ตอน 5

“อ๋อค่ะ” หญิงสาวรับไปเหลือบมองหน้าจอที่ยังไม่เปิดใช้งาน เห็นหน้าตัวเองในนั้นแล้วให้นึกสงสัยเงยหน้าขึ้นมองชาร์ลอีกครั้งเพื่อให้เขาไขความกระจ่างหญิงสาวเอียงหน้ามองเขากระพริบตาปริบๆ อย่างไม่เข้าใจ “อะไรคะ” มือบางแบมือยักไหล่ตามความเคยชิน

“คนพิเศษของผมคือคนที่โรสเห็นในหน้าจอโทรศัพท์เมื่อกี้ไงครับ”

“มีอะไรเข้าใจผิดหรือเปล่าคะคุณชาร์ล”

“ไม่นี่ครับโรสคือคนพิเศษของผมสำหรับอาหารมื้อนี้ นี่ครับดอกไม้สำหรับโรส” ดอกกุหลาบคงเหมาะกับผู้หญิงชื่อโรสสรามากที่สุดชื่อเธอคือดอกกุหลาบ ชาร์ลส่งช่อบูเก้กุหลาบสีส้มสดใสให้กับหญิงสาว เธอยังไม่รับเพราะยังคงมึนงง “สิครับผมตั้งใจสั่งจากร้านที่ยอดเยี่ยมที่สุดให้กับโรสให้เกียรติผมนะครับ”

“เอ่อ...ค่ะไม่แปลกเหรอคะสั่งดอกไม้ให้กับเจ้าของร้านดอกไม้”

“ไม่แปลกครับผู้หญิงมักเหมาะกับดอกไม้ยิ่งโรสด้วยเหมาะกับกุหลาบสีสดใสแบบนี้รับไปสิครับ” เขาวางช่อบูเก้ใส่มือบางที่วางอยู่บนโต๊ะ

“ค่ะ” ยอมรับหญิงสาวค่อนข้างมึนงงกับสิ่งที่ชาร์ลปฏิบัติต่อเธอในตอนนี้คนพิเศษที่เขาว่าคือเธอ ผู้หญิงที่เธอเห็นบนหน้าจอโทรศัพท์ตาเธอไม่พร่าหรือมองอะไรผิดๆคือเธอช่อดอกไม้ที่เธอจัดเองกับมือด้วยความชำนาญถูกส่งมาอยู่ในมือเธอเพราะชาร์ลบอกว่าสั่งให้เธอ นี่คือความฝันพ่อเทพบุตร กำลังทำเรื่องซึ้งอยู่ตรงหน้า เธอฝันชัดๆ...หญิงสาวคิดในใจขณะมองช่อดอกไม้สีสดใสในมือบาง

“ให้เกียติรับประทานอาหารกับผมสักมื้อนะครับโรส”

“มาแล้วนี่คะ” เธอตอบไปเพราะยังไงก็หลวมตัวมากับเขาแล้วคงไม่มีอะไรดีไปกว่านั่งปั้นหน้าต่อไปในสภาพที่การแต่งกายไม่พร้อมแรกๆเธอแอบคิดว่าเขาคงพาเธอมายืนถือดอกไม้เหมือนนังแจ๋วเพื่อส่งให้สาวคนพิเศษของเขาจากนั้นพอหมดหน้าที่เขาปัดมือไล่เธอกลับบ้านก็เท่านั้น เอาเข้าจริงทุกสิ่งเกินความคาดหมาย หรือชาร์ลมองเห็นเธอเป็นเพียงสาวน่าแกล้งให้ได้อายเท่านั้น

“หมายความว่าโรสไม่เต็มใจ” เขารุกไล่เธอถามเอาความสมัครใจผู้หญิงคนเดียวที่เขาคิดผูกสัมพันธ์มากที่สุดในตอนนี้คือโรสสราต่อให้เธอสมัครใจหรือไม่สมัครเขาสาบานจะพยายามให้เธอเต็มใจรับเขาเข้าไปในหัวใจในสักวัน

