ลูกใคร??

หลายวันต่อมา...

"แม่ฟ่างขาน้องแป้งแต่งตัวเสร็จแล้วค่าาา^^"

"พี่ปั้นก็แต่งตัวเสร็จแล้วเหมือนกันค๊าบแม่ฟ่าง^^"

สองแสบตัวจิ๋วในวัยสามขวบวิ่งเข้ามาหาฉันที่ห้องนอนหลังจากที่ฉันบอกให้พวกแกลองใส่เสื้อผ้าเองโดยที่ไม่มีฉันคอยช่วย ฉันหันไปมองลูกทั้งสองแล้วอดขำไม่ได้เพราะแต่ละคนใส่เสื้อผ้ากลับหน้ากลับหลังกระดุมก็ติดผิดรู

"น้องแป้งเก่งมั้ยค๊าาาาาแม่ฟ่าง^^"น้องข้าวแป้งหมุนตัวโชว์ให้ฉันดูจนฉันต้องกลั้นขำเอาไว้เพราะเสื้อที่แกหยิบมาใส่มันคับจนติดกระดุมไม่ได้

"เก่งค่าาาเก่งที่สุดเลยมามะมาให้แม่จุ๊บแก้มที" ฉันก้มลงหอมแก้มลูกสาวตัวน้อยเพื่อเป็นรางวัลส่วนลูกชายก็กลัวน้อยหน้าน้องสาวฝาแฝดของตัวเองวิ่งมากอดฉันทันทีแล้วพูดน้ำเสียงอ้อนๆ ที่มักจะพูดกับฉันเป็นประจำ

"ให้รางวัลพี่ปั้นด้วยค๊าบบบบแม่ฟ่าง" น้องข้าวปั้นพูดพร้อมกับยื่นแก้มขาวๆ มาให้ฉันหอม

"ค๊าบบบบลูก^^" ฉันหอมแก้มลูกฝาแฝดทั้งสองคนไปหลายฟอดอย่างเท่าเทียมกันด้วยความรักสุดหัวใจ ทุกวันนี้ฉันมีความสุขก็เพราะมีพวกแกทั้งสองคนนี่แล่ะที่ทำให้ฉันรู้ว่าฉันมีชีวิตเพื่อใคร

อนุบาลหมีน้อย

"เป็นเด็กดีห้ามดื้อห้ามซนต้องเชื่อฟังคุณครูนะคะเด็กๆ "

"ค่าาาา"

"ค๊าบบบบ"

"งั้นแม่ไปเรียนก่อนนะครับพี่ปั้นน้องแป้ง"

"บ๊ายบายค่าาาแม่ฟ่างคนสวย^^"

"ขับรถดีๆ นะค๊าบบบบ"

"จ้าาาาาา^^" ฉันโบกมือให้ลูกๆ ทั้งสองก่อนจะมองพวกแกที่มีคุณครูประจำชั้นพาจูงมือเข้าไปข้างใน ฉันโล่งใจที่เด็กๆ ชอบที่จะมาโรงเรียนจากตอนแรกฉันกังวลเพราะกลัวพวกแกจะร้องไห้โยเยไม่อยากมาเหมือนเด็กคนอื่นๆ ที่ฉันเห็นเวลาพ่อกับแม่มาส่งจะร้องไห้เกาะพ่อเกาะแม่ไม่ยอมปล่อย นับว่าฉันโชคดีที่ลูกๆ ของฉันทั้งสองคนชอบที่จะมาเรียนพวกแกบอกว่าที่นี่คุณครูใจดีเพื่อนๆ ก็นิสัยดี ฉันเลยเบาใจเวลาที่มาส่งพวกแก จากนั้นฉันก็ขับรถไปเรียนตามปกติ อยากจะบอกว่าตั้งแต่วันรับน้องฉันแทบไม่เจอเตอร์เลยแต่ก็ดีแล้วล่ะเพราะฉันก็ไม่อยากเจอหน้าเขาเหมือนกัน และในขณะที่ฉันกำลังหยิบกระเป๋าที่เบาะหลังแขนของฉันก็ถูกดึงโดยใครบางคนที่ฉันทั้งรักทั้งเกลียดเขาก็คือพ่อของลูก ตอนนี้เรายืนใกล้กันในระยะประชิดทำให้มีนักศึกษาบางคนมองมาที่เราสองคนด้วยความอยากรู้และสงสัย

"เตอร์"

"ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ"

"แต่ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนาย ปล่อยแขนฉันเดี๋ยวนี้นะ"

"เธอกับไอ้ฟิวรู้จักกันได้ยังไง"

"อ่อ นึกว่าจะถามเรื่องอะไรที่แท้ก็เรื่องน้องชาย"

"มันไม่ใช่น้องชายฉัน" เตอร์พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเมื่อฉันบอกว่าฟิวเป็นน้องชายของเขา

"แต่ก็มีพ่อเดียวกันไม่ใช่หรือไง" ฉันพูดยั่วโมโหเขาเพราะรู้ว่าเขาไม่ยอมรับฟิวเป็นน้องชาย

"อย่ามาทำเป็นรู้ดี"

"ก็ไม่ได้อยากรู้ถ้าฟิวเขาไม่พูดให้ฟัง"

"คงสนิทกับมันมากสินะมันถึงกล้าเล่าเรื่องของมันกับแม่มันให้เธอฟัง"

"จะสนิทหรือไม่สนิทมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย"

"ฉันขอสั่งห้ามไม่ให้เธอไปยุ่งเกี่ยวกับมัน"

"มีสิทธิ์อะไรมาสั่งมาห้ามฉันกับฟิวเราเป็นเพื่อนกัน"

"สิทธิ์ของความเป็นผัวไง"

"หึ ก็แค่ผัวเก่า ผัวที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันทำไมฉันต้องเชื่อในสิ่งที่นายพูดด้วยไม่ทราบ"

"ฉันเกลียดมัน"

"เรื่องของนายสิแต่ฉันชอบเขา"

"ว่าไงนะ!! "

"ฉันบอกว่าฉันชอบฟิว นายจะทำไม"

"ข้าวฟ่าง!!!! "

"รู้ว่าชื่อข้าวฟ่างไม่ต้องย้ำ"

ฮันเตอร์...

ผมพยายามข่มความโกรธเมื่อได้ยินว่าเมียเก่าของผมพูดออกมาอย่างหน้าไม่อายว่าชอบไอ้ฟิวน้องชายนอกไส้ที่ผมไม่เคยเห็นว่ามันเป็นน้องผมเกลียดมันเกลียดแม่ของมัน เรื่องข้าวฟ่างกับไอ้ฟิวผมเพิ่งรู้เมื่อเช้านี้เองเพราะไอ้เอกมันบอกว่าตอนนี้ไอ้ฟิวมันกำลังตามจีบข้าวฟ่าง เรื่องผมกับข้าวฟ่างผมบอกกับไอ้เอกมันไปตั้งแต่วันรับน้องวันแรกก็วันที่ผมโดนข้าวฟ่างตบนั่นแล่ะผมบอกมันว่าผมกับข้าวฟ่างเคยเป็นอะไรกันเพราะมันคะยั้นคะยอถามอยู่นั่นมันสงสัยว่าทำไมผมถึงต้องไปหาเรื่องข้าวฟ่างทั้งที่เธอไม่ได้ทำผิดกฏระเบียบอะไรเลย ส่วนไอ้เรื่องเสื้อบางอะไรนั่นมันก็แค่ข้ออ้างเท่านั้นทำให้ผมต้องบอกมันไปตามความจริง พอมันรู้มันถึงกับพูดไม่ออกเพราะมันไม่คิดว่าผมกับข้าวฟ่างจะเคยคบกันเพราะตั้งแต่ผมกับมันเป็นเพื่อนกันมาจะสี่ปีผมไม่เคยคบกับใครไม่เคยให้สถานะเมียหรือแฟนกับผู้หญิงคนไหนมากกว่าคู่นอน

"ถอยไปฉันจะรีบไปเรียน" ข้าวฟ่างบอกผมให้หลีกแต่ผมไม่หลีกผมจะต้องได้คำตอบก่อนว่าเธอจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับไอ้ฟิว

"ไม่หลีกถ้าเธอยังไม่ให้คำตอบฉันว่าจะไม่ยุ่งกับไอ้ฟิว"

"นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ นายไม่มีสิทธิ์มาบงการชีวิตของฉัน"

