5.บ้าอำนาจ

เมื่อสายตาแหลมคมของซุปตาร์ดังหันไปปะทะกับล็อกเก็ตเส้นหนึ่งซึ่งคาดว่าจะเป็นของคุณหมอแพรไพลิน คลีโอจึงลุกขึ้นไปหยิบล็กเก็ตนั้นมาดู

"ไม่จริง!"

เมื่อเขาเปิดล็อกเก็ตที่มีลักษณะคล้ายๆกรอปรูปเล็กๆเเล้วในนั้นมีรูปเด็กผู้หญิงคนนึงอยู่ ซึ่งเป็นรูปเดียวกันกับคนที่ "เคลวิน คอเนอร์" พี่ชายฝาแฝดผู้ล่วงลับไปของเขาได้ฝากเอาไว้ก่อนจะจากไปด้วยโรคหอบกำเริบอย่างหนัก เคลวิน ได้บอกเขาไว้ว่าให้ตามหาเด็กคนนี้แล้วดูแลปกป้องเธอให้ดี  คลีโอนั่งอึ้งอยู่พักใหญ่?เขาไม่คิดว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้ เพราะเขาพยายามตามหาเด็กคนนี้มานานมากแต่ก็ไม่เคยพบ แต่มาวันนี้เขาเพิ่งได้รู้ว่าเธออยู่ใกล้แค่เอื้อม พระเจ้ากำลังเล่นอะไรกับเขาอยู่กันแน่

รุ่งเช้าวันถัดมา ตั้งแต่เมื่อวาน หมอแพรไม่ยอมมาหาเขาอีกเลย ซึ่งนั่นทำให้เขาหงุดหงิดเป็นอย่างมาก

"อรุณสวัสดิ์จ้ะ คุณลูกชาย"

เสียงหวานๆ ของคุณหญิงอินอร เอ่ยทักทายลูกชาย

"อ้าว คุณแม่ เครสซี่ไม่มาหรือครับ"

คลีโอเอ่ยถามเมื่อไม่เห็นน้องสาวตัวแสบ

"ไม่จ้ะ พอดียัยเครสซี่กำลังสนุกกับการปลูกต้นไม้อยู่"

"อ่อ ครับ"

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เชิญค่ะ"

เมื่อได้ยินดังนั้น แพรไพลินกับพยาบาลอีกหนึ่งคนก็เปิดประตูเข้ามา หมอสาวพยายามทำหน้าให้เป็นปกติที่สุด เพราะตอนนี้ในใจของเธอเต้นโครมครามตั้งแต่อยู่หน้าห้องแล้ว

"อ้าว คุณหมอ สวัสดีค่ะ"

คุณหญิงอินอรทักทายอย่างแจ่มใส

"สวัสดีค่ะ วันนี้คุณคลีโอสามารถกลับบ้านได้แล้วนะคะ"

แพรไพลินเอ่ยชัดเจน

"ว้าว ดีจังเลยค่ะ อยู่ที่โรงพยาบาลตาโอคงเบื่อแย่ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วตาโอ"

คุณหญิงอินอรหันควับไปบอกลูกชาย

"ครับ คุณแม่ แต่ผมขอคุยกับคุณหมอเป็นการส่วนตัวได้หรือปล่าวครับ"

คลีโอกระตุกยิ้มที่มุมปาก พร้อมเน้นย้ำคำว่าสวนตัวจนทำให้แพรไพลินอยากเตะเขาสักป้าบ

เมื่อคุณหมอแพรยอมเดินตามคลีโอมายังระเบียงห้องอย่างไม่ค่อยเต็มใจนักคนตัวโตที่เดินมาอย่างเร็วตั้งใจหยุดกระทันหัน จนทำให้คุณหมอที่เดินก้มหน้าชนเข้ากับหลังแกร่งอย่างจัง

"โอ้ยย นี่คุณหยุดก็ไม่บอก"

แพรไพลินค้อนทันควัน

"รับไป"