“เต็มใจค่ะ” แม้จะถูกมัดมือชกไปนิดอย่างน้อยเขาควรให้เวลากับเธอ นัดล่วงหน้าและให้โอกาสเธอได้แต่งตัวสวยๆเพื่อให้เหมาะสมกับเขาในตอนนี้สูทที่เขาสวมราคาคงไม่ใช่ร้อยกว่าบาทแต่ดูเธอสิแต่งตัวอย่างกับเด็กกะโปโลซ้อนมอเตอร์ไซด์ไม่ปาน โรสสราหดเท้าบนรองเท้าแตะเข้าไปใต้เก้าอี้ดึงเสื้อยืดให้เข้าที่เข้าทาง ทว่าคงไม่ทำให้อะไรดีขึ้นสภาพของเธอไม่เหมาะกับเขาสักนิด

ชายหนุ่มสมบูรณ์แบบยกมือเรียกบริกรให้มารับออเดอร์เธอนึกว่าเขาจะสั่งอาหารง่ายๆในร้านไม่หรูหราได้หรือไมเธอมองการกระทำของเขา จากนั้นเขาจึงส่งเมนูอาหารที่พิมพ์ด้วยกระดาษเอสี่เคลือบแข็งเพื่อกันน้ำกันฝุ่นของร้านอาหารที่อยู่ใกล้ร้านดอกไม้ของเธอมากที่สุดในย่านนี้ โรสมองหน้าเขาแล้วสั่งอาหารมาสี่อย่างสำหรับสองคน เขามองหน้าหวานพลางส่งยิ้มบางให้ เมื่อบริการสวมเสือยืดสกรีนชื่อร้านผละจากไป

“ขอบคุณครับที่ให้เกียรติมากับผม คราวหน้าผมจะนัดโรสล่วงหน้านะครับ”

“ครั้งหน้า” เธอทวนประโยคจากปากเขาจริงๆสำหรับเธอกับชาร์ลครั้งเดียวก็น่าจะพอ เธอไม่เคยปลื้มผู้ชายรวยล้นฟ้าไม่เคยปลื้มผู้ชายหล่อเหลาราวเทพบุตรยากจะเอื้อมเพราะเชื่อเสมอว่าเธอคงเป็นได้แค่ไม้ประดับหรือของเล่นชั่วคราวสำหรับพวกเศรษฐีที่มักชอบของแปลก หลายคนบอกว่าหากเธอสวยเธอไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่

มีผู้ชายหลายคนตามจีบทั้งหนุ่มโสดไม่โสดทว่าชีวิตเธอราวกับยังไม่พบคนที่ทำให้หัวใจเต้นแรงหรือไม่พบคนที่ถูกใจจริงๆเธอรักคนยากเลือกรักหากไม่รักไม่ชอบก็ไม่ปรารถนาเอาตัวเข้าไปพัวพันให้เสียเวลา หากวันใดที่เธอพบใครอันเหมาะสมเป็นคนของหัวใจต่อให้เขาเป็นชาวไร่ชาวสวนโรสสราพร้อมยกหัวใจทั้งดวงให้คนๆนั้นอย่างไร้ข้อกังขา

“นัดใครไว้หรือเปล่าครับ”

“อ๋อไม่นี่คะ”

“ผมเห็นคุณโรสดูเวลา”

“ไม่ได้นัดใครค่ะเกรงเด็กที่ร้านจัดดอกไม้ไม่ทัน”

“รับรองครับเรารับประทานอาหารเสร็จผมจะไม่รั้งคุณโรสให้อยู่กับผมนาน แค่นี้ผมรู้สึกดีใจจนไม่รู้จะพูดอะไรได้อีกขอบคุณมากๆนะครับ” เสียงทุ้มละลายหัวใจตอกย้ำคำขอบคุณแก่โรสสราอีกครั้ง เธออาจตายได้หากหัวใจไม่เข้มแข็งพอผู้ชายคนนี้ทั้งสุภาพทั้งหล่อไร้ที่ติสาวๆหลายคนที่ล้อมรอบเขาคงละลายได้ง่ายดายวาจาเขาหวานหูจนไม่อาจปฏิเสธได้แล้วถ้าเธอหลงไปกับเสน่ห์มากล้นจากเขา เธอคงถูกตามฉีกอกชีวิตชาร์ลคงมีคนสำคัญข้างกายตัวจริงแล้วดูจากช่อดอกไม้ที่เขาสั่งจากเธอทุกวันไม่เคยขาด ฉะนั้นคราวหน้าเขามาไม้นี้อีกเธอคงต้องหาทางเลี่ยงเพื่อไม่ต้องเปลืองหัวใจกับหนุ่มมากเสน่ห์เช่นชาร์ล เธอใช่สาวไร้เดียงสาเพิ่งสิบห้าเสียเมื่อไหร่ ทำไมจะดูไม่ออกชาร์ลบ่งบอกทางสายตา ปีนี้เธออายุยี่สิบแปดไม่ใช่สาวรุ่นที่ไม่รู้อะไร

