9 ต่อรอง

เธอรีบส่งโทรศัพท์คืนให้ไตรพัฒน์ ราวกับจับของร้อนถ้าถือมันไว้อีกเพียงแค่นิดเดียวมันจะคงจะร้อนจนลวกมือ เธอแทบจะนึกหน้าตัวเองไม่ออกว่าตอนนี้ตัวเองมีสีหน้าเป็นเช่นไร รู้แต่ว่ามือที่ส่งโทรศัพท์คืนเขาไปแล้วยังสั่นเทาไม่หาย หัวใจเต้นแรงรัวเร็วจนไม่รู้ว่าความดันเลือดตอนนี้มันจะสูงสักเท่าไหร่ เธอดูภาพเคลื่อนไหวที่ถูกถ่ายได้จากกล้องวงจรปิดภายในห้องนี้ ยังไม่ทันจะครบนาทีด้วยซ้ำที่ส่งโทรศัพท์คืนเขา เพราะรู้ดีว่าภาพต่อจากนั้นมันวาบหวามเพียงไหน

"ไหนคุณบอกว่าไม่มีคนเห็น" มธุรินเอ่ยเสียงสั่นตอนที่ถาม แต่เขากลับทำท่าสบายๆ ยักไหล่ให้เธออย่าไม่ยี่หระ

"ก็ไม่มีคนเห็นนี่"

"แล้วคุณไม่บอกล่ะ ว่ามันมีกล้องวงจรปิด" กว่าเธอจะเค้นเสียงออกมาได้ เพราะตอนนี้ภายในคอมันปวดร้าวไปหมด

"ผมก็นึกว่าคุณจะเห็น" ท่าตอบสบายๆ ราวกับไม่ทุกข์ร้อนทั้งที่คนในคลิปก็คือเขา พร้อมสายตาของเขาที่มองไปยังกล้องตัวนั้น มธุรินมองตามสายตาเขาไป

"คุณต้องการอะไร" เธอถามเข้าประเด็นทันที เพราะถ้าเขาเอาคลิปให้เธอดูแบบนี้แสดงว่าเขาคงมีจุดประสงค์

"ไม่ได้ต้องการอะไร"

"งั้นก็ลบคลิปสิ" เขายกยิ้มให้อย่างน่าหมั่นไส้จนเธอนึกอยากจะข่วนใบหน้าหล่อๆ ให้หายแค้น

"สรุปคุณต้องการอะไรกันแน่" เธอถามย้ำ

"ก็..แค่ ต้องการใช้คีย์การ์ดใบนี้ ต้องการ..คุณ" เขาลากเสียงกวนประสาทเธอไม่น้อย แถมสายตาที่จับจ้องเธอไม่วางตา ทำเอาเธอทำตัวไม่ถูก มือที่ชูคีย์การ์ดขึ้นทำท่าสะบัดเบาๆ

"แล้วเรื่องคลิป"

"ถ้าทำตัวดีๆ ผมเบื่อคุณเมื่อไหร่ก็จะลบให้"

"งั้นฉันจะทำให้คุณเบื่อตั้งแต่วันนี้เลย แล้วหวังว่าคุณจะทำตามที่ตัวเองพูดไว้ด้วยนะ"

"โอเค แต่ผมจะบอกให้อย่างนะ ผมชอบผู้หญิงดื้อซะด้วยซิ ถ้ายิ่งคุณดื้อ ผมก็ยิ่งอยากปราบ เพราะงั้นผมคงไม่เบื่อง่ายๆ แน่"

"ฉันจะจำไว้"

"งั้นก็เริ่มจากตอนนี้"

ไม่พูดเปล่าเมื่อไตรพัฒน์เอื้อมตัวไปรั้งแขนคนตัวเล็กที่ไม่ทันระวังตัวดึงพรืดเดียวเธอก็ถลาขึ้นไปนั่งอยู่บนตักเขา มือใหญ่ที่กอดรอบเอวไว้ราวกับคีมเหล็ก เธอรีบเอามือดันอกเขาไว้ทันที

"เอ๊ะ คุณ" มธุรินรีบหันสายตาไปทางกล้องวงจรปิด เขาหัวเราะเบาๆ

"แค่จูบแล้วผมจะปล่อย จูบแบบที่คุณจูบผมวันนั้นน่ะ" เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองเขาด้วยสายตาวาวโรจน์ราวกับนางเสือร้าย แต่เขากลับหัวเราะเบาๆ แล้วก็ส่งฝ่ามืออุ่นลูบไล้สะโพกงอนงามก่อนจะสอดฝ่ามือเข้าไปใต้เสื้อแม่ชีที่เขาว่า

