บทที่ 5 ปฏิเสธ

บทที่ 5

ปฏิเสธ

ถูกปฏิเสธอย่างไม่ไว้หน้า หูซู่อิงย่อมโกรธจัด แต่เพื่อผลประโยชน์ในอนาคต นางจำต้องฝืนกลั้นแสร้งแสดงเหมือนว่าตนนั้นใจกว้าง

“หลี่หงหลินก็แค่เด็กแสนงอนคนหนึ่ง ประเดี๋ยวก็คิดได้ เฝิงเจี้ยนลูกข้า ดีกับนางขนาดนี้ ข้าไม่เชื่อหรอกว่านางจะไม่สนใจจริงๆ ประเดี๋ยวหายงอนเมื่อไรนางก็กลับมาตามก้นลูกเจี้ยนของข้าต้อยๆ เหมือนเดิมนั่นแหละ”

หูซ่อิงกล่าวกับพ่อบ้านเพ่ยอย่างมั่นใจ หลังอีกฝ่ายกลับมารายงานพร้อมนำกล่องเครื่องประดับมาคืน

“ฮูหยินจะทำอย่างไรต่อ ให้บ่าวส่งคนไปสั่งสอนคุณหนูหลี่จอมอวดดีดีหรือไม่”

หูซู่อิงเบ้ปาก ใจจริงก็อยากทำเช่นนั้น แต่ถ้าลงมือกับหลี่หงหลินแล้วคนหมู่มากรู้เข้า จะคิดว่านางรังแกเด็ก นั่นไม่เป็นผลดีสำหรับตระกูลเฝิง

“นิสัยของสตรี พอดื้อรั้นขึ้นมา หากไม่ทำเพื่อเรียกร้องความสนใจ ก็ไม่มีเหตุผลอื่นแล้ว หลี่หงหลินคงกำลังน้อยใจที่อาเจี้ยนลูกข้านัดเจอกับเฉียวฮวาจู เอาไว้ให้หลี่หงหลินใจเย็นลงก่อน ทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ตอนนี้ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น”

“บ่าวทราบแล้ว”

“ว่าแต่ เรื่องที่ท่านปู่เฝิงซื่อเจรจากับหลี่กุ้ยเฟยถึงไหนแล้ว ทางนั้นส่งข่าวมาหรือยัง”

ตระกูลเฝิงเป็นขุนนางรับใช้วังหลวงมาหลายรุ่น เฝิงซื่อคือท่านปู่ของเฝิงเจี้ยน เป็นหนึ่งในสามขุนนางใหญ่ที่ทำหน้าที่เป็นราชครูให้กับองค์รัชทายาท หลี่กุ้ยเฟยต้องการดึงราชครูเฝิงซื่อมาเป็นคนของนาง ส่วนเฝิงซื่อละโมบโลภมากต้องการทรัพย์สินจากตระกูลหลี่ ทั้งคู่จึงร่วมมือ

“จดหมายเพิ่งถูกส่งไปที่เมืองหลวงไม่ถึงสามวัน คาดว่าอีกไม่นาน ราชครูเฝิงซื่อน่าจะตอบกลับมาขอรับ”

หูซู่อิงพยักหน้าทีหนึ่ง แล้วโบกมือให้กับพ่อบ้านเพ่ย

หลังจากพ่อบ้านเพ่ยออกไปแล้ว แววตาของหูซู่อิงแปรเปลี่ยนเป็นอาฆาต “นางตัวดีหลี่หงหลิน ตบแต่งกับลูกเจี้ยนของข้าเมื่อไร อย่าหวังว่าจะอยู่อย่างสงบสุขเลย!”

ล่วงเข้าสู่วันที่ห้า หลังจากหลี่หงหลินไล่พ่อบ้านเพ่ยกลับไปในวันนั้น วันเวลาดำเนินต่อไปอย่างเงียบสงบ เฝิงเจี้ยนและมารดาของเขาไม่ได้พยายามตอแยหลี่หงหลิน หากกระนั้น นางรู้ดี ความเงียบนี้ไม่ต่างกับคลื่นลูกใหญ่ที่กำลังก่อตัว

“หงหลิน”

เช้าวันหนึ่ง ระหว่างหลี่หงหลินกำลังจะออกจากคฤหาสน์ หลี่อันเล่อเรียกรั้งนางด้วยสีหน้ากังวล

“ท่านพ่อ มีอะไรหรือเจ้าคะ”

หลี่อันเล่อถอนหายใจเบาๆ ทีหนึ่ง หลี่หงหลินเห็นอย่างนั้นก็ถึงกับขมวดคิ้ว

“ท่านพ่อกำลังกลุ้มใจเรื่องอะไรหรือ”

