ตอน 4

ความสวยบนความอมแมมผมเผ้ารุงรัง ถูกม้วนเก็บไว้ด้านหลังเสียบด้วยปากกาลูกลื่น แทนปิ่นปักผมเพียงเท่านั้นภาพโรสสราไม่เคยลดทอน จากหัวใจและสายตาชาร์ล นิโคลัธไปได้เลย จากนั้นเขาจึงสั่งดอกไม้กับเธอเรื่อยมา ตอนนี้ในห้องทำงาน ห้องนอนและห้องต่างๆ ในโรงแรมล้วนเต็มไปด้วยช่อดอกไม้จากโรสเดลี่ ฟลาวเวอรี่ทั่วทุกมุม เขาไม่ได้สั่งให้ใครแต่อยากสั่งเพราะพิศวาสและพิสมัยในตัวเจ้าของร้านไม่อาจถอนตัว

วันนี้จึงถือโอกาสดีๆ เดินทางมารับช่อดอกไม้ด้วยตัวเองเพื่อหวังได้เจอหน้าเจ้าของร้านสุดสวยอันสร้างแรงปรารถนาให้เขาไม่มีวันลืมเลือน แม้เขาจะมีคู่ควงอยู่แล้วแต่ภาพดวงหน้าโรสสรา ไม่อาจลบเลือนไปได้ เขาคงถูกเธอสาปด้วยใบหน้าหวานละมุนสวยสะคราญอย่างไม่ต้องสงสัย วันๆเขาอยู่นิ่งไม่ได้หากไม่ได้สั่งดอกไม้จากร้านนี้

เมื่อสัมผัสถึงไอร้อนจากปลายนิ้วแกร่งมือบางรีบหดกลับทันที หญิงสาวตีสีหน้าไม่ถูกเมื่อครู่ดั่งเหมือนกระแสไฟแรงสูงวิ่งผ่านปลายนิ้ว หากว่าไม่ใช่กระแสความตื่นเต้นหรือกระแสความเร่าร้อนเช่นวัยสาวอันควรจะเป็น เธอไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสา ทว่ายังเดาไม่ออกเกี่ยวกับปฏิกิริยาเมื่อครู่หมายถึงอะไร

“ดอกไม้สวยมากครับ” กล่าวชมความงามของดอกไม้ขณะสายตาจับจ้องอยู่บนดวงหน้าโรสสราไม่วางตา พลางส่งธนบัตรใบละหนึ่งพันบาทให้หญิงสาวสามใบซึ่งมากกว่าราคาช่อบู้เก้ที่โรสสราจัดเกินครึ่ง เธอไม่ได้ขายของหน้าเลือดขนาดนั้น

“ขอคืนหนึ่งใบนะคะโรสไม่ได้ขายของแพงขนาดนั้นค่ะ”

“ผมให้เพราะถูกใจช่อดอกไม้ที่คุณโรสจัดให้ต่างหากไม่ใช่ค่าดอกไม้ซะหน่อย”

“อ๋อขอบคุณค่ะ” เธอยืนยันในการคืนเงินให้เขา เลื่อนธนบัตรหนึ่งไปใบตรงหน้าชายหนุ่ม “รับคืนไปนะคะ”

“ให้เด็กไปทานขนมก็ได้นะครับ”

“ขอบคุณแทนเด็กๆด้วยนะคะ”

“ให้เกียรติไปกับผมได้ไหมครับ” ชาร์ลมาถึงที่นี้ตั้งใจเชิญหญิงสาวไปร่วมรับประทานอาหารเที่ยงกับเขา ยกข้อมือดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาเรือนหรู “เรายังพอมีเวลานะครับ”

“ไปไหนคะ”