"ถ้าไม่รีบจูบผม ผมทำมากกว่านี้แล้วคุณจะดิ้นไม่หลุดนะ แล้วอย่ามาขอร้องให้ผมกระแทกแรงๆ ล่ะ"

"หน้าไม่อาย"

เขายิ้มรับคำด่าของเธอ แล้วก็เชิดหน้าขึ้น เผยอปากรอรับจูบจากเธอ มธุรินไม่มีทางปฏิเสธได้อีก เพราะฝ่ามืออุ่นก็ยังลูบไล้แผ่นหลังของเธออยู่ เธอก้มหน้าก้มตาลงมาเพียงนิดก็จรดริมฝีปากได้รูปของเขา จูบแบบที่จูบวันนั้นเธอก็จูบสะเปะสะปะไปมั่วอย่างนั้นแหละ ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรเคยเห็นแต่ในซีรีส์ก็เท่านั้น

"โอ๊ย" เสียงเขาร้องเบาๆ พลางใช้ลิ้นดุนมาตรงริมฝีปากจนได้รสของกลิ่นคาวเลือดจางๆ ยายตัวดีนี่กัดปากเขา

ไตรพัฒน์รั้งท้ายทอยเธอให้เขาหาแล้วก็บดจูบเธออย่างหนักหน่วงจนคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักพยายามดันตัวออก แต่ก็เหมือนใช้มือดันก้อนหินเขาแทบไม่ขยับสักนิด และเพียงแค่อึดใจลิ้นอุ่นชุ่มฉ่ำของเขาก็แทรกผ่านเข้าไปกวัดเกี่ยวหยอกเย้า จนเธอเผลอครางในลำคอเบาๆ ฝ่ามือที่ดันอกแกร่งไว้ เลื่อนไปคล้องคอเขาไว้ตอนไหนก็ไม่รู้

แค่เพียงเขาคลายปากออก มธุรินก็รีบเก็บอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ ราวคนจะขาดใจเสียให้ได้

"อยากโดนจับกดตรงนี้ใช่ไหม"

เธอรีบดันตัวเองลงจากตักเขา แล้วก็รีบเขยิบออกห่าง

"วันนี้ผมจะไปนอนที่ห้องคุณ"

"เอ่อ.."

เธอไม่ทันได้เอ่ยอะไรต่อ เขาก็ลุกเดินจากโซฟาไปที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ เธอเห็นเอกสารแฟ้มใหญ่ที่เขากำลังเซ็นดูท่าคงจะต้องใช้เวลา พลันสายตาที่เหลือบไปเห็นแก้วเหล้าที่เขาวางให้เธอตอนแรก เธอรีบคว้ามันมากระดกไปอึกใหญ่หลายอึก จนหมดแก้วเธอก็ถือวิสาสะเดินไปรินเหล้าเอง

'ดีจะดื่มให้เมาจนอ้วกเลย เผื่อไอ้บ้านั่นมันจะได้หมดอารมณ์'

เหมือนเขาจะรู้ว่าเธอคิดอะไร "ถ้าดื่มแล้วเมาจนอ้วก จะให้ไอ้พวกการ์ดไปส่งคุณแทน ทีนี้ถ้าได้หลายคลิปก็อย่ามาโวยวายที่ผมแล้วกัน"

อึก อึก อึก!!

คำขู่ของเขาได้ผล มธุรินสะอึกอยู่พักใหญ่กว่าจะหาย คนขู่ได้แต่แอบยิ้มมุมปากนิดๆ ตอนที่เธอยังนั่งสะอึกไม่หายสักที

"คุณเป็นอะไรกับพี่คุณ อึก" เสียงถามแทบจะไม่จบประโยคเพราะอาการสะอึกยังหลงเหลืออยู่

"เห็นหน้าแบบนี้แล้วคิดว่าเป็นอะไรล่ะ"

"ฝาแฝดหรือคะ"

"หน้าตาโง่ๆ แบบนี้นี่เอง ไอ้คุณมันถึงไม่เอา"

"เอ๊ะนี่คุณ ฉันถามคุณดีๆ นะ"

"แล้วผมตอบไม่ดีตรงไหน"

"คุณมาว่าฉันโง่"

"ผมไม่ได้ว่าคุณ ผมพูดเรื่องจริง"

แก้วเหล้าในมือของมธุรินสั่นริก คล้ายเธอกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง สายตาจ้องไปทางชายหนุ่มอย่างไม่วางตา

"ถ้าสาดเหล้ามา ผมจับกดตรงนี้แน่"

