ตอนที่ 3 ท่านรอง

โต๊ะอาหารตอนเย็นภายในคฤหาสน์ สามแม่ลูกกำลังนั่งทานข้าวด้วยกันอย่างมีความสุข เพราะบรรยากาศแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อย ๆ กว่าจะดึงตัวน้องชายสุดหล่อมาทานข้าวด้วยกันแบบนี้นั้นสุดแสนจะลำบากยิ่งกว่าการสร้างตึกสิบชั้นเสียอีก

“น้องชายพี่หล่อจนเป็นนายแบบได้เลยนะเนี่ย ไม่เจอกันแค่สามปี โตเป็นหนุ่มเต็มตัวเชียว” เชอร์ลีนมองน้องชายด้วยสายตาชื่นชม

“แบบนี้ก็มีสาว ๆ เพียบเลยดิ”

“ยังไม่มีใครเลยครับ แล้วคู่หมั้นพี่ไปไหน ไม่เห็นมาด้วยเลย” ชานนท์มองหน้าพี่สาวแล้วถามเสียงเรียบ ญาดามองลูกทั้งสองด้วยความภูมิใจที่ทั้งสองสวยหล่อแถมเก่งงานอีกต่างหาก เธอช่างเป็นแม่ที่โชคดีจริง ๆ ถ้าแดเนียลสามีของเธอยังอยู่คงภูมิใจลูกทั้งสองคนเป็นแน่

เชอร์ลีนทำหน้าตาหาเชื่อไม่กับคำปฏิเสธของน้องชาย เพราะถึงแม้ท่าทางภายนอกจะดูเป็นคนนิ่งขรึม ไม่ค่อยพูด แต่นั่นล่ะคือเสือร้ายชัด ๆ

“พี่ภูมิไปต่างประเทศ น่าจะกลับมาทันวันงานเดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้ว”

“แล้วนี่เมื่อไหร่พี่จะแต่งงาน มีหลานให้คุณแม่ซะทีอายุก็ปาเข้าเลขสามแล้วนา แก่แล้วรู้ตัวบ้างรึเปล่า คุณแม่อยากอุ้มหลานจะแย่” ชานนท์พูดพร้อมชำเลืองหางตามองหน้ามารดา แม้ในใจจะไม่ได้คิดอย่างที่พูดก็ตาม แท้จริงแล้วเขากลัวว่าญาดาจะบังคับตัวเขาเองให้แต่งงานมากกว่า

“แหม…ก็พูดซะ พี่ออกจะสวยและอ่อนเยาว์ขนาดนี้ นายอย่ามีแฟนแก่กว่าละกัน จะรอซ้ำอย่างเดียวเลยล่ะ และจะกีดกันทุกวิถีทางเลยเชียว จะเอาให้ร้อง”

ชานนท์กับญาดาหัวเราะท่าทางกระเง้ากะงอดของหญิงสาวด้วยความเอ็นดู

“ไม่มีทาง รอกีดกันได้เลยครับพี่สาว” ชานนท์พูดเสียงทุ้มต่ำด้วยความมั่นใจในตัวเองว่ายังไงก็ไม่มีทางชอบผู้หญิงที่อายุมากกว่าแน่นอน

เช้าวันศุกร์ในห้องประชุมใหญ่ ชานนท์ได้แนะนำตัวให้ทุกคนได้รู้จักอย่างเป็นทางการอีกครั้งหลังจากเข้ามาทำงานได้เพียงสามวัน ปารียาจึงได้รู้ว่าชายหนุ่มรูปงามวันนั้นที่เธอเดินชนก็คือเขานั่นเอง และเธอจำได้แล้วว่าเคยเห็นผู้ชายคนนี้ในบอร์ดผู้บริหารของบริษัท สายตาคมกริบที่ปารียาเผลอไปสบตาเข้านั้นทำเอาใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่ตัวเขาเองนั้นไม่มีทีท่าว่าจะจำเธอได้เลยสักนิด

เขาดูดีมากดูดีกว่าพาทิศแฟนของเธอหลายเท่าซึ่งวันนี้พาทิศส่งผู้ช่วยเข้ามาร่วมประชุมแทนเนื่องจากต้องออกไปพบลูกค้าข้างนอก หรืออาจเป็นเพราะเขากำลังหลบหน้าเธออยู่ก็เป็นได้

“นุชรู้ไหมท่านรองหล่อม้ากกก ก ไก่ล้านตัว” แวววิไลเอ่ยอย่างกระตือรือร้นกับนุชจรีหลังจากลงมาจากห้องประชุม

“เห็นว่าอายุเพิ่งจะยี่สิบหกเองนะ จบจากนอกด้วย” แวววิไลยังคงสาธยายต่อ

“จริงเหรอ ใครน้าจะเป็นผู้หญิงที่โชคดีคนนั้น นุชอยากเจอท่านรองบ้างจัง คงฟินน่าดูจะนั่งจ้องหน้าทั้งวันเลยเชียว”

“เขาไม่มาสนใจเธอหรอก ถึงสนใจก็น่าจะต่อแถวยาวอยู่เหมือนกัน รอไหวไหมล่ะ” ธเนศผู้จัดการฝ่ายบุคคลแกล้งกระเซ้าเย้าแหย่นุชจรีจนปารียากับแวววิไลแอบขำ

“แหมฝันหน่อยก็ไม่ได้ ชิ” นุชจรีทำท่าทางเง้างอนแล้วจึงนั่งทำงานต่อ รู้ดีว่าพวกพี่ ๆ ชอบขัดเธออยู่เสมอจนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว