ก็ไม่ได้คิดอะไร 03/2 กล้าไปหรือเปล่า

“เดี๋ยวสั่งของมากินแทนนะ กูไปจัดการคนก่อน” ศิวดลพูดหลังจากที่อาอี้เดินจากไป

“อยู่คุยกับพวกกูก่อนดีไหม มึงจะไปกดดันอะไรน้องมันนัก เรื่องนี้กูว่าอาอี้แค่ปกป้องตัวเอง” ซันพูดแบบไม่เข้าข้างใคร ถึงกล้วยหอมจะเป็นเพื่อนแต่จะให้เข้าข้างเพื่อนทั้งที่เพื่อนเป็นคนผิดมันไม่ได้ ให้หลับหูหลับตาเข้าข้างกันตลอดคงไม่เรียกว่าเพื่อน

“พวกมึงนี่ไม่เคยจำกับสิ่งที่เด็กใจแตกคนนั้นทำเลยใช่ไหม”

“คนเราทำผิดพลาดกันบ้างไม่ได้เลยหรือไงไอ้หิน พวกกูก็ทำผิดตั้งเท่าไหร่ ทีพวกกูทำผิดพลาดมึงบอกคนเราผิดพลาดได้ แต่พอเรื่องอาอี้มึงฝังใจฉิบหาย ไอ้หินกูรู้ว่ามึงรักพวกกู พวกกูก็รักมึง รักมึงมาก แล้วกูก็สงสารอาอี้ น้องมันยังเด็ก วุฒิภาวะความคิดการไตร่ตรองไม่มากพอ มันก็ต้องมีพลาดกันได้” เป็นนิกที่ออกตัวพูดช่วยอาอี้ แม้จะรู้ว่าพูดแล้วต้องโดนไอ้หินสวนกลับ

“มึงอยากโง่อีกเหรอไอ้นิก”

“พอได้แล้วไอ้หิน เลิกทะเลาะกันสักที กูกับอาอี้รู้จักกันมานานแล้ว อาอี้เป็นเหมือนน้องสาวของพริกหวาน พริกหวานพามาบ้านบ่อย ๆ พ่อแม่กูรักเอ็นดูอาอี้มาก สำหรับเรื่องไอ้นิกน้องมันอาจจะทำตัวแย่ แต่ที่กูรู้จักอาอี้ในอีกมุม อาอี้ไม่ใช่เด็กนิสัยไม่ดี”

“มึงอย่ามาแก้ตัว ถ้าดีจริงแล้วทำไมมึงไม่บอกพวกกูว่ารู้จักเด็กแก่แดดนั่น”

“ไอ้หิน มึงก็รู้ว่ากูรู้จักคนเยอะ ต้องให้กูเล่าให้ฟังทุกคนไหมว่ากูรู้จักใครบ้างวัน ๆ เจอใครนัก ส่วนเรื่องที่อาอี้ทำกับไอ้นิกกูพยายามถามแล้วแต่น้องมันไม่บอก กูก็จนปัญญา จะให้พริกช่วยก็ไม่ได้เพราะช่วงนั้นกูกับพริกทะเลาะกัน”

“มึงจะบอกว่าตอนนี้มึงกับพริกคืนดีกันแล้ว?”

“ยัง”

“ปรางว่าเราไปนั่งคุยกันดีกว่าไหมคะ ปรางคิดว่าเจี๋ยน่าจะปวดขานะคะ” เฌอปรางมองไปที่คนท้องใกล้คลอด ซึ่งดูแล้วเจี๋ยน่าจะอยากรู้อยากเห็นไม่ต่างจากเฌอปราง อยากรู้ขนาดที่ลืมว่าตัวเองยืนนานมากจนเริ่มปวดขา

“พี่ปรางพูดปุ๊บ เจี๋ยรู้สึกว่าขาชาเลยค่ะ เราไปนั่งคุยกันดีกว่าไหมคะพี่หิน” เจี๋ยรั้งไว้เพราะไม่อยากให้อาอี้ถูกต่อว่า

“ไปนั่งกันก่อนเลย พี่ขอเคลียร์ธุระแป๊บ” เมื่อพูดมาแบบนี้ใครกันจะกล้ารั้งไว้อีก บอกเพื่อน ๆ กับเมียเพื่อนแล้วก็รีบเดินออกจากห้องครัว ตรงมาที่ห้องนอนของอาอี้ คนที่เหลือจึงพากันเดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่น แม้งานจะกร่อยแต่อยู่ต่อก็ถือว่าได้ช่วยอาอี้ ถ้าพวกเขากลับเลยบางทีอาอี้อาจจะโดนศิวดลรังแก

“เจี๋ยสงสารอาอี้จังเลยค่ะ”

“ใช่ พี่หินนะบทจะใจดีก็ดีใจหาย บทจะร้ายก็ร้ายจนน่ากลัว” สไปรท์เสริม เท่าที่รู้จักพี่หินเขาเป็นคนที่จริงจังกับทุกอย่าง คิดอะไรไม่ค่อยพูดเลือกที่จะทำมากกว่าพูด เดี๋ยวนี้ก็คงจะเป็นเหมือนเดิมไม่งั้นอาอี้คงไม่ได้มาอยู่ที่นี่

“ว่าแต่อาอี้ไม่ใช่ผู้หญิงที่ทำรอยบนร่างกายพี่หินใช่ไหมคะ”

“ไม่ใช่หรอกปราง อาอี้บอกพี่ว่าแค่ปลายเล็บยังไม่แตะจะไปทำรอยบนตัวไอ้หินได้ไง”

“อาอี้กับพี่หินต่างคนต่างไม่ชอบหน้ากัน ก็คงจะจริง ไม่น่าจะมีอะไรกันได้ แล้วนี่พี่หินบอกว่าอาอี้อยู่บ้านหลังนี้มาสองเดือนแล้ว คนไม่ถูกกันอยู่บ้านหลังเดียวกันแบบนี้ถือว่าอยู่ด้วยกันได้นานนะคะ” เจี๋ยพูดพลางนั่งลงที่เก้าอี้ตัวใหญ่

“คนอย่างไอ้หินถ้าใครไม่ล้ำเส้นมัน มันก็ไม่คิดจะล้ำเส้นคนอื่น เอาจริงกูไม่คิดว่าไอ้หินจะใช้วิธีนี้เพื่อช่วยไอ้นิก แต่ก็ถือว่าไอ้หินมันทำเบากว่าที่กูคิดไว้เยอะ”

“มึงคิดอะไรไอ้ซัน”

“เอาความจริง?”

“ถ้าเอาเรื่องโกหกจะถามทำเหี้ยอะไร”

“อ่อ โทษที”

“เร็วอย่าลีลา”

“ก็ไม่มีไรมาก กูแค่คิดว่ารอยที่ไอ้หินพกมาวันนั้นเป็นเพราะอาอี้ทำไง นึกว่าไอ้หินมันเป็นพวกป่าเถื่อนจับผู้หญิงมาทรมาน ยัดเยียดความเป็นผัวให้งี้”