2

เวลาของมื้อกลางวันพนักงานส่วนใหญ่ก็จะกินอาหารที่ร้านอาหารของตึกเพราะมีให้เลือกหลายอย่างราคาถูกอีกทั้งไม่ต้องเดินออกไปตากแดด

“เธอรู้จักคุณภูเบศไหม เราอยากเห็นหน้าจัง”

ล้านนาตัดสินใจถามเพื่อนพนักงานที่มาทำงานที่นี่ก่อนเธอได้เกือบเดือน เธอหวังว่าบางทีส้มโออาจจะมีหนทางทำให้เธอได้เห็นหน้าเจ้านายผู้น่ากลัวของยุพาได้บ้าง

“รู้จักสิ หล่อมากหล่อมาย หล่อจนไม่น่าจะมาเป็นนักธุรกิจน่าจะไปเป็นนายแบบมากกว่า”

ส้มโอชมไปกดโทรศัพท์หารูปให้เพื่อนด้วยท่าทางยิ้มเล็กยิ้มน้อยเหมือนกำลังมีความสุขที่ได้พูดถึงคนในภาพที่เธอส่งให้เพื่อนได้ดู

“เฮ้ย!”

ล้านนาถึงกับตกใจเมื่อรู้ว่าผู้ชายที่เธอขึ้นลิฟท์มาด้วยเมื่อเช้าคือเจ้านายของเธอเองแต่ทำไมเขาถึงไม่ลงชั้นเดียวกับเธอนะ

“ตกใจอะไร” ส้มโอถามอย่างยากรู้

“ไม่มีอะไรแค่เชื่อเธอแล้วว่าหล่อจริง”

ความกลัวเริ่มทำให้ล้านนากินข้าวไม่อร่อยเธอพยายามคิดว่าตอนอยู่ในลิฟท์เธอได้ทำอะไรให้เจ้านายโมโหไหมเขาถึงได้ถามถึงเธอกับยุพา

สิ่งที่หญิงสาวกลัวที่สุดคือการไม่มีงานทำเพราะแม่ของเธอต้องใช้เงินในการรักษาตัวด้วยอาการป่วยเรื้อรังต่อเดือนเป็นเงินหลายบาท พ่อของเธอก็ไม่ค่อยแข็งแรงทำงานไม่ได้ทำได้แค่ช่วยเธอดูแลแม่และขับรถพาแม่ไปโรงพยาบาลเท่านั้น ล้านนาจึงทำทุกอย่างที่จะได้เงินเพื่อไปรักษาและดูแลพ่อกับแม่ให้ดีที่สุด

เช้าวันนี้ล้านนามาถึงที่ทำงานเป็นคนแรกเหมือนทุกวันเพราะเธอชอบที่จะได้มานั่งเล่นที่บริษัทมากกว่าการอยู่ที่ห้องเช่าแคบ ๆ และสุดแสนจะร้อนอบอ้าวแบบนั้น

“มาแต่เช้าเลยนะ”

เสียงทุ้มฟังดูมีความน่ายำเกรงดังมาจากด้านหลังทำเอาหญิงสาวที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่เพลิน ๆ เพียงคนเดียวถึงกลับสะดุ้งด้วยความตกใจ

“เอ่อ...ค่ะ คุณภูเบศมีอะไรให้ฉันรับใช้คะ”

คนพูดเสียงตะกุกตะกักติดขัดเมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงคือเจ้านายที่เธอเพิ่งถูกเขาถามหาเมื่อวาน

“เสียงสั่นอะไรแบบนั้น ฉันดูดุจนเธอถึงกลับต้องพูดติดขัดเลยใช่ไหม”

ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำเนคไทสีแดงสองมือล้วงกระเป๋ามองหญิงสาวที่กำลังทำท่ากลัวเขาจนสั่นไปหมดด้วยสายตาที่หวานและดูเจ้าเล่ห์จนล้านนาไม่กล้าแม้แต่จะสบตาตอบ

“เปล่าค่ะ ฉันแค่ตกใจ”

“ชงกาแฟให้ฉันหน่อยเอารสแบบที่เธอชอบ ฉันดื่มฝีมือยุพาจนเบื่อแล้วอยากกินรสชาติใหม่ดูบ้าง”

ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่คล้ายกับนายแบบฝรั่งเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานแล้ว หญิงสาวมองนาฬิกาอีกตั้งเกือบชั่วโมงกว่าที่พนักงานคนอื่น ๆ จะมาทำงาน ล้านนาไม่อยากเข้าไปอยู่กับเจ้านายแบบสองต่อสองในห้องทำงานเพราะสายตาที่เขามองเธอเมื่อครู่มันทำให้ล้านนารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะละลายอย่างบอกไม่ถูก

“รสชาติถูกใจ ชงกาแฟยังทำได้ถูกใจทำอย่างอื่นก็คงถูกใจแน่นอน”

ภูเบศพูดหยอดเพราะอยากรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าจะเล่นด้วยกับเขาไหมเพราะถ้าเธอพร้อมจะสนองเขาจะได้ไม่ต้องพูดอะไรมาก

“ฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”

พนักงานใหม่ลนลานกระสับกระส่ายเมื่อเจอคำพูดเจ้าชู้เธอไม่อยากอยู่ในห้องนี้อีกแล้ว

“นั่งลง ฉันอยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้แล้วก็ไม่ต้องปฎิเสธเพราะมันก็คือส่วนหนึ่งของงาน”