โรสสราอยู่ในชุดสบายๆเกินกว่าจะออกไปข้างนอกกับหนุ่มหล่อลากไส้อย่างชาร์ล ขืนเดินไปไหนด้วยกันเธอคงถูกมองเป็นแค่นังแจ๋วสาวใช้ในบ้านเขากระมัง ปกติเธอไม่เป็นยัยเพิ้งเช่นเช้านี้ แต่เพราะงานเลี้ยงสังสรรค์กับเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ชายล้วนคณะสถาปัตยกรรมเมื่อคืนทำให้เธอต้องนอนค้างที่ห้องเล็กหลังร้านแทนห้องนอนสีหวานที่บ้าน เช้าขึ้นมาเธอจึงอาศัยห้องน้ำในร้านอาบน้ำ เสื้อผ้าหน่อยที่พอมีให้เปลี่ยนแต่มันโทรมสิ้นดี กับเสื้อยืดสีขาวมอซอกางเกงยีนขาสั้นปิดแค่หน้าขาอ่อนเย้ายวน

“ทานข้าวกับผม” เขาบอกออกมาโดยไม่ปิดบัง “คือพอดีผมทานข้าวทุกมื้อคนเดียวหลายมื้อติดกัน บอกตามตรงผมเหงาเกินจะบรรยายฉะนั้นผมอยากหาเพื่อนร่วมโต๊ะทานข้าว คิดว่าคุณโรสคงไม่รังเกียจคำเชิญของผมนะครับ” ชาร์ลปิดทางปฏิเสธของโรส ทั้งที่จริงทุกวันทุกมื้อเขามีสาวน้อยสาวสวยร่วมรับประทานอาหารรวมถึงไปทั้งต่อกิจกรรมอื่นๆด้วยกันทั้งวันไม่ว่างเว้น ทว่าวันนี้เขาอยากรับประทานอาหารกับผู้หญิงที่เขาคิดถึงและปรารถนาที่สุดคงไม่ผิดอะไร

“เอ่อจะดีเหรอคะ คุณชาร์ลคงอยากทานกับเจ้าของช่อดอกไม้ตัวจริง” โรสสราแสดงอาการเกรงใจพลางมองช่อดอกไม้ที่ตัวเองจัดเองกับมือในมือชายหนุ่ม

“ใช่ครับผมอยากทานอาหารกับเจ้าของช่อดอกไม้ตัวจริง” เขาไม่ปฏิเสธส่งยิ้มบางเบาให้หญิงสาว จมูกโด่งสูดกลิ่นความหอมดุจพฤกษาบนร่างเนียน

“ถ้าอย่างนั้นจะให้โรสไปด้วยทำไมล่ะคะคงไม่ดีแน่” ในเมื่อเขามีคนร่วมรับประทานอาหารด้วยแล้วจะมาชวนเธอให้ไปเป็นส่วนเกินเพื่ออะไร

“เชื่อผมผมว่าเหมาะต้องตามนั้นให้เกียรติผมนะครับคุณโรส”

เขาปากหวานหว่านล้อมทั้งชะโงกใบหน้าหล่อข้ามเคาน์เตอร์มาตรงหน้าคนสวย เธอเอนกายหนีเขาหล่อบาดตาบาดอารมณ์โรสสราไม่อาจปฏิเสธ ทว่าเหตุใดเขาไม่สามารถทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นผิดจังหวะได้ แม้จะได้กลิ่นอ่อนๆของครีมโกนหนวดยี่ห้อดี จากกายเขากลิ่นน้ำหอมผู้ชายที่ไม่ฉุนจนแสบจมูกเหมือนเพื่อนของเธอกลุ่มเมื่อคืนนี้เธอทนต้องทนสูดดมน้ำหอมของพวกมันจนแสบจมูก จริงๆไม่รู้ด้วยซ้ำโรสสราเมาน้ำหอมจากเพื่อนบ้าๆทั้งสี่ตัวหรือเมาเหล้าตากีร่ากันแน่ ประมวลทุกอย่างตอนนี้ระบบในร่างกายเธอยังปกติ แสดงว่าผู้ชายคนนี้ยังไม่มีอิทธิพลต่อร่างกายและหัวใจเธออย่างที่ควรจะเป็น แม้เขาหล่อเกินบรรยายก็ตาม

