ก็ตั้งใจจะไม่รัก

ณ ซีวิวรีสอร์ท ที่พักชื่อดังริมหาดทรายสวยสะอาด ค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนแสนพิเศษ ทางรีสอร์ทปิดให้ทำการเข้าพักเป็นเวลาถึงสองวัน เพื่อตระเตรียมงานวิวาห์ระหว่างนายหัวปราบ ปรีดารักษ์ เจ้าของกิจการรีสอร์ทและสวนยางสวนปาล์มอีกนับพันไร่ กับคนรักซึ่งเป็นสาวงามที่เขารักนักหนา เธอคืออันดา

ภายในห้องโถงใหญ่โตโอ่อ่าซึ่งเดิมทีให้เช่าเพื่อจัดประชุมหรือสัมมนา วันนี้กลายเป็นสถานที่ฉลองงานวิวาห์อันงดงาม ที่จริงคนอย่างนายหัวปราบจะเลือกจัดฉลองงานวิวาห์ที่โรงแรมอันหรูหรา หรือสถานที่เว่อร์วังอลังการแค่ไหนก็ได้ แต่เจ้าสาวแสนสวยได้ขอไว้ เธอชอบความเรียบง่ายและไม่ต้องการให้สิ้นเปลืองโดยเปล่าประโยชน์ ดังนั้น แขกเหรื่อที่เชิญมาจำนวนไม่มากนักล้วนแล้วแต่เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ เพื่อนฝูงคนสนิทกับบ่าวสาว กระนั้น ทั่วบริเวณก็ยังสวยสดงดงามจากฝีมือเวดดิ้งออแกไนเซอร์ชั้นเลิศ อาหารทั้งคาวหวานถูกสั่งตรงมาจากภัตตาคารที่ดีที่สุดในเมืองนั้น บทเพลงอะคูสติกไพเราะจากวงดนตรีขับขานคลอเคล้าไปกับบรรยากาศอันงดงาม

บรรยากาศดี ดนตรีไพเราะ สถานที่งดงาม ช่างเป็นค่ำคืนอันแสนพิเศษ

เหนือสิ่งอื่นใด ร่างสูงใหญ่สวมสูทสีน้ำเงินเข้มคู่กับร่างอรชรอ้อนแอ้นสวมชุดเดรสลูกไม้รัดรูปสีเดียวกันบนเวที เขาคมสันหล่อเหลาพอ ๆ กับที่เธองดงามเย้ายวน ใครได้เห็นเป็นต้องชมว่าทั้งคู่ช่างเหมาะสมกันเหลือเกิน

ตอนนี้ทั้งคู่ยืนอยู่บนเวที มือใหญ่ประสานมือเล็กไว้ไม่ห่าง พิธีกรก็ช่างซักช่างถาม ช่างหยอกช่างเย้า เดี๋ยวให้ทั้งคู่ผลัดกันกอดผลัดกันหอม คนเป็นเจ้าบ่าวก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีเกินคาด ทำเกินหน้าที่ไปบ้าง เจ้าสาวจึงมีการขวยเขินแจกขนมตุ้บตั้บกันไป ความน่ารักเล่นเอาแขกในงานได้หัวเราะและยิ้มไปด้วยอย่างมีความสุข

ช่างเป็นค่ำคืนอันแสนสุขเหลือเกิน..

แต่มีหนึ่งคนที่ไม่ได้สุขไปด้วย ตรงกันข้าม ยิ่งคนบนเวทีสุขเพียงใด ความทุกข์ทรมานในใจยิ่งทบเท่าทวีคูณ

ยิ่งมองเห็น ก็ยิ่งปวดใจ อยู่ไม่ไหวแล้ว...

