Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
9 ไม่เหมือนเดิม
เมื่อขึ้นชั้นมัธยมศึกษาปีที่ห้าการกลับบ้านของบัวบงกชก็ต้องเปลี่ยนไปจากที่เคยกลับบ้านสองสัปดาห์ครั้งก็กลายเป็นกลับแค่เดือนละครั้งเพราะตอนนี้ธัญวดีไปเรียนต่อต่างประเทศ เธียรธวัชเลยไม่ค่อยมีเวลาดูแลบัวบงกชเท่าไหร่ ส่วนในเรื่องค่าใช้จ่ายต่างๆ เขาก็ยังสนับสนุนเธอเหมือนเดิม
ในการกลับมาบ้านแต่ละครั้งบัวบงกชแทบจะไม่เคยเจอเธียรธวัชเลย ส่วนใหญ่คนที่ไปรับบัวบงกชที่หอพักจะเป็นคุณชุติมาหรือไม่ก็ลุงอ่ำคนขับรถมากกว่า และพอเธอชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกบัวบงกชก็เลยคุยกับชายหนุ่มว่าขออยู่ที่หอยาวและให้รับเธอกลับบ้านแค่ตอนปิดเทอมก็พอ
“เธอมีปัญหาอะไรหรือเปล่าทำไมถึงไม่อยากกลับบ้านล่ะบัว”
“บัวไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกค่ะแต่บัวกลับไปก็ไม่เจอใครอยู่ดี พี่ธัญญ่าก็ไม่อยู่คุณเธียรก็ทำงานกลับไปบัวก็เหงาคนเดียว”
“ฉันขอโทษนะที่ไม่ค่อยมีเวลาให้เธอเลย น้อยใจใช่ไหม”
“เปล่าหรอกค่ะบัวเข้าใจดีว่าคุณเธียรต้องทำงาน บัวก็ไม่มีสิทธิ์ไปน้อยใจแบบนั้นหรอกค่ะบัวรู้ว่าคนเราก็ต้องมีภาระหน้าที่ของตัวเอง ตอนนี้บัวกำลังตั้งจใจเรียนและเทอมหน้าก็ต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว”
“เธอคิดหรือยังว่าจะเรียนอะไรปรึกษาพี่ธัญญ่าแล้วใช่ไหม”
“ค่ะ บัวคุยกับพี่ธัญญาแล้วพี่เขาบอกว่าบัวน่าจะเรียนบัญชีถ้าจบแล้วจะให้บัวมาช่วยงานที่บริษัทค่ะ คุณเธียรล่ะคะคิดว่าบัวควรจะเรียนอะไรดี”
“เธอเคยบอกไม่ใช่เหรอว่าอยากเป็นครู”
“ใช่ค่ะ บัวเคยคุยกับยายไว่ว่าจถ้าไม่เรียนครูก็เรียนบัญชี แต่ตอนนี้บัวคิดว่าจะเรียนบัญชีค่ะเรียนจบก็มาช่วยงานคุณเธียรกับพี่ธัญญ่าดีกว่าเพราะทั้งสองคนดีกับบัวมากๆ”
“ฉันกับธัญญ่าไม่ได้บังคับเธอนะบัวเธอ อยากเรียนอะไรฉันสองคนจะสนับสนุนเธออย่างเต็มที่”
“บัวคุยกับอาจารย์ที่ปรึกษาแล้วค่ะ อาจารย์ก็เห็นด้วยเพราะ ถ้าหากจบไปแล้วเป็นครูบัวก็จะไม่ได้ตอบแทนบุญคุณของคุณเธียรเลย”
“ฉันไม่เคยคิดเรื่องที่จะให้เธอมาตอบแทนบุญคุณเลยนะบัว อย่ายึดติดว่าจะต้องทดแทนบุญคุณของใคร”
“ทำไมบัวจะยึดติดไม่ได้ล่ะคะ ในเมื่อคุณเธียรยังยึดติดเลยว่าจะต้องทดแทนบุญคุณของคุณยาย”