โรสสรากลับมาที่ร้านอีกครั้งพกพาสมองครุ่นคิดเกี่ยวกับชาร์ล เขาหวานมากดีต่อเธอดูแลเธอสารพัดเธอเหมือนเจ้าหญิงในคราบนางซินก้นครัว ขณะมือบางผลักประตูเข้าไปในร้าน สองสิงห์เด็กส่งดอกไม้รีบปรี่เข้ามาเสนอหน้าแป้นแร้นทันที

“อาหารอร่อย/คุณชาร์ลอร่อยไหมเจ้” สองหนุ่มมาพร้อมกันต่างคำถามสมิทซุกซนกว่าพีระทั้งที่พีระมีเมียรับรองประสบการณ์

“อะไรนะ” โรสสราหันซ้ายทีขวาที

“คุณชาร์ลน่ะคุณชาร์ลอร่อยไหมเจ้” สมิทชิงถามเจ้านายสาวก่อนพีระเรื่องคิดต่างคิดแผลงยกให้สมิทเด็กเกรียนระดับชาติ

“ยังไม่ทันได้กินคุณชาร์ลพอดีคนเยอะ เอ้ย...ไอ้สมิทบ้าหรือไง ฉันแค่ไปทานข้าวไม่ได้ไปทำอะไร” โรสสราเกือบหลงกลเจ้าจอมแสบ เผลอตอบรับมุขไปเหมือนคณะตลก เมื่อได้สติปากคอสั่นปัดคำตอบนั้นพัลวัน

“เอางี้เอาคำถามผมอาหารอร่อยไหมเจ้” พีระได้ทีถามขึ้นบ้างเขาไม่ซุกซนอย่างสมิท รายนี้เชื่องช้ากว่ารอบจัดน้อยกว่าอีกฝ่ายฉะนั้นจึงไม่แปลกที่พลาดมีลูกมีเมียก่อนวัยอันควร

“ไม่มีไรน่าอย่าสนใจเลย”

“แหม...เจ้ทำเป็นใจแข็งผมรู้นะผู้หญิงค่อนประเทศอยากได้คุณชาร์ล”

“พูดอย่างกับตัวเองเป็นผู้หญิง”

“เขาเข้ามาหาเจ้ถึงปากรีบงาบสิเจ้ อายุเจ้ก็เลยเบญจเพสแล้วนะรีบคว้าๆไว้ซะสิ” สมิทไอ้บ่างช่างยุเป่าหูคนโสดสนิทเพราะเรื่องมากเกี่ยวกับความรักเหมือนดั่งโดนสาปด้วยโรสสราไม่เคยชายตาแลหนุ่มคนไหนแม้ตัวเองสวยสง่ายิ่งกว่านางฟ้าหรือนางงามหลายเวทีรวมกันซะอีก

“พอๆเลิกถามไม่ต้องถามนั่นถามนี่แล้ว เลิกสนใจเรื่องของคนอื่น...โน่นงานของตัวเอง” นิ้วเรียวชี้ไปยังช่อดอกไม้ที่จัดเสร็จเรียบร้อย พลางเดินไปหยุดอยู่ตรงช่อดอกไม้เกือบสิบช่อที่จัดเสร็จ เตรียมไปส่งให้ลูกค้าทั้งบ่ายและเย็น

“คนอื่นที่ไหนเจ้คนสวยโสดสนิทของสมิทนะครับ”

“นายสองคนได้สินบนจากคุณชาร์ลมาเท่าไหร่ เอาอย่างนี้ลาออกจากร้านดอกไม้เล็กๆของฉันรีบๆไสหัวไปทำงานที่โรงแรมหรูของคุณชาร์ลซะ” ว่าพลางหยิบการ์ดรูปแบบต่างๆพิมพ์โลโก้ทางร้านลงไปในช่อดอกไม้ที่ฟรีแลนซ์จัดไว้

