กำราบ : EP 9 แผนการ

บทที่ 9

ในยามค่ำคืนหลังจากที่เธอถูกทำโทษ โรสได้เพียงแต่นั่งโอบกอดตนเองร้องไห้เธออยากหลุดพ้นจากเฉินแต่เธอติดเพียงเรื่องเดียวที่เธอยังไม่สามารถได้ตัวแม่ของเธอกลับมาเขาใช้แม่ของเธอเป็นเครื่องต่อรองเพื่อให้เธอนั้นทำทุกอย่างให้กับเขาและมอบหมายให้เธอเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าเขา ในวันนี้เธอรู้ความจริงว่าเฉินคิดยังไงเธอยิ่งเสียใจและดีใจที่เขาคนนั้นพรากพรหมจรรย์ไปจากเธอก่อนเฉิน

“ในความโชคร้ายก็ยังเจอความโชคดีถึงแม้ว่าเธอจะเกลียดเขาโดยเขากระทำแต่ก็ยังดีกว่าให้เฉินทำ” ถึงแม้ว่าเฉินจะบังคับเธอทุกอย่างและไม่ใช่พ่อที่แท้จริงแต่ถ้าเฉินเป็นคนข่มเหงเธอและจะพรากพรหมจรรย์ไปชีวิตของเธอคงไม่มีแรงที่จะสู้ต่อ

ก๊อกๆ ประตูห้องดังขึ้นเมื่อมีคนมาเคาะมือน้อยๆรีบปาดน้ำตาของตนเอง

“ใคร”

“ฉันเอง”

“อืมเข้ามา” เธอกับพี่สาวของเธอไม่ใช่สายเลือ-ดเดียวกันแม้แต่นิดเดียวแต่ทั้งสองคนไม่เคยก้าวก่ายและยุ่งเกี่ยวกันต่างคนต่างอยู่และนี่คือครั้งแรกที่ลรินมาหาโรสถึงที่ห้อง

“กินยาหรือยัง” สายตาของลรินนั้นดูเป็นห่วงน้องสาวแต่ไม่ได้แสดงทีท่ามากนักได้เพียงแต่ยืนกอดอกมอง

“กินแล้ว”

“เฉินฝากมาบอกว่าถ้าทำงานนี้สำเร็จเฉินจะคืนแม่ให้กับเธอและคืนอิสระให้กับเธอด้วย” ลรินยื่นส่งเอกสารสีน้ำตาลสี่เหลี่ยมกะทัดรัดให้กับโรส

“ใคร” หน้าที่ของโรสนั้นคือนักฆ่-า เธอทำงานสำเร็จหลายคนตามที่เฉินต้องการและเคยพลาดฆ่-าพ่อธารามไม่ตาeเพียงแค่คนเดียว

“เปิดดูสิ” เมื่อเธอค่อยๆเปิดซองสีน้ำตาลและดึงรูปนั้นออกมา สายตาของเธอเบิกกว้างคิ้วขมวดเข้าหากันทันทีเมื่อเห็นคนในรูปนั้น

“อลัน”

“แสดงว่ารู้จักกับผู้ชายคนนี้เหรอถึงเรียกชื่อถูก” ลรินเอ่ยถามน้องสาวจ้องมองหน้าน้องสาวที่ดูตกใจโรสรีบส่ายหน้าให้กับลรินทันที

“ไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัวแค่เคยเห็นว่าเขาโด่งดัง” เธอรีบปฏิเสธทันทีกลัวว่าพี่สาวจะรู้ถึงความสัมพันธ์ของตนเองกับเขา

“เขาคนนี้เก่งมาก ไม่มีใครเอาเขาลงและไม่มีใครเข้าหาตัวเขาได้ง่ายๆหนึ่งในแก๊งมาเฟียทั้ง 4 คน อลันมีอำนาจที่สุดและที่สำคัญมันมีสมุนคุ้มกันคือสิงโต เฉินบอกว่าต้องการให้มันเจ็บปวดจิตใจก่อน”

“หมายความว่ายังไง”

“ได้ข่าวว่าอลันรักสิงโตตัวนี้มาก และสิงโตตัวนี้ก็ทำให้อลันยิ่งใหญ่ มันยิงไม่เข้าและมันก็ปกป้องอลันจากอันตราย” โรสเธอเคยเห็นและสัมผัสกับสิงโตของอลันแล้ว

“หมายความว่าต้องการให้ฉันฆ่-าสิงโตตัวนั้นก่อน??

“ก็คงต้องเป็นแบบนั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าเบื้องบนคนไหนสั่งเฉินมา แต่ที่รู้ๆเฉินต้องทำมันให้สำเร็จไม่อย่างนั้นเฉินเดือดร้อนแน่

“ถ้าทำงานนี้สำเร็จแม่กับฉันเป็นอิสระจริงๆใช่ไหม” เธอมองหน้าพี่สาวของเธอและได้รับคำตอบคือเขาพยักหน้าให้

“แน่นอนฉันรับประกันด้วยหัวของฉันเพราะว่าฉันคุยกับเฉินแล้ว” เธอไม่กล้าที่จะเผลอรอยยิ้มออกมาเพราะเธอรู้ดีว่าคนที่เขาให้ไปจัดการนั้นเป็นใคร

“ฉันจะเริ่มงานเลยช่วยฉันหน่อย”

ลรินคิ้วขมวดเข้าหากัน ทั้งๆที่น้องสาวนั้นเพิ่งจะถูกทำโทษร่างกายยังไม่แข็งแรงแต่ก็ทำตามในสิ่งที่โรสต้องการ เธอให้ลูกน้องนำตัวของโรสไปโยนทิ้งหน้าบ้านของอลันและขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้แสดงทำให้เธอลงจากรถเฉยๆแต่เขากลับถีบให้เธอลงเหมือนกับเรื่องจริง

“เฮ้ยนี่มันอะไรกันวะ” หัวของโรสกระแทกเข้าที่ริมฟุตบาทจนทำให้เลือ-ดอาบแก้มแต่เธอก็ยังคงมีสติชายชุดดำผู้ที่ดูแลความปลอดภัยหน้าบ้านของอลันรีบวิ่งมาดูแต่ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้

“ผู้หญิงคนนี้ที่นายเคยพามาที่นี่ เฝ้าไว้ก่อนนะเดี๋ยวกูไปบอกกับนายก่อน” เหมือนโชคจะเข้าข้างเธอที่วันนี้อลันไม่ออกไปไหนเขาอยู่ที่บ้านลูกน้องรีบวิ่งไปรายงานว่าผู้หญิงที่เขาเคยพามาบ้านนั้นถูกเหวี่ยงลงจึงทำให้อลันรีบวิ่งออกมาดูด้วยสายตาตนเอง

“โรส” เขาไม่รีรอรีบคว้าประคองเธอไว้ในอ้อมอกใบหน้าของเธอเปรอะเปื้อนเต็มไปด้วยคราบเลือ-ดเนื้อตัวถูกแส้ฟาดจนบวมและเขียวสายตาของเธอหลี่มองเขาและหยดน้ำตาไหลรินเป็นสาย

“ช่วยด้วยช่วยด้วย” มือของเธอเอื้อมจับเข้าที่หน้าของอลันร้องบอกให้กับเขาช่วยก่อนที่จะปล่อยตัวโรยรินลงกับพื้นทำท่าทีสลบในอ้อมกอดของเขา

“ใครทำเธอโรส” อลันคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความโกรธที่เห็นร่างกายของโรสถูกกระทำเขากอดเธอและอุ้มเข้าไปในบ้านทันที

“ตามหมอมาให้กูที” ไม่ถึง 10 นาทีหมอประจำบ้านนั้นรีบมาดูแลและทายาให้กับโรสด้านหลังของเธอเต็มไปด้วยรอยแส้ฟาดเลือ-ดซิบจนเป็นแผลแห้ง

“เดี๋ยวหมอจะให้ยาบำรุงแล้วก็ยาแก้ปวดนะครับคุณอลัน” เขาได้เพียงแต่พยักหน้าให้กับหมอและยืนกอดอกมองโรสใบหน้าเข้มตึงควรคิดว่าโรสโดนอะไรมา

“นายครับ” ในขณะที่เขากำลังจะอุ้มเธอเพื่อที่จะไปนอนบนห้องแต่ลูกน้องคนสนิทนั้นเข้ามาเรียกอลันไว้เสียก่อนจึงทำให้เขาหันกลับไปมองลูกน้อง

“มีอะไร”

“ผมว่าเรื่องนี้มันมีอะไรแปลกๆนะนายจู่ๆทำไมพวกมันถึงเอามาโยนหน้าบ้านของนาย นายควรระวังตัวจากเธอไว้ให้ดีนะอาชีพของเธอคืออะไรนายรู้ดี” ลูกน้องคนสนิทได้เพียงแต่เตือนเจ้านายตนเองแต่อลันนั้นไม่ฟังเขาส่ายหัวให้กับลูกน้องและเลือกที่จะอุ้มโรสขึ้นมายังห้องของตนเองเขาค่อยๆวางเธอลงที่เตียงช้าๆ เขานั่งอยู่ด้านข้างของเธอใช้มือนั้นเขี่ยเส้นผมออกจากหน้าของโรสช้าๆ

“ใครทำอะไรเธอโรส” ใบหน้าของเขาก้มต่ำลงและผมจูบเข้าที่หน้าผากของเธอช้าๆอย่างอ่อนโยน

โรสรินที่แกล้งนอนหลับนั้นได้รับรู้ความรู้สึกถึงรอยจูบประทับบนหน้าผากของเธอ รู้ถึงความเป็นห่วงของเขาถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ลืมตาและสัมผัสกับดวงตาทั้งคู่แต่เธอก็รับรู้ได้

“ยากูซ่าน้อยของฉันพักผ่อนนะ” เขาใช้มือลูบเข้ายังหน้าผากของเธออีกครั้งก่อนที่จะลุกจากเตียงและเดินออกจากห้องไป หลังจากที่เธอได้ยินเสียงประตูและรู้ถึงว่าเขาออกไปแล้วโรสดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันที

“อลัน” เธอได้เพียงแต่มองหน้าประตูผละพูดถึงชื่ออลันเบาๆ และใช้มือจับสัมผัสเข้าที่หน้าผากของตนเองตรงที่เขาจูบ