กำหราบ : EP 1 จัดการ NC+

บทที่ 1

ดวงตากลมโตคู่น้อยมองรอบๆกำลังหาทางเอาตัวรอดให้กับตนเองเธอไม่ยอมแพ้ต่อการโดนจับครั้งนี้อย่างแน่นอน

“ไม่ต้องคิดจะหนีถ้ากูไม่รู้จักประวัติดีพอกูคงไม่ลงมือทำเองหรอก และฆ่-าลูกน้องกูตาeอย่างไงก็เตรียมเจอแบบนั้นได้เลย” โชคดีที่ลูกน้องคนนั้นไม่ใช่ลูกน้องคนสนิทที่คู่กายกับเขา เขาเป็นเพียงหัวหน้าลูกน้องเท่านั้น มือหนาจับเข้าที่ต้นแขนของคนตัวเล็กร่างบางออกแรงกระชากจนตัวของเธอนั้นขยับเข้าใกล้ชิดเขา

พรึ่บ !! ผวะ!!

อลันตกใจที่โรสรินนั้นสามารถปลดกุญแจมือออกจากมือตนเองได้แถมยังต่อสู้ด้วยการใช้มือตบเข้าที่ต้นคอของเขาจนมึนถ้าเป็นคนอื่นอาจจะสลบแต่สำหรับอลันนั้นไม่ใช่

“โอ้ยซื๊ด” เขาหันกลับมองหน้าเธอด้วยแววตาที่โกรธแววตาทั้งคู่นั้นแดงก่ำใช้มือบีบเข้าที่คอของเธอจนแนบชิดกับรถ

“อึก! พรึ่บ

เธอนั้นยังไม่ยอมหยุดยังต่อสู้เพื่อที่จะให้ตัวเองรอดจึงใช้เท้าถีบเข้าที่เป้าของเขาด้วยความแรงแต่โชคดีที่อลันไหวตัวทันจึงขยับหนีและโดนเพียงต้นขาถ้าเข้าไปจังๆมีหวังน้องชายของเขานั้นใช้งานอีกไม่ได้อย่างแน่นอน

“ผวะ” เขาหมดความอดทนกับเธอที่พยายามต่อสู้หนีและทำร้ายเขาก่อนจึงใช้หลังมือนั้นตบเข้าที่ใบหน้าของเธอแต่ไม่แรงมากนักเพราะว่ายั้งมือของตนเองไว้เห็นว่าเป็นผู้หญิง ใบหน้าน้อยหันกลับมาพร้อมกับจับเข้าที่ริมฝีปากของตนเองซึ่งริมฝีปากของเธอนั้นมีเลือ-ดไหลมุมปากเล็กน้อย

“กล้าดีกับกูก่อนมันต้องโดนแบบนี้แหละ” เขาบีบปลายคางของเธออีกครั้งและในครั้งนี้ออกแรงจนใบหน้าของเธอเริ่มบิดเบือน มือทั้งสองข้างของเธอนั้นจับแขนใหญ่ไว้

“อื้มม อ่อย”

“ฮ่าๆ รู้ป่ะว่าเลือ-ดที่ริมฝีปากมันหวานมากนะแล้วมันก็ทำให้กูต้องการระบายออกมามากเลย” เธอกลืนน้ำลายลงคอแววตาของเธอที่จ้องมองเขานั้นเริ่มหวั่นกลัวอลันเหมือนกับคนบ้าคลั่งยิ่งได้ลิ้มรสเลือ-ดที่ริมฝีปากของเธอแล้วนั้นยิ่งทำให้เขากลายเป็นซาตานร้ายที่กำลังคลุ้มคลั่ง

“อย่านะ โอ้ย!!

แน่นอนเลยว่าเสียงที่เธอร้องนั้นต้องสร้างความเจ็บปวดให้กับร่างกายอย่างแน่นอนมือหนาบีบเข้าเนินอกของเธอเข้าอย่างแรงจึงทำให้เธอนั้นกรีดร้องออกมา

“ใหญ่ดีนี่ หึ! เตรียมนับถอยหลังอีกไม่ถึง 2 ชั่วโมงมึงตาeคา...กูแน่นอน” เขาใช้สายตาก้มมองลงไปที่เป้าของตนเองอีกครั้งและจ้องมองหน้าน้อยที่กำลังเริ่มหวั่นกลัว

