาสพาสาวสวยที่หมายปองขึ้นรถและยังขับมาส่งถึงที่ห้องแต่เขากลับปล่อยให้เธอหลุดลอดไปได้อย่างไรกัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้ผู้หญิงทุกคนที่ได้มีโอกาสนั่งข้าง ๆ เขาบนรถจะต้องไปจบที่เตียงอย่างไม่มีอะไรมาขัดขวางได้

“เงินเดือนก็มีทำไมไม่ยอมไปหาห้องดี ๆ อยู่”

ภูเบศพึมพำอยู่คนเดียวบนรถในขณะที่กำลังจะกลับบ้าน ภาพห้องเช่าที่ดูเก่าและอยู่กันแบบไม่มีสัดมีส่วนทำให้ชายหนุ่มอดที่จะรู้สึกไม่เข้าใจพนักงานใหม่ของเขาว่าทำไมถึงได้ต้องประหยัดถึงขั้นไม่เลือกความปลอดภัยให้ตัวเองแบบนี้

ความเมาที่ปลุกอารมณ์ความเป็นชายในตัวของภูเบศทำให้เขาเปลี่ยนใจจากที่จะมุ่งหน้ากลับบ้านเป็นการหันพวงมาลับรถเพื่อมุ่งหน้าไปหาชิดจันทร์คู่ขาคนสนิทของเขาแทน

“ลมอะไรพาภูมาหาชิดจันทร์ได้คะ คุณหายหน้าไปเป็นเดือนจนฉันอดคิดไม่ได้ว่าคุณคงไม่มาที่แล้ว”

สาวยสวยหุ่นเซ็กซี่ขยี้ใจโอบกอดลูบไล้ชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความดีใจทันทีที่ทั้งคู่ก้าวเท้าเข้ามายืนอยู่ข้างเตียงนอน

“ทำให้ผมสบายตัวหน่อย วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน”

เจ้าของร่างสูงถอดเนคไทและล้มตัวลงนอนบนที่นอนที่เขาทิ้งร้างไปหลายเดือนด้วยความเหนื่อยล้า

ชิดจันทร์อดีตนางแบบสาวที่ถึงช่วงขาลงของชีวิตจึงหันหน้ามาเป็นอาหารว่างให้กับบรรดาเศรษฐี เธอเริ่มทำหน้าที่เป็นเครื่องบำบัดความเหนื่อยอย่างรู้งานทันที

สองมือเล็กลูบไล้อกกว้างอย่างยั่วยวน เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกถอดออกจากร่างใหญ่อย่างช้า ๆ ปากบางบรรจงจูบไปทั่วอกใหญ่ล่ำของภูเบศอย่างชำนาญ

“ผมไม่อยากทำอะไร ชิดจันทร์คุณจัดการเลยนะ”

ชายหนุ่มหลับตาปลดปล่อยอารมณ์ไปตามสัมผัสที่อ่อนโยนของหญิงสาว ภาพในความคิดตรงหน้าของภูเบศตอนนี้หญิงสาวที่กำลังปรนเปรอรักให้เขาอยู่ไม่ใช่ใบหน้าของชิดจันทร์แต่เขากำลังมองเห็นหน้าของล้านนาพนักงานใหม่ที่เขากำลังแอบมีใจให้แทน

“พอเถอะ ผมจะกลับบ้าน ขอโทษทีนะสงสัยผมจะเหนื่อยมากเลยไม่มีอารมณ์”

เกมรักกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มแต่กลับต้องสะดุดเมื่ออยู่ดี ๆ ชายหนุ่มผลักร่างเปลือยเปล่าของนางแบบสาวให้ออกจากตัวเขาและรีบลุกจากเตียงมาแต่งตัวเหมือนว่ากำลังหนีอะไรบางอย่าง

“ฉันทำอะไรให้คุณไม่พอใจ ภูอย่าไปได้ไหมให้ฉันได้ดูแลคุณนะ”

สาวสวยที่กำลังอารมณ์ค้างโผเข้ากอดคนตรงหน้าเพื่อหวังจะรั้งให้อีกฝ่ายลงมานอนเล่นเกมสวาทกับเธอต่อ

“ไม่เกี่ยวกับคุณ ผมเหนื่อยมากจริง ๆ เอาเงินนี้เก็บไว้ใช้ บางทีผมอาจจะไม่ได้มาที่นี่อีก”

ภูเบศแกะมือของอีกฝ่ายออกจากตัวเขาและรีบพาตัวเองออกมาด้วยความรู้สึกที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่เข้าใจ