อดีตที่เจ็บปวด

หลายปีก่อน

ตอนนั้นฉันเรียนอยู่มอหกและอีกไม่นานก็จะเรียนจบแล้ว วันนั้นเป็นวันเกิดของฮันเตอร์ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของฉันเราเป็นแฟนกันมาตั้งแต่มอสี่จนถึงมอหกตอนนั้นเขาเข้ามาจีบฉันโดยที่ไม่ให้ใครรู้เขามาหาฉันที่ห้องสมุดเพราะฉันชอบเข้ามาอ่านหนังสือในห้องนี้เวลาพักเที่ยงเขาตามจีบฉันอยู่นานกว่าฉันจะใจอ่อนเพราะฉันรู้ว่าเขาน่ะฮอตมากมีแต่สาวๆ ทั้งรุ่นน้องรุ่นพี่ชอบเขาแต่ฉันก็ไม่เคยเห็นเขาคบกับใครหรือไปไหนมาไหนกับใครเลยเขาทำให้ฉันไว้ใจเชื่อใจจนวันนึงเขาขอฉันเป็นแฟนและด้วยความที่ฉันไม่เคยมีใครไม่เคยสนใจใครพอมาเจอเขาเข้ามาจีบมาทำให้ฉันรักทำให้ฉันไว้ใจฉันเลยตกลงยอมคบกับเขาแต่เขาขอให้เรื่องของฉันกับเขาเป็นความลับเขาให้เหตุผลว่าฉันกับเขาเรายังเรียนกันอยู่มันอาจจะดูไม่ดีถ้ามีคนรู้ว่าเราคบกันเขาบอกว่ารอให้เรียนจบก่อนเขาจะบอกกับทุกคนรวมถึงที่บ้านของเขาว่าฉันกับเขาเราเป็นอะไรกัน เราสองคนก็มีคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้ต่อกันว่าเราจะแต่งงานกันทันทีหลังจากที่เราเรียนจบแล้วเราก็จะไปเรียนต่อด้วยกันที่อเมริกา จนมาวันนึงซึ่งเป็นวันเกิดครบรอบสิบแปดปีของเขาฉันเลยอยากจะเซอไพรส์เขาโดยการไปหาเขาที่ห้องโดยที่เขาไม่รู้ว่าฉันกำลังจะไปเพราะฉันอ้างว่าฉันมีนัดกับลูกศรทั้งที่จริงแล้วฉันกะจะมาเซอร์ไพรส์เขาแต่กลับกลายเป็นว่าฉันโดนเซอไพรส์เสียเองเมื่อฉันเปิดเข้าห้องไปก็เจอเขากำลังกอดจูบอยู่กับผู้หญิงคนนึงที่ฉันรู้จักดีเพราะเธอคือเพื่อนสนิทของฉันเองสภาพของสองคนนั้นแทบไม่มีเสื้อผ้าติดตัวฉันมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกเจ็บปวดอย่างที่สุด ฉันจ้องหน้าสองคนนั้น มินนี่รีบดึงหมอนอิงมาปกปิดร่างกายเกือบเปลือยของตัวเองเอาไว้พร้อมกับหลบสายตาฉัน ส่วนคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนเป็นคนรักของฉันเขากำลังจ้องหน้าฉันอยู่เหมือนรอให้ฉันพูดอะไรออกมา

"นี่มันอะไรกันเตอร์"

"ฟ่าง คือเรา" ฉันถามเตอร์แต่นังเพื่อนสาระเลวกลับพูดแทน

"ฉันไม่ได้ถามเธอ ฉันถามเตอร์ ว่าไงเตอร์บอกฟ่างมาว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมมินกับเตอร์ถึง..."