"ก็เอาสิถ้าเธอยังไม่ยอมทำตามที่ฉันสั่งฉันจะบอกมันเองว่าเธอเคยเป็นเมียของฉันมาก่อนดูซิว่ามันจะยังอยากจีบเธออยู่ไหมมันยังจะกล้าผู้หญิงที่ฉันเคยเอามาก่อนหรือเปล่า"

"คนเลว"

"ฉันเลวมานานแล้วเธอไม่รู้หรือไง ว่าไงจะเอายังไง" ผมยื่นคำขาดแต่ดูเหมือนข้าวฟ่างจะยังดื้อไม่สนใจคำขู่ของผม

"ก็ไม่เอาไงเพราะฉันกับฟิวเราเป็นเพื่อนกันต่อให้นายไปบอกเขาอย่างที่นายพูดเขาก็ไม่สนใจหรอก เขาเป็นคนดีกว่าที่นายคิด"

"หึ เจอหน้ากันไม่ถึงอาทิตย์รู้ดีเหลือเกินนะว่ามันดีหรือไม่ดี"

"ก็คงไม่มีใครเลวมากกว่าคนแบบนายแล้วมั้งเตอร์"

"ข้าวฟ่าง!!! " ผมชักจะหมดความอดทนกับผู้หญิงตรงหน้าเต็มทนแล้ว ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เธอเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ เมื่อก่อนตอนที่ผมเข้าไปจีบข้าวฟ่างเธอน่ารักอ่อนหวานพูดอะไรก็เชื่อผมทุกอย่างแต่มาตอนนี้เวลานี้เหมือนคนละคนยังไงยังงั้น

ตี๊ดดดดดดดด ตี๊ดดดดดดดดด สักพักผมก็ได้ยินเสียงมือถือของเธอดังเธอหยิบมากดรับทันที

"ฮัลโหลค่ะ ห๊ะว่าไงนะคะ ได้ค่ะได้เดี๋ยวฟ่างจะรีบไปนะคะยังไงฝากคุณครูช่วยดูแลแกหน่อยนะคะเดี๋ยวฟ่างจะรีบไปที่โรงพยาบาล" ผมไม่รู้ว่าใครโทรมาและพูดกันเรื่องอะไรแต่ดูเหมือนข้าวฟ่างจะตกใจจนหน้าซีดเธอรีบผลักผมออกแล้วเดินอ้อมไปขึ้นรถด้วยท่าทีร้อนรน ผมมองอย่างงงๆ ผมมองข้าวฟ่างที่ตอนนี้กำลังรนเหมือนคนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเสียบกุญแจรถผิดๆ ถูกๆ สักพักน้ำตาเธอก็ไหลออกมาจนผมอดเป็นห่วงไม่ได้ผมถือวิสาสะเดินไปที่ฝั่งคนขับแล้วดึงตัวเธอลงมาแล้วพาเธออ้อมมานั่งอีกฝั่งก่อนที่ผมจะวิ่งไปตรงฝั่งคนขับ ทำให้ตอนนี้บนรถมีผมกับข้าวฟ่างที่นั่งร้องไห้อยู่ไม่พูดไม่จา

"เป็นอะไรข้าวฟ่างร้องไห้ทำไมใครเป็นอะไร"

"นาย..นายช่วยพาฉันไปที่โรงพยาบาลXXXที" เธอหันมาขอร้องผมทั้งน้ำตา

ครึ่งชั่วโมงต่อมาผมกับข้าวฟ่างก็มาถึงโรงพยาบาลเธอวิ่งลงจากรถทั้งที่รถยังจอดไม่สนิทด้วยซ้ำผมรีบหาที่จอดแล้ววิ่งตามเธอเข้าไป ผมเห็นข้าวฟ่างยืนอยู่หน้าเคาท์เตอร์กำลังพูดอะไรบางอย่างกับเจ้าหน้าที่ก่อนจะวิ่งไปที่ลิฟต์อย่างรีบร้อนผมก็รีบวิ่งตามเพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วเธอมาทำอะไรที่โรงพยาบาลนี่ ข้าวฟ่างยังเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด

"เธอใจเย็นๆ " ผมพยายามปลอบใจเธอโดยที่ยังไม่รู้ว่าเธอมาทำอะไรมาหาใครที่นี่

"จะให้ใจเย็นได้ยังไงลูก...เอ่อ.." เธอพูดคำว่าลูกแล้วเธอก็เงียบไปก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง

"ลูก?? ลูกใคร"