“โอ้...ไม่ไม่เจ้สมิทกับเจ้าพีเราทั้งคู่อยากอยู่กับเจ้ เจ้สวยเจ้น่ารักแถมใจดีหอบของมาให้พวกเรากินทุกวันอีกต่างหาก ว่าแต่ของในมือเจ้คงหอบมาให้พวกเรากินอีกตามเคยใช่ไหม มีอะไรกินบ้างเจ้” ว่าไม่ได้เรื่องความมีน้ำใจงดงามนางฟ้าโรสสราจัดเต็มทุกครั้งลูกน้องทุกคนรักโรสสราอย่างไม่ต้องหาสิ่งใดมาเปรียบระยะเวลาในการเปิดร้านสองปีหากเป็นร้านอื่นคงล้มลุกคลานหากแต่ร้านโรสเดลี่ ฟลาวเวอร์ ผลประกอบการดีขึ้นตามลำดับเนื่องไม่เคยแผ่ว ส่วนหนึ่งอาจเพราะเจ้าของร้านทั้งสวยทั้งให้ความเป็นกันเองกับลูกค้ากระมัง

“เชียร์คนอื่นไม่ต้องกินเลย”

“ก็อยากให้เจ้เจอคนดีๆมีแฟนกับเขาซะที คุณชาร์ลเท่าที่เรารู้จักเอ่อ...แบบไม่ได้เป็นการส่วนตัวนะเจ้ ข่าวมั่งเราไปส่งดอกไม้ให้เขาทุกวันมั่งเขาดูดีหล่อเนี๊ยบ เหมาะกับเจ้โรสมมากๆ” สมิทร่ายยาวสะกดเชียร์ชาร์ลออกนอกหน้า อาจได้ค่าขนมค่าน้ำมันมาเยอะโรสสราคาดเดา

“เออ...พอเถอะทำงาน” คุณสมบัติที่สมิทว่ามาเธอนั้นเห็นเต็มสองตาทว่าชาร์ลไม่อาจย่างก้าวเข้ามาในใจโรสสราได้ง่ายดาย ราวกับหัวใจดวงน้อยยังก่อกำแพงหนากั้นขวางราวความรักราวกับรอรอใครสักคน

หลังจากสองหนุ่มและสามสาวฟรีแลนซ์จัดการกับอาหารที่โรสสราหิ้วมาฝากจากร้าน สองหนุ่มวางคิวงานไปส่งดอกไม้ตามที่อยู่ของลูกค้า ร้านโรสสราตกแต่งด้วยแจกันและตุ๊กตาน่ารักหลากหลายสไตล์ หลังจากแจกแจงงานเรียบร้อยโรสสราค่อยปิดร้านเตรียมกลับบ้าน

โรสสราก้าวลงจากรถคันน่ารักสีสดของตัวเอง บิดาและมารดานั่งสบายอยู่ตรงระเบียงกว้างหน้าบ้าน หันมองบุตรสาวในชุดมอมแมมเมื่อคืนจำได้ว่าแม่ตัวดีโทรมาบอกค้างที่ร้าน รู้สึกห่วงแต่เพราะโรสสราไม่เคยสร้างความกังวลใจจึงหายห่วง บุตรสาวไม่เคยเหลวไหลแม้อายุเลยวัยที่พ่อแม่ต้องห่วง ถึงยังไงต่อให้เก่งแค่ไหนบุพการีไม่เคยสิ้นห่วง

“เหนื่อยเหรอโรส”

“ไม่หรอกค่ะพ่อสงสัยแค่เพลียๆเท่านั้นเอง”

“ดูสิดูอิดโรยเชียวพักบ้างนะลูก” คุณหญิงพนิตนันท์เห็นใจกับชะตากรรมของบุตรสาว เมื่อจวนถึงคืนวันเพ็ญทีไรโรสสราค่อยๆอ่อนแอลงเรื่อยๆ บางครั้งอาจดูเหมือนคนปกติหากว่าบางที่มากับความปกติกลับไม่ปกติ