4.ทำไมต้องสนใจ

"คุณหมอรู้มั้ยครับ ว่ากำลังเล่นกับใคร"

คลีโอทวนถามอีกครั้ง นี่เป็นสัญญาณเตือนว่าความอดทนเขาใกล้จะหมด

"เด็กน้อยบ้าอำนาจหน่ะสิคะ  ถึงได้ใช้อำนาจข่มขู่ให้คนอื่นป้อนข้าวให้"

แพรไพลินตอบกลับแบบประชด ถึงเธอจะเงียบแต่ไม่เคยยอมใคร

"แล้วคุณหมออยากพิสูจน์ความเป็นเด็กกับผมมั้ยล่ะครับ"

คลีโอยิ้มกริ่มเมื่อเห็นคุณหมอสาวเริ่มหายใจถี่ๆ

"นี่ หยุดพร่ามได้แล้ว รีบๆทานข้าวให้หมดสักทีเถอะ"

แพรไพลินเริ่มออกอาการหงุดหงิดบ้าง ยิ่งคุยกันยิ่งรู้สึกไม่ปลอดภัยเข้าไปทุกที

"ทำไมล่ะ คุณหมอไม่อยากอยู่กับผมนานๆหรอครับ"

"อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย คุณมีดีอะไรทำให้ฉันอยากอยู่ด้วยไม่ทราบ"

แพรไพลินที่ถือช้อนข้าวต้มอยู่ รีบวางช้อนลงทันที ผู้ชายอะไรหลงตัวเองชะมัด

"ดีไม่ดีไม่รู้ รู้แต่ว่าผู้หญิงทุกคนต่างก็อยากจะกระโจนขึ้นเตียงมาหาผมทั้งนั้น"

ยิ่งแพรไพลินทำท่าเย่อหยิ่งไม่สนใจไม่พิศวาทเขา คลีโอยิ่งอยากจะปราบพยศเธอเหลือเกิน ชักอยากจะรู้แล้วสิว่าเวลาอยู่บนเตียงจะครางหงิงๆหรือปล่าว   ส่วนแพรไพลินก็อ้าปากค้าง คิดเเล้วเชียวว่าเขาต้องพาเธอวกเข้าเรื่องอย่างว่าจนได้ ตอนนี้หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นส่ำเพราะเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของเขาแล้วทำให้เธอใจอ่อนทุกทีให้ตายเถอะ

"คงไม่ทุกคนหรอก ช่วยเว้นฉันไว้สักคนนึงก็ดี"

แพรไพลินยังไม่ล้มเลิกความพยายามไม่ว่าอย่างไรเธอก็จะสอนให้เขารู้ว่าเธอไม่ได้สนใจเขาเหมือนผู้หญิงคนอื่น

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวน่ะ"

คลีโอยังไม่ทันอ้าปากเอ่ย แพรไพลินก็ชิงพูดแล้วเดินก้าวฉับๆออกไปสะก่อน

"ทำท่าไม่สนใจผมดีนักน่ะคุณหมอ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน"

คลีโอบ่นพึมพัมกับตัวเอง ให้ตายเถอะ!! ไม่เคยมีผูหญิงคนไหนกล้าเถียงเขาได้ขนาดนี้เลย

ณ ห้องทำงานของคุณหมอแพรไพลิน

กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง กริ๊งงง

"สวัสดีค่ะ หมอแพรพูดสายค่ะ"

แพรไพลินรับโทรศัพท์

"ห๊ะ อะไรนะคะ เอ่อค่ะ ได้ค่ะ ค่ะ สวัสดีค่ะ"

เมื่อวางสายแพรไพลินกัดฟันกรอด ตอนนี้เธออยากเอาเลือดหัวของอิตาคลีโอออกสักโลก็ ผอ.โทรมาบอกเธอว่าไอ้บ้าคลีโอขอให้เธอเป็นหมอประจำครอบครัว คอเนอร์ หน่ะสิ นี่เขาคิดอะไรของเขาอยู่น่ะ

"หมอแพรคะ หมอแพร"

กระจิ๊บ พยาบาลตัวเล็กน่ารักวิ่งเข้ามาตะโกนเรียกแพรไพลิน

"จิ๊บมีอะไร ตกใจหมด"

แพรไพลินถาม.

"เอ่อ คือ คุณคลีโอไม่ยอมให้เช็ดตัวให้ค่ะ เขาบอกว่าต้องการหมอแพรคนเดียว"

เมื่อได้ยินดังนั้น แพรไพลินถึงกับหลับตาลง ข่มความโกรธไว้ในใจ ทำไมเขาต้องวุ่นวายกับเธอนัก เมื่อตั้งสติดีแล้วแพรไพลินจึงพยักหัวให้กับกระจิ๊บเเละลุกขึ้นเดินไปยังห้องของคลีโอ

"คุณต้องการอะไร"

เมื่อมาถึงห้องแพรไพลินก็ซัดคำถามใส่เขาทันที

"ก็ต้องการให้คุณหมอเช็ดตัวให้ไงครับ"

คลีโอตอบกลับหน้าตาย

"ปล่าว ไม่ใช่เรื่องนั้น แต่เรื่องที่ฉันถามคือเรื่องที่คุณจะให้ฉันไปเป็นหมอประจำครอบครัวคุณ มันคืออะไร"