“คือดูชุดโรสสิคะพอดีเมื่อคืนโรสไม่ได้กลับบ้านเพราะงานปาร์ตี้กับเพื่อนศิษย์เก่าสถาปัต” บอกตามตรงเธอไม่อยากไปกับเขาเลยสักนิดต่อให้ต้องไปในฐานะเพื่อนหรือคนร่วมโต๊ะรับประทาอาหารก็ตาม ขณะโรสสรายังลังเลคนจัดดอกไม้ที่เธอนัดเวลาให้เข้าเพื่อจัดดอกไม้ให้กับลูกค้าสิบรายต้องส่งในช่วงเย็นต่างทยอยเข้ามาร่วมสามคน พวกนี้ช่วยงานเธอได้มากทีเดียว สามสาวมองมายังโรสสรากับชายหนุ่ม ส่งสายตาเต็มไปด้วยคำถามและชื่นชมรูปร่างหน้าตาของชาร์ลอย่างออกหน้าออกตา

“ไม่ต้องห่วงนะคะคุณโรสงานแค่สิบออเดอร์เราสามคนทำได้สบาย” ยังไม่ทันได้เอ่ยปากอะไรสามสาวที่เข้ามาช่วยงานเป็นครั้งคราวกลับดักทางโรสสราเสียจนไม่อาจปฏิเสธชาร์ลได้ ให้ตายช่างไม่รู้ใจกันบ้างเลย

“ไปนะครับชุดนี้น่ารักดีออก” ต่อให้เธอไม่สวมอะไรเลยบนเรือนกายโรสสรายังน่ารักน่าค้นหาสำหรับชาร์ลอยู่เสมอ เขาตื่นเต้นทุกครั้งเมื่อได้พบหน้าโรสสราดั่งเหมือนเขาโหยหาคุ้นเคยกับเธอร่วมหลายร้อยปี เธอคือดวงตาดวงใจและความฝันในอนาคตของเขา

“ไปก็ไปค่ะแต่อย่าทานร้านหรูมากนะคะสภาพโรสตอนนี้คงไม่เหมาะ” ว่าพลางสำรวจเครื่องแต่งกายตัวเองนั่งร้านข้าวต้มข้างทางยังคิดหนักเลยนะเนี่ย

“วางใจได้ครับผมให้โรสเป็นฝ่ายเลือก” ต่อให้ร้านอาหารข้างทางหรือร้านยองๆเหลาชาร์ลไม่ติติงในเมื่อวัตถุประสงค์เพื่อร่วมรับประทานอาหารระหว่างตนกับสาวสวยที่เขาใฝ่ฝันตลอดเวลา

“งั้นโรสขอไปล้างมือก่อนนะคะคุณชาร์ล” ฝ่ามือบางปัดกันไปมาแล้วเดินหายเข้าไปหลังร้านไม่กี่นาทีร่างอรชรเดินย้อนกลับมาพร้อมปล่อยผมยาวสลวยได้ขมวดปมหลวมๆไว้ด้านหลังเสียบทัดด้วยปากกาลูกลื่นแทนปิ่นปักผมเช่นครั้งแรกที่ชาร์ลได้พบหญิงสาวและตกหลุมรักตั้งแต่วินาทีนั้นเป็นต้นมา

“ฝากร้านด้วยนะสาวๆไว้จะซื้อขนมมาฝาก” ร่างอรชรเดินเยื้องๆกับร่างสูงของชาร์ลเธอไม่กล้าเดินเคียงข้างกับเขา ขณะเขาขยับลงมาเดินให้เทียบเท่ากับเธอทั้งสองจึงดูเหมือนเดินควงกันออกจากร้านไป สองหนุ่มเด็กส่งดอกไม้ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้กับเจ้านายสาวผู้ไม่เคยทำให้พวกเขาเห็นใครสวยอีกแล้วในโลกนี้