"แล้วเธออยากได้คำตอบแบบไหนล่ะ"

"เตอร์"

"ฉันกับมินเรากำลังจะเอากัน นี่คือคำตอบของฉัน"

"เตอร์ทำแบบนี้ได้ยังไง มินเป็นเพื่อนฟ่างแล้วฟ่างก็เป็นแฟนเตอร์"

"เบื่อ"

"เบื่อ?? เตอร์เบื่ออะไร เบื่อฟ่างงั้นเหรอ"

"..........." เขาปลายตามองฉันด้วยสายที่ตาเย็นชาก่อนจะลุกออกจากโซฟาแล้วเดินผ่านหน้าฉันไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงโดยไม่สนใจอะไร

"เตอร์เบื่อฟ่างใช่ไหม" ฉันเดินมาถามเขาที่ริมระเบียงอีกครั้ง

"อืม" คำตอบของเขา คำตอบสั้นๆ คำว่าอืมคำเดียวของเขาแต่มันทำให้ฉันเจ็บไปถึงไหนต่อไหน

"ทำไมอ่ะ ฟ่างผิดอะไรทำไมเตอร์ถึงพูดว่าเบื่อฟ่าง.."

"เบื่อก็คือเบื่อไม่มีเหตุผลไปมากกว่านี้"

"แล้วกับมินนี่ล่ะ"

"มินนี่คือผู้หญิงที่ฉันต้องการในเวลานี้"

"ทำไมเตอร์พูดแบบนี้ ฮึก ฮึก ฮึก" ฉันรีบปาดน้ำตาที่ไม่รู้ว่ามันไหลออกมาตอนไหนแต่ยิ่งเช็ดน้ำตาของฉันก็ยิ่งไหลไม่หยุดยิ่งพอเจอสายตาแววตาสะใจพอใจของมินนี่คนที่ฉันคิดมาตลอดว่าคือเพื่อนแต่ตอนนี้มันไม่ใช่

"ฟ่าง เราขอโทษนะคือเรากับเตอร์เรารักกันน่ะ" มินนี่แสร้งพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิดซึ่งจริงๆ แล้วมันไม่ใช่ทำไมฉันจะดูไม่ออก

"เธอพูดออกมาได้ยังไงเธอก็รู้ว่าฉันกับเตอร์เราคบกัน"

"ฟ่างบอกกับเราว่าฟ่างคบกับเตอร์ก็จริงแต่เตอร์ไม่เคยบอกเราเลยนะว่าคบกับเธอน่ะฟ่าง" มินนี่ทำหน้าตาได้ใสซื่อมากจนฉันกำหมัดแน่นด้วยความโกรธอย่างที่ไม่เคยโกรธมาก่อนฉันมองหน้าอดีตเพื่อนด้วยความรู้สึกเจ็บปวด

"เตอร์ ฟ่างขอถามอะไรเตอร์สักข้อจะได้ไหม"

"ถามอะไร"

"เตอร์บอกฟ่างมาว่าจะเลือกใครระหว่างฟ่างกับยัยนี่" ฉันชี้ไปที่มินนี่ที่ยังนั่งกอดหมอนอิงอยู่บนโซฟาทำหน้าเศร้าจนน่าตบ

"แล้วทำไมต้องเลือกวะ"

"หมายความว่าไง"

"ก็ไม่เลือกไงเข้าใจอะไรยากวะฟ่าง"

"ถ้าเตอร์ไม่ยอมเลือกงั้นเราสองคนเลิกกัน"

"อืมก็ดี"

"ที่ผ่านมาระหว่างเรามันไม่มีความหมายกับเตอร์เลยใช่ไหม"

".................." เขาเงียบไม่ตอบเอาแต่นั่งสูบบุหรี่หันหน้าออกไปนอกหน้าต่างนั่นก็เป็นคำตอบที่ชัดเจนอยู่แล้ว มินนี่ลุกขึ้นมายืนอยู่ตรงหน้าของฉันก่อนจะกระซิบที่หูของฉันด้วยประโยคที่

"ฉันว่าเธอกลับไปเถอะนะฟ่างอยู่ไปก็เจ็บเปล่าๆ เพราะเตอร์เค้าไม่ต้องการเธอแล้วเขาเบื่อเธอแล้วเธอก็ได้ยิน^^" พูดไม่พอยังมายิ้มเยาะฉันอีกฉันอดไม่ไหวก็เลย..

