ตอนที่ 1

ข-ย่-ม-ลำ สามลุง

ผู้เขียน กาสะลอง

ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือ

หรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ

เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของหนังสือเท่านั้น

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น

ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล

และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา

อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ

……….

นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนา

ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์

ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง

ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง

*เราเตือนท่านแล้ว*

ข-ย่-ม-ลำ

สามลุง

กรุงเทพมหานคร มกราคม 2565

ภายในออฟฟิศของบริษัทส่งออกแห่งหนึ่งย่านสมุทรปารการ

“โม… มีจดหมายของเธอจ้ะ”

‘แต๋ว’ สาวใหญ่ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมงานที่ฉันสนิทที่สุดในออฟฟิศแห่งนี้ เดินมาที่โต๊ะของฉัน หล่อนเรียกชื่อฉันว่า ‘โม’ ด้วยความเคยชิน ชื่อจริงของฉันคือ ‘โมรา’

“นี่ไง… ”

แต๋ววางซองจดหมายสีขาวลงตรงหน้า

“จดหมายอะไร… ”

หัวคิ้วของฉันชิดเข้าหากันด้วยความสงสัย สายตาจับจ้องอยู่ที่ตัวหนังสือที่มุมซ้ายของซองสีขาว จึงรู้ว่าจดหมายฉบับนี้ถูกส่งมาจากบริษัทกฎหมายแห่งหนึ่ง

“ดูเหมือนจดหมายทวงหนี้… แต่ฉันก็ไม่เคยเบี้ยวหนี้ใครนะ… ”

แม้ทุกวันนี้เงินเดือนที่ได้รับในแต่ละเดือนนั้นน้อยนิดจนแทบชักหน้าไม่ถึงหลัง

แต่ฉันก็พยายามจัดสรรรายได้เอามาใช้หนี้ไม่ขาด ฉันจึงมั่นใจว่าไม่ใช่จดหมายทวงนี้ หรืออาจจะเป็นการเข้าใจผิด

ฉันค่อยๆ แกะซองจดหมายออกมาอ่าน ข้อความข้างในมีเพียงสั้นๆ ระบุชื่อและนามสกุลของฉันเอาไว้ชัดเจนไม่ผิดเพี้ยน

ข้อความข้างในอ่านได้ใจความว่าฉันคือผู้ได้รับมรดกตามพินัยกรรมพร้อมกับหมายเลขโทรศัพท์สำหรับสอบถามรายละเอียดที่มาของจดหมาย

“บ้าเอ๊ย… คงมีใครสักคนเล่นตลก… ”

ฉันสบถเบาๆ กับตัวเอง เพราะไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเป็นความจริง

ความสงสัยเร่งเร้าให้ฉันคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมากด โทรไปยังหมายเลขที่ให้ไว้สำหรับติดต่อ

“สวัสดีค่ะ… ฉันเพิ่งได้รับจดหมายบอกให้ติดต่อกลับมาที่เบอร์นี้… ”

ฉันกรอกเสียงไปยังปลายสาย

“สวัสดีครับคุณโมรา ผมทนาย ‘ไพศาล’ ครับ ผมเป็นผู้รับมอบหมายให้ดูแลพินัยกรรมของนายท่าน ‘เดโช’ ซึ่งพินัยกรรมนี้เกี่ยวข้องกับคุณโดยตรง”

ชื่อของนายท่าน ‘เดโช’ ที่ได้ยินชัดเจนเต็มสองหู สะกิดใจของฉันเข้าอย่างจัง

แม้หลายปีผ่านมาแล้ว แต่ฉันไม่เคยลืมผู้ชายคนนี้ ไม่เคยลืมเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันตัดสินใจหนีออกมาจากบ้านที่ใหญ่โตราวกับคฤหาสน์หลังนั้น

“อย่าบอกนะคะว่าฉันคือผู้ได้รับมรดก… ”

ฉันกล่าวทั้งเสียงหัวเราะที่เจือไว้ด้วยอาการเย้ยหยันชะตาชีวิต เพราะคิดว่ายังไงเรื่องนี้ก็ไม่มีวันจะเป็นความจริง แต่สิ่งที่ตอบกลับมาจากปากของทนายกลับทำให้ฉันอึ้ง

“ใช่ครับ… คุณคือคนที่มีสิทธิ์ในมรดกของนายท่านเดโช”

“อะไรนะ… ”

ฉันตกใจ ถ้าเป็นแบบนี้แสดงว่าอีตาแก่โรคจิตนั่นคงกำลังคิดเล่นเกมพิเรนทร์อะไรสักอย่างกับชีวิตของฉัน

“ผมจะเปิดพินัยกรรมในวันเสาร์ที่จะถึงนี้ซึ่งเป็นวันเกิดของนายท่านเดโช และคุณโมราจะต้องมาร่วมรับฟังการอ่านพินัยกรรมของผมในฐานะที่คุณคือผู้ถูกรับเลือกให้ได้รับมรดกของนายท่าน… ”

สิ่งที่ได้รู้จากปากของทนาย…

ทำเอาฉันอึ้ง ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเป็นจริง ซึ่งฉันรู้ดีว่าคำว่า ‘ผู้ถูกรับเลือกให้ได้รับมรดก’

แล้วจู่ๆ คำพูดของนายท่านเดโชเมื่อสามปีก่อนก็แผดเข้ามาในหูของฉันเหมือนกับฝันร้ายที่ยังตามหลอกหลอนเรื่อยมา

‘สักวันฉันจะทำให้เธอต้องกลับมาที่บ้านหลังนี้อีก… วันนี้เธออาจจะหนีเงื้อมมือฉันไปได้ แต่เธอไม่อาจหนีชะตากรรมได้พ้น ชะตากรรมที่ฉันจะเป็นผู้กำหนดให้เธอเอง…’

ฉันนิ่งงันไปชั่วขณะ…