แพรไพลินถามด้วยความไม่เข้าใจ

"ผมก็แค่หางานให้คุณหมอไง"

"ฉันไม่ต้องการ"

เมื่อพูดจบแพรไพลินจึงเดินดุ่มๆเข้าไปในห้องน้ำจากนั้นก็เดินออกมาพร้อมกับกะละมัง ที่เธอยอมแต่โดยง่ายไม่ใช่เพราะกลัวหรอก เพราะอยากรีบๆออกไปไกลๆมากกว่า  จากนั้นแพรไพลินก็บิดผ้าที่ชุบน้ำให้หมาดๆ เธอเริ่มเช็ดที่แขนแล้วก็ลำคอ

"จะเช็ดแค่นี้หรือครับ"

เมื่อคลีโอเห็นใบหน้าบึ้งตึงของเธอก็เกิดอยากจะแกล้งทุกครา

"ถอดเสื้อสิ"

แพรไพลินใจกล้าบ้าบิ่น นี่เธอคิดอะไรยัยแพร ถึงกล้าบอกให้เขาถอดเสื้อ ส่วนคลีโอก็ไม่รอช้า เขามั่นใจว่าซิกแพ็กที่บำรุงมาอย่างดีสามารถทำให้สาวๆใจอ่อนระทวยได้ แต่เขาคิดผิด แพรไพลินก็เช็ดตัวให้เขาตามปกติ ซึ่งทำให้คลีโอไม่ค่อยชอบใจเท่าไร  ต่างกับแพรไพลินที่ตอนนี้กำลังบังคับมือของตัวเองไม่ให้สั่น คนอะไรซิกแพ็กน่าจูบชะมัด

"โอ้ย คุณหมอแพรครับอะไรเข้าตาผมไม่รู้"

ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็จะเอาด้วยกล คลีโอตีเนียนทำเป็นเหมือนเจ็บปวดราวกับมีอะไรเข้าตา จนทำให้แพรไพลินตกใจขยับหน้าเข้าไปใกล้ๆหน้าของเขา

"ไหนคะ ไหน ไม่เห็นมีเลย"

แพรไพลินพยายามมองหาว่าอะไรเข้าตาเขา ซึ่งการกระทำนั้นทำให้คลีโอกระตุกยิ้มอย่างพอใจ

"นี่ไงครับหมอ"

จากนั้นแพรไพลินก็พยายามมองตาเขาอีกครั้ง แต่เมื่อยังไม่ทันตั้งตัว คลีโอก็ฉกปากมาที่ริมฝีปากของคุณหมอทันที

"อื้อ อื้อ "

ร่างบางดินทุรนทุรายพร้อมซัดกำปั้นน้อยทุบดีหน้าออกแกร่งอย่างบ้าคลั้ง คลีโอไม่ได้รู้สึกอะไรสักนิด เขาดูดเม้มริมฝีบางเมื่อเป็นการลงโทษคุณหมอที่กล้าต่อล้อต่อเถียงกับเขา เมื่อบดขยี้จนพอใจแล้วคลีโอจึงผละจูบนั้นออก

"นี่คือการลงโทษ ถ้าคราวหน้าคุณหมอกล้ามาเถียงและมาด่าผมอีก ผมจัดหนักแน่"

คลีโอขู่เอาไว้ ส่วนแพรไพลินก็ยืนพูดอะไรไม่ออก ทำท่าจะเดินหนีออกจากห้อง แต่ยังไม่ทันได้ก้าว ก็ถูกคลีโอกระชากตัวเข้ามาหา

"เงียบทำไมละคุณหมอ ด่าผมสิ"

คลีโอเริ่มไม่พอใจอีกครา ที่แพรไพลินไม่ยอมพูดหาเขา เอาแต่จับปากปิดเงียบอยู่ได้

"เลว"

พูดเพียงเท่านี้แพรไพลินก็สะบัดแขนแล้ววิ่งออกไป   หัวใจของเธอพลางนึกถึงจูบแรกในอดีต เมื่อตอนเธอห้าขวบ เธอไปรู้จักกับเด็กชายคนนึง  อายุเขาห่างกับเธอประมาณห้าปี ตอนนั้นมีเหตุการณ์บางอย่างทำให้เขาเข้ามาจูบเธอ แต่แล้วเขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย เธอไม่สามารถตามหาเขาได้เลย เพราะเธอไม่รู้แม้กระทั่งชื่อ เเต่เขาก็ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น ตอนนี้เธออยากจะโกรธคลีโอมากกว่า แต่เธอโกรธไม่ลง เพราะรสจูบของอิตาซุปตาร์ดังมันเหมือนจูบสูบวิญญาณของเธอไป

ด้านคลีโอที่นั่งกระวนกระวายอยู่ในห้อง ต่างคิดในใจต่างๆนานา ทำไมเธอถึงด่าเขาแค่นั้น  แถมยังนิ่งอีก หรือเธอจะโกรธเขา แล้วทำไมเขาต้องสนใจยัยคุณหมอปากร้ายนั่นด้วย ในใจพลันคิดต่างๆนานาๆ แต่ตาก็เหลือบไปเห็นล็อกเก็ตเส้นหนึ่งวางอยู่ที่พื้น