“มันไม่เหมือนกันนะบัวยายเธอเลี้ยงมากฉันมาตั้งหลายปีแต่ฉันดูแลเธอแค่ไม่กี่ปีเองเธอจะเอาอนาคตทั้งหมดเธอมาทิ้งไม่ได้นะ”
“บัวคิดดีแล้วค่ะคุณเธียร ถ้าบัวไปทำงานเป็นครูเงินเดือนก็คงได้ไม่มากเท่าไหร่แต่พี่ธัญญ่าบอกว่าคนที่เรียนจบมาเกรดสูงๆ เวลาเข้าทำงานที่บริษัทของคุณเธียรจะได้เงินเดือนเยอะมากๆ ใช่ไหมคะ”
“มันก็จริงอยู่แต่ฉันจะไม่รับเธอเข้าทำงานหรอกนะเธอต้องสมัครเข้าด้วยความสามารถของตัวเองนะ”
“บัวรู้ค่ะ”
“เปิดเทอมมาได้เดือนหนึ่งแล้วการเรียนมีปัญหาอะไรหรือเปล่า เงินพอใช้มั้ย”
“พอใช้ค่ะ”
“เดือนหน้าจะมีขนมออกใหม่ฉันจะให้คนส่งไปที่หอนะ”
“ขอบคุณค่ะ แล้วคุณเธียรล่ะคะสบายดีไหมคะ”
“ฉันสบายดี เธอล่ะ”
“บัวก็สบายดีค่ะ บัวคุยกับคุณชุเธอบอกว่าช่วงนี้คุณเธียรทำงานหนักมากและกลับบ้านดึกทุกวันเลยใช่ไหมคะ”
“ช่วงนี้ก็ยุ่งนิดหน่อยน่ะ”
“คุณเธียรหาเวลาพักผ่อนบ้างนะคะ” บัวบงกชรู้สึกเป็นห่วงเพราะตอนนี้ที่บ้านหลังนั้นมีแค่เขาที่อยู่ตามลำพังต่างจากเธอที่ยังมีเพื่อนอยู่ด้วยอีกหลายคน
“เธอก็เหมือนกันอย่าเรียนหนักจนกระทั่งไม่มีเวลานอนนะ ธัญญ่าเล่าให้ฟังว่าช่วงสอบเธอแทบจะไม่ได้นอนเลยใช่ไหม”
“ก็นิดหน่อยค่ะ คุณเธียรคะเสาร์อาทิตย์หน้าพ่อกับแม่ของผักบุ้งจะพาพวกเราทั้งสี่คนไปเที่ยวทะเลค่ะ บัวขออนุญาตไปด้วยได้มั้ยคะ”
“ฉันขอโทษนะบัว”
“คุณเธียรขอโทษบัวทำไมคะ”
“ก็ฉันไม่เคยพาเธอไปเที่ยวที่ไหนเลยวันๆ ก็เอาแต่ทำงาน”
“บัวเข้าใจค่ะแค่คุณพาบัวไปเที่ยวอังกฤษเมื่อครั้งนั้นมันก็เป็นอะไรที่เกินความคาดหมายของบัวแล้ว”
“พูดถึงอังกฤษเธออยากจะไปเรียนต่อต่างประเทศเหมือนธัญญ่าไหม”
“ไม่ดีกว่าค่ะบัวขอเรียนที่เมืองไทยเพราะถ้าบัวไปเรียนที่อังกฤษถึงตอนนั้นพี่ธัญญ่าก็น่าจะเรียนจบกลับมาพอดี บัวไม่กล้าอยู่ต่างประเทศแบบนั้นคนเดียวหรอกค่ะ”
“ถ้าจะเปลี่ยนใจหรืออยากจะไปเรียนที่ไหนก็บอกฉันได้นะเรื่องการเรียนฉันสนับสนุนเธอเต็มที่”
“ขอบคุณมากๆ ค่ะตกลงคุณเธียรจะให้บัวไปเที่ยวกับเพื่อนๆ ไหมคะ" บัวบงกชกลับมาถามเรื่องเดิมอีกครั้ง
“แล้วเขาจะพาไปที่ไหน”
“ไปแค่หัวหินเองค่ะ พ่อแม่ของผักบุ้งเป็นเจ้าของโรงแรมที่นั่นพวกเราก็เลยจะได้เข้าพักฟรี”
“บอกชื่อโรงแรมฉันมาหน่อยสิ”
“ชื่อโรงแรมxxxค่ะคุณเธียรถามทำไมคะ”
“ฉันก็แค่จะถามดูถ้าเกิดเธอไปเป็นอะไรอยู่ที่นั่นจะได้ตามไปดูถูก”
“คงไม่เป็นอะไรหรอกค่ะเพราะแม่ของผักบุ้งบัวก็เคยเจอหลายครั้งเพราะเขามักจะเอาขนมมาให้กินวันหยุดค่ะ”
“แล้วจะไปเที่ยวทะเลต้องซื้อชุดเพิ่มไหมพวกชุดว่ายน้ำ เดี๋ยวฉันจะโอนเงินให้”
“ไม่เป็นไรค่ะบัวก็แค่คงไม่ใส่ชุดว่ายน้ำหรอกใส่แค่กางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดก็พอ”
“แต่ไปเที่ยวทะเลส่วนใหญ่เขาก็ใส่ชุดว่ายน้ำนะ ถ้าเธออยากได้จะให้ฉันจะให้คุณชุพาไปซื้อ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณเธียรที่บัวโทรมาบอกคุณเธียรก็แค่จะขออนุญาต”
“แล้วถ้าฉันไม่ให้ไปล่ะ”
“บัวก็คงเหงาอยู่หอคนเดียวแน่” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูผิดหวัง
“ฉันไม่ใช่ร้ายขนาดนั้นหรอกฉันอนุญาต”
“ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวบัวจะส่งอีเมลจดหมายขออนุญาตออกหอไปให้นะคะ คุณเธียรเซ็นเสร็จแล้วก็ส่งมาให้บัวได้ไหม บัวจะเอาให้คุณครูที่หอพักดูอีกที”
“ตอนนี้ฉันกำลังว่างอยู่พอดีเลยถ้ายังไงเธอก็ส่งอีเมลมาเลยก็แล้วกันนะ”
เธอรีบวางสายจากนั้นก็ส่งอีเมลจดหมายขออนุญาตออกหอพักไปให้เธียรธวัชเธอรอไม่นอนเขาก็เซ็นชื่อและส่งกลับมาบัวบงกชโทรศัพท์กลับไปหาเขาอีกครั้งเมื่อได้รับเอกสารเรียบร้อยแล้ว
“ขอบคุณมากนะคะคุณเธียร”
“เที่ยวให้สนุกนะ”
เมื่อบัวบงกชวางสายไปแล้วเธียรชัยเธียรธวัชก็นั่งพิงพนักเก้าอี้แล้วถอนหายใจ ตลอดเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมาเขาพยายามไม่เจอกับบัวบงกชไม่ใช่เพราะไม่มีเวลาอย่างที่พูดแต่เขากลัวว่าการเจอกับเธอมันทำมันจะทำให้เขาคิดอะไรเกินเลยกับเด็กในปกครองของตนเอง
ตอนนี้บัวบงกชไม่ใช่เด็กสาวคนเดิมที่เขาไปรับมาเมื่อสองปีก่อนแต่ตอนนี้เธอเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกหน้าตาสวยสะพรั่งเขาอดไม่ได้ที่จะคิดเกินเลยและถ้าหากบัวบงกชรู้เรื่องนี้ก็คงจะโกรธและไม่นับถือเขาอีกต่อไป
ชายหนุ่มรู้สึกเครียดกับเรื่องนี้มากๆ เขาพยายามผลักใสให้บัวบงกชไปเรียนต่อต่างประเทศหรือไม่ก็เลือกเรียนครูอย่างที่เคยคุยไว้แต่เด็กสาวกลับไม่ทำตาม
แม้จะไม่ได้เจอกันแต่เธียรธวัชก็สอบถามข้อมูลข่าวสารของเธอจากอาจารย์ที่ปรึกษาคุณครูที่หอพักรวมถึงสอบถามจากคุณชุติมาที่มักจะแวะเอาอาหารไปให้กับบัวบงกชที่หอพักในช่วงวันหยุดและแอบถ่ายรูปเธอมาให้เขาอยู่เสมอ
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