“ปล่อยฉันไป แล้วฉันจะไม่วุ่นวายกับพวกแกอีก” เธอหมดหนทางที่จะหนีจึงเลือกที่จะขอเอาชีวิตรอดเพื่อไปตั้งหลัก

“ฮ่าๆ เสียชื่อว่ะไม่น่าไปเรียนมาเลยนะแน่จริงก็เอาตัวรอดให้ได้ ไม่ใช่มาอ้อนวอนขอเอาตัวรอดแบบนี้ถ้ากูสั่งให้กราบตีนและเอาซามูไรคู่กายมาให้กูเหยียบก็ต้องยอมสินะ” สิ่งที่ยากูซ่านั้นยอมไม่ได้คือซามูไรคู่กายจะต้องอยู่ในที่สูงส่งไม่ใช่อยู่ใต้ฝ่าตีนใคร

“เลว”

“กูเลวกว่าที่คิดนี่มันแค่เริ่มต้น ตอนแรกตั้งใจว่าจะกลับเอาไปให้แค่เพื่อนแต่ตอนนี้กูเริ่มอยากจะสนุกกับสิ่งแปลกๆแล้วแหละ ชอบนักใช่ไหมการทรมานคนอื่นการฆ่-าคนบริสุทธิ์ เธอจะได้ลิ้มรสการตาeทั้งเป็นโรสริน” เขามองเธอตาขวางเหมือนกับว่าเขานั้นเกลียดเธอมานานนับร้อยชาติเวลาผ่านไปไม่นานนักรถได้ขับเข้ามาจอดที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งหลังใหญ่โตและแน่นอนอยู่แล้วบ้านหลังนี้เป็นของเพื่อนอลันที่ให้ไปจับตัวโรสรินมา

“ปล่อยนะ! กูบอกให้ปล่อย” คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอไม่ได้มีเพียงแต่อลันยังมีเพื่อนของเขาที่ชื่อว่าธาราม นั่งยองๆอยู่ตรงหน้า

“โรส”

“คุณธาราม” เธอรู้จักธารามเพราะว่าธารามนั้นคือลูกชายของคนที่ตนเองนั้นฆ่-าทิ้งโดยการอ้างว่าเป็นเมียน้อยของพ่อเขา

“บอกมาเธอกับเพลงมีนามีแผนอะไรกัน” เขาพยายามเค้นถามเธอแต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้คำตอบเขาโกรธมาก ธารามเขาจับแขนของเธอกระชากจนตัวเธอนั้นลอยขึ้น

“กูยกให้มึงอลันจัดการที่ห้องนั้นเป็นห้องใต้ดินมีครบทุกอย่าง” ธารามหันหลังชี้นิ้วให้กับเพื่อนได้เข้าไปห้องใต้ดินหรือว่าห้องเชือดที่ตนเองนั้นมีซึ่งในนั้นมีทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเตียงหรือห้องขังรวมถึงอุปกรณ์ในการเชือดผู้หญิง

“ได้ กูจะจัดการให้สาสมกับสิ่งที่มันเกลียดผู้หญิงคนนี้เลย” เขาเผยรอยยิ้มร้ายให้กับเพื่อนก่อนที่จะกระชากเธอนั้นเข้ามาในห้องใต้ดิน เธอถูกผลักเข้าไปไม่สนว่าจะโดนอะไรหรือเปล่าจนกระทั่งเธอล้มลงกับพื้นหัวของเธอดันไปกระแทกกับขอบโต๊ะ ห้องนี้มีเพียงแต่แสงไฟสีแดงสลัวๆ

“ดีจริงเว้ยห้องนี้”

“อย่านะ จะทำอะไรอย่า”

“เป็นถึงเมียน้อยเขายังไม่รู้อีกเหรอว่าการที่กูถอดกางเกงกูจะทำอะไร ฮ่าๆอย่ามาแกล้งโง่สั่นขนาดนี้สงสัยจะขาดมานาน หรือว่าตั้งแต่พ่อของเพื่อนกูตาeล่ะ”

“อึก” เธอเป็นผู้หญิงที่ทนในการเจ็บปวดมากต่อให้ร่างกายเธอถูกกระทำหยดน้ำตานั้นยังไม่ร่วงหล่นลงจากดวงตาสักหยด ในขณะที่เธอถูกกระชากผมมือเธอนั้นแกะกันอยู่ทางด้านหลังจนหลุดออกจากผ้า

จึก!! โอ้ยยยยยยยยยย