มธุรินค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออก อย่าคนระงับโทสะ แล้วก็กระดกเหล้าแก้วที่คิดจะสาดเขาจนหมดแก้ว ไตรพัฒน์แอบอมยิ้มอีกครั้ง จนเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าคืนนี้แอบยิ้มไปกี่ครั้งกันแล้ว การได้แกล้งให้เธอโมโหจนหัวเสียแบบนี้มันก็สนุกดีไม่น้อย เพราะจากอารมณ์โกรธที่ยังกรุ่นไม่ทันจางจากเมื่อตอนเที่ยงที่ออกมาจากโรงแรมนั่น ทำเขาอารมณ์เสียไม่น้อย

คนพวกนั้นไม่เคยรู้การมีตัวตนของเขาด้วยซ้ำ คนที่ได้ชื่อว่าพ่อ คงไม่เคยแม้จะเอ่ยถึงสักครั้ง ทั้งที่เขาเองก็ยังใช้นามสกุลบริรักษ์ไพศาลเหมือนคนพวกนั้น ก็ดี ไหนๆ ก็มาถึงเมืองไทยแล้ว กลับไปปั่นหัวคนพวกนั้นเล่นบ้างคงสนุกดี โทษฐานที่ทำให้เขากับแม่ต้องลำบากมาเกือบครึ่งชีวิตทั้งที่คนพวกนั้นอยู่กันอย่างสุขสบาย จนเขาเกือบจะเสียผู้เสียคน ถ้าไม่ได้ไบรอันสามีใหม่ของแม่มาช่วยดูแลแม่เอาไว้

อย่างน้อยยายนี่ก็คงเป็นหมากให้เขาได้ปั่นหัวเล่นให้หายเจ็บใจ และอาจจะเจ็บไปถึงไอ้พี่ชายของเขาด้วยหรืออาจจะอีกหลายๆ คน เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ไตรพัฒน์ไม่รู้เลยว่าเผลอยิ้มที่มุมปากอีกครั้ง แต่เป็นยิ้มที่ไม่ได้เจ้าเล่ห์ร้ายกาจอย่างเช่นทุกครั้ง กลับเป็นรอยยิ้มที่ดูเยือกเย็นชวนให้มิลินที่แอบมองมาพอดีนึกขยาดเขาไม่น้อย

"คุณอยู่เมืองนอกหรือ" คำถามของเธอทำเขาหลุดจากภวังค์ หันมาสบตาคนตัวเล็กที่จ้องมองมาทางนี้

"เอ่อ..เหมือนพี่คุณก็จะไม่รู้เรื่องคุณ แล้วบางคำของคุณมันออกสำเนียงอเมริกัน" เธอให้เหตุผลต่อ

"คงงั้น"

"คุณอยู่อเมริกาหรือ"

"ถ้าอยากรู้มานั่งนี่จะบอกให้หมดเลย" เขาตบมือลงที่หน้าขาตัวเอง คล้ายจะให้เธอไปนั่งที่ตัก มิลินจิ๊ปากใส่เขา

"คุณคิดจะเอาฉันไปต่อรองกับพี่คุณหรือเปล่าคะ"

"คิดว่าตัวเองเป็นใคร ไอ้ไตรคุณมันสนใจเธอด้วยหรือ"

"งั้นก็ดีค่ะ ที่ฉันจะบอกคุณนั่นแหละ ว่าถ้าคุณแค่คิดจะเอาฉันไปเป็นหมากตัวหนึ่งของคุณ คุณน่าจะคิดผิด" น้ำเสียงเจือไปด้วยความเย้ยหยันตัวเองไม่น้อย

"แต่อย่างน้อยก็คงมีคนที่ดิ้นพล่านไม่พอใจอยู่บ้างแหละ" เธอไม่เข้าใจว่าเขาจะหมายถึงใคร

"คุณกลับมาแก้แค้นอะไรแบบนี้น่ะหรือ" เขาขมวดคิ้วมองด้วยสายตาไม่พอใจ

"เด็กชะมัด" เธอบ่นเบาๆ ให้เขาได้ยิน

"งั้นอยากลองแก้แค้นแบบผู้ใหญ่ไหมล่ะ" ไม่พูดเปล่าคนตัวสูงลุกจากเก้าอี้ตรงมาทางเธออีกต่างหาก

"ฉะ…ฉันจะไปห้องน้ำ" มธุรินรีบลุกพรวดจากโซฟา

"ก็ไปซิ ผมจะไปชงเหล้า อย่าหนีกลับก็แล้วกัน ถ้าไม่อยากไปเป็นนางเอกอยู่บนเว็บหนังโป๊" มิลินได้แต่กำหมัดตัวเองเอาไว้แน่น แล้วก็สะบัดหน้าหนีเขาเดินออกจากห้อง ทั้งโกรธทั้งเกลียดไอ้บ้านี่