“ ผมกลับก่อนนะครับ ”

ร่างสูงใหญ่ผุดลุกขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วน แถมยังโซเซเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปไม่น้อย ทำให้เก้าอี้ล้มลงส่งเสียงโครมคราม เคราะห์ดีที่เสียงดนตรีบนเวทีบรรเลงอยู่เขาจึงไม่เป็นจุดสนใจมากนัก

“ ไหวไหมวะพิธาน ” หมอพิรัชผู้เป็นพี่ชายส่งเสียงถามด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าคมสันพยักพเยิดหงึกหงัก

“ ไหว แต่ถ้าผมอยู่ตรงนี้อีก ผมไม่ไหวแน่ ขอตัวนะพี่ ขอตัวนะครับ ” พูดจบก็หันไปลาผู้ที่นั่งร่วมโต๊ะก่อนจะผลุนผลันเดินออกจากงานและตรงไปที่รถในทันที

เขาเปิดประตูเข้าไปสตาร์ทรถ ก่อนจะนั่งหลับตาพิงเบาะอย่างเหนื่อยล้าเหลือเกิน ริมฝีปากหยักโค้งพึมพำบางอย่างเบา ๆ

“ ผมรักคุณอันดา ผมรักคุณ ”

วันนี้เป็นงานแต่งงานของเธอ งานแต่งของอันดากับปราบ งานแต่งของผู้หญิงที่เขารักกับเพื่อนพี่ชายที่เคารพ ก็ว่าทำใจได้แล้ว ก็ว่าควรยินดีที่เธอได้สมหวังในความรักกับคนที่รัก แต่มันไม่ใช่เลย เขายังคงเจ็บปวดทุกครั้งที่ได้เห็นเธอจับมือไปกับผู้ชายคนอื่น ผู้ชายที่ไม่ใช่เขา และไม่มีวันจะเป็นเขาอีกแล้ว ตลอดไป

นั่งอยู่ในรถนานเท่าไหร่ไม่รู้ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าแขกเหรื่อบางส่วนเริ่มทยอยเดินออกมาแล้ว พิธานจึงรีบขับรถออกมาจากที่นั่นเพื่อ กลับบ้าน ระหว่างทางต้องขับผ่านร้านกาแฟ “ บายเฟรนด์ ” ที่เป็นของเขา ซึ่งเดิมทีหุ้นกับเพื่อน แต่สุดท้ายเพื่อนแต่งงานและไปอยู่ต่างประเทศ เขาจึงต้องรับช่วงกิจการเป็นเจ้าของอย่างเต็มตัว

แต่ทำไมในร้านเปิดไฟ หรือพนักงานลืมปิด..

พิธานเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่หน้าร้าน ก่อนจะเดินไปที่ประตูกระจกด้านหน้า ลองเลื่อนดูปรากฏว่าไม่ได้ล็อค หรือว่าจะเป็นขโมย !

ชายหนุ่มพยายามเรียกสติที่โดนแอลกอฮอล์แย่งชิงไปให้กลับมาคงที่ ถ้าเป็นขโมย แล้วมันจะอาจหาญถึงขนาดเปิดไฟเลยเหรอวะ แต่ก็นั่นแหละ อย่างไรเสียก็ประมาทไม่ได้ ถึงเขาจะสูงใหญ่ถึงเมตรแปดสิบห้า ร่างกายแข็งแรงเพราะเข้าฟิตเนสอยู่เสมอก็เหอะ ควรหาอาวุธสำรองไว้ดีกว่า

พิธานค่อยเลื่อนประตูกระจกแล้วเดินเข้าไปอย่างเงียบกริบ หันไปหยิบขวดน้ำหวานด้านหลังเคาน์เตอร์เครื่องดื่ม ก่อนจะค่อย ๆ สาวเท้าไปข้างหน้ามีบางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่ด้านหน้าเคาน์เตอร์ แต่เพราะไฟในร้านเปิดไว้แค่ดวงเดียวและเป็นไฟที่ประตูทางเข้า ทำให้บริเวณนี้มืดสลัว เห็นเพียงเงาตะคุ่ม ๆ ก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ที่พื้น