จู่ๆมือหนาก็ยื่นใบกระดาษใบพอดีมือให้ นั่นอะไร บิลจ่ายค่าไฟหรือปล่าว

"อะไร"

เมื่อเเพรไพลินยังลังเลอยู่ คลีโอจึงจับใบกระดาษยัดใส่มือเสียเลย

"อะไรของคุณเนี่ย"

แพรไพลินยังไม่เลิกสงสัย

"อีกสองวันจะถึงคอนเสิร์ตผม"

คลีโอเอ่ยความหมายนัยๆ ให้คุณหมอแพรคาดเดาเอง

"แล้วไง"

แพรไพลินถามกลับ นี่จู่ๆก็มาบังคับให้เธอไปดูคอนเสิร์ตเนี่ยน่ะ ประสาท

"ก็ไม่มีอะไร ผมแค่อยากจะสั่งให้คุณไปดูผมด้วย"

คลีโอตอบกลับหน้าตาย ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยร้องขอผู้หญิงคนไหนเลย ให้ตายเหอะ

"แล้วทำไมฉันต้องไปล่ะ"

แพรไพลินยังไม่เลิกสงสัย

"ถ้าคุณไม่ไปผมจะไม่คืนไอ้นี่ให้"

คลีโอถอนหายใจอย่างเบื่อๆ จากนั้นจึงยกล็อกเก็ตของกำนัลขึ้นมาให้คุณหมอดู

"นี่ มันไปอยู่กับคุณได้ยังไง"

แพรไพลินใช้มือจับที่คอตัวเองแล้วก็ต้องพบว่าล็อกเก็ตของเธอหายไป หายไปตอนไหนกัน สิ่งนั้นมันสำคัญกับเธอมาก เพราะพ่อของเธอให้ไว้ก่อนที่ท่านจะจากไป

"มันไม่สำคัญหรอกว่ามันจะมาอยู่กับผมได้ยังไง แต่สิ่งที่สำคัญคือถ้าคุณหมอไม่ไป ผมยึด"

พูดจบร่างกายกำยำก็เดินออกไปทันที ส่งผลให้แพไพลินมองตามหลังเขาไปด้วยความโมโห ผู้ชายบ้าอำนาจจจ!!

หลังจากที่คลีโอจัดการทุกอย่างที่โรงพยาบาลเสร็จสิ้นแล้ว เขาจึงกลับมาที่คฤหาสน์หรูของตะกูลคอเนอร์ เมื่อมาถึงก็พบเครสซี่นั่งปลูกต้นไม้กับคนสวนและนมสาหร่ายอยู่ตรงหน้าบ้าน

"เย้ๆ พี่โอกลับมาแล้ว"

เครสซี่วิ่งเข้ามากอดคลีโอที่เดินลงจากรถอย่างรวดเร็ว

"คุณหนูเครสอย่างวิ่งเร็วนักสิคะ เดี๋ยวก็หกล้มหรอก"

นมสาหร่ายรีบเดินตามมาอย่างเป็นห่วง นมสาหร่ายคือคนที่คอยเลี้ยงคลีโอกับเคลวินมาตั้งแต่ตอนเด็กๆ

"นมสาหร่าย สวัสดีครับคิดถึงจังเลย"

คลีโอยิ้มกว้าง แล้วเข้าไปกอดผู้ใหญ่ที่นับถือและรักมาก

"แหม๋ ปากหวานเชียวน่ะคุณคลีโอ ขวัญเอ้ยขวัญมานะคะ"

นมสาหร่ายพูดเรียกขวัญให้  หลังจากทักทายกันพอสมควรแล้วทุกคนจึงพากันเข้าไปในบ้านพูดคุยกันตามภาษาครอบครัว ด้านแพรไพลินที่สามารถทำงานสะดวกขึ้นเพราะไม่มีพ่อซุปตาร์ดังมาคอยรังควานใจ

"แพร.."