แม้จะเดาได้อยู่แล้ว หากหลี่หงหลินก็แค่ลองหยั่งเชิงถาม

“เจียวเมิ่ง ไม่สิ หลี่กุ้ยเฟยต้องการให้เจ้าหมั้นหมายกับเฝิงเจี้ยน เห็นว่าเจรจากับราชครูเฝิงซื่อเรียบร้อยแล้ว และพวกเขาทั้งคู่ต่างก็เห็นดีเห็นงาม แต่ว่า...ถึงเจ้าจะชอบเฝิงเจี้ยน พ่อก็ต้องถามความเห็นจากเจ้าก่อน เจ้าอยากหมั้นกับเฝิงเจี้ยนหรือไม่”

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง

เฝิงซื่อคนนี้มีนิสัยโลภมาก เป็นถึงราชครูขององค์รัชทายาท แต่กลับไม่รู้จักความพอดี

หลี่กุ้ยเฟยมองเห็นธาตุแท้ของเฝิงซื่อตรงจุดนี้ จึงเสนอทรัพย์สินแลกกับการโค่นล้มรัชทายาท

เฝิงซื่อตอบรับข้อเสนอของหลี่กุ้ยเฟย แต่นั่นเป็นเพียงฉากหน้าเท่านั้น เพราะแท้จริงแล้ว เฝิงซื่อถูกอ๋องฉี เซวียนฟานฉีซื้อตัวตั้งแต่แรก

หากเป็นเมื่อชาติก่อนหลี่หงหลินคงยินดี รีบตอบรับการหมั้น แต่มีหลายชีวิตที่ต้องตายด้วยน้ำมือของคนตระกูลเฝิง ครานี้ นางจึงตั้งใจว่าจะไม่ทำผิดซ้ำสองอีกแล้ว

“ท่านพ่อเจ้าคะ หากข้าปฏิเสธการหมั้น จะเป็นการทำให้ท่านพ่อเดือดร้อนหรือไม่” หลี่หงหลินเอ่ยถาม สีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด

หลี่อันเล่อส่ายหน้าแล้วตอบ “หงหลินลูกพ่อ การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ที่สุดในชีวิต อยากปฏิเสธนั่นก็เป็นสิทธิ์ของเจ้า แต่ถ้าหลี่กุ้ยเฟยรั้นยังจะบังคับเจ้าให้ได้ ตอนนั้นพ่อจะออกหน้าแทนเจ้าเอง”

“ท่านพ่อ...”

หลี่หงหลินเศร้าใจเมื่อคิดว่าการปฏิเสธของนางจะทำให้ท่านพ่อเดือดร้อน แต่ถึงอย่างนั้นนางก็ไม่ได้รู้สึกผิด กลับกัน หากตอบรับความต้องการของหลี่กุ้ยเฟยแล้วทำให้บ้านของตนต้องพังพินาศ นั่นแหละเรียกว่าน่าผิดหวังแท้จริง

“ความรู้สึกของเจ้าสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด อย่าได้กังวลไปเลย” หลี่อันเล่อย้ำ

“ขอบคุณท่านพ่อเจ้าค่ะ”

จบคำพูด ความเงียบงันเข้าแทนที่

หลี่หงหลินโผกอดบิดาด้วยความซาบซึ้ง

การปฏิเสธของหลี่หงหลินไม่ต่างอะไรกับการท้าทายอำนาจของหลี่กุ้ยเฟย แน่นอนว่า ในอนาคตจะต้องมีเรื่องยุ่งยากตามมา ทว่าขณะเดียวกัน หลี่กุ้ยเฟยก็ไม่กล้าล้ำเส้น

หนึ่ง ตระกูลหลี่สาขาเมืองเจียงไฉ่ร่ำรวยได้เพราะหลี่อันเล่อ

สอง ลายผ้าอันเป็นเอกลักษณ์ ไม่มีที่ใดเลียนแบบได้ล้วนมาจากฝีมือของหลี่หงหลิน

สองพ่อลูกมีทักษะการค้า สร้างกำไรให้กับตระกูลหลี่ไม่น้อย สำคัญกว่าเรื่องเงินทอง ท่านปู่และท่านลุงที่อยู่เมืองหลวงให้ความสำคัญกับสายเลือด ถึงจะเป็นหลี่กุ้ยเฟยก็ไม่ยอมให้มารังแก

“หงหลินของพ่อ ในที่สุด เจ้าก็โตพอจะรู้ว่าใครคู่ควรหรือไม่คู่ควรกับเจ้า” หลี่อันเล่อกล่าวด้วยรอยยิ้มเหมือนว่ากำลังโล่งใจ

เฝิงเจี้ยนไม่ใช่คนดีเด่อะไร เป็นผู้ชายที่ชอบคนตีสองหน้า แต่เพราะหลี่หงหลินชอบผู้ชายคนนั้นมาก เขาจึงไม่ได้ขัดขวาง และคอยดูอยู่ห่างๆ

ไม่รู้เป็นมาอย่างไร จู่ๆ หลี่หงหลินก็นำของของเฝิงเจี้ยนไปคืนทั้งหมด หนำซ้ำยังเว้นระยะห่าง

หลี่อันเล่อไม่ได้ซักไซ้ คิดว่าบุตรสาวอาจโตแล้ว และคิดได้ว่าผู้ชายคนนั้นไม่คู่ควร