“มีลุ้นงานนี้” สองหนุ่มน้อยต่างลุ้นไปกับเจ้านายสาวสองคนนี้เหมาะสมกันจะตายใครไม่เห็นด้วยยกมือขึ้นเลย หนุ่มหล่อมาดเท่ห์ดูดีทุกระเบียดนิ้ว สาวสวยไร้ที่ติใจดีเป็นกันเองหุ่นสะคราญอรชร สองหนุ่มเห็นพ้องต้องกันว่าชาร์ลคงไหวหวั่นไม่ใช่น้อยพอๆกับลูกค้ารายอื่นๆที่มักส่งตาหวานให้กับเจ้านายคนสวย

“ร้านนี้นะคะสภาพอย่างโรสตอนนี้คงไปไหนไกลไม่ได้ ขอโทษด้วยค่ะแต่งตัวไม่สุภาพ”

“เล็กน้อยครับโรสไม่ได้ตั้งใจนี่นา” เขาไม่เคยถือสาผู้หญิงคนนี้ แม้เธอจะอยู่ในมุมมองไหนก็ตาม เขามองทุกการขยับเขยื้อนร่างกายอรชรด้วยความเพลิดเพลินจนลืมโลกที่หมุนรอบตัว

“ไหนคะคนพิเศษของคุณชาร์ล”

“นั่งก่อนสิครับผมจะแนะนำเธอให้โรสรู้จัก”

“ว่าแต่โรสไม่ได้มาเป็นส่วนเกินนะคะ”

“ไม่เลยครับ” เขายิ้มสะท้านหัวใจสาวน้อยสาวใหญ่ยกเว้นโรสสราที่ใจแข็งยิ่งกว่าหินผาไม่ละลายไปกับเสน่ห์ของชาร์ล เพียงชายผู้นี้ย่างก้าวที่ตรงนั้นสาวแท้สาวเทียมตายเกลื่อนทั่วทุกพื้นที มีเพียงโรสสราที่ยังมีชีวิตอยู่ใจไม่เต้นผิดจังหวะ หรือเพราะโรสสราผิดปกติกว่าผู้หญิงคนอื่นๆ

ก่อนนั่งลงตรงเก้าอี้ตามที่ชายหนุ่มเลื่อนให้ปฏิบัติต่อเธอราวกับเธอคือเจ้าหญิงที่มีเจ้าชายคอยปรนนิบัติดูแลมากกว่าสาวสามัญธรรมดานี่ชาร์ล นิโคลัธ เจ้าของโรงแรมชื่อดัง เลื่อนเก้าอี้ให้โรสสราสาวธรรมดาแต่งตัวเซอร์ๆบ้านๆเธอนั่งลงพร้อมอาการกริ่งเกรงชายหนุ่ม กรอกตามองซ้ายมองขวาเกรงสาวเจ้าของชายคนนี้เดินมาเจอภาพนี้เข้าพอดี

“คุณชาร์ลไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้กับโรสก็ได้ค่ะ”

“ได้ไงครับคุณเป็นสุภาพสตรี”

“คือโรสไม่ชินค่ะ”

“ทำตัวให้ชินไว้สิครับ” เพราะต่อไปโรสสราต้องก้าวขึ้นมาเป็นผู้หญิงของชาร์ลหากเธอรับไมตรีจากเขาในการมารับประทานอาหารร่วมกันมื้อแรกในวันนี้ ถึงแม้ร้านอาหารจะไม่เข้ากับบรรยากาศตามที่เขาตั้งใจไว้ก็ตาม ทำไงได้เธอไม่ได้นัดหญิงสาวล่วงหน้านี่นา เขานั่งลงตรงข้ามกับหญิงสาว

“ขอบคุณโรสที่อุตส่าห์มากับผมนะครับ”

“ว่าแต่คนพิเศษของคุณชาร์ลมาถึงหรือยังครับ”

“มาถึงแล้วครับ”

“ไหนล่ะคะ” โรสสราหันรีหันขวางเพื่อมองหาคนพิเศษของชายหนุ่มรูปหล่อราวเทพบุตรอย่างที่พีระกับสมิทว่า

“ดูนี่สิครับ” เขาส่งโทรศัพท์หน้าจอดำให้โรสสราแทนการตอบคำถาม “ดูในหน้าจอโทรศัพท์สิครับ”