เสียงน้อยๆ ของสิตาดังขึ้น

"ว่าไงจ้ะสิตา"

"อะ ตาให้"

สิตายื่นกระดาษแผ่นนึงให้ เมื่อแพรไพลินเห็นจึงรู้ว่าเป็นบัตรคอนเสิร์ตของอิตาคลีโอ

"ไม่เป็นไรจ้ะตา แพรมีแล้ว"

"อะไรน่ะ แพรมีบัตรคอนเสิร์ตของคุณคลีโอ"

สิตาเอ่ยอย่างแปลกกใจ เพราะแพรไพลินไม่ค่อยชอบเรื่องพวกนี้เท่าไร แต่จู่ๆกลับมามีบัตรคอนเสิร์ตก่อนเธอ มันเป็นไปได้ยังไงเนี่ย

"เอ่อ ก็ คุณคลีโอเขาให้มานะ ถ้าตาไม่มีอะไรแล้วแพรขอตัวน่ะ"

เมื่อรู้ตัวว่าพรั้งปากไปแพรไพลินจึงขอตัวเดินออกมาก่อนที่สิตาจะถามมากกว่านี้

วันต่อมา..

แพรไพลินมารักษาคนไข้ตามปกติ ส่วนคลีโอก็ไปซ้อมเต้น ซ้อมร้องเพลงเพื่อนขึ้นคอนเสิร์ตในวันพรุ่งนี้ โชคดีมากที่เขาซ้อมมาก่อนที่จะล้มป่วยแล้ว วันนี้แค่มาเช็กความพร้อมเท่านั้น

ตกค่ำแพรไพลินยังคงอยู่ที่โรงพยาบาล อีกครึ่งชั่วโมงเธอถึงจะกลับบ้าน

Rrrrrrrrrrrrrrrrrr

"สวัสดีค่ะ"

แพรไพลินที่กำลังทานขนมปังรองท้อง กดรับโทรศัพท์เบอร์แปลกที่โทรเข้ามา

"ฮัลโหล ใครคะ"

เมื่อเสียงปลายสายเงียบ แพรไพลินจึงขมวดคิ้ว

"ถ้าไม่พูด ขออนุญาติวางนะคะ"

"พรุ่งนี้อย่าลืมไปดูผมด้วย"

ในที่สุดเขาก็ยอมปริปากพูด คลีโอที่ยืนกอดอกอยู่ในห้องนอนเอ่ยขึ้น เขาตามหาเบอร์โทรศัพท์ของคุณหมอเพื่อที่จะโทรมาย้ำเรื่องวันพรุ่งนี้

"นี่คุณลงทุนโทรมาย้ำฉันเลยหรอ"

แพรไพลินหัวเราะหึหึในลำคอ ชีวิตเธอช่างแปลกจริง อยู่ๆก็มีพ่อซุปตาร์หน้าตาหล่อเหลามาคอยเซ้าซี้ นี่โชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ย่ะะะ

"ปล่าว ผมก็แค่กลัวคุณลืม"

คลีโอเอ่ยเสียงเรียบอย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลยแม่คุณ

"ค่ะ ฉันไม่ลืมแน่ ถ้าไม่มีอะไรแค่นี้น่ะ"

แพรไพลินตัดบท เพราะกลัวจะยืดยาว จนไม่เป็นอันทำงาน

หลังจากวางสายแล้วคลีโอนึกอะไรบางอย่างออก เขาจึงเดินไปที่ห้องเก็บของจากนั้นคลีโอจึงค้นหากล่องบางอย่างที่เขาเก็บเอาไว้ก่อนที่จะย้ายไปอยู่ที่สหรัฐอเมริกา หาไปสักพักเขาก็เจอ เจ้าตัวจึงเดินไปนั่งในห้องแล้วเปิดกล่องๆนั้นมาดู ของทุกอย่างยังอยู่ครบรวมทั้งรูปของคุณหมอแพรไพลินที่เคลวินเอาให้เขาไว้ก่อนตาย  เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเมื่อสิบกว่าปีมาแล้ว ตอนนั้นคลีโอคู่ฝาแฝดกับเคลวินยังศึกษาอยู่ที่เมืองไทย แต่ในขณะนั้นเคลวินได้แอบชอบเด็กหญิงคนนึงซึ่งอ่อนกว่าเขาห้าปี เรื่องราวของทั้งสองคนเป็นยังไงคลีโอไม่เคยรู้ จนกระทั่งอยู่มาวันนึงเคลวินได้ล้มป่วยด้วยอาการโรคหอบกำเริบอย่างหนักเคลวินถึงได้ยอมเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟังแล้วได้มอบรูปเด็กผู้หญิงคนนึงไว้กับเขา พร้อมบอกว่า

