5

“ล้านนา เธอจะมาทำให้ฉันเป็นแบบนี้ไม่ได้นะ”

กิจกรรมรักบนเตียงที่เกิดขึ้นมันไม่สามารถไปต่อได้เมื่อภาพของพนักงานใหม่ชัดเจนขึ้นทุกที ภูเบศเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมเขาถึงรู้สึกว่าไม่อยากนอนกับใครอีกแล้วถ้าไม่ใช่ล้านนา ทั้งที่เสือผู้หญิงอย่างเขาไม่เคยเป็นแบบนี้

ตอนที่ 3

บอสขา...ใจเย็น

“เธอตรวจบัญชีของเดือนที่แล้วและทำของเดือนนี้ด้วยให้เสร็จภายในวันนี้ พรุ่งนี้พี่ต้องเอาเสนอแผนกการเงิน ส่วนนี่เงินค่าจ้างเก็บไว้ใช้ยามจำเป็นนะ”

ยุพาส่งธนบัตรใบสีเทาให้ลูกน้องใหม่ของเธอเพื่อเป็นค่าจ้างที่เธอให้ล้านนาช่วยทำบัญชีให้

“ขอบคุณมากค่ะ ถ้ามีงานอะไรหรือใครจะจ้างหนูทำงานอื่นพี่ยุพาบอกได้เลยนะคะ”

หญิงสาวยกมือไหว้ด้วยความดีใจนาทีนี้อะไรที่ทำแล้วได้เงิน ล้านนาพร้อมจะทำหมดเพราะบ้านของเธอกำลังจะพังต้องใช้เงินซ่อมยังโชคดีที่พ่อของเธอพอมีความรู้เรื่องช่างจึงทำเองได้แต่ยังหาเงินซื้ออุปกรณ์ซึ่งตอนนี้เธอไม่มีเงินเก็บเลยจึงต้องพยายามหารายได้พิเศษ

“พี่จะพยายามหาให้แต่งานที่พี่ให้ทำห้ามคนอื่นรู้เด็ดขาดเพราะโทษของการเปิดเผยบัญชีเงินเดือนพนักงานคือไล่ออกสถานเดียว”

วันนี้ภูเบศไม่เข้าบริษัทเพราะมีประชุมข้างนอก บริษัทในช่วงหลังเลิกงานจึงเป็นเวลาที่เหมาะที่สุดที่ล้านนาจะทำบัญชีให้หัวหน้าเพราะไม่ต้องกลัวใครเห็น

งานบัญชีไม่ใช่เรื่องยากสำหรับล้านนาถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้จบทางนี้มาโดยตรงแต่ก็เคยเรียนมาบ้างและก็ได้ผลการเรียนที่ดีด้วย เธอจึงรู้สึกสนุกที่จะทำและยิ่งได้เงินแบบนี้ เธอยิ่งเต็มใจทำเป็นอย่างยิ่ง

ท้องฟ้าด้านนอกเริ่มมืดแต่คนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานเพื่อให้เสร็จตามเวลาไม่ได้มีโอกาสเงยหน้าขึ้นมามองจึงคิดว่าเวลานี้คงยังไม่เย็นเท่าไหร่

“ทำไมยังไม่กลับ” ล้านนาสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกถามด้วยเสียงที่แสนจะคุ้นหู

“มีงานค้างค่ะ วันนี้ไม่ค่อยสบายเลยทำงานได้ช้าแต่ก็ใกล้จะเสร็จแล้ว”

คนมีความผิดรีบกดซ่อนหน้าบัญชีที่เธอกำลังทำในคอมพิวเตอร์ลงทันทีเพราะกลัวว่าเจ้านายของเธอจะเห็น

“ไปชงกาแฟให้สักแก้ว มีงานต้องทำแต่ฉันง่วงเพลียไปหมด ได้กาแฟคงตาสว่าง เธออยู่ทำงานก็ดีเหมือนกันฉันจะได้มีเพื่อน”

ล้านนารีบลุกจากโต๊ะทำงานไปชงกาแฟทันทีเพราะไม่อยากให้เจ้านายของเธออยู่ตรงนี้นาน ๆ กลัวว่าเขาจะเอ่ยขอดูงานที่เธอกำลังทำ

“กาแฟของเธอรสชาติจะเหมือนเดิมไหม”

ภูเบศรับแก้วกาแฟไปดื่มโดยที่ตัวเขายืนพิงโต๊ะทำงานหันหน้ามาหาหญิงสาวที่ส่งแก้วกาแฟให้

“ยังไม่ต้องไป ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”

คำสั่งของลูกชายเจ้าของบริษัทมีเหรอที่ใครจะกล้าขัดคำสั่งได้

“เธอรู้ไหมล้านนาว่าการที่เราจะสามารถทำงานที่ไหนสักทีได้นาน ๆ หรืออาจจะทำได้ตลอดชีวิตของการทำงานเป็นเพราะอะไร”

คนถามยังคงนั่งพิงโต๊ะข้าง ๆ เก้าอี้ที่หญิงสาวกำลังนั่ง จนขาของเขาแทบจะโดนขาของคนตัวเล็กที่พยายามนั่งให้ดูตัวเล็กที่สุด

“ความขยัน ความซื่อสัตย์และก็รักในองค์กร เธอคิดว่าตัวเองมีครบไหม”

“เอ่อ...”

ล้านนาไม่รู้ว่าเธอจะตอบแบบไหนดีเพราะตอนนี้เธอกำลังมีเรื่องปิดบังเจ้านายอยู่

“ฉันถามว่าเธอมีครบไหม”

ภูเบศโน้มตัวลงมาหาพนักงานสาวที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงหน้าจนใบหน้าของทั้งคู่แทบจะแนบชิดติดกัน

ล้านนาพยามที่จะลุกหนีแต่แค่เพียงยืนขึ้นก็ถูกอีกฝ่ายจับไหล่เธอทั้งสองข้างอย่างแรงจนตัวเธอเซเกือบล้มก่อนจะถูกพาหลังไปทาบกับกำแพงห้อง

“เธอรู้ไหมว่าอะไรที่เป็นความลับมันก็คือความลับ งานที่เธอกำลังทำมันใช่หน้าที่ของเธอไหม”

คนตัวเล็กสั่นไปทั้งตัวเมื่อรู้ตัวว่าโดนจับได้และความผิดในครั้งนี้มันคือการถูกไล่ออกทั้งคู่

“ฉันขอโทษ ฉันเป็นคนขอทำเองเพราะอยากได้เงิน คุณอย่าไล่พี่ยุพาออกนะไล่ฉันคนเดียวพอ”

หญิงสาวพยายามยกมือไหว้ทั้งที่ไหล่ทั้งสองข้างยังถูกบีบไว้แน่น