ตอนที่2(เคนโซคิณภพ)

เคนโซ คิณภพ….

พรึบ

ตุ๊บ

“ไอ้สัส…ถุย!”ผมสบถคำด่าพร้อมกับถุยน้ำลายลงไปบนร่างของเด็กช่างกลต่างสถาบันกับผมที่มันสวมใส่ช็อปสีน้ำเงินเข้มส่วนผมสวมใส่ชุดช็อปสีแดงออกเลือดหมูนิดๆ

ตุ๊บ

“อึก!”เสียงสะอึกสุดท้ายก่อนที่ร่างของมันจะนอนแน่นิ่งหมดสติไป ผมก็กระตุกรอยยิ้มที่มุมปากและหันหลังเดินออกมาจากซอกตึกร้างเก่าๆที่อยู่ในตัวของตลาดนัดที่ใกล้วิทยาลัยของผม ผมเอามือปัดเสื้อช็อปและเดินผิวปากกลับไปคร่อมรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์500ccคันใหญ่สีดำสลับสีน้ำเงินของผมพร้อมกับสตาร์ทรถและบิดออกมาจากที่แห่งนั้นมุ่งหน้าไปยังวิทยาลัยของผมเพื่อจะเข้าเรียน

พรึบ

ผมจอดรถของผมในที่จอดรถประจำก็พบกับเพื่อนๆในแก๊งของผมที่มันกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะประจำของพวกเรา

“เห้ย…ไอ้เคน”เสียงตะโกนทักทายผมดังมาจากเพื่อนๆของผมทันทีที่พวกมันเห็นผม ผมก็ยักคิ้วและยกมือทักทายพวกมันกลับไปก่อนจะเดินตรงดิ่งไปหาพวกมัน

“ได้ข่าวว่าไอ้ครามยกพวกไปตีมึงเหรอวะ..”

“ที่ไปยุ่งยามกับเด็กมัน?”ไอ้ธารเพื่อนหนึ่งในห้าของผมเอ่ยขึ้น ไอ้ครามที่พวกมันถามถึงก็คือคนที่ผมเพิ่งจะกระทืบมันเสร็จก่อนที่จะมาวิทยาลัยนี่แหละครับ

“อืม…”ผมตอบมันสั้นๆก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งและหยิบบุหรี่ไฟฟ้าที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อช็อปของผมมาสูบอย่างสบายใจเชิปโดยไม่สนใจว่าจะถึงเวลาเข้าเรียนแล้วหรือยัง

“แล้วเป็นไง…”ไอ้คิวเอ่ยถามผมกลับมาด้วยสีหน้าอย่างอยากรู้อยากเห็นของมัน ผมก็แสยะยิ้ม

“พวกมึงก็เตรียมคนให้พร้อมเย็นนี้…”ผมบอกแค่นั้นเพื่อนๆผมต่างรู้ดีว่าทำไม เพราะผมกระทืบไอ้ครามเละขนาดนั้น เพื่อนๆมันก็คงจะรวมตัวมาดักรอตีพวกผมเพื่อแก้แค้นให้เพื่อนมันอยู่แล้ว

“แต่คืนนี้…พวกมึงคงไม่ลืมปาตี้ใช่เปล่าว่ะ?”

“ปาตี้อะไรว่ะ?”ผมขมวดคิ้วงุนงงเอ่ยถามเพื่อนผมกลับไป พวกมันก็หันไปมองหน้ากันอย่างมีเลศนัยก่อนจะหันมายิ้มให้ผม

“ก็ปาตี้บิกีนี่ของสาวๆปีหนึ่งยังไงล่ะว่ะ”ไอ้โก้เอ่ยขึ้นทำให้ผมถึงกับพยักหน้าเข้าใจปีหนึ่งที่พวกมันพูดถึงคือรุ่นน้องของผม ที่อยู่วิทยาลัยเดียวกันแต่พวกผมอยู่ปีสองซึ่งเป็นปีสุดท้ายก่อนจะไปต่อมหาลัยน่ะ

“คืนนี้กูจะต้องสอยน้องน้ำใสให้ได้เลยว่ะ”

“ของกูตั้งหากไอ้สัสโก้!”