เพี๊ยะ!!!! เพี๊ยะ!!! ฉันตบหน้าผู้หญิงหน้าด้านคนนั้นด้วยความโกรธไปสองทีจนมินนี่ล้มลงไปกองกับพื้น

"โอ๊ย เตอร์ มินเจ็บ ฮือออ ฟ่างทำไมเธอทำแบบนี้ ฮือออ"

"เห้ยเธอทำอะไรของเธอวะฟ่างไปตบมินทำไม!!! " เขาเดินมาประคองมินนี่แล้วหันมาตวาดฉันนั่นมันยิ่งทำให้ฉันโกรธมากขึ้นฉันเงื้อมมือแล้วตบเข้าไปที่ใบหน้าของเตอร์เต็มแรงจนเขาหน้าหันพอเขาหันกลับมาฉันก็เห็นเลือดซึมออกมาตรงมุมปากฉันยิ้มออกมาอย่างพอใจในผลงานของตัวเองก่อนจะเดินไปหยิบเค้กวันเกิดที่ฉันอุตส่าห์ตั้งใจทำเป็นครั้งแรกในชีวิตแล้วโยนมันลงพื้นตรงหน้าของเขากับมินนี่จนเค้กมันกระเด็นเลอะเต็มพื้นห้อง

" สุขสันต์วันเกิดนะเตอร์" ฉันพูดกับเขาทั้งน้ำตาก่อนจะเดินออกมาจากชีวิตของเขาและนั่นคือคำพูดสุดท้ายของฉันที่พูดกับเขา ตั้งแต่วันนั้นฉันกับเขาก็เหมือนคนที่ไม่รู้จักกัน จนผ่านมาสองเดือนฉันรู้สึกถึงความผิดปกติของร่างกายตัวเองประจำเดือนของฉันไม่มาฉันก็เลยไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจดูผลออกมาว่าฉันท้อง ตอนนั้นฉันมืดแปดด้านทำอะไรไม่ถูกเพราะยังเรียนไม่จบฉันไม่รู้จะทำยังไงเอาแต่เครียดจนกลัวว่าตัวเองจะกลายเป็นโรคซึมเศร้าเพราะอยู่ตัวคนเดียวไม่กล้าที่จะปรึกษาใครจนลูกศรรับรู้ถึงความผิดปกติของฉันเพราะตอนนั้นฉันเริ่มแพ้ท้องแล้วลูกศรคาดคั้นเอาความจริงจนฉันต้องบอกไปว่าฉันท้องกับเตอร์ตอนนั้นลูกศรบอกให้ฉันบอกให้เตอร์รับผิดชอบเพราะถึงยังไงเด็กในท้องก็เป็นลูกของเขาในตอนนั้นฉันคิดจะบอกความจริงกับเขาเรื่องลูก ฉันตัดสินใจอยู่หลายวันว่าจะบอกเขาดีไหมและในที่สุดฉันก็คิดว่าคงต้องบอก ฉันเลยนั่งรถไปหาเขาที่คอนโดแต่เขาไม่อยู่ฉันนั่งรออยู่ตรงล็อบบี้คอนโดสักพักเขาก็เดินเข้ามาพร้อมกับผู้หญิงคนนึงที่ไม่ใช่มินนี่แต่เขาไม่เห็นฉันหรอกนะเพราะฉันหลบทันฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันมาที่นี่ฉันยืนมองเขากับผู้หญิงคนนั้นกอดประคองกันเข้าไปในลิฟท์ด้วยท่าทางสนิทสนมมีกอดมีจูบมีหอมกันอย่างไม่อายสายตาใครฉันมองภาพนั้นด้วยความเจ็บปวดก่อนจะเดินออกมาทั้งน้ำตา ฉันเอามือลูบท้องตัวเองแล้วพูดกับตัวเองว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะร้องไห้และเสียใจกับผู้ชายคนนี้ ลูกของฉันฉันจะรับผิดชอบเองฉันจะเลี้ยงแกเองด้วยสองมือของฉันฉันจะเป็นทั้งพ่อแล้วก็แม่ให้กับลูก เขาจะไม่มีวันรู้เรื่องลูกเด็ดขาดและฉันก็จะทิ้งความเจ็บปวดของฉันไว้ที่นี่