ตอนที่ 2

นิ่งราวกับถูกสะกดเพราะยังตกอยู่ในภวังค์คิดเรื่องคำพูดของนายท่านที่เคยประกาศเอาไว้

“เอ่อ… คุณโมรา คุณได้ยินผมใช่ไหมครับ”

ทนายไพศาลคงเห็นว่าฉันเงียบไปนานจึงรีบถาม

“ค่ะ… ได้ยินค่ะ… ”

ฉันสะดุ้ง รีบตอบอึกอัก

“ถ้างั้นเจอกันเช้าวันเสาร์ที่บ้านของนายท่านเดโชนะครับ… ”

ทนายไพศาลสรุป หลังจากได้พูดคุยกันต่อมาอีกครู่สั้น

“ค่ะ… ”

ฉันรับคำไม่เต็มปากนัก… บอกตรงๆ ว่าในใจนึกกลัวความคิดของนายท่าน

คิดแล้วอดหวั่นใจไม่ได้ เพราะฉันรู้ว่าจิตใจของนายท่านเดโชนั้นลุ่มลึกเกินจะคาดเดา

ฉันรู้ดีว่าเขาเหมือนคนป่วยที่ไม่มีวันจะยอมรับว่าตัวเองป่วย พฤติกรรมที่แผงเร้นอยู่ภายในจิตใจของเขาล้วนมืดดำกักขฬะเกินกว่าจะคาดเดาได้

และวันนี้ฉันจำต้องกลับไปที่คฤหาสน์หลังใหญ่… คฤหาสน์ที่ฉันเคยหนีออกมาเมื่อสามปีก่อน

ย้อนไปเมื่อสามปีที่แล้ว

เหตุการณ์เกิดขึ้นในวันเกิดครบรอบอายุห้าสิบปีของนายท่าน เขาจัดงานเลี้ยงเล็กๆ ภายในห้องรับแขกที่มีเพียงแค่ฉันกับลุงคนสวนและคนขับรถในห้อง

“ทำไมหนูต้องแต่งตัวแบบนี้… ”

วันนี้อายุของฉันเกินสิบแปดปีแล้ว นายท่านเดโชขอตัวฉันมาจากบ้านเด็กกำพร้าเพื่ออุปการะตั้งแต่ตอนที่ฉันอายุสิบสามปี และวันนี้เขากำลังจะประกาศความเป็นสามีฉันต่อหน้าทุกคนในบ้าน

“นี่หนูจะต้องเป็นเมียนายท่านใช่ไหม”

ฉันถามป้าพรซึ่งเป็นแม่ครัวและแม่บ้านทำงานรับใช้อยู่ในบ้านหลังนี้มาหลายปี

“ใช่จ้ะ… ”

ป้าพรตอบตามตรง…

ในวันที่ความจริงได้ถูกเฉลยออกมาแล้วว่านายท่านหวังอะไรในตัวฉัน

หลังจากรับเอาตัวฉันมาเลี้ยงดูและส่งไปเรียนที่โรงเรียนประจำจนกระทั่งฉันเรียนจบชั้นมัธยมปลาย นายท่านก็ให้คนไปรับตัวฉันกลับมาอยู่ที่บ้านหลังนี้

“ไม่จริงใช่ไหม… ”

ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ ไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าจากนี้ต่อไปโชคชะตาจะเล่นตลกอะไรกับชีวิตของหล่อน

“ไม่ต้องกลัวนะ… แค่อย่าดื้อกับนายท่านหนูก็จะอยู่ในบ้านหลังนี้ได้อย่างสุขสบายไปทั้งชาติ”

ป้าพรปลอบใจฉันอย่างคนที่รู้จักนายท่านเป็นอย่างดี

“แล้วทำไมหนูต้องใส่ชุดนี้… ”

ฉันจ้องมองภาพสะท้อนของตัวเองในบานกระจกเงาตรงหน้า ป้าพรเอาริบบิ้นสีชมพูเส้นใหญ่มาผูกรอบเอวฉัน ทำราวกับว่าฉันคือของขวัญในวันเกิดของนายท่าน

“เป็นคำสั่งของนายท่าน… นายท่านชอบแบบนี้ ป้าจึงต้องทำแบบนี้ อันที่จริงหนูใส่ชุดนี้แล้วสวยมาก สวยเหลือเกิน”

ป้าพรกวาดสายตามองเรือนร่างของฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า สาเหตุที่หล่อนยังอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้นานก็เพราะยอมทำตามคำสั่งของนายท่านทุกอย่างไม่เคยขัด

“บ้าเอ๊ย… ทำไมชุดมันโป๊ขนาดนี้”

ฉันแอบสบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย เพราะฉันต้องสวมแค่เสื้อซับในสีแดงยาวลงมาแค่ต้นขา เนื้อผ้าพลิ้วบางซีทรู บางมากจนมองทะลุเข้ามาถึงเนื้อใน เป็นชุดที่ทำให้คนมองเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งทั้งบนและล่างอย่างชัดเจน

“เถอะน่ะ… คืนนี้ถึงเวลาแล้วที่หนูจะต้องตอบแทนนายท่าน… ”

ถึงขั้นนี้แล้ว ป้าพรจึงกล่าวอย่างตรงไปตรงมาให้รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉัน

“ตลอดสามปีที่เลี้ยงดูหนูมาที่แท้ก็เพราะนายท่านหวังในตัวหนู… ”

ฉันกล่าวถึงผู้มีพระคุณด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปจากที่เคยศรัทธาชื่นชม แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นความผิดหวังเข้ามาแทนที่

“หนูจ๋าอย่าคิดมาก… ทำทุกอย่างให้ง่ายเข้าไว้แล้วหนูจะอยู่ที่นี่ได้อย่างสุขสบายไปทั้งชาติ”

ป้าพรพูดคำเดิม…

ก่อนจะพาฉันเดินเข้ามาในห้องรับแขกซึ่งเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงวันเกิดของนายท่านเดโช

และในทันทีที่ฉันก้าวเข้ามาในห้อง สายตาของทุกคนก็จับจ้องมองมาที่ฉันราวกับสัตว์นักล่ากระหายเหยื่อ

“งาม… งดงามเหลือเกินแม้ตุ๊กตาบาร์บี้ของฉัน”