“ของกูโว้ย!!”

“ระดับดาววิทยาลัยเลยนะเว้ย!”ผมก็ส่ายศีรษะพร้อมกับพ่นควันบุหรี่ลอยขึ้นเหนือหัวของผมก่อนจะแสยะยิ้มเมื่อนึกถึงเรือนร่างของน้องน้ำใสที่เพื่อนๆผมพูดถึงกัน หึๆเธอต้องเป็นของผมตั้งหากล่ะครับ

ตึกๆๆๆ

“พี่เคนโซคะ^_^”เสียงหวานใสดังขึ้นทำให้เสียงของเพื่อนๆผมที่มันเถียงกันอยู่ต้องหยุดชะงักลงและหันไปมองต้นเสียงของเจ้าของเสียงหวานและเจ้าของตัวเล็กน่ารักผมยาวสยายที่ยืนยิ้มหวานให้ผมอยู่

“น้องมีนา^_^”ผมยิ้มละมุนก่อนจะเอ่ยเรียกชื่อของเจ้าของใบหน้าหวานสวยไปก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะและเดินตรงดิ่งไปหาเธออย่างรวดเร็ว

“ไอ้สัสเคน…พอแฟนมาทิ้งพวกกูทันที!”

“น้องมีนาครับบบบบ”เสียงของเพื่อนๆผมเอ่ยแซวผมและมีนาแฟนของผมที่เธอเพิ่งจะอยู่ ปวช.ปีสามผมเดินไปหาเธอและพร้อมกับยื่นมือไปจับปลายผมด้านหน้าของเธอให้ไปทัดหูเธอเพื่อผมจะได้มองโครงหน้าสวยหวานของเธอได้อย่างชัดเจนขึ้น

“พี่เคนโซทานข้าวหรือยังคะ?”

“ยังเลยครับ….หิวมากเลย^_^”

“แล้วน้องมีนาล่ะครับ…ทานอะไรมารึยัง?”

“ยังเลยค่ะ…พอดีอาจารย์เพิ่งจะปล่อยให้พัก^_^”

“งั้นดีเลยครับ…เราไปหาอะไรอร่อยๆทานกันไหมครับ^_^”ผมเอ่ยเชื้อชวนมีนา เธอก็ยิ้มหวานให้ผมอย่างเขินอายแต่ก็ยอมพยักหน้ารับคำผม ผมก็ยิ้มให้เธอ

“เดี๋ยวกูมานะ…พามีนาไปกินข้าวก่อน..”ผมหันไปตะโกนบอกเพื่อนๆผม พวกมันก็ทำหน้าพะอืดพะอมล้อเลียนผม ผมก็ยกนิ้วกลางให้มันไปก่อนจะหันมาโอบเอวมีนาและเดินออกไปจากตรงนี้ สถานที่ผมกับมีนาจะไปนั้นคือร้านคาเฟ่หรูหน้าวิทยาลัยของเราน่ะครับ

หนึ่งชั่วโมงต่อมา…

คาเฟ่W หน้าวิทยาลัย E

พรึบ

“อิ่มหรือยังครับ?”ผมเอ่ยถามมีนาไปในขณะที่มองไปยังจานเค้กของเธอที่ตอนนี้หมดเกลี้ยงไปแล้วด้วยฝีมือของผมเองแหละ

“อะอิ่มแล้วค่ะ…”เธอตอบผมมาด้วยน้ำเสียงกระตุกๆสีหน้าของเธอไม่ค่อยสู้ดีนัก เธอคงจะรับไม่ได้กับนิสัยที่ผมทำสินะ ผมก็แค่ทำเหมือนไม่เคยได้กินของพวกนี้โดยการกินเค้กในจานของผมอย่างรวดเร็วและไปแย่งของเธอกินต่อน่ะสิครับ

“งั้นคิดเงินเลยเนอะ”

“ค่ะ…ได้ค่ะ”มีนารับคำผมและยิ้มบางๆให้ผม ผมก็ยิ้มให้เธอและหันไปมองยังเคาน์เตอร์ที่มีพนักงานยืนประจำที่อยู่

“น้องครับ…”

“คะ?”

“คิดเงินด้วยครับ”ผมเอ่ยออกไปอย่างสุภาพน้องพนักงานผู้หญิงก็ยิ้มรับคำผมก่อนจะเดินออกจากเคาน์เตอร์มุ่งตรงมายังโต๊ะของผม ร้านนี้เป็นร้านคาเฟ่ที่ถูกตกแต่งไว้ด้วยสีธรรมชาติน่านั่งและมีสถานที่วิวให้นักศึกษาและนักเรียนจากวิทยาลัยมาถ่ายรูปกันเลยทำให้ร้านนี้มีคนค่อนข้างเยอะน่ะ

“เค้กสองก้อน…น้ำสองแก้ว..รวมเป็นเงินทั้งหมด”

“สองร้อยบาทค่ะ^_^”พนักงานคิดคำนวณและเอ่ยบอกผม ผมก็ยิ้มให้เธอและหันกลับมามองหน้ามีนา ที่เธอเองยังคงไม่รู้ชะตากรรมสินะ ว่าค่าเค้กมื้อนี้ เธอจะต้องเป็นคนจ่ายน่ะ

“คะ?”มีนามองหน้าผมที่เอาแต่จ้องหน้าเธอ เธอก็กระพริบตาปริบๆมองหน้าผมสลับกับมองหน้าพนักงานคิดเงิน

“ทะเท่าไหร่นะคะ…?”

“สองร้อยบาทค่ะ…^_^”

“อ้อค่ะ…”

พรึบ

“นี่ค่ะ…”มีนาหยิบธนบัตรสองร้อยบาทออกมาจากกระเป๋าตังค์ของเธอและวางมันลงไปบนถาดใส่เงินที่พนักงานร้านยื่นมาให้เธอ

“ขอบคุณนะคะ…โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ^_^”

“ค่ะ…”มีนาเอ่ยรับคำเชื้อเชิญจากพนักงาน

“ครับเค้กอร่อยมากเลยครับ^_^”ผมก็ยิ้มหวานให้พนักงานก่อนจะเอ่ยชมความอร่อยของเค้กไป เธอก็ยิ้มแหยๆให้ผมก่อนจะก้มหัวและเดินออกไปจากตรงนี้ ผมจึงหันกลับมามองหน้ามีนาต่อ

“ไปหรือยังคะ?”ผมเอ่ยถามมีนาไปพลางก้มมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองไปด้วย

“อ้อค่ะๆๆไปค่ะ…”มีนาตอบผมเสียงกระตุกก่อนจะลุกขึ้นยืนและหยิบกระเป๋าสะพายไหล่ของเธอขึ้นมาสะพายและเดินมาหาผม ผมก็ยิ้มให้เธอก่อนจะโอบเอวเธอและเดินออกมาจากร้านคาเฟ่แห่งนี้ มุ่งหน้าตรงกลับวิทยาลัย โดยการเดินเป็นระยะทางหนึ่งกิโลเมตร เป็นแฟนผมก็ต้องลำบากแบบนี้แหละครับ เลี้ยงข้าวผมแถมต้องเดินตากแดดไม่มีรถแอร์เย็นๆหรูๆให้นั่งหรอก

สวัสดีครับ ผมชื่อเคนโซ เรียกสั้นๆว่าเคนก็ได้ ผมเป็นคนจนไม่สิ แค่อยากลองเป็นคนจนน่ะ ผมหล่อแต่ผมไม่รวย สาวๆที่เข้ามาหาผม เพราะหน้าตาผมแค่นั้นแหละครับ โชคดีที่เกิดมามีเบ้าหน้าดี เมื่อก่อนผมก็ไม่ได้คบใครทีละหลายๆคนแบบนี้หรอกครับ แต่เป็นเพราะความผิดหวังทำให้ผมประชดชีวิตตัวเองด้วยการทำตัวเป็น เพลย์บอยแบบทุกวันนี้….เพิ่มเติมคือเป็นเพลย์บอยที่ไม่ได้รวยน่ะครับ^_^