จะรักใครอีกได้หรือเปล่า

“ เปิดไฟเพิ่มดีกว่า ” เสียงพึมพำพร้อมลุกขึ้นยืนและหมุนตัวหันกลับมาเพื่อจะไปเปิดสวิตซ์ไฟอย่างรวดเร็ว ทำให้ชนร่างสูงใหญ่ที่กำลังก้มลงเขม้นมองอยู่เต็มแรง

“ โอ๊ย ! ”

เสียงร้องด้วยความตกใจจากทั้งสอง แต่คนถูกชนเพียงยืนนิ่ง ๆ เพราะตัวใหญ่ราวยักษ์วัดแจ้ง ส่วนคนชนนั้นสูงเพียงเมตรหกสิบแถมยังผอมบางเสียเหลือเกิน เลยกระเด็นออกไปเพราะปะทะกับร่างแกร่งเต็มรัก ขณะกำลังจะหงายหลัง แขนแข็งแรงก็เอื้อมมาคว้าเอวคอดไว้ได้ทัน

“ มีน ! ” เสียงทุ้มเอ่ยเรียก เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา

“ เจ้านายเองเหรอคะ มีนตกใจหมด ”

“ ใช่ ผมเอง มาทำอะไรดึก ๆ ดื่น ๆ ”

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะผ่อนมันออกช้า ๆ เมื่อหายตื่นเต้น ก็พบว่าตัวเองเบียดชิดอยู่กับร่างสูงใหญ่ของผู้เป็นเจ้านาย เบียดจนแทบไม่มีช่องว่างให้หายใจ !

เธอค่อย ๆ ดันตัวเองออกจากอ้อมกอดเขา ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ

“ เอ่อ ขอโทษค่ะ คือมีนทำกุญแจห้องหายน่ะค่ะ พอออกจากงานแต่งพี่อันดา ก็เลยลองย้อนกลับมาดูที่ร้าน เผื่อจะทำหล่นไว้ ”

ทันทีที่ได้ยินชื่อ “ อันดา ” แววตาของพิธานก็ไหววูบ คิ้วเข้มขมวดมุ่นจนคนพูดรู้สึกผิด เจ้านายหลงรักอันดาซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยของเธอมาก และอันดาก็เคยมาทำงานที่นี่เช่นเดียวกับมีนา แต่สุดท้าย พี่อันดาก็ไม่ได้เลือกเจ้านาย

พิธานไม่พูดอะไร เขายืนนิ่งอยู่อย่างนั้น นิ่งจนหญิงสาวอึดอัด

“ แล้วเจ้านายมาทำอะไรคะ ”

“ ผมก็พึ่งออกจากงานแต่งเหมือนกัน กำลังจะกลับบ้าน เผอิญเห็นไฟในร้านเปิดเลยแวะมาดู ”

“ มีนขอโทษนะคะที่ทำให้เจ้านายตกใจ ” เขาส่ายศีรษะ

“ ไม่เป็นไร แล้วเจอหรือยังกุญแจ ”

“ ยังค่ะ ว่าจะไปเปิดไฟให้สว่างกว่านี้ ”

“ ไปสิ เดี๋ยวผมช่วยหา ”

หญิงสาวลุกไปเปิดไฟให้ส่องสว่างเพิ่มขึ้น ชายหนุ่มเดินก้ม ๆ เงย ๆ อยู่บริเวณนั้นก่อน มีนาเดินไปสมทบ

“ นี่ไง ใช่หรือเปล่า ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม ก่อนจะชูพวงกุญแจที่วางซุกอยู่มุมหนึ่งของเค้าน์เตอร์ โดยมีขวดน้ำผลไม้บังอยู่ขึ้น มีนาหันไปมองแล้วยิ้มออกมาอย่างโล่งอก

“ ใช่ค่ะ ” เธอรีบวิ่งเข้าไปหาแล้วยกมือขอบคุณเขา

“ ขอบคุณเจ้านายมากเลยนะคะ มีนสะเพร่าจริง ๆ เลย ไม่รู้ทำหล่นไว้ยังไง ” ผู้เป็นเจ้านายส่งยิ้มให้

“ ไม่เป็นไรหรอก แล้วนี่มายังไง ”

“ ขับมอเตอร์ไซค์มาค่ะ ”

“ อ้าวเหรอ สงสัยผมไม่ทันสังเกตเลยไม่เห็นรถคุณ แล้วนี่ไปงานอันดาก็ไปคนเดียว ? ” เจ้านายถาม เธอพยักหน้ารับ

“ ค่ะ ”

“ เหมือนอันดาเคยเล่าให้ฟังว่ามีนมีแฟนไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ไปด้วยกันล่ะ แล้วนี่มันก็ดึกแล้วนะ สามสี่ทุ่ม เป็นผู้หญิงขับไปขับมาคนเดียวแบบนี้อันตรายนะ ทีหลังควรบอกให้แฟนมาส่ง ” เธอก้มหน้าหลบสายตาเขา ก่อนจะเอ่ยตอบอึกอัก

“ เขาไม่ว่างน่ะค่ะ ”

“ งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็รีบกลับเถอะ เดี๋ยวผมขับรถตามไปส่ง ” เธอรีบส่ายหน้า

“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มีนไปเองได้ นี่มันก็ดึกแล้ว เจ้านายกลับบ้านเถอะค่ะ ” เขายิ้ม

“ ตอนแรกผมก็ว่าจะกลับบ้าน แต่คิดไปคิดมาว่าจะนั่งคิดอะไรเงียบ ๆ ที่นี่สักพัก มีนกลับไปก่อนเถอะ ”

เธอเงยหน้ามองเขา ในใจก็นึกสงสาร เขาคงเจ็บปวดมากที่ต้องเห็นผู้หญิงที่รักแต่งงานไปกับชายอื่น เธอเห็นใจเขา เลยตัดสินใจพูดให้กำลังใจออกไป

“ เจ้านายอย่าคิดมากนะคะ สู้ ๆ ค่ะ ” เขาหัวเราะออกมาเบา ๆ

“ โอเค ขอบคุณมากนะสำหรับกำลังใจ ” เธอพยักหน้าก่อนส่งยิ้มให้เขาแล้วออกมาจากที่นั่นเพื่อตรงกลับห้องพักในทันที

พิธานยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง ก่อนจะมองไปรอบ ๆ ร้าน คิดถึงเธออีกแล้ว คิดถึงอันดาเหลือเกิน ที่แห่งนี้เธอเคยทำงานอยู่ เขายังจำทุกกิริยา ทุกรอยยิ้ม ทุกอณูที่เป็นเธอได้ทุกอย่าง เธอยังอยู่ในความทรงจำของเขาเสมอ และมันก็คงเป็นได้เพียงความทรงจำเท่านั้น

เขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม เขาจะรักใครได้อีกหรือเปล่า เพราะหัวใจของเขามันให้เธอไปหมด หายไปหมดแล้ว

เขายืนหลับตาความเจ็บแปลบที่เกิดขึ้นในหัวใจ ก่อนเดินไปที่หลังเค้าน์เตอร์ เปิดตู้สำรวจเครื่องดื่มว่าพอจะมีอะไรย้อมใจได้บ้างเมื่อพบเตกีร่าก็ฉวยมาหนึ่งขวด เดินเข้าไปสู่ห้องพักที่อยู่ด้านหลัง ก่อนทรุดตัวลงนั่งกับโซฟาตัวยาวแล้วเปิดขวดกระดกน้ำใสแต่ดีกรีไม่ใสเข้าปาก