"ตามหาเด็กคนนี้ ดูแลเขาให้ดี รักเขาเหมือนที่ฉันรัก"

คำขอสุดท้ายจากปากน้องชายฝาแฝด ด้วยความที่ตอนนั้นยังเด็กแล้วต้องย้ายไปอยู่ที่อเมริกา คลีโอจึงถอดใจเรื่องเด็กคนนี้ แต่ในใจเขาไม่เคยลืมเลือนเรื่องนี้ไปเลย เขาหมดวังจนไม่รู้จะหมดยังไง แต่เมื่อได้เจอล็อกเก็ตเส้นนี้ของเเพรไพลินมันทำให้เขาสามารถทำตามสัญญานั้นได้

หกทุ่มตรง แพรไพลินสะดุ้งตื่น ทั้งๆที่ยังหลับไปไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ เธอฝันฝันเห็นรักครั้งแรก

"พี่เคลวิน..."

เคลวินคือจูบแรก รักแรกของเธอ ถึงแม้ตอนนั้นเธอจะเด็กมาก แต่ก็รู้สึกได้ว่าเธอมีความรู้สึกดีๆให้พี่คนนั้น แต่แล้วพี่เขาก็หายไป  หายไปโดยไม่ร่ำลา แต่มันก็แปลก ทำไมจู่ๆเธอถึงมาฝันถึงเขาได้  เมื่อข่มตานอนไม่หลับ แพรไพลินจึงนั่งพิงหัวเตียง แล้วเอื้อมมือไปหยิบบัตรคอนเสิร์ตขึ้นมาอ่าน

"ตั้งแต่สิปแปดนาฬิกาเป็นต้นไป"

แพรไพลินอ่านออกเสียงตามตัวหนังสือที่โชว์อยู่ แล้วถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นหน้าของคลีโอกำลังยิ้มอยู่ในกระดาษแผ่นนั้น ผู้ชายอะไรพิลึกคน

วันถัดมาเร็วเหมือนโกหก

วันนี้เป็นวันหยุดของแพรไพลิน เธอจึงมีเวลาเลือกชุดที่จะใส่ไปดูคอนเสิร์ต นี่เป็นครั้งแรกที่เธอจะไปงานแบบนี้ เพราะปกติเธอไม่ชอบงานสังคมสักเท่าไร นี่ถ้าไม่ติดเพราะอยากได้สร้อยคืนเธอคงไม่ยอมไปหรอก  แพรไพลินหยิบชุดขึ้นมาทาบบนตัวจนเกือบหมดตู้ แต่มันก็ไม่มีชุดไหนเหมาะเลย มีแต่ชุดธรรมดาใส่อยู่บ้าน

ไลน์.......

คลีโอ : ออกมาหน้าบ้าน

หมอแพร : ทำไม หน้าบ้านฉันไฟไหม้หรือไง

คลีโอ : ไม่ตลก ผมรีบ ￣ε ￣

เมื่อเจอสั่งอีกครั้งแพรไพลินจึงจำยอม ไม่รู้ว่าเขาจะยุ่งอะไรกับธอนักหนา วุ่นวายชะมัด ร่างบางก้าวเท้าออกไปหยุดอยู่หน้ารั้วบ้าน พร้อมเปิดออกไป

"มีอะไรคะ"

แพรไพลินเกาะประตูถาม

"ผมซื้อมาให้"

คลีโอยกถุงเสื้อผ้าที่เขาตั้งใจเสียสละเวลามาเลือกซื้อให้เธอ

"อะไร"

เมื่อแพรไพลินเห็นว่าเขาซื้อชุดมาให้ก็อดค้อนไม่ได้

"อยากให้ฉันไปดูมากจนถึงกับซื้อชุดมาประเคนเลยหรอ"

ตลกดีแฮะ จู่ๆก็มีคนเอาของฟรีมาให้

"อื้ม ผมคิดว่าคุณหมอคงจะมีแต่ชุดเชยๆ เลยซื้อมาให้ แล้วนี่บัตรส่วนตัวเอาไว้เข้าไปหลังเวที ไปก่อนสักครึ่งชั่วโมงน่ะ ถ้าไปถึงแล้วเข้าไปหาผมหลังเวที ไปละผมรีบบาย"

เมื่อพูดจบคลีโอก็รีบก้าวเท้าขึ้นรถเหยีบคันเร่งออกไปโดยไม่สนใจแพรไพลินเลยสักนิดว่าจะตกลงหรือไม่

"นี่ต้องไปหาหลังเวทีด้วย อะไรของเขาน่ะ"

เมื่อพูดจบแพรไพลินจึงดึงสติแล้วเดินเข้าบ้าน  เมื่อเปิดออกมาดูก็พบว่าเป็นชุดเอี้ยมยีนส์กับเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว คิดๆไปก็ตลกดี ผู้ชายอะไรเลือกชุดได้แอ๊บแบ๊วมากๆ สงสัยคงลืมว่าคนใส่อายุเท่าไร แต่เมื่อลองแล้วโอเคแพรไพลินจึงยกโทษให้

บ่ายสี่โมงเย็น แพรไพลินแต่งชุดรอเรียบร้อยเหลือก็แต่หน้ากับผมนี่แหละ เธอแต่งหน้าทำผมไม่ค่อยเป็นสักเท่าไร จึงไปขอความช่วยเหลือจากคุณแม่

"หื้ม แต่งหน้าทำผม เราจะไปไหนหรือแพร แล้วนี่แต่งตัวแนวนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน"

คุณจันทร์เอ่ยถามลูกสาว เมื่อเห็นว่าแพรไพลินแต่งตัวน่ารักเป็นพิเศษ

"ไปดูคอนเสิร์ตค่ะ พอดีตาให้แพรไปเป็นเพื่อนค่ะ"

แพรไพลินจำเป็นต้องยกสิตามาอ้าง เพราะเธอไม่อยากให้มารดาสงสัยไปมากกว่านี้ เมื่อคุยกันโอเครู้เรื่องคุณจันทร์จึงจัดการแต่งหน้าอ่อนๆให้เข้ากับชุดและสมวัยกับลูกสาว พร้อมลอนผมให้เธอเพิ่มความน่ารักไปอีก ทำให้แพรไพลินหมดคราบคุณหมอจอมดุไปเลยทีเดียว

เมื่อถึงเวลานัดหมายแพรไพลินจึงขับรถออกมาก่อนคอนเสิร์ตจะเล่นประมาณหนึ่งชั่วโมง (ไม่ค่อยตื่นเต้นหรอกแต่มาก่อนตั้งชั่วโมงนึง) หลังจากสำรวจความเรียบร้อยบนร่างกายเสร็จแล้วแพรไพลินจึงเดินไปด้านทางเข้า ด้านหน้าคนเยอะมากนี่ขนาดเธอมาก่อนตั้งหนึ่งชั่วโมงคนแทบจะเหยียบกันตายอยู่แล้ว กว่าจะเดินฝ่าฝูงชนมาด้านหลังเวทีได้ทำเอาคุณหมอมึนๆเหมือนกัน  เมื่อเท้าบางกำลังจะก้าวไปแต่ก็ต้องชะงัก..