ยอม

เพราะพี่เมษา หรือเมษ์ พี่สาวในไส้สุดที่รักของเธอมีบทเรียน ให้เห็นมาแล้ว พี่ตั้งครรภ์ขณะเรียนมหาวิทยาลัย สุดท้ายผู้ชายไม่รับผิดชอบ ทิ้งไปเสียดื้อ ๆ ทำให้มีนาตั้งใจไว้ว่าจะไม่ทำตัวแบบนั้นเด็ดขาด เธอจะเก็บพรหมจรรย์ไว้มอบให้ชายคนรักในวันแต่งงานเท่านั้น หากกรรักเธอจริง เขาก็ต้องรอได้

กร เป็นเพลย์บอย เป็นเสือจอมเขมือบ ในเมื่อยังไม่ได้สิ่งที่ต้องการจากหญิงสาว เขาก็เลยยังไม่ไปไหน เฝ้าวนเวียนอยู่อย่างนั้น แต่ก็ค่อย ๆ เผยธาตุแท้ออกมาให้เห็นทีละน้อย ชีวิตเขามีดีที่หน้าตาและสติปัญญา เรียนเก่ง แต่ขี้เกียจ มัวเมาทั้งอบายและกามา ในเมื่อมีนาให้สิ่งที่ต้องการทางร่างกายไม่ได้ เขาก็ไม่เดือดร้อน คู่นอนสำหรับเขาหาง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก เพราะมีรูปร่างหน้าตาดีเป็นทุนเดิม ส่วนมีนานั้น เขาจะใช้ประโยชน์เธอในทางอื่น โดยที่หญิงสาวก็เต็มใจทำให้เสียด้วย ไม่ว่าจะเป็นรายงาน ซักรีดเสื้อผ้า ซื้อข้าวของ กระทั่งเงินทอง เพราะคำว่ารักคำเดียวที่เขาป้อนข้อมูลใส่สมองเธออยู่เสมอ รักคำเดียวที่ทำให้เธอมองข้ามความเสเพลของเขาเสียหมดสิ้น

และวันนี้ก็เป็นอีกครั้งที่เธอ “ ยอม ” ทำเพื่อเขาอีกแล้ว

หญิงสาวหยิบเสื้อแขนยาวมาสวมคลุมทับชุดนอน ก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์แล้วขี่รถจักรยานยนต์เข้าเมืองเพื่อไปโอนเงินที่ตู้เอทีเอ็มให้คนรักทันที

อีกราวยี่สิบนาทีถัดมาทุกอย่างก็เรียบร้อย มีนาโทรศัพท์แจ้งกร ซึ่งเขาก็ตอบรับมาด้วยน้ำเสียงรื่นเริงและลงท้ายด้วยคำว่ารักเช่นเคย ก่อนจะตัดสายไปอย่างรีบเร่ง ไม่ถามไถ่ ไม่เป็นห่วงเลยสักนิดที่คนรักต้องขี่รถจักรยานยนต์ออกมาคนเดียวในเวลาตีหนึ่งเศษเช่นนี้

หญิงสาวถอนหายใจอีกเฮือกซึ่งไม่รู้ว่าเป็นเฮือกที่เท่าไรแล้ว ก่อนขับรถตรงกลับห้องพักทันที

ขณะขับรถอยู่นั้นเธอต้องขับผ่านร้านกาแฟบายเฟรนด์อีกครั้ง สายตาอดไม่ได้ที่จะจ้องมองเข้าไปเพราะเป็นที่ทำงานของตน รถยนต์เจ็ดที่นั่งของพิธานผู้เป็นเจ้านายยังจอดอยู่ แต่เธอพึ่งสังเกตว่าเขาเปิดไฟรถทิ้งไว้นี่นา คงอารามตกใจที่เห็นไฟร้านเปิดเลยลืมปิด เธอต้องโทรศัพท์บอกให้เจ้านายออกมาปิดไฟรถ เพราะไม่อย่างนั้นแบตเตอรี่หมดแน่ ๆ

หญิงสาวจอดรถจักรยานยนต์ข้างฟุตบาทซ้ายมือด้านหน้าร้าน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเจ้านาย โทรติดแต่เขาไม่รับสายหลายต่อหลายครั้ง

“ ทำไมเจ้านายไม่รับวะ เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย ”

เธอนึกเป็นห่วงผู้เป็นนาย เมื่อกดย้ำไปย้ำมาอย่างไรเขาก็ยังไม่รับ เลยตัดสินใจเดินเข้าไปในร้าน

ไฟหน้าร้านที่เปิดตอนเธอหากุญแจก็ยังคงเปิดอยู่อย่างนั้น แต่ไม่ปรากฏร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่ม คงอยู่ในห้องพักแน่ ๆ เพราะปกติเวลาเจ้านายมาก็จะเข้าไปอยู่ในนั้นเสมอ เธอจึงสาวเท้ามุ่งหน้าไปที่ ห้องนั้นในทันที พบว่าประตูถูกเปิดแง้มอยู่แล้ว ภายในไม่ได้เปิดไฟ แต่แสงไฟที่สาดมาจากด้านนอกก็พอช่วยให้มองเห็นร่างสูงใหญ่ที่นอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟา ที่พื้นมีขวดเตกีร่าว่างเปล่า สงสัยจะเศร้าจน ดื่มมันย้อมใจจนกระทั่งหมดขวด

มีนายืนหันรีหันขวางชั่งใจอยู่พักหนึ่งว่าจะทำอย่างไรดี จะปลุกหรือไม่ปลุก ใจหนึ่งไม่อยากรบกวนเจ้านายที่กำลังหลับสนิท แต่คิดแล้วถ้าไม่ปลุกผลเสียมันมากกว่าผลดีแน่นอน จึงตัดสินใจร้องเรียกเขา

“ เจ้านายคะ เจ้านาย ” ร่างใหญ่ยังคงนิ่งสนิท ไม่ไหวติง เธอจึงลองเรียกอีกครั้งให้ดังกว่าเดิม

“ เจ้านาย ตื่นค่ะ คุณลืมปิดไฟที่รถ ”

เรียกดังขึ้นและอีกหลายครั้ง แต่เขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัว เธอจึงตัดสินใจเดินเข้าไปคุกเข่าลงตรงข้างโซฟา มือเล็กเอื้อมไปเขย่า ที่แขนข้างหนึ่งของเขาพลางส่งเสียงเรียกไปด้วย

“ เจ้านายคะ คุณพิธานคะ ตื่น ตื่น ” ตาคมปรือขึ้นมามองนิดหนึ่งอย่างงุนงง มีนาจึงส่งยิ้มให้

“ เจ้านายลืมปิดไฟรถน่ะค่ะ ลุกไปปิดก่อนค่อยมานอนนะคะ เดี๋ยวแบตหมด ”